Lieve meiden, ik heb vanochtend ontdekt dat ik totaal ongepland en onbegrijpelijk (1x intiem op dag 19 van mijn cyclus terwijl ik een regelmatige cyclus heb met normaal eisprong rond dag 12/13 dus dacht niet vruchtbaar te zijn) zwanger ben van mijn vijfde kindje. Ik heb kindjes tussen de 11 en 4 jaar. Mijn jongste is net naar school. Ik ben 40 jaar. Op zich hebben we de middelen voor nog een kindje maar dit is zo’n schok. Ik dacht dat ik nu in de volgende fase zou komen, weer wat tijd voor mezelf, een nieuwe baan. Ik heb me ingelezen, tot week 9 kan je een tabletje nemen, daarna curettage maar pfff ik ben vrij spiritueel en geloof dat kindjes niet zomaar bij je komen dus dat staat me erg tegen. Het is een Kerstkindje, die kan ik toch niet zomaar laten gaan. Pffff. Ik zit echt in een rare droom. Iemand goed advies? Ik hoef geen “belachelijk dat je over afbreken nadenkt” berichtjes want gelukkig hebben we de mogelijkheid om alle opties te onderzoeken. Ik denk daar allemaal zeker niet licht over. Hoop op wat meedenken van jullie kant. Voor; We hebben de ruimte en middelen en de liefde Tegen; We hebben al 4 pittige kindjes die onze aandacht hard nodig hebben. We hebben 1 kindje met heftige gezondheidsproblemen (zonder extra zorgvraag op dit moment). Ik wil juist weer de maatschappij in na 11 jaar moederen en weer gaan werken. En ook heb ik te maken gehad met postnatale depressie en dat gun ik niemand.
Ik gun iedereen die op een baby wacht een baby, meer dan mezelf…
Lieve meiden, ik kon lang niet inloggen maar het lukte weer. Dank voor al het meedenken en meeleven. Ik heb kort voor de eerste echo op 7 mei een miskraam gehad. Het blijft allemaal onwerkelijk. Ik was eerder verdrietig dan opgelucht. Baby Aurora is een sterretje, ik heb haar begraven onder de Magnolia ❤️
Lief dat je het vraagt! Nog steeds onwerkelijk allemaal. Mijn man heeft 2 dagen niet tegen me gesproken maar gisteren heel hard bij me gehuild, hij vindt het zo moeilijk. Hij zag zo uit naar meer ruimte en vindt onze huidige kinderen al zoveel (ze zijn allemaal pittig). Ik ben gek genoeg heel blij sinds ik van de eerste schrik bekomen ben. Ik zie het wel zitten. Ik heb een rondje gebeld, de vk zei dat ik nog alle tijd heb voor een beslissing. Ik heb aangegeven dat ik eerst een echo wil om te zien of het echt waar is en wat de situatie is (is het er 1, klopt het hartje, etc.) dus heb 10 mei een echo. Dan ben ik 6 weken en een beetje en is het nog steeds vroeg genoeg voor alle beslissingen. Wie weet is mijn man dan van de schrik bekomen ❤️
Hoe dan ook wat er ook gebeurd, jullie komen weer nader. Blij toe dat nu de grootste schrik uit de lucht is Hou je ons nog een beetje op de hoogte? En op naar 10 mei!
