Ik ben word over een week 25 en ben 3 jaar samen met mijn vriend (hij is 30). We wonen inmiddels ook alweer bijna 3 jaar samen in zijn huis (ruime twee-onder-een-kap) en hebben het heel fijn samen! We zijn allebei graag thuis, hebben zo nu en dan een feestje maar gaan niet meer uit. We hebben beiden een goede baan (we werken 40 en 36 uur per week momenteel) en aan beide kanten een fijne, betrokken familie. Al vanaf de start van onze relatie heeft mijn vriend duidelijk aangegeven een kinderwens te hebben. Hij had toen al een aantal vrienden met kinderen en er komen alleen maar baby's bij :). Ik heb ook een kinderwens. Vroeger dacht ik altijd dat dit pas zou zijn na mijn 30e, maar inmiddels weet ik wel dat die behoefte er al eerder is. We hebben het er nu over gehad om misschien na de kerst te beginnen met proberen. Maar ik voel me nog zo jong! Ik ben vooral bang voor de reacties van mijn werk en van mijn omgeving en ook of ik er wel echt klaar voor ben.. Maarja hoe weet je nou dat je er klaar voor bent?
Ik zou graag ervaringen horen van hoe jullie dit hebben ervaren, wat jullie meningen zijn, etc. Wanneer ben je er nou klaar voor?
Ik twijfel nog steeds wel eens of ik er klaar voor ben en mijn dochter is anderhalf 😂 Mijn tip, bedenk wat je nog wilt doen vóór je aan kinderen begint, doe dat, en laat het dan op z'n beloop. Neem van mij aan, zodra je kinderen hebt, is je kledingkast opruimen al een jarenplan. Maar och, wat is 't leuk ❤️
Ik was bijna 26 toen mijn eerste kind geboren werd, en ik ben nu bijna 40 en zwanger van de laatste (ja echt!) ik vind jong een relatief begrip. Als jij je drukt maakt om wat de omgeving denkt, dan zal je het nog zwaarder krijgen met kinderen. Iedereen heeft een mening maar die van jou telt voor jou het meest. Ik hoop dat je dat van je af kan zetten, dan wordt het leven een stuk makkelijker en leuker :) wij kunnen jou niet vertellen wanneer je er klaar voor bent, dat voel alleen jij. De basis heb je iig goed, je woont samen, fijne relatie, een huis waar je een kind kan opvoeden. Weet dat je geen haast hebt, 30 kan ook, 40 zelfs ;) Doe wat voor jou/jullie goed voelt en laat anderen denken wat hun willen, het is jouw leven 😘
Na het lezen van jouw verhaal bekruipt mij toch het gevoel dat je er zelf nog over twijfelt en er nog niet helemaal klaar voor bent.. maar misschien heb ik het verkeerd.
Ik vind 25 heel jong voor een kind, maar wie ben ik? Veel mensen zijn er wel al klaar voor op die leeftijd. Zou me niet laten leiden door meningen van anderen, het is jullie beslissing. Als het voor jullie beiden goed voelt, gewoon voor gaan!
Mocht je toch nog twijfelen, is het toch ook nog ok om te wachten? Ikzelf was 18 jaar samen met mijn man voordat ik er klaar voor was. Ik was 38 toen ik de eerste kreeg en nu pril zwanger van tweede. Ben heel blij dat ik lang heb gewacht, wij hebben geweldige tijden met zijn tweeën gehad. Toen ik jaar of 34 was, dacht ik keer dat ik zwanger was en raakte toen helemaal in paniek. Voor mij een teken dat ik nog niet klaar was ervoor.
Pfff ja moeilijke vraag. Heb er letterlijk jaren over nagedacht en pas toen ik het wat meer losliet, kwam het gevoel dat ik het toch wel erg graag zou willen. Bij mij speelde er mee dat ik niks met baby’s had, ik had geen moedergevoelens en wilde een baby nooit vasthouden ofzo. Op een gegeven moment ben ik me ook meer gaan beseffen dat je een kind voor de rest van je leven hebt en de baby fase opzich maar kort is en ben ik meer het hele plaatje gaan zien. Verder gewoon al heel veel uit het leven gehaald qua reizen,al studies, werk en feesten en behoefte aan wat meer diepgang.
