Ik ben een beetje opzoek naar herkenning en/of tips hoe andere mensen hiermee om zouden gaan. Ik besef mij dat er in iedere familie wel wat is, en het aller belangrijkste is natuurlijk je eigen gezin. Maar ik merk echt dat ik in 5 jaar tijd zo ontzettend weinig aansluiting bij mijn schoonzus vind, zij praat gewoon eigenlijk helemaal niet tegen mij, helaas. Ik/wij hebben al zovaak gevraagt joh is er wat, maar iedere keer geeft ze aan dat er niets is. Maar zij vraagt gewoon werkelijk nooit iets aan mij, als ik binnen kom en groet, groet zij niet terug, als wij weg gaan zegt ze gewoon niets en kijkt niet eens om. En zodra mijn man weg gaat kan ze wel wat zeggen. Met de kinderen is ze af en toe wel leuk en speelt ze mee. Maar zoals vandaag werden we uitgenodigd om te komen kijken hoe de koeien voor het eerst naar buiten gingen bij hun, en er waren van allerlei mensen, familie maar ook vrienden. En met haar vrienden is ze wel gewoon sociaal. Ze heeft ook weleens spontaan een cadotje gekocht voor onze dochter. Ik begrijp het gewoon niet. Misschien heb ik wat fout gedaan? Ik krijg weinig hoogte van haar. Maar dit is eigenlijk al 5 jaar zo, nooit anders geweest. Toen de vader van mijn man overleed, was ze wel heel troostend(verbazingwekkend genoeg). En als ik intresse in haar toon reageert ze er soms wel op, maar ook enkel over haar ding. Koeien, paarden en feestjes. Ik heb het ook weleens met mijn schoonmoeder besproken, en zij zegt dat ze nou eenmaal zo is, omdat ze ook autistisch schijnt te zijn, maar dat vind ik persoonlijk wel een beetje kort door de bocht. Ik weet dat zij bijvoorbeeld een slechte band heeft mijn schoonmoeder dus die zal natuurlijk ook niets anders zeggen als dat. Wellicht zijn wij gewoon 2 hele verschillende personen, maar geeft dat reden om zo tegen iemand te doen? En als je het wil bespreken, dat ze dan gewoon zeggen "nee hoor, er is niets aan de hand". Ik heb lang gedacht laat maar je bereikt er toch niets mee. Maar ik loop er gewoon echt tegen aan, ik voel me gewoon echt negeert. Alsof werkelijk alles en iedereen belangrijker is dan mij. Ik weet niet wat ik ermee moet.
Herkennen jullie dit of hoe zouden jullie dit doen?
Heeft ze echt autisme? Of wordt dat maar gewoon aangenomen zonder echte onderbouwing? In jouw verhaal lijkt namelijk het laatste eerder het geval. Indien er geen sprake is van autisme zou ik zeggen: Accepteren dat er geen klik is. Blijf zelf hallo en gedag zeggen. En indien er (oog)contact lijkt te zijn kun je nog vragen hoe het met haar is. Maar ik zou er niet veel energie meer in steken als het op deze manier gaat. Een heel enkele keer tref je iemand die op een andere golflengte als jezelf zit. En dan weet je ook niet waarom het is zoals het is. Daar kun je volgens mij weinig aan doen. Vervelend is het wel. Succes!
De moeder van mijn schoonzus heeft goed contact met mijn schoonmoeder en zij zegt dat haar dochter autistisch is. Heeft ze schijnbaar ook paarden therapie voor gehad vroeger. Maar dan nog.. ik weet niet.. ik ben uiteraad geen deskundige, maar ik merk gewoon dat er soms iets is. Gister byv kon ze wel opletten waarom een ander haar wegkijkt, maar zelf totaal niet door hebben dan ofzo? Of vooral doen alsof.. ik laat het maar. Ze gaan zich afzonderen, als je autisme heb kan ik dat voorstellen, voor rust dan denk ik? maar hoezo gaat ze dan wel ineens met andere mensen praten 1 seconden later. Dat zijn dingen.. tja.. ik weet niet. Ik zal er toch nooit achter komen, meerdere keren gevraagt, gebeurt niets mee. Dan wat onderstaande mensen ookal zeiden, het gaat toch niet veranderen. Jammer maar helaas.