Ohh wat een ontzettend dilemma! Mijn ouders hadden een soortgelijk 'probleem' toen mijn moeder ongepland zwanger werd op haar 40e. Toen waren er al 4 kinderen en woonden er sinds een jaar ook 2 pleegkinderen ( tweeling) bij ons. Die tweeling was erg druk en waren al zorgenkindjes op zich. Toch hebben mijn ouders besloten de baby te houden en ook de pleegkinderen hoefden niet weg. Het was een hele pittige tijd, die ze alleen konden doorstaan door echt samen te werken als team. Ook hadden mijn ouders een au-pair ingehuurd voor de eerste maanden. Als vanzelfsprekend ging er toen wat minder aandacht uit naar de oudste 4 kinderen, ikzelf was toen 13 jaar. Ik heb het juist ervaren als een leuke tijd met 3 kleine broertjes en ook nog een au pair die voelde als een grote zus. Toch moet ik eerlijk zeggen dat ik me die tijd ook veel groot heb gehouden naar mijn ouders toe terwijl ik juist een hele onzekere puber was die ze juist ook nodig had. Dat heeft op latere leeftijd me nog achtervolgd. Toch neem ik ze niks kwalijk, ik ben zo blij en dankbaar voor mijn 3 broertjes! De tweeling is nooit meer weggegaan en wonen nu nog steeds thuis (19jaar) en ook met het jongste broertje (17) is het helemaal goedgekomen. Conclusie: het kan wel , maar je hebt elkaar meer dan ooit nodig in dit verhaal. Zoek hulp als je het alleen niet trekt, en bespreek samen of jullie dit als team aan gaan kunnen. Anders wordt het wel een ander verhaal, en hoewel ik geen voorstander van abortus ben, snap ik dat het ook een recht en optie is om erger leed te voorkomen.
Jeetje dus zelfs 7 kinderen! Ik kan me voorstellen dat je daar snel groot van werd. Ik heb wel oog voor de behoeften van mijn oudste die als eerste zal gaan puberen binnenkort, we hebben een hele goede connectie. Dank voor jouw inside info 😘
Dat je genoeg liefde hebt voor nog een kindje is wel duidelijk. Een kind is nou eenmaal het mooiste bezit. Wel wil ik je ook even bewust maken van de andere kant van de medaille. Niet om je bang te praten, maar wel om realistisch na te denken met al die gierende hormonen. Zoals je al weet is een gezond kind niet vanzelfsprekend. Zo is ons jongste kind (derde) is geboren met een niet erfelijke, maar wel ernstige spierziekte. 24 uurs zorg, opnames, leven tussen hoop en vrees en iedere dag hartenpijn omdat je je kind zoveel meer had gegund (los van de levens van haar broers en wij als ouders, waarvan alles 180 graden veranderd is). Je bent ouder. Meer risico , minder energie dan toen je 30 was, net als je lichaam wat ouder is. Een vriendin van mij heeft een jaar geleden een prachtig meisje gekregen, na drie pittige jongens. Ze geniet, dit meisje is haar kers op de taart, maar ze is doodop. Iedere nacht is er wel iemand wakker, iedere maand is er wel iemand ziek en haar man laat het voor 90% aan haar over. Ze is gelukkig hoor, maar ook haar 3 kinderen zaten al op school toen de jongste geboren werd en je komt hoe dan ook weer in de tropenjaren.
Ik snap dat deze keus immens moeilijk is en wens je alle kracht om de juiste beslissing te maken. P.s; je man heeft niet het recht om je zo'n dilemma voor te leggen. Dan had hij er maar een knoop in moeten leggen.
Dank voor je reactie en wat verdrietig dat jullie zoveel zorgen hebben. Ook ik weet idd wat zorgen zijn maar je kan geen situaties vergelijken, wij zitten nu voorlopig in rustiger vaarwater. En je hebt gelijk in je ps, dank! ❤️
Het klinkt alsof je man ook nog niet van de schrik bekomen is. Zijn gevoel is duidelijk nee, en dat is nou eenmaal wat het is. Net zoals bij jou je gevoel twijfel is, of zelfs ja. Maar jullie hebben samen en gezin, samen onbeschermde seks gehad, en zitten nu samen in dit bootje. Het is een keuze die je samen hoort ge maken. Je kunt de ander niet voor het blok zetten. Jij kan omgekeerd ook niet tegen hem zeggen 'de baby, of jij alleen verder'. Probeer, hoe moeilijk ook na zo'n uitspraak, open te staan voor elkaars gevoel. Misschien is het goed om het eens met een andere partij er bij te bespreken, Siriz bijvoorbeeld.
Ja exact schrik, we weten het pas net. Mijn man is echt een lieverd en hele goede vader maar net een nieuwe baan en verbouwing gehad. Dit komt voor hem bovenop alle andere stress. Ik hoop dat hij bijdraait. Gelukkig hebben we nog even de tijd om eruit te komen
Dit zou voor mij dus echt een no brainer zijn. Dreigen met weggaan is gelijk je spullen kunnen pakken, zeker met zulke grote woorden als de baby of ik. Wat een zak hooi zeg, ongelooflijk.
