De vraag zegt het al. Mijn man is al heeeeel erg lang zichzelf niet meer. Hij vind alles te druk, is snel boos en gepikeerd en is het plezier in het leven behoorlijk kwijt. Daarbij heeft hij allerlei lichamelijke klachten zoals eigenlijk alle symptomen van hyperventilatie.(benauwd, hartkloppingen, onrustig, enz) Hij heeft het ook altijd in de avond. Eigenlijk vaak wanneer hij net op bed ligt. Hij heeft het al vanaf juli 2015 dus al 1,5 jaar en ben er nu onderhand wel een beetje klaar mee. Tevens hebben wij het ook niet heel erg breed door mijn ontslag dat is ook nog een vervelende bijkomstigheid.( Heb ontslag gekregen door mijn zwangerschap , zat nog in proefperiode) zwangerschap was ook ongepland. Ik steun hem overal in maar nu ik zwanger ben heb ik het gevoel dat ons geluk enorm daardoor overschaduwd wordt. Ik ben erg blij met ons meisje maar kan dat niet echt uiten en ervan genieten. Ik wil zo graag stralen en onbezorgd zwanger zijn maar dat lukt op deze manier niet. Iemand ervaringen en tips?? Sorry voor het lange verhaal. Alvast bedankt voor het antwoorden
Ik ken dit heel goed, mijn partner kwam in de ziektewet toen onze dochter net 2 maanden oud was, doordat hij 9 maanden in de ziektewet heeft gezeten is toen zijn contract niet verlengd en hij heeft geen papieren of iets dus kwam heel moeilijk aan een baan, ik moest dus weer gaan werken meteen na mn verlof, al met al heeft mijn partner 2 jaar lang thuis gezeten, in huis hielp hij toen ook amper, tussendoor nog ruzie gekregen met familie dus hij zat er echt doorheen en voelde zich een mislukkeling. Ik heb hem zoveel mogelijk gesteund en met hem gepraat, uiteindelijk vond ik een werkgever die een chauffeursopleiding gedeeltelijk voor hem wilde vergoeden met baangarantie en sindsdien is hij weer aan het werk en zijn we in blijde verwachting van een 2e kindje. De enige tip die ik kan geven is, val hem er niet op af, hoe moeilijk het ook is, probeer hem te motiveren en laat zien dat je naast hem staat en trots op hem bent.
Probeer er over te praten. Misschien vindt hij het moeilijk om van 1 inkomen rond te komen of mist hij wat eigen tijd of juist quality time samen. Sluit ook een medische oorzaak uit. Prik bijvoorbeeld op suiker en prolactine. Verhoogde waardes van deze stoffen zorgen ook voor depresiviteit en woede. Zo bleek mijn man een tumor te hebben in de hypofyse. Toen we dat eenmaal wisten kwam er naast onzekerheid ook heel veel duidelijkheid op ons af. Het verklaarde opeens zijn depressies, vreemde buien en agressie.
Zo wat een ontzettende lieve reacties!! Ik ga eens even een goed gesprek met hem hebben om hem goed te helpen. Gelukkig hebben wij een sterke en liefdevolle band met elkaar. Maar soms weet ik niet meer hoe ik hem moet steunen. Ik hoop dat ik hem samen met de juiste begeleiding weer beter krijg. Nogmaals bedankt voor de warme reacties!! Heel erg fijn om te weten dat ik niet de enige ben. !
En heeft hij de laatste tijd met jou gepraat om zijn hart te luchten ??
Want als ik jou vraag lees haal ik er uit dat je man alles wilt doen om goed te presteren voor de familie .
Onrustig , stres is puur omdat hij de druk op zijn schouders voel. Wij hebben dat ook gehad wij hebben dan wel een eigen zaak maar als er dan mensen te laat betalen etc schiet er bij mijn man ook stres om te presteren .
Ik hoop dat jullie hier sterk uit komen samen . Probeer samen goed te praten wat hem echt dwars zit .
Dat is stress en angst voor niet rond te kunnen komen, manlief hier had hier over het laatst (vorig jaar dus) ook serieus wat last van omdat hij constant werkloos viel. Ik heb wel een vast contract maar werkte toen deeltijds nu vanaf volgende week moet ik met zwangerschapsverlof, wellicht tegen mijn zin niet tegenstaande dat hij werkt nu. Omdat ik niet wil dat hij voor alles moet betalen, (2maand uit elkaar geweest omdat het toen ook niet meer te houden was en toen heeft hij zich herpakt, en toen we net terug samen waren terug zwanger geworden ) nu ben ik van plan om thuiswerk te gaan doen omdat ik niet wil dat hij voor alles opdraait en omdat we binnen een half jaar uit huis worden gezet, met een dochtertje van 4 en een baby, waar een wil is is een weg. En mijn wil is het overleven van de zware momenten samen met mijn ventje en mijn kinderen.