Ik was 23 toen m'n eerste geboren werd, 24 toen m'n tweede geboren werd, 27 toen m'n derde geboren werd. En nu met 30 zwanger van nummer 4. Nooit geen rare reacties gehad 😊
Haha, ja, raar moment is dat hè? Ik was ook 25 toen ik het er met mijn vriend over had. Toen concludeerden we: goh, volgend jaar als we terugkomen van die geplande verre reis… dan zouden we kunnen beginnen. Voelde héél raar, maar ik denk dat dat blijft bij zulke grote beslissingen: je moet er in groeien. Ik bleef ook een beetje gek gevoel houden en twijfelen, net zoals jij. Maar toen we terugkwamen van die reis leek het alsof mijn lijf besloot, ik had ineens een heel vroege ovulatie. Was meteen zwanger :)
Ik was uiteindelijk nét 27 toen mijn zoon geboren werd. Ja, ik kreeg veel vragen of het gepland was, maar in de loop van mijn zwangerschap werden ook ineens 2 van mijn beste vriendinnen zwanger. Dat was dus heel gezellig :) bij jou is dat ook geen probleem dus begrijp ik, met de vrienden van je vriend die ook kindjes hebben.
Ik ben heel blij dat ik jong ben begonnen :) (en laten we eerlijk zijn, extreem jong is het sowieso niet :))
Als je echt klaar bent, dan voel je dat wel en heb je denk ik geen reacties meer op een forum nodig. Ik bedoel dit niet lelijk, maar dan twijfel je denk ik niet meer.
Ik vind 25 wel nog best jong, de jaren samen waren, nu ik terugkijk, ook hele fijne jaren zonder verantwoordelijkheden (behalve werk) en mogelijkheid tot reizen, vakanties, echt veel tijd en aandacht voor elkaar. Met kinderen kan je relatie anders worden, zeker als niet alles verloopt zoals je hoopt.
Hoi! Bedankt voor je reactie. Misschien heb je daar wel gelijk in hoor, al zit het wellicht ook in de aard van het beestje (ook als ik een nieuwe telefoon koop ga ik extreem veel onderzoek doen haha). Maar misschien klopt het helemaal wat je zegt.
Ik was nog maar een klein meisje toen ik al wist dat ik moeder wilde worden. Ik was heel graag op mijn 25e moeder geworden, maar het werd helaas tien jaar later doordat ik lange tijd iet de juiste man tegen kwam. Volg je gevoel en praat samen wel alvast over hoe je dingen voor je ziet; taakverdeling, je eigen uitjes, sport, vriendinnen, etc en ook wat voor soort opvoeder je zult zijn en wat je daarin belangrijk vindt. Het enige wat ik zwaarder vond dan verwacht is dat je nooit zomaar even weg kunt, er moet altijd iemand thuis zijn of je moet je kind +alles wat je daarbij nodig hebt meenemen. Dus altijd plannen en met elkaar afstemmen.
Hoi! Hier hebben we het inderdaad over. Mijn vriend heeft een heleboel hobby’s waarvoor hij vaak savonds de deur uit is, dus dat vind ik ook wel spannend. Maar we spreken hier al regelmatig over hoe we dit dan kunnen doen als het eventueel zo ver is. Ik vraag me weleens af of hij echt inziet hoe pittig het kan zijn maargoed.. meer dan het er zo samen over hebben kan ik niet doen denk ik?
Ik zou hem vragen of hij bereid is daar iets op in te leveren, want ik zou er zelf niet elke avond alleen voor willen staan en ik zou als ik jou was ook wel af en toe een avondje weg willen. Is hij daartoe nu al bereid, of wil hij dan toch liever nog even wachten? Baby,'s huilen regelmatig een tijdje in de avond, dan is het fijn als je het samen kunt doen. En realiseer je dat je vaak gebroken nachten hebt; je wordt vaak meerdere keren gewekt, soms jarenlang. Je baby troosten, voeden, verschonen, etc moet ook allemaal in de nacht. Daar word je meestal geen leuker persoon van en is ook een aanslag op je relatie. Hoe houd je ook nog tijd voor elkaar? Zulke dingen zou ik het uitgebreid over hebben en dan bedenken of je dat nu al wilt of misschien toch nog even wachten. Jullie zijn nog jong, dus in die zin is er geen haast. Als je eenmaal kinderen hebt worden dingen wel echt anders.
