Mijn dochtertje is thuis een echte kwebbel kous, ze kletst uren aan een stuk met haar grote zus. En in rust tijdens bijv een filmpje kijken in bed fluistert ze constant tegen zichzelf. Ik kan niet verstaan wat ze allemaal zegt, maar ze heeft hele verhalen met zichzelf. Nou is het zo dat als wij ergens andere komen zoals de tandarts, kapper, ouders op het schoolplein of gewoon mensen die ze niet van heel dichtbij kent, ze stopt met praten. Ze zegt dan ook helemaal niets meer, ze kijkt de mensen ook niet aan en je kan lullen als brugman, maar voor haar is dat allemaal gebakken lucht. Ik herken dit van mijn andere twee kinderen helemaal niet, die zijn juist super sociaal. Ik vind dit best wel spannend, want ze gaat in mei oefenen op school. Wat als ze dan ook stopt met praten. Is dit gedrag voor een van jullie kinderen misschien herkenbaar?
Dat lijkt/leek op mijn dochter.. op verjaardagen waren alle andere kids aan het spelen en zij zat op schoot en zei geen boe of bah.. Dat heeft echt wel lang geduurd. Tot ze op dansen ging en nu staat ze vooraan. En laat zich zien! Ze gaat zelfstandig naar de winkel en durft mensen aan te spreken als ze er niet bij kan. Het is een proces en als jij het "goede" voorbeeld laat zien komt het vanzelf. Ze heeft nog steeds wel introverte trekjes maar dat mag.
In omgeving herkenbaar. Neefje zei niets dachten dat hij niet kon praten tot er een oudergesprek was met mama en hem en hij in volle zinnen begon te vertellen.. Oh hij kan dus wel praten was de reactie 😂 Je zou logopedie kunnen opstarten ook omdat je aangeeft dat niet alles even duidelijk is dan heeft ze al wat meer stevigheid qua uitspraak voor ze naar school gaat. Maar dat is natuurlijk een persoonlijke keuze.
Voor nu kijken we het gewoon even aan, geeft het op school straks problemen dan kijken we verder. Ik was vooral heel benieuwd of meerdere ouders het herkenden, en zo te lezen wel gelukkig ☺️
dankjewel voor je reactie, ik moet even lachen haha Fijn dat het goed gekomen is. We doen er nu verder ook niets mee, ik laat haar gewoon. Maar het valt gewoon erg op, en soms geeft het ongemakkelijke situaties. Maar goed ik vind dat een volwassen dat dan zelf moet relativeren, en als ze dat niet kunnen dan pech. Maar mijn oma bijv die vind het heel vervelend. Mijn dochtertje komt daar heel graag, alleen ze vertikt het gewoon om tegen mijn oma te praten ook aanraken mag niet.
Dat laatste herken ik wel hoor. Mijn dochter van nu bijna 4 is een ontzettende kletskous, praatte heel vroeg en veel, ook steeds meer tegen onbekende - maar ze is gewoon niet zo van het aanraken. Ze wil maar door een paar mensen geknuffeld worden, en door heel veel ook niet, en ook op heel veel momenten niet. Zegt volgens mij niet per se iets over de sociale ontwikkeling, niet iedereen is even knuffelig. Wij dwingen haar nooit, ik vind het juist goed dat ze dat zelf zo duidelijk aan geeft, en voor volwassenen is dat dan jammer, maar helaas, moeten ze idd zelf maar relativeren. Sommige ouderen zijn toch zelf nog van vroeger meer gewend dat (klein)kinderen zich maar voegen naar de wensen/normen van volwassenen/ouderen en zien kindjes echt als een soort levende teddyberen, en dan is het even jammer als blijkt dat wij daar nu anders tegenaan kijken. Zo ervaar ik het in ieder geval.
Hier ook gehad... thuis kletste ze de oren van ons hoofd. Ergens anders zei ze niets, op de psz echt het hoognodige. Die maakte zich enorm zorgen en moest ze van hen naar logopedie. Nooit gedaan... In groep 1 een super juf die er doorheen prikte op dag 1 al.. Het is helemaal goed gekomen, zelfs het tegenovergestelde.
Deed mijn jongste ook rond die leeftijd tot zo'n 5 jaar. Wel op school praten en met de juf, maar waren we in de supermarkt en iemand sprak hem aan... Geen reactie. Maar ook als hij zijn juf buiten school zag, dan dook hij achter me weg. Hij is nu 8 jaar en niks meer aan het handje hoor. Het is een hele sociale jongen. Mijn oudste daarentegen sprak op die leeftijd tegen Jan en alleman, maar is nou juist helemaal niet zo sociaal.
