Ik zie vaak goede adviezen hier dus ik dacht ik probeer het even. Net een akkefietje gehad met mijn man namelijk..
Mijn man is bekend met ADHD en burn-out (2x gehad) en sinds eind vorig jaar slikt hij oxazepam ivm paniekaanvallen die vaak 's nachts voorkwamen.
Hij loopt bij een psycholoog en psychiater en alles leek best ok te gaan. Vorige week echt een zware griep en sindsdien is er iets verandert (naar mijn idee, hij gaf enkel toe niet meer emotioneel bereikbaar te zijn).
Nou, ik vind emotionele binding ontzettend belangrijk en die is er vaak niet geweest. De laatste week dus ook niet.. ik zei alleen dat ik hem miste en hij werd geïrriteerd omdat ik er elke dag wat van zeg (klopt ook).
Ben ik te plakkerig dan? De psycholoog vroeg aan hem of hij het een probleem vond, hij zegt van niet en vertelde dat ik er alleen moeite mee had. Maar hij lijkt gewoon niet blij meer, hij lacht minder, sneller geïrriteerd en ik merk gewoon dat het niet goed gaat.
Hij ontkent dit (is daar ook bekend mee), maarja wat moet ik doen? Ik ben zo intens verdrietig door dat akkefietje.. ik weet dat ik misschien te plakkerig ben maar ik trek het me zo persoonlijk aan ook. Ik voel me ook niet meer mooi, hij zoekt totaal geen toenadering..
Gister benoemde ik dit op een niet-verwijtende manier en hij vroeg "wat wil je dat ik nu doe?" Ja.. goede vraag haha
Ik zei dat als het omgekeerd was, dan zou ik zeggen dat ik niet zo lekker in mn vel zit en dat het niet aan jou ligt maar aan mij en omdat ik nogal van het complimenteren ben zou ik ook nog zeggen "je bent nog steeds de allermooiste" maargoed.. hij zweeg en zei enkel dat er niks aan de hand was.
Moet ik het gewoon laten rusten?
Mind you, dit is al vaker gebeurd en komt elke keer wel goed maar ik vind dit "nu" zo ontzettend lastig.. voel me ontzettend alleen.
Rekening houdend met adhd, wat emoties versterkt. Als je iets niet leuk vind en weinig motivatie hebt, heb je het dubbel te pakken. Als je even in een neerwaartse spiraal zit is dat gelijk een neerstorten de raket. Mannen en gevoelens zijn rampzalig. Soms is benoemen wat je ziet en vragen. Of je wat kunt betekenen genoeg en daarna even laten aanmodderen. Zolang mensen niet open staan voor hulp kun je ze niet helpen. Hoe graag je ook wil.
Afgezien van mijn onderstaande opmerking zijn er misschien wat algemene tips waar je wat aan hebt. Wij gebruiken vaak de vraag: is er nog iets wat ik voor je kan doen vandaag? Dan stel je jezelf beschikbaar, maar je dringt niet op. Dat geeft de ander de gelegenheid om te vragen om iets praktisch of iets emotioneels (zoals een knuffel). Een aai of een kneepje in iemand z'n schouder is een fijner alternatief om je genegenheid te uiten dan kussen/knuffelen als iemand emotioneel niet bereikbaar is. Omdat het meer eenzijdige uiting van liefde is, dus minder frustrerend voor degene die het niet kan beantwoorden. Een schoudermassage als hij aan tafel zit en je loopt net langs o.i.d. Wij hebben 1x per week een "praatmomentje". Op zondagavond vullen we de weekplanning in. Dan zitten we even samen en heb je toch verbinding, ook al is het alleen maar praktisch. Vaak komt daar wel een iets diepgaander gesprek achteraan. Maar omdat het praktisch begint, voelt het gevoels gedeelte dan ook best praktisch. Zoek voor jezelf iemand om mee te praten en te belasten. Ik heb bijvoorbeeld een vriendin die ik een appje doe als het moeilijk is. Die stuur ik dan soms hele lange appjes of ik mag bellen om m'n hart te luchten. En daarmee ontzie ik m'n man. Dus ik kies er echt bewust voor om zelf emotioneel te leunen op een ander en m'n man even los te laten. Het gekke is, als je het bewust weet, dan kan je best even tijdelijk zonder die steun van je partner. Een tijdje alleen maar geven en uitdelen in je relatie en niks terug krijgen. Wetend dat jouw tijd weer komt. Dat kan alleen als het tijdelijk is, als je een hele goede relatie hebt en als je emotioneel op een ander kan leunen (moeder, zus, vriendin). Veel sterkte❤️ Na regen komt zonneschijn
Misschien een gekke opmerking.. ik herken zoveel in je verhaal, maar mijn man heeft een andere diagnose erbij. Hij heeft veel kenmerken van ADD (nooit diagnose gehad, hoeft voor ons ook niet) en wij dachten ook 1x bijna burn-out en 1x burn-out. Het bleek wat anders te zijn. Dat neemt niet weg dat hij nog steeds (vermoedelijk) ADD heeft en overwerkt was, maar er zat meer achter. En daardoor snap ik het opeens wel en kan ik er wel mee omgaan. Daardoor hebben we veel geleerd wat kan helpen en heeft hij medicatie die het probleem oplost ipv alleen de symptomen. Heeft je man ook periodes dat hij: extra druk, extra chaotisch is, erg prikkelbaar/ruzie maakt, makkelijk geld uit geeft en/of zich heel goed of belangrijk voelt? Zo ja, dan mag je me een pb doen voor meer informatie:)
Jij zoekt bevestiging die hij nu niet kan geven. Jij hebt verwachtingen die hij niet waar kan maken. Tegelijkertijd is het heel logisch dat jij bepaalde verlangens en wensen hebt in de relatie. De ziekte van een partner vraagt ook veel van jou ik aanpassingsvermogen etc. Dat gevoel mag er zijn en moet je wat mee. Alleen dat kan je niet oplossen door te verwachten dat hij anders gaat acteren nu.
