Ik heb een vraagje, 1,5 jaar geleden ben ik voor het eerst moeder geworden. Ik heb een pittige bevalling gehad dus tot een tijdje geleden had ik hier ook nog geen behoefte aan.
Mijn man is er al wel een enkele keer over begonnen. En ik moet zeggen dat ik er zelf nu ook steeds vaker over na zit te denken. En ik vind het ook wel leuk dat er niet heel lang tussen zit (als het geven is Sara heeft ook 1,5 jaar geduurd)
Vind het erg leuk, lijkt me ook wel weer gezellig een lekkere baby om mee te kroelen (mijn dochter is echt een rauwdouwer die heeft eigenlijk nooit gekroeld) maar ik vind het ook erg spannend.
Nu zal dit net als bij mijn dochter het een kwestie van in groeien zijn. Maar ik kan het me bij 2 niet helemaal in denken.
Hebben jullie wat ervaringen? Hoe was bij jullie bijvoorbeeld de kraamtijd ?
Meteen na onze eerste wilde ik een 2de haha Gelukkig snel zwanger toen dochter 7 maanden was. Zoon werd geboren toen oudste bijna 17 maanden was. Heerlijk.. Ik zou het zo over doen.
Bij ons zit er straks 4 jaar tussen. Door omstandigheden in het gezin ook wel. Maar toch, ik ga er super relaxed in. Ik heb niet zo de echte behoefte aan een tweede, zag er ook wel tegen op. Ik wilde het wel, maar niet echt zo'n oergevoel zegmaar;) Als ik nu moeders zie met kinderen waar 2 jaar tussen zit, dan ben ik blij dat wij gewacht hebben. Ik ga er een beetje vanuit dat er nu een stuk minder jaloezie en minder moeite met aandachtsverdeling zal zijn. Hij snapt alles goed, zit nu echt al in de rol van grote broer. Dus het lijkt me gewoon makkelijker. Ook qua zwangerschap en kraamtijd, omdat hij al zo zelfstandig is. Hij kan het gewoon accepteren dat hij niet zoveel op schoot mag hangen, dat ik hele dagen Fristi drink "voor de baby" (tegen misselijkheid) en hij het niet krijgt.. dat soort dingen. We hebben niet echt tropenjaren zoals andere gezinnen dat wel hebben als er minder leeftijdsverschil tussen zit. En dat is mij echt veel waard. Maar wie weet, hebben we straks een huilbaby en dan praat ik vast anders;) maar dan liever een huilbaby na 4 jaar, dan na 2 jaar al.
Ik vond de tweede echt genieten. Maar scheelt misschien dat mijn oudste een huilbaby was en daarna ook heel veel energie is blijven vragen. De tweede was gewoon ontzettend makkelijk en blij. En ik had veel meer zelfvertrouwen als moeder.
Een tweede erbij is wel pittig vond ik, ik hoor van de meeste moeders dat de 2de echt een deugniet is. Hier hadden ze gelijk haha 😂 maar de keren dat ze samen spelen of aan elkaar denken, smelt je hart.
Ik heb er nu 4, maar elk kind is even pittig, je went er vanzelf aan. Probeer te genieten van elk moment!
Onze tweede is tijdens Corona geboren. Ik had dus het geluk dat mijn man altijd thuis aan het werk was, en dus altijd wel even kon helpen. Onze oudste dochter ging gewoon naar de gastouder (wel later heen en vroeger terug) maar dan hoefde ik dus de baby niet mee te nemen. Ik vond het daardoor denk ik allemaal wel makkelijk gaan. Onze tweede kon heel goed slapen, dus sliep overdag veel en sliep met 7 weken door.
Onze dochters schelen 2jaar+4maanden. Het is echt heel leuk dat ze wat aan elkaar hebben (helaas maken ze ook weleens ruzie, dat is minder).
Een tweede is fantastisch, intens, zwaar, ontzettend gezellig, hard werken, driedubbele liefde, jezelf steeds in tweeën delen en het dubbelendwars waard.
Ik vond de kraamtijd fysiek wat zwaarder maar mentaal heel veel leuker. Oke, bij de eerste een heel zware depressie gehad dus de lat lag niet erg hoog, maar toch. Ik vond het heel fijn dat ik in ieder geval al gewend was aan het moederschap en wist dat ik een baby aankon, dat scheelde veel stress en gaf meer ontspanning. Ook ben ik erg gehecht aan ritme en structuur en doordat we al een peuter hadden, bleef dat ritme ook gewoon bestaan, vond ik erg fijn. De eerste keren in mijn eentje met twee kinderen vond ik heel spannend, maar dat went ook snel en het wordt met elke maand dat het kindje ouder wordt makkelijker voor mij.