Ja ik denk dat hij zich tegen de muur gedrukt voelt en dat is eigenlijk ook heel verdrietig. Hij is heel lief en goed maar heeft veel stress door nieuwe baan en dit is een druppel in een hele volle emmer maar dat lijkt mij los te staan van de baby
Ik mag hopen dat hij dit in een vlaag van verstandsverbijstering heeft gezegd. Ik snap zo’n reactie namelijk totaal niet tenzij je in shock bent ofzo en er dan iets ongelooflijks doms uitflapt. Ben sowieso tegen abortus. Het is niet aan ons om leven weg te nemen. Dat terzijde weet je dat je met onbeschermde (en zelfs beschermde) seks toch altijd wel kans hebt op een zwangerschap. Ik snap absoluut je schok. Dat maakten we onlangs namelijk zelf mee. Ook wij zaten ruim in de veilige zone dachten we maar wel zwanger. En ook wij hebben echt wel taaie weken gehad. Inmiddels op de helft en kijken we uit naar de kleine! Ik zou wel tegen je man eerlijk zijn wat zijn reactie met jou doet. Je hebt het al zwaar genoeg en hij legt zo steeds meer last op je schouders. Sterkte in deze situatie!
Ja idd in een shocktoestand. Lief wat je zegt in je laatste zinnen. Ook ik werk heel hard voor het gezin en heb dit niet zo bewust gekozen, ik wou dat hij de baby in zich droeg…
Als hij is zoals je omschrijft dan denk ik wel dat hij niet goed nagedacht heeft wat hij zegt hoor en dat het echt wel bijdraait. Geef het de tijd en blijf in gesprek! Je mag best benoemen dat het je pijn doet. Mijn man was zo verbolgen dat ik de test alleen had gedaan (ik deed een test omdat ik dacht het is bijna onmogelijk en ik wil nu bewijs dat het negatief is, was hartstikke positief) dat hij niet mee wilde naar de eerste echo. Hij zei als jij ook die test zelf doet dan zoek je het maar uit verder. Nou dat deed mij ook geen goed. Maar op een rustiger moment heb ik uitgelegd waarom ik dat had gedaan en dat ik dit echt niet verwacht had. Voor mij een leer om hem er altijd bij te betrekken. Hij is er overigens gewoon mee geweest. Is even ander voorbeeld dan hoe jouw man deed maar soms belandt je in gekke situaties.
Ja hij is echt heel erg geschrokken en was vandaag enorm emotioneel. Ik heb 10 mei een echo en vanuit daar zien we verder. Hoeveel kindjes heb jij? Mijn verloskundige denkt trouwens dat ik plots een lange cyclus had door begin overgang. Echt niet normaal bijzonder om dan meteen (1x intiem in 2 maanden) zwanger te zijn…
Ja zie je wel, nou goed dat je ook weet hoe het bij hem speelt! We hebben 5 kindjes en de 6e is op komst. Nooit te oud om te leren dus 😅. Het lichaam blijft maar een lastig onvoorspelbaar iets haha. Hier zwanger van vrijen op laatste dag ongesteldheid. Had ik ook niet op gerekend. Nu het geland is zijn we er echt heel blij mee en de kinderen kijken er enorm naar uit ook 🥰
Jeetje, dat is niet fijn om te horen. Je man was er ook zelf bij, dus hij weet na 4 kindjes toch ook wel de gevolgen van geen anticonceptie gebruiken. Het is van hem wel hard om te zeggen, ik of de baby eruit.
Ik denk en hoop dat het ook eerste schrikreactie is van je man. Hieronder staan al tips om met bepaalde instanties/mensen te praten. Hopelijk komen jullie samen uit een keuze hierover 😘.
In je topic las ik vooral veel redenen waarom je het niet wilt en abortus "beter" zou zijn. Maar in je reacties, merk ik aan je dat je abortus denk ik toch stiekem niet wilt.
Ik kan natuurlijk niet zeggen wat je moet doen, die keus ligt volledig bij jou en je man. Het enige wat ik kan zeggen is, is dat als je ook maar een greintje twijfel hebt, je het niet moet doen.