In die situaties zegt mijn dochter ook niks, althans misschien wel als we een aantal uren verblijven in de kapper 😊 Het kan verlegenheid zijn, introvert? Ik dacht ook even aan selectief mustisme. En wat betreft school, komt tijd komt raad. Praat ze wel tegen vriendjes en hun ouders als ze daar speelt?
Mijn zoon had dit ook (nu niet meer) en dochter nu ook een beetje. Maar wat ik mis in je verhaal; als je nou ergens een uur of langer bent, komt ze dan wel een beetje los? Hoeft natuurlijk niet extreem kwebbelen te zijn, maar gewoon iets opener worden. Want dan komt het op school sowieso goed. Mijn kinderen hebben dat. Mijn bij vreemden stille dochter kletst trouwens op de peuterspeelzaal inmiddels ook prima. Heeft wel aantal weken geduurd.
Nee ook na een aantal uur komt ze niet los. Het gekke is, ze is helemaal geen verlegen kindje. Ze is juist de pittigste van alle 3 mijn kinderen (in de zin van ze weet wat ze wil) je maakt haar ook niks wijs. Ik heb een tijdje een vriendin gehad en zodra die een voet binnen de deur zetten, schoot mijn dochtertje naar boven haar kamer op en kroop dan weg in een hoekje. Ik schrok daar de eerste keer heel erg van. Ze kwam er dan ook niet meer vanaf tot dat mijn vriendin weer weg was. Dit gebeurde elke keer als zij lang kwam en ik kreeg mijn dochtertje met geen mogelijkheid beneden (ze was toen 2.5 jaar) nu (3,5 jaar) en dit is niet veranderd. Inmiddels was deze vriendin er klaar mee dat we elkaar niet meer zien of spreken, wat natuurlijk jammer is. Maar goed misschien hoort het er gewoon bij, ik lees hier dat heel veel kinderen dit doen.
De oudste van vier praat ook vrijwel niet tegen onbekenden. Hij is verlegen en een introvert. Hoe ouder hij wordt, hoe meer hij er mee om zal leren gaan. Net als zijn mama en papa. Al praat ik sinds een jaar of twee wel makkelijk met onbekenden. Maar dat heeft mij vele jaren gekost tot ik dat durfde en nog langer tot ik me er prettig bij voelde. Dus ik ga het niet forceren. Wanneer hij mensen kent praat hij wel, de hoeveelheid afhankelijk van hoe goed hij ze kent en hoe aardig hij ze vindt. Ik zie langzaam vooruitgang en hij zal er op zijn tempo wel komen.
De jongste van twee is juist weer erg vrij. Die gaat al gauw met anderen kletsen en spelen. Soms weer iets te vrij vrees ik. Met zijn lieve glimlach en ondeugende oogjes komt hij bij veel mensen overal weg mee. Zelf zuurpruimen laat hij glimlachen. Ook mooi om het eens op een andere manier te zien.
Ik koester beide persoonlijkheden en probeer aan beiden de ruimte te geven wat dat betreft. Ik probeer aan de oudste voor te leven hoe je met onbekenden om kan gaan, hij zal het vast een keer oppikken wanneer hij zo ver is.
Wat is selectief mutisme? Wat is het? Wanneer een kind weigert om te praten in bepaalde sociale situaties, spreken we van selectief mutisme. Het is een vorm van extreme praatangst. Het wordt selectief genoemd, omdat het kind in andere omstandigheden wel normaal spreekt.
M’n beste vriendin haar dochter heeft dit. Loopt nu bij een psycholoog. Zij is 7. Wellicht goed om te kijken of je het herkend? Er is ook een boekje over, vond m’n vriendin heel veel herkenning in.
Dankjewel voor je berichtje. Ze is inderdaad alles behalve verlegen. Voor nu kijken we het gewoon aan en zou het op school proberen veroorzaken kijken er verder. Ik was vooral heel benieuwd of oudere het herkende, en zo te lezen wel ☺️
Ja, maar bij een kind van 7 is dat sowieso totaal anders dan bij een kind van 3,5. Bovendien zit er een verschil tussen na een paar weken school nog steeds zwijgen als het graf of tegen een persoon die je net een paar minuten geleden voor het eerst zag (zoals de slager) niks zeggen.
Klopt. Maar dit uit zich natuurlijk op verschillende manieren. Zij praat ook tegen de ene wel, andere niet. Kindjes, volwassenen. Begon al jong. Is nu nog steeds.
