Al een lange tijd heb ik met veel plezier meegelezen met al jullie vragen en babynaam-polls. Nu heb ik een eigen prangende vraag…
Ik wil over een aantal jaar erg graag kinderen (of één kind, dan ben ik ook erg gelukkig), maar mijn (super leuke, lieve) vriend twijfelt enorm (neigt meer naar nee). Dit geeft frictie in onze relatie. Daarentegen ben ik “pas” 27 (en wil ik voorlopig de komende jaren ook nog geen kinderen), maar ik wil zó graag ooit kids, dus ik weet niet goed of ik goed doe aan optie 1 of 2.
1) Het laten rusten tot we wat ouder zijn. Met het risico dat hij dan nog niet wil en ik “met rammelende eierstokken” gehaast op zoek moet naar een ander en risico heb op uitblijven zwangerschap / ongezonde zwangerschap door latere leeftijd... Wel met het voordeel van onze fijne, liefdevolle relatie behouden en zijn vertrouwen versterken door hem alle tijd en ruimte te geven voor zijn proces en (grote levens)keuze.
2) Hem pushen tot een keuze en een deadline moet stellen waarop ik het weten wil. (Maar gras groeit niet harder als je eraan trekt, toch?) Met het risico dat hij er nog niet klaar voor is, we uit elkaar gaan, ik mijn geweldige vriend kwijt ben en moet verhuizen (midden in mijn burn-out, aiiii), hij wellicht later kids krijgt met een ander als hij dan wel klaar ervoor is (au au au, mijn hart), maar met het voordeel het eventueel nog pijnlijkere scenario te vermijden (straks zijn we 10 jaar samen, nóg dieper verweven in elkaars familie- en vriendenkring, sta ik op het punt dat mijn kinderwens een “tijdbom” is, dan wil hij niet, moet ik onze gebroken relatie verwerken, iemand anders vinden, daar iets mee opbouwen, etc…
Wat zouden jullie doen?? Ik wil hem echt niet kwijt en zo graag rust en ruimte geven, weet ook dat hij zelf wantrouwen heeft in zichzelf als vader door zijn ADHD en het gebroken huwelijk van zijn ouders (moeilijke jeugd, bindingsangst), heb alle begrip, maar wil ook niet eeuwig wachten. Ik hoop al 4 jaar dat zijn “nee/misschien” een “ja” wordt, maar wil hem niet veranderen. Ik wil dat hij gelukkig wordt en hij wil dat van mij. Ben ik naïef? Of is het logisch / normaal dat mannen wat langer doen over deze keuze, omdat zij het niet biologisch zo sterk voelen, en kan het inderdaad nog een “ja” worden? Ik ben zo gek op hem :( Zijn redenen tot kinderwens-twijfel zijn trouwens: nogal een solist die houdt van vrijheid en autonomie, snel overprikkeld en overvraagd door ADHD, bang financieel niet succesvol genoeg te worden om een kind te bieden wat hij wil bieden, de wens áls hij (een) kind(eren) krijgt het heel goed te willen doen (want zelf zware jeugd) maar dat geeft hem (te) veel druk. Hij voelt zich simpelweg nog niet volwassen genoeg / er echt klaar voor. Wil na twee jaar COVID (en mijn burn-out periode) graag reizen, festivals, etentjes, enz. en dan “zien hoe hij zich voelt”. Ik verlang ook naar samen het leven leven met z’n tweetjes zonder beperkingen (lockdowns, burn-out) maar dan tot ik 32 ben ofzo… Dan wil ik toch wel heel graag zwanger worden.
Ook al heb je al heel veel advies, ik wil alleen even zeggen dat ik het heel fijn vind dat je dit verhaal deelt. Ik ben 32 en het is ook alsof ik mijn eigen verhaal lees. Mijn vriend en ik wonen nog niet samen, en nu wil ik ook nog geen kinderen. Maar ik vind het super lastig om op zijn proces te vertrouwen. Ik wil alleen even zeggen, als ik jouw leeftijd zou hebben, zou ik me echt geen zorgen maken. Klinkt misschien alsof ik je gevoel weg wuif, dat bedoel ik niet. Maar je hebt echt nog genoeg tijd, zie het als een tijd om samen te groeien en ook welke dingen wil jij nog doen voordat je moeder wordt? Zodat de focus meer op jezelf ligt dan afhankelijk van zijn antwoord. Dit zeg ik nu even heel makkelijk. Maar ik snap hoe makkelijker gezegd dan gedaan dat is.