Ik ben (geweest) zoals je man. Ik had genoeg aan mezelf en ik wilde al helemaal mijn man niet opzadelen met mijn problemen/gedachten/emoties. Ik wilde rust. Rust van alles en iedereen. Geen vragen, geen prikkels, niets.
Laat je man maar even. Zeg hem dat als hij iets van je nodig heeft je er voor hem bent. Een knuffel, een gesprek of een schop onder zijn kont. Dat jij bang bent dat hij je niet meer mooi vindt ligt, hoe lullig het ook klinkt, bij jou. Hij heeft namelijk niet gezegd dat hij je niet aantrekkelijk vindt, toch? ☺️
Ik hoop dat dit helpt om ook de andere kant te begrijpen.
Nou heel fijn die andere kant, nu voel ik me ontzettend egoïstisch haha
Vind het zo moeilijk om hem met rust te laten, om hem alles zelf te laten oplossen. In mijn ogen helpt praten over problemen al de helft dus dan snap ik niet dat hij niet wilt praten.. Maar idd die onzekerheid heb ik zelf en alle mensen verwerken op een andere manier. Ik vind het alleen zo rot..
Ik kan me helemaal vinden in wat vlindermoeder zegt. Hij heeft werk met zichzelf en geen ruimte voor andere dingen. Jij hebt die behoefte wel. Jij wilt hem graag helpen. Zeg hem ook wat je voelt. Verwacht daarnaast niks van hem. En ja het is rot! Maar geef jullie samen de tijd. 🌸
Idd laat hem maar even. Zeg hem dat je er voor hem bent, als hij dat wil, maar ga ook door met je eigen dingen. Plan wat leuks voor afleiding. Ik herken het wel een beetje, hoe meer de 1 zich even afsluit, hoe meer de ander kan gaan trekken. Dat vraagt geduld en vertrouwen van jouw kant, maar je zei zelf al dat het altijd wel weer goed komt. Dus even geduld hebben. En vooral niet aan jezelf gaan twijfelen.
Ik zou het ook moeilijk vinden om mijn man niet te (kunnen) helpen. Je wil niet dat iemand waar je van houdt pijn of verdriet heeft. Praten helpt, maar er zit waarschijnlijk ook een stuk schaamte aan zijn kant en ik denk dat hij zijn problemen liever bij zichzelf houdt om jou daar niet mee op te zadelen. Probeer dat te zien.
Heel cru en alleen op basis van deze post, dan lees ik dat hij een weekje wat in zichzelf gekeerd is terwijl hij van alles gaande heeft, gezien de therapie ed (ziek zijn vreet energie dan). En dat jij daar elke dag over wil praten, en je vaak bevestiging wil omdat je zelf onzeker bent. Dat hij daar nu een paar dagen niet aan voldoet / kan voldoen, maar als hij dan iets voor je wil doen, weet jij ook niet aan te geven wat je dan nodig hebt. Jij wil dat hij dit aanpakt op de manier waarop jij dit zou doen, maar hij is een ander mens dan jij. Wat volgens mij meer helpend zou zijn, is als je hem ruimte geeft dit op zijn manier aan te pakken. Wel is belangrijk dat je dan regelmatig even samen gaat zitten om twee kanten op te bespreken: hoe voel je je, hoe kan ik jou helpen, etc. Maar dat dan niet na een paar dagen al zeg maar.
Daarnaast begrijp ik ook dat hier meer aan de hand is dan deze ene week en wat er nu in deze post staat. En dat jouw onzekerheid ook gevoed wordt door wat er hier allemaal aan vooraf gaat. Dat jij na een paar dagen een afwezige man al zo onzeker bent, komt niet van deze ene week. Partner zijn van iemand met problemen, is echt niet makkelijk. Dus reageren obv alleen deze post is niet echt eerlijk. Je kunt zelf ook hulp bij zoeken, steungroep zoeken of zelf een psycholoog inschakelen. Jij gaat ook door een moeilijke periode en juist de gene op wie je dan wil leunen, die kan nu die rots niet zijn omdat hij deels de oorzaak is, maar dat betekent niet dat je het dan maar alleen moet doen.
Heb je zelf ook hulp? Het is namelijk heel logisch dat hij met deze problematiek minder aandacht heeft voor jouw behoeften (emotionele binding, aandacht, complimentjes). En dat jouw herhaalde opmerkingen over de afwezigheid van emotionele binding door hem als negatieve kritiek wordt opgevat. Een volwassen reactie op deze situatie zou zijn dat je dit jammer vindt maar dat het begrijpelijk is. Wat maakt dat je dit gedrag dan gelijk op jezelf betrekt? Dat is echt niet nodig. Ik zou het dus richting hem laten rusten. Maar voor jezelf wel oppakken.
Is het niet handig om groepjes/hulp te zoeken om met een partner te dealen met problematiek, zodat je ook leert in te zien dat het echt niet aan jou ligt. Die opties zijn er net als voor ouders met kids en mentale/aangeboren problematiek.
Ziek zijn is voor mij ook mentaal een trigger, omdat het echt even kost om weer alles te herstellen, dit ligt nul aan de omgeving.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (14) Verversen