Ik zeg niet dat dit het is, maar m’n vriendin heeft een eeuwige zoektocht gehad. Want mensen zeiden ook, ja gaat vanzelf over. Is verlegen. Komt vanzelf. Nou het komt dus niet vanzelf. Tot frustratie van het meisje en ouders. Achterstand op school etc. Dus als ik IEMAND kan informeren, doe ik dat.
Ik snap je punt, maar eigenlijk dook ik tot mn 12e zo ongeveer achter m'n moeders benen omdat ik niet tegen vreemde durfde te praten. Altijd verlegen gebleven totdat ik op mn 19e aan het werk ben gegaan. Toen kwam ik los. Inmiddels ben ik vrij mondig.
Verlegen en dit is totaal iets anders. Iedereen dacht dat het verlegenheid was. Huisartsen, CB, leerkrachten.
Nogmaals, ik zeg niet dat dit het is, maar om er even iets over te lezen als je met je handen in het haar zit als dit doorzet op school, kan geen kwaad toch? Een “gewaarschuwd” mens telt voor 2.
Ik ken wel meer kinderen die het eerste halfjaar niet durven te praten op school... Over het algemeen komt het goed... Ze zijn echt nog heel jong. En er is best wat zelfvertrouwen nodig voor sommige kinderen, om gehoord te durven worden...
Stoppen zal niet ze is wellicht gewoon onzeker en wat temide! School is anders dan random vreemde en als dit op school wel gebeurd zie je dan wel weer. Op school zullen ze haar wel helpen en zo niet dan hoor je dit van zelf.
Mijn dochter 3,8j praat heel veel en kan heel goed praten kan er hele gesprekken mee houden. Maar vreemden zal de alleen hoi of houden of ja nee zeggen. Moet zeggen ben daar niet mee bezig of ooit iets achter gezocht. Ze is heel verlegen en temide en nu sinds we verhuisd zijn zal ze uit zich zelf hoi of doei zeggen en zelf inhoudelijk meer antwoord geven op de vragen.
Hebben mijn kinderen ook altijd gehad, het begint nu langzaam te komen (11 en 8). Dat ze niet tegen vreemden spraken vond ik nooit een probleem, dat die vreemden daar soms lollig bedoelde opmerkingen over maakten daarentegen... Niet iedereen is extravert, al lijkt dat soms wel zo.
Mijn jongste had dat ook heel sterk. Ik denk dat ze bij de kleuters geen woord tegen de juffen heeft gezegd. Hooguit knikken, voornamelijk haar schouders ophalen. Met kinderen praatte ze wel, maar als de juf erbij was weer niet. In gr3 ging ze wel praten tegen de leerkrachten en in gr6 kreeg ze weleens de opmerking dat ze tijdens de uitleg niet mocht praten in de klas 😀.
Ik denk zelf dat ze zich niet veilig voelde bij de kleuterjuffen. 1 ervan had ze gewoon geen klik mee (en dat begreep ik, was een beetje bitch). Inmiddels praat ze wel tegen onbekenden, maar ik merk dat het vaak een beetje gemaakt overkomt, alsof ze het zichzelf heeft aangeleerd door af te kijken hoe anderen het doen. Ze heeft diagnose ADHD, er zijn ook wel tekenen van ASS maar ze scoorde niet hoog genoeg daarvoor. Dus mogelijk is dat bij mijn dochter de oorzaak.
Niet om jouw kind direct een diagnose op te plakken, maar even als referentie-kader voor mijn kind 😀
Dit is klassiek de kat-uit-de-boom kijken. Herkenbaar bij mijn kinderen. Zo'n nieuwe situatie vinden die kinderen spannend. Geef ze vooral op dat moment de veiligheid, en niet gaan lopen dwingen, bijv: "nou zeg, thuis durf je altijd zo goed te praten, tegen de tandarts kan jij dat toch ook wel??" Dat werkt averechts.. Als ze op school ook stopt met praten, dan weet de juf daar wel weer raad mee.
Mijn oudste kletst thuis ook veel, wel slecht, maar dat terzijde. Maar zal ook nooit tegen een kapper of tandarts die hij niet kent gaan praten. Dan kruipt hij het liefst achter mijn benen. Nu een paar dagen op school geweest en een paar keer gewend, maar hij praat dus wel tegen de juf. Ook ooms en tantes die hij goed genoeg kent heeft die hele verhalen tegen. Een echte 'kat uit de boom' kijker dus 😉
Komt vanzelf goed! We kunnen niet allemaal de bijdehandste zijn!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (35) Verversen