Een abortus is niet meer terug te draaien. Een kind op de wereld zetten, ook niet. Maar ik denk dat je meer spijt zou krijgen van een abortus, dan van een kindje op de wereld zetten.
Je geeft zelf eigenlijk al antwoord… jullie waren “klaar” Je moet ook echt aan je andere kinderen denken naast dat je zeker ook aan jezelf moet denken…
Luister naar je gevoel, dat stemmetje diep van binnen. Praat met je man, niet om elkaar te overtuigen maar om elkaars gevoel te kennen. Geef het even tijd. Niemand kan dit voor jullie invullen. Jullie leven, jullie gezin, jullie gevoel, jullie keuze. Sterkte!
Moeilijk.. ik kan me zo goed voorstellen dat je snakt naar ruimte voor jezelf..
Valt deze ruimte ook te creëren als kindje komt?
Als alle randvoorwaarden er zijn: geld, liefde en stabiliteit, blijft de belangrijkste overwegingen:
Kan ik ermee leven? Weghalen? Kan ik een zwangerschap aan? Kan ik je grote wens v ruimte voor jezelf een paar jaar uitstellen (of combineren met baby) of neem je t t kindje onbewust kwalijk?
Als t kindje er is komt t ongetwijfeld goed: je leven eindigt niet als je een kindje krijgt en ook hier fa je veel van houden ongetwijfeld.
Desondanks sterkte met het maken van een keuze. Zou alleen wel definitieve oplossing zoeken als je nu zo zeker van je zaak bent dat dit niet is wat je graag wilde
Hier was ik ook 40! Ten diepste een wens maar ook weer angst ivm miskraam eerder, en al 3 kids lopen jongste net 5. Maar nu hij er is hier, oh heerlijk ik kan hem niet meer missen, hij maakt ons zo compleet! Natuurlijk is onze situatie niet de jouwe .. maar ik wilde je het toch laten weten😘
Al zie ik nu dat ze niet alleen moet kiezen uit wel of geen baby maar tussen baby alleen opvoeden met 4 jonge kinderen van met echtgenoot de 4 al geboren kinderen opvoeden.. Kan me zo voorstellen dat de druk onmenselijke groot wordt om toch abortus te plegen..
Maar lieve mama: als je vandaag al blije gevoelens hebt over dat kindje: bedenk goed of je het je man kunt vergeven ter zijner tijd: dat nu belangrijker vraag..
Lijkt me onwijs heftig om zo voor t blok gezet te worden en zulke moeilijke keuzes te moeten maken. Bah
Afbreken lijkt op korte termijn misschien het makkelijkst, met nadruk op lijkt. Als het gaat om kinderen zeg ik altijd dat je het op de lange termijn moet bekijken. Zullen er moeilijke dagen komen, jazeker. Maar wie weet is dit voor je kinderen juist hetgeen wat ze nodig hebben en doet een nieuw broertje of zusje hun wel meer goed dan kwaad. Soms loopt het leven niet als gepland en kan het voor verrassingen zorgen. Wat voor verrassing laten wij het zijn?
Wij hebben dit ook wel besproken. Mocht ik toch zwanger raken dan houden we het wel. Ook wij gaan er niet meer bewust voor maar abortus zou ik ook niet kunnen.
Ja goed om over na te denken! Want wat voel ik eigenlijk? Ik denk niet dat ik kan zeggen dat het niet goed voelt. Ik ben vnl rationeel in de war (maar dat is hoofd en geen gevoel)
Ik heb weleens gelezen (was bij een zwangerschap in een moeilijke situatie, alleenstaande ouder etc): 'Dit kindje zal je veel vreugde brengen, maar ook verdriet en moeite. Wanneer je het laat aborteren brengt het je alleen maar verdriet'.
Geef het even de tijd en blijf in gesprek met je partner.