Ik herken me heel erg in je situatie, ook mijn man heeft hier veel last van, maar het speelt hier al sinds 2010. Hij heeft meerdere malen via de huisarts en verwijzing gehad, maar alles lijkt een beetje te helpen maar bij lange na niet voldoende. Tot het voorjaar, toen knapte hij echt op, van de zomer hebben wij het er uitgebreid over gehad en besloten vit nog een 2de kindje te willen gaan. Maar met dat ik misselijker werd, begon hij weer slechter in zijn vel te zitten. Ook bij mij lierop daardoor de frustratie hoog op, het gevoel dat ik niet kon genieten van de zwangerschap door zijn problemen. Ik heb in die tijd zelfs sterk aan abortus gedacht, (waar ik in principe fel op tegen ben, maar dit was geen doen) uiteindelijk in december de bom laten barsten wat resulteerde in een zelfmoord poging van mij man. Gelukkig is dit goed afgelopen, maar het liet mij wel in zien dat het nog veel erger was dan ik dacht. Hierna heeft hij eindelijk goede hulp gehad en een door verwijzing naar een goede praktijk, waar hij anti depressiva heeft gekregen die echt goed helpen en een hele goede psych. We zijn er nog lang niet, en het vraagt van ons beide en heleboel, maar er zit wel verbetering in.
Paar dingen die ik je dus wil meegeven, 1) hij kan er ook niets aan doen, in zoverre, hij is ziek en heeft hulp nodig om beter te worden. 2)overleg met hem wat hij zelf wil, hij moet er namelijk achter staan anders heeft het geen nut, en ga met hem mee naar de huisarts en help hem duidelijk te maken dat het echt menes is. Hij kan dit zelf misschien helemaal niet helder meer brengen en het afzwakken bij de arts. 3)zorg voor een goede door verwijzing inclusief psychiater (en psycholoog mag geen medicatie uitschrijven) medicatie helpt even om hem op korte termijn in elk geval weer wat te verbeteren, en met de therapie jan hij dan voor de langere termijn aan de slag
1 tip nog, probeer meer bij een privé praktijk te komen ipv dimence en of mindfit, mijn ervaring is dat de kwaliteit daar echt anders is.
Heel veel sterkte!!! Ik weet hoe mega zwaar het is
Via de huisarts een verwijzing vragen naar een psycholoog. Af en toe een pilletje lijkt mij ook niet handig. Antidepressiva lijkt mij eerder van toepassing, is ook voor paniekaanvallen. Maar lijkt mij zinvol dat hij eerst eens wat gesprekken heeft bij een goede expert/psycholoog zodat deze hem hierin kan steunen/sturen, indien nodig. Ook al gaat je man heen, het proces valt en staat met of hij er zelf voor wil gaan. Als hij bij een psycholoog komt en zegt bijna niets of neemt niets aan dan zal er weinig vaart in zitten. Wat vindt je man zelf van de situatie, wil hij dat er iets verandert, snapt hij dat hij het zelf moet doen. Regelwerk kun jij natuurlijk doen, gezien je in zo'n situatie meestal niet echt de actiefste bent/wordt. Ik zou toch proberen je man tot actie te krijgen. Als jou het niet lukt misschien zijn ouders/goede vriend ik noem maar iemand. Deze situatie lijkt mij voor niemand leuk en ook niet gezond. Lijkt mij ook niet dat je zo nog erg lang door kunt gaan. Sterkte
Hij is al een paar keer naar de huisarts geweest. Die schrijft hem dan een pilletje voor die hij af en toe kan in nemen als het te erg wordt. Maar dat is natuurlijk niet de oplossing. Maar hij is zelf ook niet echt oplossingsgericht.
Dat is natuurlijk geen oplossing. Ben je wel is mee geweest naar een afspraak bij de ha? Want dat de ha zo reageert kan komen omdat het een slechte ha is of omdat je man het verhaal niet goed vertelt. Of beide samen kan ook. Uit jou verhaal word wel duidelijk dat je man veel meer nodig heeft dan alleen soms een pilletje. Laat hem vragen om een door verwijzing naar bijv een psycholoog. Deze kan je man echt goed helpen met het psychische lijden. Daarnaast kan psychische lijden ook zorgen voor vele lichamelijke klachten. Maar andersom kan natuurlijk ook wel. Is er verder ook al wel is lichamelijk onderzoek gedaan? Bv bloed onderzoek? Geen vitamine of minerale te korten of bijv. afwijkende schildklier? Daarnaast een oplossing zoeken als je zelf geen idee hebt waar je moet zoeken of heen gaan is soms heel erg lastig. Zeker als je al depressief etc bent.
Dat zal wel een oxcazepam zijn om rustig te worden ? Helaas heeft mijn man een zware burn-out en begint nu langzaam uit het dal te klimmen hij heeft na 3 maanden gesprekken met een psycholoog toch van de huisarts een antidepressiva gekregen werden de eerste 3 weken de klachten alleen erger van naar hoort erbij en nu langzaam aan gaat het steeds een stukje beter
Je man kan pas geholpen worden als hij dat zelf ook wil. Ik zou hem meenemen naar de huisarts en als hij dit niet wil dan duidelijk maken dat dit niet meer werkt voor jou...
Is het niet tijd voor je man dat hij naar de huisarts gaat? Naast dat het geestelijk mis kan zijn en dat hij daar aan moet werken kan er ook gewoon iets lichamelijk mis zijn waardoor hij zich zo slecht voelt.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (16) Verversen