Ja hij heeft aan dat hij volledig begrijpt dat het nodig is dat hij niet meer iedere avond weggaat en hij wil er vol voor gaan. Als het aan hem had gelegen was er al een kindje. Ik denk wel dat wij een goed team zijn en dat we ons beseffen wat hiervoor nodig is. Maar inderdaad, er veel over praten samen ons belangrijk
Je leeftijd is prima. Maar je moet er allebei echt achter staan. Weet wel dat het direct raak kan zijn, mijn misschien duurt het nog wel meer dan 1 jaar. En zodra je zwanger bent geraakt duurt het normaal gesproken ook nog +- 8,5 maand tot je bevalt. Heel veel succes!
Bedankt voor je reactie! Dat vind ik dus juist zo lastig.. ik wil een kindje, met deze man. Maar ben ik er écht klaar voor? Ja geen idee joh. Maar je hebt gelijk, het duurt sowieso nog even voor je bevalt dus dan kun je in ieder geval even wennen aan het idee😅
Ik was 24 jaar toen wij begonnen. En nog nét geen 29 jaar toen ik beviel van onze dochter. Ik wil niet zeggen dat het bij jullie ook zo lang duurt, maar het kan wel. Ik ken ook mensen die binnen 2 maanden zwanger zijn geraakt, die kans is niet groot maar het kan. Anders schrijf je voor jezelf alle voors en tegens eens op. Kijk dan eens of je meer voordelen of meer nadelen ziet. Zijn het meer nadelen? Dan zou mijn advies zijn om over 3 maand nog eens te kijken. Zijn er meer voordelen, dan zou mijn idee zijn dat je er direct mee kan starten. Maar nogmaals de keuze moeten jullie zelf maken. Maar inderdaad zodra je zwanger bent dan heb je nog genoeg tijd om er aan te wennen.
Als ik dat zo hoor hebben jullie alles goed op een rijtje en zijn jullie er klaar voor. Geloof me, als je eenmaal zwanger bent leeft de 1 op een roze wolk en de ander voelt ook nog angst en vraagt zich af ‘ kunnen we het wel? ‘ al die gevoelens zijn normaal en wat je nu voelt ook.
Het leek me heerlijk om jong(er) moeder te worden maar ik ontmoette mijn vriend op mijn 29ste en ging het zwanger worden ook niet vanzelf. Uiteindelijk op mijn 35ste moeder geworden en wat genieten wij daar van.
Als ik 1999 zie dan denk ik inderdaad; zooo lekker jong nog. Tot ik bedenk maar 3 jaar ouder te zijn en al 3 kinderen te hebben 😂
Als je er klaar voor bent moet je je niet tegen laten houden door je leeftijd, en zeker niet door wat andere mensen zeggen. Ik was 23, nooit echt opmerkingen gehad over m'n leeftijd.
Ik was 27 en tante geworden van een heel schattig nichtje. Ik kreeg daar spontaan moedergevoelens van. Een week later vroeg ik m’n vriend (we waren toen 3 jaar samen, samen huis gekocht en allebei een baan) zullen we proberen om een baby te maken? Langer heb ik er niet overnagedacht 😊 het voelde gewoon goed.
Reacties van je werk? Lieverd, ze hebben er niets van te vinden, dat zou wat zijn zeg. Daar zou ik het niet vanaf laten hangen. Het is hun zaak niet. Wettelijk is dat ook allemaal goed geregeld, dus geen zorgen.
Maar je moet je er wel klaar voor voelen. Bij twijfel kun je beter wachten tot je denkt: ja, nu wil ik het echt.