Nou had ik een soepele bevalling, een ongelooflijk makkelijke baby, en een peuter die wonderwel met de verandering omging. Dat zijn gewoon mazzel factoren die je zelf niet in de hand hebt. Als je na een keizersnede met een huilbaby zit is het anders natuurlijk. Aan de andere kant had ik zelf weer last van een opkomende depressie en kijk ik alsnog heel veel beter op deze kraamtijd terug dan de eerste keer en zou ik het zo weer doen. En nu met een dreumes en peuter vind ik het helemaal geweldig!
Wij gingen toen ook denken aan een tweede. Uiteindelijk zit er 5 jaar tussen 1 en 2. Het is inderdaad niet te plannen. Tweede was een heel ander kind dan de eerste. Was de eerste een goede eter en een slechte slaper, was dat bij de tweede andersom. Ook de karakters verschillen dag en nacht. Kraamtijd bij de tweede was veel relaxter. Kwam ook doordat ik bij de eerste een keizersnede had en bij de tweede een natuurlijke bevalling zonder knip of scheur. Dus dan voel je je zelf ook al veel beter. Twee dagen na de bevalling stond ik al een paar straten verderop te genieten van de optocht ivm ons dorpsfeest. Kreeg de dag daarna op mijn kop van de kraamhulp. Tweede moest in ritme mee van de oudste vanwege school, zwemles, logopedie. Continu nadenken of de baby wat eerder of later een flesje moest hebben en of hij in de wieg of kinderwagen moest slapen... Veel meer plannen en verder vooruit denken. Het huishouden viel me erg tegen. Kon daar minder tijd of eigenlijk energie voor vinden.
Tsja ik kan niet zo goed bevallen. Twee keer ben ik niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Kraamtijd was niet leuk want 3 verschillende kraamverzorgsters. Borstvoeding een drama. En de 2e was een huilbaby. Ben ik blij dat ze er is? Tuurlijk! Ook die eerste periode gaat voorbij.
Haha zou zo mijn verhaal kunnen zijn 🙈. Had wel maar 1 kraamzorg maar een hork van een vrouw. Kreeg vreselijke borstontsteking en had ook een enorme huilbaby. Werd na paar maanden zwanger van nummer 3 ook nog 🤪. Gelukkig was dat een super relaxe baby en die maakte alles even goed. Maaaaar ik zou vele malen eerder nu aan de bel trekken als een baby zóveel huilt! Mogelijk had dat echt veel eerder voor rust gezorgd. Dus ja van 1 naar 2 heftig. En de rest erna draaide gewoon mee ofzo. In elk geval niet meer zo heftig ervaren.
Ik vond t best pittig maar er zat bij mij maar 1,5 jaar tussen. Vooral het opsplitsen tussen 2 kinderen was lastig. Oudste vervroegd in de peuterpubertijd en jongste was een huilbaby. Maar eenmaal het eerste jaar achter de rug, is het heerlijk genieten van deze 2 meiden (10 en 11 zijn ze nu)
Ik vond het baby gebeuren allemaal veel makkelijker omdat je ervaring hebt. Maar ik moest heel erg wennen aan het multitasken en het constant aan moeten staan.
Pittig. Ben nu na 15 maanden pas wat in een rustiger vaarwater beland waarin alles wat meer op rolletjes loopt. Alleen nog steeds slapeloze nachten aangezien de jongste nog niet doorslaapt. Voor de rest is het prachtig hoor! Dubbel zoveel liefde en ben dol op mijn meiden en de meiden ook op elkaar. Alleen denk ik wel heel vaak goh wat was het makkelijk met één kind. Met twee (of meer) kinderen ben je ineens een heel gezin. Er is altijd wel één die iets van je moet, en het schuldgevoel soms naar de ander is iets waar ik nog steeds dagelijks last van heb.