Laten gaan. het is niet nodig om met iedereen van je familie een goede band te hebben. Houd het bij een verstandhouding meer niet. En weet dat het niet aan jou ligt, zodat je je kan focussen op een eigen oplossing om je niet meer genegeert te voelen.
Negeren is zeker vreemd, maar er zijn nou eenmaal 'vreemde' mensen. En als dat bij haar met ASS te maken heeft, kan ze er misschien ook weinig mee. Ik denk dat zij gewoon op een heel andere golflengte zit dan jij. Dat heeft helemaal niets met jou te maken, maar gewoon met verschillen. Ze denkt anders dan jij, uit zich anders, gaat anders met mensen om, etc. Misschien moet je niet hopen, verwachten of proberen om haar op een bepaalde manier te krijgen, maar waarderen wat er zo af en toe wel is en het verder loslaten. Ze geeft wel eens een kleine blijk van waardering of contact, dat is dan kennelijk dan haar weg. Haar direct confronteren en vragen wat er is, is duidelijk niet haar manier van communiceren. Dat zegt wederom niet perse iets over wat ze van jou vindt, maar over haar zelf. Misschien overdonder je haar, vindt zij dat heel ongemakkelijk of heeft ze er de woorden niet voor. Kan ze niet goed uitleggen 'zo ben ik'. Ik denk dat je het je niet moet aantrekken en los moet laten. Jij hoeft niet onzeker te worden omdat zij social skills mist. Zij is hoe ze is, en het is jammer dat ze niet anders en het tussen jullie kan zijn hoe jij het graag had gezien, maar het zit er niet in. Laat dat beeld varen, en neem het voor wat het is. En pas je eigen energie er op aan. Groet gewoon elke keer, je bent tenslotte een sociaal capabel mens, maar verwacht verder niets.
Ik heb een tante die al zo lang ik me kan herinneren bij elk bezoek in de keuken gaat zitten terwijl de rest in de woonkamer zit. Ze zondert zichzelf altijd af. En áls ze eens iets van een gesprek heeft, is het meestal mopperen of kortaf. Ze loopt ook wel eens midden in een gesprek gewoon weg. Maar haar manier van uiten is eten. Ze kookt altijd heerlijk en uitgebreid en je gaat propvol weer naar huis, met nog meer eten dat ze dan mopperend of zwijgend in je handen duwt en waarna ze weer de keuken inloopt. We roepen een compliment richting de keuken en horen verder van onze oom hoe het met haar gaat. Het is wat het is. En ondat iedereen het accepteert, is het geen ding, voelt zij zich senang, en werkt het op een of andere manier wel.
Maar mijn vraag naar jou is waarom zou/moet zij geforceerd gezellig doen? Ze lijkt me niets tegen je te hebben, maar ook weinig met je...en dat mag gewoon.
(Sorry als dat hard overkomt, maar ik kan ook niet gedwongen leuk weer spelen of faken.)
Dat is mijn intentie ook niet. Maar normaal gesproken, als je niets tegen iemand hebt, maar ook niet persee met... dan zeg je diegene gewoon niets? Negeer je die ect? Keer je de rug naar toe?
Waaruit haal je dat ik iemand forceer gezellig met mij te doen?
Ik lees het stukje autisme in hoe je haar omschrijft toch echt wel. Ik zeg niet dat jij haar forceert gezellig te doen, ik omschrijf dat geforceerd gezellig doen met mensen waar je weinig mee hebt vaak niet te doen is en ook niet zou moeten.
En betreft het negeren, daar is elke persoon anders in..ik zelf zou het namelijk wel omschrijven richting iemand als er concreet om gevraagd word. Heb je het haar wel eens gevraagd?
Of ze iets tegen mij heeft? Ja weleens gevraagt hoor. Meerdere keren. Maar altijd hetzelfde antwoord. Zie bovenstaand reactie hoe ze kan reageren op zulke dingen.
Wat je misschien nog kan doen is een open vraag stellen. Eerst benoemen objectief wat je ziet, wat het met je doet en je gevoel en vervolgens de vraag " hoe komt dat"
En trouwens autisme kan denk ik wel, ik heb geen autisme maar bij sommige mensen voel ik me gewoon totaal niet op mn gemak en dan vallen er ooi veel stiltes..