Eerlijk...als ik die keus had kunnen maken ging er voor op mijn 25e. Het leven (ontbreken relatie en gedoe met mijn gezondheid) gaven mij geen keus. Gelukkig werd ik op mijn 33e gezond verklaard na een spannende operatie ( tumor hoofd) en kreeg ik enkele jaren later een vaste stabiele relatie. De klok begon langzaam te tikken dus we besloten niet lang te wachten met kinderen. Helaas heb ik eerst 3 miskramen gekregen achter elkaar. Weer ruim een jaar verder. Gelukkig ben ik op mijn 39e bevallen van de oudste en vlak voor mijn 41e van de jongste. Twee prachtige cadeautjes, maar wij als ouders waren liever jonger geweest. Als je er klaar voor bent, dan ben je dat. Jullie hebben alles op de rit en willen het beide. Een hele normale leeftijd. Onze kinderen schelen heel veel met kinderen van vrienden. Zij hebben hun rijbewijs, studeren of werken al. Wij zitten nog in een hele andere fase. Je moet zelf bepalen wat je doet, maar dit is even de keerzijde...
Jeetje wat kan het leven dan anders lopen dan je misschien had gehoopt, wat een heftig verhaal. Bedankt dat je dit wilde delen. Dit draagt zeker bij aan hoe ik me er over voel, bedankt hiervoor.
Hopelijk blijven jullie nog lang gelukkig en gezond met elkaar! Liefs.
Voor mijn gevoel ben je gevoelsmatig er nooit helemaal klaar voor. Maar je hebt een stabiele baan leefomgeving en partner dus alleen maar goed! En je moet niet zoveel geven om wat andere denken. Ik ben begonnen met 24 mijn man was toen 22 bijna 23 en ook lang samen eigen woning nu is het uiteindelijk pas jaren later gelukt dus dat kun je ook nog hebben. Maar als ik je verhaal lees zijn jullie er allebei echt wel klaar voor. Ik zou alleen wel nadenken over opvang jullie werken beide veel is iemand bereid minder te werken of zijn jullie bereid het kindje vaker naar opvang of familie te brengen😊 ik zou zeggen go for it 😍
Bedankt voor jouw reactie! Zelf hier hebben we het al over gehad haha. Onze beiden ouders hebben laten doorschemeren dat ze allebei wel een dag willen oppassen, en wij zaten te denken aan dan misschien nog één dag in de week opvang. En dan of beiden 4 dagen werken of ik 3 (of misschien zelfs 2) en hij 5. Dus ik verwacht dat dat goed zal komen.
Mijn vriend is ook bang dat het lang duurt voordat het lukt, wat natuurlijk ook goed kan. Omdat hij 'al' 30 is (vindt hij vooral zelf) wil hij ook niet te lang wachten.
Nouja al 30 valt wel mee hoor🤣 Maar ja je weet nooit hoe het loopt natuurlijk wie weet miss duurt t een paar maanden miss duurt t een paar jaar. Je weet het nooit van te voren, ik had bijv pcos waardoor t bijna 5 jaar duurde. Maar al onze vrienden waren binnen n paar maanden zwanger dus je weet het nooit. Maar jullie zijn echt niet te jong hoor🥰
Je bent er klaar voor als je gevoel zegt dat je er aan wil beginnen. En je kunt er aan beginnen als je gevoel klopt en de je basics op orde hebt (stabiele relatie, inkomen, etc). Wat je omgeving er van vindt heeft er niets mee te maken, het is jullie leven. Wat maakt het uit als een ander het te vroeg zou vinden? Zij hoeven het niet te doen toch. Zo jong vind ik 25 overigens niet, maar als het voor jou voelt als te vroeg, dan is het nog te vroeg.
Jong? Niemand zelfs een verlos of gyn kijkt je dan niet meer raar aan. Ik was 21/22 bij de oudste en daar kreeg ik wel blikken op mij gericht (dikke jammer voor het oordelen van die mensen, zat ik echt niet mee), 25/26 bij de middelste en 33 bij de jongste.
25 is juist de perfecte leeftijd. Tussen 20-25 is ideaal. Alles daarboven is, biologisch gezien dan, best laat. Het is meer de huidige maatschappij waarin de meeste vrouwen op latere leeftijd moeder worden. En of je er klaar voor bent weet je nooit helemaal van tevoren, omdat je pas weet wat het inhoudt zodra ze er zijn :-).
Voordeel van wat jonger zwanger zijn is dat je lijf het wat makkelijker doorstaat. Je raakt gemakkelijker zwanger en er is minder kans op afwijkingen en complicaties. Dat je wat beter tegen de gebroken nachten kan.