Wat ik zou doen? Ik zit totaal niet op nog een zwangerschap te wachten, maar mocht ik zwanger worden, dan is het kindje welkom. Een abortus is voor ons geen optie
Haha! Ik heb een spiraaltje. Natuurlijk is er altijd een kleine kans dan zwanger te raken. Dat hebben we besproken en dat is dan maar zo. Met 2 kleine kinderen komen we überhaupt niet aan seks toe 🤣 In ieder geval niet zo als eerder
Ik lees dat je zegt ‘… omdat onze kindjes ons nodig hebben’. Maar dit kindje ís er al, hoe klein dan ook. Ik denk dat het een schitterende zonnestraal kan zijn, in een gezin met wat oudere kinderen.🙏🏻 Sterkte en ook een beetje gefeliciteerd 🥰
Ik zou het even laten bezinken en goed nagaan wat je hier nu echt bij voelt, en wat je man hierbij voelt.
Ik zou mezelf de vraag stellen: kan ik leven met het idee dat ik een zwangerschap heb afgebroken? Of zal ik me altijd afvragen hoe het kindje was geweest en zal ik het uiteindelijk een gemis vinden? In mijn geval zou het optie 2 zijn en zou ik de zwangerschap niet afbreken. Mijn vriend en ik hebben ook afgesproken dat als wij helemaal geen kinderwens meer hebben, hij er een knoop in laat leggen.
Ik heb geen idee wat je zou moeten doen en heb ook geen soortgelijke ervaring, wil je veel wijsheid en sterkte toewensen, wat je ook kiest. Heb wel ervaring met herhaalde postpartum depressie, en de voorbereiding daarop dus als je daar iets over wilt weten mag je me altijd een prive bericht sturen (overigens kan je ook na een abortus (of miskraam) een postpartum depressie krijgen dus sowieso goed om daar alert op te zijn).
Dank, ja jeetje, wist ik niet eens dat je dat sowieso kan krijgen. Ik heb na de laatste het heel moeilijk gehad maar dat had ook andere oorzaken, inmiddels is mijn leven een stuk fijner, dank voor meedenken ❤️
Ene kant misschien wel prettig dat t argument postnatale depressie dus soort van wegvalt als dat ook nu dus al kan voorkomen, dan kun je wel op andere redenen focussen. Tis al moeilijk genoeg
Ik was ook heel onverwachts zwanger en enorm in shock. Het is ook niet zo vreemd dat je nu allemaal gedachtes hebt. Geef jezelf even de tijd al is het maar een paar dagen om aan het idee te wennen en overleg anders met een verloskundige, die staan er open in.
Dit kindje wil heel graag bij jullie zijn met een reden. Zelf ben ik ook onverwacht zwanger van ons 5de kindje (15 weken) en ik heb ook even moeten schakelen, maar o zo dankbaar dat dit kindje bij ons mag zijn! Zoek eventueel professionele hulp en geef het de tijd. Blijven praten met elkaar. Heel veel kracht gewenst! Het komt allemaal goed!
De vierde zal bijna 2,5 jaar zijn als de baby geboren wordt. De andere kinderen 10, 7 en 5. Nu met 15 weken zwangerschap gaat het echt stukken beter. Ik geniet er enorm van en beleef het heel bewust, want dit zal echt de laatste zijn. Het is een prachtig cadeau, al gaat het ook met vallen en opstaan. Het is niet alleen maar rozengeur en manenschijn. Wel kan ik het nu plekje geven en voel ik mij bevoorrecht met nog een kleintje op komst. Geef het vooral de tijd, blijf praten en zoek ook hulp hierbij om er met iemand over te praten en alles een rijtje te krijgen. Dit geeft misschien de steun die je nu zoekt. Succes!
Afbreken.. we gaan net met onze oudste zoon een coachingstraject in omdat hij het heel moeilijk heeft, hij vindt dat onze andere kindjes ons nodig hebben
Misschien helpt t om te weten dat je niet de enige bent… bij ons drie kindjes met ivf, niet verwacht ooit zonder behandeling zwanger te worden; dat was de voorgaande 12 jaar ook niet gebeurd. Maar toch; zwanger van #4; dat was even schakelen. Voor ons niet de vraag al dan niet afbreken; een kinderwens hebben we altijd gehouden. Maar toch; wanneer je het niet verwacht, is het idee wel wennen. Ik denk dat je over een aantal dagen het antwoord samen wel weet; even laten rusten en het de tijd geven, helpt vast in alle wijsheid een besluit te nemen wat bij jullie past.