Voor de rest zou ik het laten gaan, je kan haar niet veranderen..
Hoe voel je je erbij dat ze zo doet dan? Vind je dar ongemakkelijk/jammer?
Mmm, ik voel me er vooral onzeker van. En ook wel een beetje jammer. Ik bedoel ik verwacht echt niet eens een vriendschap ofzo. Het was gewoon leuk geweest om binnen te komen en een "warm" gevoel van welkom te voelen en dat heb ik gewoon niet. Zij creëert ook wel een bepaalde sfeer, ze heeft met iedereen aan de kant van de familie van mijn man weleens ruzie gehad, met de opa/oma schoonmoeder, destijds met mijn schoonvader toen hij nog leefde, behalve met mijn man niet. Doordat zij dit gedrag vertoont merk je ook wel dat wij het broertje van mijn man ook haast niet veel zien.. terwijl hij wel vaak heeft uitgesproken dat ook weleens anders te hebben willen zien.. maarja... zonder alles op haar af te schuiven, hij neemt daar zelf ook nauwelijks actie in.. dus in hoeverre dat dan waar is. Ik moet het accepteren, ik merk dat mijn man het ook wel steeds moeilijker vind worden. Soms kan ze wel ineens een filmpje van iets maken waarvan ik dan weer denk.. mmm... als het je echt niets boeide had je bruiloft niet gefilmt, of een stukje van mijn vrijgezellefeest ect.. het blijft gissen. Misschien is het een beetje van beide.. zal er toch wel nooit achter komen. Als zij zegt dat er niets is zal het wel zo zijn, en kan ik me totaal niet verplaatsen en dat iemand überhaupt dan zulk wisselend gedrag vertoont.
Mmm, ik voel me er vooral onzeker van. En ook wel een beetje jammer. Ik bedoel ik verwacht echt niet eens een vriendschap ofzo. Het was gewoon leuk geweest om binnen te komen en een "warm" gevoel van welkom te voelen en dat heb ik gewoon niet. Zij creëert ook wel een bepaalde sfeer, ze heeft met iedereen aan de kant van de familie van mijn man weleens ruzie gehad, met de opa/oma schoonmoeder, destijds met mijn schoonvader toen hij nog leefde, behalve met mijn man niet. Doordat zij dit gedrag vertoont merk je ook wel dat wij het broertje van mijn man ook haast niet veel zien.. terwijl hij wel vaak heeft uitgesproken dat ook weleens anders te hebben willen zien.. maarja... zonder alles op haar af te schuiven, hij neemt daar zelf ook nauwelijks actie in.. dus in hoeverre dat dan waar is. Ik moet het accepteren, ik merk dat mijn man het ook wel steeds moeilijker vind worden. Soms kan ze wel ineens een filmpje van iets maken waarvan ik dan weer denk.. mmm... als het je echt niets boeide had je bruiloft niet gefilmt, of een stukje van mijn vrijgezellefeest ect.. het blijft gissen. Misschien is het een beetje van beide.. zal er toch wel nooit achter komen. Als zij zegt dat er niets is zal het wel zo zijn, en kan ik me totaal niet verplaatsen en dat iemand überhaupt dan zulk wisselend gedrag vertoont.
Je kunt haar gedrag niet veranderen wel je eigen. Je schoonzus geeft aan dat er niks is, laat het dan gaan. Je kunt een goed gezellig contact of vriendschap niet afdwingen. En jullie matchen vanuit haar duidelijk niet. Dat doet niks af aan jou om wie jij bent. Je doet niks verkeerd. Wees jezelf, maak het voor jezelf gezellig tijdens familie bezoekjes of feestjes en investeer niet meer in je schoonzus. Vraagt ze jou wat, dan geef je antwoord. Blijf groeten bij binnenkomst bijvoorbeeld in het algemeen. Geef haar geen aandacht meer en ga gewoon je eigen gang. Stop met het proberen voor een goed contact want dat zit er niet in. Zeg dankjewel als ze iets leuks doet en klaar. Houd de eer aan jezelf. Dat is het.