Voordeel van wat ouder zijn is dat je wat meer levenservaring hebt. Vaak is het daardoor minder overweldigend en ben je wat zelfverzekerder.
25 is een mooie leeftijd hoor! In de Randstad aan de jonge kant maar het ligt ook helemaal aan je situatie en je wens. Ik was 24 toen mijn eerste kreeg. Ik vond dat wel jong, mijn vriendinnen hadden in elk geval allemaal geen baby’s en ik heb ook een kleine familie, jonger broertje zonder kids etc. Maar voor ons klopte het wel. Mijn vriend is 7 jaar ouder, had ook al een koophuis etc ik had een vaste baan en hij al een langere tijd ook. We hebben samen reizen gemaakt, andere mooie herinneringen gedeeld en ook wel wat lastige periodes gekend en we vonden dat we er gewoon klaar voor waren. Ik ben nu 32 en heb twee knullen. De oudste kwam toen ik 29 was. Terugkijkend vond ik mezelf wel erg jong, heb ik soms het idee al vroeg dingen “ingeleverd” te hebben, zoals tijd voor jezelf, minder verantwoordelijkheden, eigen ontwikkeling, egocentrischer kunnen nadenken. Plus ik miste wel herkenning bij mijn vriendinnen, het sloot niet meer zo aan. Dat vond ik soms eenzaam.
Echter ben ik nu ook heel blij dat ik in een rustigere fase kom. De jongste is oud genoeg om door te slapen, luiers gaan er bijna vanaf, geen gedoe meer met voeding, tepelkloven en allerhande andere zaken en onzekerheden bij die eerste baby fases. Begrijp me niet verkeerd, ik vond het ook fantastisch en fijn de baby periode maar merk ook dat ik, nu terugkijkend, het ook fijn vind om weer vooruit te kijken, meer tijd voor mezelf en mijn relatie, werk, ontwikkeling, kindjes die praten, waar ik zo om kan lachen, met wie ik dingen kan delen, vriendinnen gat word kleiner etc etc.
Vroeg kindjes heeft voor en nadelen. Je levert wat onbezorgdheid in maar krijgt er ook redelijk jong weer meer vrijheden bij. Terwijl je lijf nog meewerkt, je nog echt wel fit kunt zijn en niet 35+ nog moet dealen met gebroken nachten (ieder zijn ding en soms heb je niet de luxe om te kunnen “kiezen”).
Moraal van dit verhaal, als je je enigszins klaar voelt, je vlinders in je buik krijgt van het idee met ook wel wat spanning en zenuwen (hoort erbij), als je goed met je vriend bespreekt wat voor veranderingen voor de deur staan, hoe jullie elkaar gaan ondersteunen, wat je nodig hebt van elkaar naast partnerschap in het ouderschap (geldt voor welke leeftijd dan ook eigenlijk), dan is het goed hoor. Eer dat de baby er is, ben je misschien 26 of zelfs 27. Soms lukt het niet direct. Is er echt nog een toffe reis die je wilt maken, doe dat nu. Ga nog ff met je vriendinnen lekker lang weekend ergens heen. Vier je verjaardag nog een keer uitbundig.
En verder lekker uitkijken naar die baby wolk!! Succes :)
Bedankt voor jouw uitgebreide reactie! Ik ben ook de eerste in mijn vriendinnengroep dus dat vind ik wel spannend. Mijn vriend en ik hebben laatst een groot feest gegeven voor onze verjaardagen, ik ga ieder jaar op twee keer op vriendinnenweekend (en zie dat niet zomaar eindigen) en reizen hoef ik niet! Dus wat dat betreft moet het goedkomen ;)
Nee even zonder grappen, ik vind het heel fijn hoe eerlijk en uitgebreid je reageert. Mooi hoe je de tegenstrijdigheid omschrijft. Mag ik vragen hoe lang jij en je vriend samen waren voordat jullie aan kinderen begonnen?
Vooral geen kinderwens uitstellen omdat anderen daar een mening over hebben. Die mogen anderen gerust hebben maar je mag ook meningen van anderen gerust naast je neerleggen. Je hoeft ook aan niemand verantwoording af te leggen. Zeker niet aan je werkgever! Als jij jezelf te jong vindt nu, dan wacht je nog even. Zo simpel kan het zijn.