Hee! Hartstikke bedankt voor je reactie! Wat fijn dat je me dit vertelt, daar heb ik zeker wat aan :) Die focus op wat ik zelf nog wil voor ik moeder word, heb ik toevallig ook meer gehanteerd en die gedachte helpt zeker, dankjewel!!
We zijn inmiddels 1,5 jaar verder en we hebben in heel turbulent vaarwater gezeten, waarbij we hechter zijn geworden dan ooit (waren we al, maar nu nog meer). Ik voel hierdoor ook meer vertrouwen in dat het vast goed komt, ook omdat ik merk dat mijn vriend ouder wordt en langzaam anders over dingen denkt, vrienden om ons heen kindjes krijgen en mijn vriend er steeds meer voor open staat. Eerst vond hij kindjes vaak overprikkeld, nu steeds vaker ook echt schattig en leuk :D Eerst krijg hij een halve hartstilstand door het baby topic, nu kan ik met hem praten over babynamen! We hebben ook gesproken over wat we beiden nodig hebben, angsten, zorgen, etc. Ik ben een boek gaan lezen over 1 kind krijgen ipv 2 wat ik altijd in mn hoofd had (One and Only; the freedom of having an only child & the joy of being one) en ook dat helpt, want met één kind heb je wél een gezin, maar minder overprikkeling en minder intens inleveren in vrijheid. Dus ik ben steeds hoopvoller en rustiger eronder gelukkig 😊
Fijn dat ik jou met deze post ook een beetje heb kunnen helpen! Bedoel je dat hij nu niet wil samenwonen en ook nu geen kinderen (er staat IK wil geen kinderen namelijk)? Ik snap en herken het zo, de uitdaging van het vertrouwen op het proces!! Hoe lang zijn jullie samen? Wat is globaal zijn verleden?
Liefs en succes met jouw situatie ook, bedankt voor je reactie!
Hey, oh sorry ik zie nu pas de datum van je post. Dit klinkt als een hele positieve verandering en wat fijn om te horen zeg. Hij wil nu wel samenwonen, maar ik vind dit lastig aan te gaan, omdat hij nog steeds aangeeft meer tijd nodig te hebben. En ik al 32 ben. Ik doelde op dat ik NU nog geen kinderen wil, maar wel voor mijn 35e. En dat vind ik heel spannend, als ik samenwonen aanga. Ik haat die biologische klok zo. We zijn 4 jaar samen, en hij vindt het lastig sowieso om keuzes te maken en is nu ook pas (hijs bijna 35) bezig met zelfontwikkeling, als in wat wil ik eigenlijk. En ik merk dat ik daar wat verder in ben. Hij zegt ook van ik kan geen definitief antwoord geven, ik moet daar naartoe groeien en ik wil eerst vertrouwen op mijzelf. En hij denkt wel daar te gaan komen bij een ‘voorlopige ja’, maar dat is natuurlijk allemaal vaag voor mij. Maar we gaan nu volgende week ook in gesprek bij een therapeut omdat het ook erg onze relatie beïnvloedt. Maar lief dat je ernaar vraagt! Ben heel benieuwd hoe het verder gaat lopen bij jou ook. Liefs
No problem! Dankjewel voor je lieve woorden :) Ik ben er ook erg blij mee!
Ah en ik snap jouw situatie 100%. Mijn vriend is wel erg reflectief en in die zin “ver”, dus dat lijkt me best lastig. Anderzijds heeft ieder zijn tijd en tempo, eigen ontwikkeling, etc. Het klinkt wel heel erg als wat mijn vriend ook zei en dat lijkt dus goed te komen. Misschien wil hij jou ook niet teleurstellen en vind hij definitiviteit gewoon erg eng? En verantwoordelijkheden? Heeft hij een toevallig ook een uitdagende gezinssituatie gehad? En daardoor “zwaardere” associaties bij een gezin? Kunnen jullie er wel goed over praten? En hoe lang zijn jullie al samen?
Relatietherapie klinkt als een super goed idee! Fijn om het te bespreken met een externe met verstand van zulke situaties. Misschien wel goed om samen niet te veel na te praten en het thema daar te parkeren, zodat er niet teveel druk op komt te staan en jullie ook allebei genoeg ruimte blijven voelen voor andere topics. Anders kan het zeker voor hem al snel benauwend worden.