Ik herken het, één van mijn schoonzussen vertoont vergelijkbaar gedrag. Ik heb besloten dat te laten gaan. Ik kan er toch niks aan veranderen en het ligt ook niet aan mij. Dat heb ik heel lang wel gedacht, dat ik iets fout heb gedaan. Net als jij. Alleen de behoefte om dat 'goed te maken' en het gevoel dat je genegeerd wordt, is echt jouw (oude) pijn van het niet gezien worden. En daar is echt wel wat aan te doen. Als je dit dus echt niet los kan laten: kijk eens op prionline.nl.
Ik dacht al 'autisme' voordat ik las dat je schoonmoeder dat had gezegd. Vind ik dus niet ver gezocht. Ik zou het loslaten en niet zo op jezelf betrekken. Blijf zelf gewoon vriendelijk.
Als zij zegt datver niets aan de hand is dan zal ik dat accepteren er er geen "probleem" van maken. Als ik dit zo lees is het meer een probleem van jou dan dat van haar. Ik zal me er bij neerleggen dat het nou zo eenmaal is.
En ja.. dit kan zeker met autisme te maken hebben, ik vind dat niet kort door de bocht. Autisme is heel complex, en zeker op sociaal vlak voor mensen zonder autisme vaak moeilijk te begrijpen/pijlen.
Ik heb zelf op speciaal onderwijs gezeten met allemaal kinderen met een rugzakje. Ik denk dat daardoor wel redelijk kan inschatten of zoiets aan zijn/haar beperking ligt of dat er iets anders is. Ik snap best dat iedereen daarin ook nog wel anders is. Maar ik vind het wel bijzonder dat als er 20 mensen zijn bijwijzevanspreken, dat zo goed als iedereen wat gezegt wordt, en als er een stoeltje naast mij vrij is, maar nergens anders, komt ze niet bij me zitten.. later wel, en dan draait ze met haar houding een kwart slag naar haar vrienden toe.. ik vind dat bijzonder hoor. Haar schoonzus van de andere kant van haar familie is ook niet lang in de familie, maar hoe kan ze daar dan wel heel sociaal mee zijn. Ik wil het leren begrijpen als het echt niet aan mij ligt, maar voor mijn gevoel zijn er wel 100 signalen op te noemen.
Ik herken er zeker wel onze zoon in met ASS.. Sociaal onhandig, totaal niet bewust van zijn sociale onhandigheid. Sterke voorkeur voor personen met wie hij vrienden wil zijn en wie niet, met personen die hij wel leuk vindt is hij wel "sociaal", personen die hij niet leuk vindt kan hij dat gewoon niet. Nogmaals als zij zegt dat er niets aan de hand is, moet je dat gewoon accepteren. Ga gewoon je eigen gang en zoek je eigen mensen uit om mee te kletsen tijden familie bijeenkomsten. Hoe meer je er mee bezighoudt, op gaat letten, hoe groter het probleem voor jou wordt terwijl zij misschien van geen kwaad bewust is. Vriendschap met iemand kan je niet afdwingen... Vrienden kies je uit omdat die bij je passen qua interesses en bij (schoon)familie moet je het gewoon met elkaar doen terwijl je misschien weinig tot helemaal geen raakvlakken hebt.
Ik denk toch echt dat jij er te veel op focust, waarom moet ze naast je komen zitten als er een stoel leeg is?
Omdat er maar 1 stoel vrij was, en zij nergens anders kon zitten maar in eerste dan maar liever bleef staan. En dat moet natuurlijk niet, maar als iemand al de opmerking maakt kom er bij zitten, en zij zegt nee ik sta hier goed.. maar goed toe maar, later kwam ze er wel bij, naast mij, maar wel met de rug naar mij toe maarja
Zijn denkt en doet echt andersdan wat in onze/jouw ogen "normaal" is.. Jij interpreteert dat in jouw sociale context, en denk dat ze je niet mag omdat ze niet op de lage stoel wil gaan zitten. Misschien was haar interpretatie wel heel anders, wil ze eerst even acclimatiseren en vanuit staande positie observeren om in de situatie te landen en gaf de plek op dat moment geen overzicht in de situatie... maar dat is mijn interpretatie vanuit een ASS perspectief.