Het doet er toch niet toe wat anonieme mensen van dit forum doen bij zoiets belangrijks? Ik zou dit goed gaan bespreken met je man in de eerste plaats, wellicht een huisarts, wellicht je kinderen. Ik begrijp wel dat je misschien herkenning zoekt? Ervaringsverhalen. Maar ook daarbij, geen mens is gelijk. Veel succes gewenst en toch ook gefeliciteerd!
Ik zie dat jouw oudste al 19 jaar is! Hoe oud ben jij dan als ik vragen mag....ben deze maand 37 jaar geworden en vind mezelf te oud om weer zwanger te worden.Durf die stap niet te zetten.
Staat op mijn pagina , ben 38. Ben wel zwanger via icsi nu en 8 jaar op dit wondertje gewacht..is echt niet oud hoor. Meeste om mij heen tot 40 raken zwanger. Maar licht ook aan hoe je je zelf voelt natuurlijk. Ik voel en lijk jonger dus dat scheelt. Als je twijfelt zeg ik altijd niet doen .
Laat het bezinken en praat er veel over met je man en evt een goede vriendin. Ik heb een dergelijke situatie meegemaakt (3 kinderen van 12, 10 en 7 bij de geboorte). Mij heeft veel praten met naasten, maar ook met de vk-praktijk en een psychiater bij de poli veel geholpen. Onze 3e was een enorme huilbaby, daar had ik nog veel onverwerkte pijn van, waardoor ik bij de pop-poli terecht ben gekomen in onze 4e zwangerschap.
Onze 4e wordt in juni alweer 2 en écht, ik had haar en het feit dat dit ons gebeurde niet willen missen!
Laat het even bezinken en blijf in gesprek met je man. Je kan ook eventueel in gesprek met je huisarts. Toch kan het niet helemaal onverwacht zijn. Jullie gebruiken immers geen anticonceptie. Je cyclus kan zoals bekend altijd wel een keer afwijken en dan is dit het logische gevolg.
Ja alleen houd ik al 11 jaar mijn cyclus bij en is het echt onmogelijk. Ik heb echt een cyclus uit een boek en voel mijn eisprong (ik had hem op dag 12). Een keer een eisprong op dag 8 of 10 is voorgekomen maar dag 19, nooit. En we gebruiken op de groene dagen condoom en daaromheen niet. Mijn enige verklaring is dat dit het begin van de overgang is en dat ik opeens een late eisprong had en nu zwanger. We hebben 1x in die maand seks gehad, onbeschermd op dag 19. Maar goed ook de kleinste kansen liggen klaar om gepakt te worden, kennelijk
Vind je begin naïef (no offense)voor een vrouw van 40. Je weet dat niet iedere maand een eisprong op de zelfde cyclus dag plaatst vind, gezien er geen kinderwens is zal er dan ook geen ovulatie testen zijn gebruikt. De ene cyclus kan dit dag 12 zijn en de maand er op dag 15 ook al is je cyclus iedere maand even lang. Dus al heb je dagen voor je ei sex of dagen nadien is er gewoon kans op een zwangerschap dus beetje onzorgvuldig.
Nu vraag je wat zouden jullie doen, waar doel je op behouden of? Laat het gewoon even bezinken komende dagen.
Ik snap wat je zegt maar zoals ik herhaaldelijk aangeef, ik ben zo’n vrouw uit een boekje met een megaregeatige eisprong en duidelijk voelbare eisprong. Ik zit er nooit naast. Een eisprong op dag 19 is echt nog nooit voorgekomen. Ik denk dat dit het begin van de overgang is geweest oid
Helaas kunnen wij dat niet voor jou beslissen. Als ik zelf nu onverwacht zwanger zou worden (ik ben 34 jaar en mijn kindjes 9 en 7) dan zou ik het niet over m’n hart krijgen om het te laten weg halen. Ook al zit ik er echt niet op te wachten.
Probeer nader te komen en echt na elkaar te luisteren en laat het bezinken alvorens te besluiten. Als je niet volledig achter zijn idee staat niet doen..en dat ja dat zeg ik uit ervaring, want het blijft een pijnpunt.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (102) Verversen