Van 1 naar 2 vond ik vele malen pittiger dan van 0 naar 1. Nu heb ik ook twee kinderen die amper slapen. Zelfs als kleine baby max. 45 minuten overdag. Onze oudste dochter sliep overdag weinig, maar sliep 's nachts snel door. Onze jongste dochter is 15 maanden en slaapt nog steeds niet door (en overdag is het wisselend. Soms een half uur, soms 2 uur). De laatste bevalling was appeltje eitje, dus heb mij lekker in de watten laten leggen in mijn kraamweek. Onze oudste dochter ging gewoon naar de opvang. We bleven zoveel mogelijk doen wat we voorheen ook deden. Er zit 2 jaar en 1 maand tussen onze meiden. In het begin vond ik het heel zwaar, maar nu ga ik het steeds leuker vinden. Ze zijn echt vriendinnetjes (ook kattig hoor tegen elkaar). Een tijd geleden zou ik hebben gezegd dat ik meer tijd tussen de meiden had gewild. Nu moet ik er absoluut niet meer aan denken om nog een echte baby te hebben, dus nu ben ik heel blij met die net 2 jaar ertussen. De oudste gaat in februari naar de basisschool. Dan hoop ik dat het allemaal wat makkelijker wordt. De jongste wordt dan bijna 2, dus ook qua communicatie zal het dan makkelijker gaan. Vind ik het zwaar? Ja! Het zijn absoluut tropenjaren, maar we zijn er over een tijdje vanaf (hoop ik) en dan kunnen we vast weer een beetje ademhalen
Het ging hier vanzelf... Maar het hangt vooral van jezelf en je baby af hoe het gaat: een gestresste moeder, geeft een onrustige bsby. Een huilbaby, legt druk op het gezin. Een ontspannen moeder en baby, kan soepel verlopen. Je weet het niet van tevoren. Maar hoe drukker je je maakt, hoe meer kans dat het pittig wordt
Tweede is inderdaad vaak makkelijker omdat je al een beetje ervaring hebt en je helemaal in je moederrol zit. Maar verder is het natuurlijk afwachten welk temperament de jongste krijgt. Ik had twee vrij makkelijke babies denk ik, en vlak achter elkaar dus die zaten al snel in hetzelfde ritme
Nou, het was relaxter omdat je je zoveel minder zorgen maakt en alles al weet. Maar ik vind het echt een understatement dat 2 kinderen bijna niet meer werk is dan 1. Ze willen beide altijd aandacht, spelen moeilijk alleen hier en je kunt je niet splitsen, laat staan ook nog eens tijd besteden aan het huishouden etc. Ze voegen heel veel toe aan elkaars leven en zijn nu 1.5 en 3.5, maar je moet het niet er even bij willen doen. Mijn zwangerschap was ook heel zwaar want mijn dochter sliep niet meer met 2 jaar en ik was dus non stop bezig en doodmoe 😅 ik kon niet zo makkelijk rust pakken. Achteraf wil ik ze voor geen goud missen en vind ik 2 kindjes heel leuk vanuit mijn mening en ervaring hier thuis. Nu ze wat ouder worden, wordt het steeds makkelijker.
Ik vond de kraamweek heerlijk maar overall wel de eerste weken vrij ingewikkeld. Ik had het gevoel constant achter de feiten aan te lopen en was de hele tijd bezig met mezelf te verdelen over de kinderen, met schema's op elkaar afstemmen en het gevoel van alles te weinig te doen. Tot ik doorkreeg wat voor ons werkte, hoe ik kon multitasken, hoe ik ze prima samen kon nemen en tegelijk aandacht kon geven, hoe ze allebei anders waren en ik dus soms ook iets anders moest doen, etc. Dat moest echt even groeien hier. Daarna was het een en al gezelligheid en fijn. Na 7 maanden was ik alweer gepland zwanger van de derde. Dat zag ik vol vertrouwen tegemoet en dat ging ook helemaal goed.
Jouw reactie is voor mij herkenbaar, de eerste maanden vond ik pittig en was ik zoekende. Toen we eenmaal ons ritme hadden en de periode van krampjes voorbij was, vond ik het goed te doen. Ik vond van 0 naar 1 ingrijpender voor mijzelf.
Ik heb de 2e als makkelijker ervaren. Ik was al moeder, stond sterker in mijn schoenen, was relaxter en luisterde meer naar mijn eigen gevoel. Daarbij waren we toch al 'beperkt' door slaapjes en hapjes, was ik al gewend dat een baby het ritme bepaalt.
In de kraamtijd ging mijn oudste op zijn vaste dagen naar de opvang. Eerste dagen lag ik met de baby nog in het ziekenhuis. Mijn man is vier weken.vrij geweest. Maar waarom vraag je specifiek naar de kraamtijd? Broertje of zusje is voor het leven. Reden waarom wij nooit getwijfeld hebben aan onze wens.
Nou omdat ik na de bevalling van Sara verschrikkelijk moe was en was ook niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Dus ik was ook niet zo beweeglijk. Dit heb 2 a 3 weken geduurd. Vandaar de kraamtijd. En het was eigenlijk meer interesse.
Wie komt er wel ongeschonden uit de strijd dan? Mijn jongste sliep tot 14 maanden niet eens door. De eerste jaren zijn nu eenmaal pittig maar voor mij en mijn man nooit reden geweest om niet voor een tweede kindje te gaan.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (25) Verversen