Ik heb ook zo'n schoonzus. Twee zelfs!! De één groet me dan nog wel maar zal nooooit eens vragen hoe het met mij/ons gaat. Ze praat alleen over zichzelf en haar gezin en alle fantastische dingen die ze doen, voornamelijk over sport en feesten. Ze zal nooit over emoties praten. Andere schoonzus is ietsje warmer, maar groet me soms ook gewoon niet en als ik probeer om een praatje aan te knopen, dan geeft ze éénlettergreep antwoorden.
Inmiddels denk ik dat we gewoon totaal niet matchen qua karakter. Ik ben echt van de diepgaande gesprekken en zij (beide schoonzussen) totaal niet. Daarnaast ben ik gevoelig en creatief, terwijl zij van sporten en feesten houden.
Kerst en verjaardagen zijn altijd een ramp voor me, maar verder denk ik: je kunt nu eenmaal niet met iedereen klikken.
Ja hij ziet dat ook wel. En vind het ook wel vreemd. Daarnaast het contact wat zij hebben met haar kant van de familie is echt een enorm groot verschil.. hoe kan ik iets niet persoonlijk aantrekken als er voor mijn gevoel 100 signalen zijn dat er weldegelijk iets is.
Stel nou dat je gelijk hebt, en er inderdaad iets. Wat zorgt dat je je dat aantrekt? Welke behoefte van jou voelt nu onvervuld? Je zou ook kunnen denken: ze mag me niet, dat is jammer alleen ik kan dat van me afzetten. Wat maakt dat dat niet lukt?
Goeie vraag, weet ik eigenlijk ook niet zo goed. Je zal denken als iemand zo tegen je doet waarom zal je daar überhaupt contact mee willen hebben.. maar toch voelt het ergens alsof ik iets ermee wil bereiken ofzo. Ik merk dat ik er nu gewoon continu tegen aanloop en tegen hun op zie om te zien.. kleine dingetjes als waarom ze de fotos van de kinderen niet "liken" op fb maar wel van een paard. Terwijl het slaat natuurlijk nergens op dat je daar überhaupt op let.. maar dat zegt wel iets over hoe hoog het me zit. Geen idee waarom precies. Toen mijn schoonvader overleed hadden we het over dat zij zoiets ook eens had mee gemaakt in haar vriendengroep en dat ze niet begreep dat mensen in een periode van ziekte nog een fotoshoot doen want:"je kijkt dan toch altijd naar zo'n foto met de gedachte dat er iemand heel ziek is" of mijn schoonvader kon niet meer plotseling ook niet meer lopen, en ze zei dingen als "fijn dat het ene kant maar zo snel is gegaan allemaal want het was anders toch haast een kastplantje" ik vind ook zulke dingen zo heftig gezegt, ik kan het moeilijk loslaten. Maar waarom.. geen idee. Vind mijzelf nu ik al jullie reacties lees ook bijna raar worden.
Je bent niet raar. Dit is gewoon de reactie die zij in jou oproept en dat gebeurt automatisch. Daar kun je niks aan doen. Je hebt wél invloed op de vraag of je dat op deze manier wilt blijven doen.
Niet op jezelf betrekken. Je hebt meer dan je best gedaan en zelfs gevraagd of er iets is. Dan ga ervan uit dat er niets is en dan hoef jij je dit ook niet persoonlijk aan te trekken. Loslaten en niet pleasen
Het is lastig omdat het wel de zus van je man is. Maar groeten kun je op zn minst doen vind ik en af en toe interesse tonen en dingen vragen kan ook wel... maar andere zien dit niet altijd zo, en daar zal ik ook nooit inkomen waarom🤷♀️. Maar heel eerlijk als het mijn schoonzus zou zijn en ze nooit interesse of zelfs geen gedag zou zeggen dan zou ik zelf niet meer naar dr toe gaan ik heb zoiets van als je me niet moet of doet alsof ik niet besta dan oke" daag fijn leven verder. Maar zo ben ik dan weer🤣. Wat je man daar dan van vind is weer iets anders maar hij moet ook snappen dat als jij voor haar niet bestaat zij voor jou ook niet bestaat . Wat je er mee doet is aan jou maar ik zou me zo niet laten behandelen. Moetje me niet zeg t me of zeg wat er is en ga je me negeren dan oke doei er zijn genoeg mensen die me wel zien staan
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (41) Verversen