Ik was 23 jaar toen ik ongepland zwanger raakte van mijn oudste. Had ik me erop voorbereid ? Nee .was ik er klaar voor ? Nee .reacties genoeg gehad .leuke en niet leuke. Maar uiteindelijk gaat het om jezelf en wat de rest denkt en vindt mogen ze zelf weten. Mijn zoon is inmiddels ruim 14 jaar en toen hij 6 jaar was werd ik nog een keer ongepland zwanger .reacties waren nog erger dan bij m'n 1e zwangerschap. Maar zolang een baby niet ongewenst is , dan komt het echt wel goed ! Ik ben dolgelukkig met mijn kinderen .en je weet nooit wanneer je klaar bent voor het moederschap. Dat weet je pas als je moeder bent .
Voor reacties zou ik niet bang zijn hoor! 25 is niet echt jong meer hoor. Goeie leeftijd. Hoe oud voel je je dan? Als je er nog niet zeker van ben zou ik wachten
Ik voel me denk ik gewoon 25? Haha. Maar het is meer, vroeger dacht ik, als je 25 bent dan weet je echt alles wel van de wereld. Mijn ouders waren ook heilig voor mij, ik vertrouwde blind op ze (gelukkig) en dacht dan ook dat zij alle wijsheid in pacht hadden. En dat is natuurlijk niet zo. Mijn moeder was 30 toen ze mij kreeg dus wel iets ouder, maar als ik nu 30-jarigen om mij heen zie dan vind ik die ook niet zoveel 'ouder' dan ikzelf. Dus misschien is het gewoon mijn eigen hoofd wat me voor de gek houdt ofzo? Ik merk wel dat het helpt om erover te schrijven, dat je er door vragen van anderen echt goed over na gaat denken waar het door komt haha.
En nog niet zeker, ja dat vind ik een lastige.. Ik voel aan alles dat ik moeder wil worden en ook met deze man. De enige vraag is, is dat nu? Maar ik ben nogal een twijfelkont dus ik vraag me of er een moment is waarop je weet dat het zover is.
Haha, ik moet lachen om dat je vroeger dacht dat je met je 25e wel de wereld zou begrijpen. 30+ hier en begrijp er nog geen hol van. 🤣 Sterker nog, mijn man en ik hebben 2 kindjes en nummer 3 onderweg en we hebben nog steeds niets uitgevogeld. Freestylend de opvoeding door, haha. Nu denk ik dat 40+'ers echt wijzer zijn, als ik 40 mag worden dan denk ik dat waarschijnlijk over 50'ers en zo door 😉
Geweldig dit! Onlangs met mijn moeder over gehad en allebei vinden we dit ook. En dan kijken we tegen leeftijdsgenoten op die zich toch echt wel wijzer en beter gedragen dan wij (denken we dan).
Zo herkenbaar wat je zegt dat je 'vroeger' dacht dat je op je 25e zeker wel heel goed wist hoe alles werkt en in elkaar steekt, nou not haha! Ik denk dat niemand dat punt ooit bereikt en gelukkig maar want wat zou het dan een saaie boel worden. Ik ben bijna 25 en ons tweede kindje is onderweg, geen idee hoe we dingen soms aan moeten pakken maar we doen het met alle liefde van de wereld en dan komt het altijd wel goed en leer je steeds weer bij. En dat geldt denk ik ook wanneer je op je 30e een eerste kindje krijgt. Als het kriebelt en de omstandigheden zijn stabiel, go for it! Het is echt het aller- allermooiste wat er is ❤️
Bang voor de reacties zou ik niet zijn. 25 is een mooie leeftijd. Er echt klaar voor zijn? Tja dat is denk ik voor iedereen verschillend. Bij mij was het een gevoel dat ik het echt heel graag wilde en dan toch tijdens de zwangerschap twijfels of het wel goed zou komen.
Bedankt voor de reactie! Ja die twijfels tijdens de zwangerschap, dat zie ik ook helemaal bij mij gebeuren.. Maar dat heeft misschien iedere moeder (en misschien ook vader) wel?
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (60) Verversen