Wat voor ons erg goed hielp, was de bindingsangst theorie. Doordat we ons daar in gingen inlezen, zagen we allebei in dat m’n vriend bindingsangst heeft (en ik ook een vorm van verlatingsangst, wat vaak samengaat in relaties) en dat daar veel vandaan kwam. De kunst is dan om niet met vingers te gaan wijzen of te zeggen “zie je nou wel”, maar die informatie te gebruiken als voedingsbodem voor liefdevolle, open, nieuwsgierige gesprekken. Waarbij je allebei door je angst heen moet ademen. (De ene voor de angst van verstikking, verantwoordelijkheden, verliezen van vrijheid, teleurstelling, de ander voor de angst van nooit genoeg zijn, alleen zijn, de ander verliezen, etc.) Ons heeft dat enorm geholpen. Scheelt wel dat mijn vriend al erg reflectief is, dus misschien eerder iets voor na de therapie of om tijdens de therapie uit te pluizen, i.p.v. ernaast. Als je er ooit een behapbaar boek over wilt lezen, is dit in elk geval een tip: Bindingsangst herkennen en overwinnen - Stefanie Stahl. Het enige nadeel van dat boek, vind ik dat ze in sommige passages heel extreem is, met name op het einde. Maar goed, sommigen mensen met zware vormen van bindingsangst zullen ook echt zo zijn als zij beschrijft en dan moet je idd maken dat je wegkomt. Maar er is ook echt wel een heel goede, diepgaande relatie te creëren en samen voort te zetten, als je maar de juiste dingen doet, elkaar goed begrijpt en zorg draagt voor “jouw kant / verantwoordelijkheid van de dynamiek”. Wie weet heb je er wat aan 🤞🏼
Veel geluk in therapie samen en om dit topic verder uit te pluizen! 🍀
Liefs terug! 🌸
P.S. Heb je wel eens nagedacht over je eitjes invriezen? Dat haalt de druk van de tikkende biologische klok er wat af. Het is wel heel duur (€4000) helaas, dus ik heb geen idee of je/jullie daarvoor de middelen zouden hebben. Even een idee :)
Lieve allemaal, ik heb heftige weken achter de rug: dierbaar familielid kanker met veel tumoren en moeder in ziekenhuis. Niet toegekomen aan reageren, maar dit thema speelt nog steeds dus ik ben heel dankbaar voor al jullie visies. Bedankt voor de tips, adviezen en alle invalshoeken. Ze geven veel steun! Als ik meer ruimte heb (nu door de life events in terugval van burn-out) ga ik er verder mee aan de slag. Ontzettend bedankt nogmaals <3 Liefs, Loula
Lieve allemaal, Nogmaals bedankt voor jullie reacties!! Ik had allang uitgebreid op iedereen in willen gaan, maar heb een zware burn-out terugval gekregen die aan is gehouden door heftig nieuws (dierbare met vergevorderde kanker). Ik ga proberen vandaag nog eens alles te lezen en te reageren, maar hoe dan ook duizend maal dank 😊 Loula
Net of ik mijn eigen verhaal lees. Zo liep het in het begin. Hij wou geen kinderen. Ik koos voor optie 1. Na een paar jaar wou hij wel kinderen. We hebben 1 zoontje van 2 jaar. Daarna wou ik graag ooit een 2e kind. Hij niet. Relatie was niet sterk meer. We zijn elkaar krijgt geraakt door veel problemen en zitten nu in scheiding.
Hoi hoi! Wat bizar! Fijn dat je uiteindelijk je zoontje hebt mogen krijgen, maar wat rot voor jullie dat jullie elkaar kwijt zijn geraakt door omstandigheden. Dat lijkt me erg moeilijk, laat staan als je al een kindje deelt. Veel sterkte met de scheiding en knap dat je voor je eigen geluk kiest!
Ik kom uit een gezin van 5, allen ADHD. Op 1 na allemaal een gezin met kinderen. Gaat prima. Overprikkeld en behoefte aan eigen tijd is een dingetje, zeker in het begin, maar groei je ook gewoon in.
Dankjewel voor je fijne reactie! Wat goed om te lezen zeg :) Mijn vader heeft ook ADHD en voor zover ik weet is het bij mijn ouders altijd goed gegaan. Mijn tante daarentegen - ook ADHD - heeft haar gezin volgens mij als erg zwaar ervaren, maar daar speelden ook zware thema’s (verslaving, scheiding)… Thanks voor je steun / positieve visie :)
Hier was het hetzelfde. Uiteindelijk zei m'n vriend "waarschijnlijk wil ik het ooit wel". Bleek uiteindelijk eerder dan verwacht, ikzelf was er al heel vroeg aan toe. Terugkijkend kan ik de extra tijd die we samen hadden zeer waarderen.
Bij een 2e kindje gebeurde hetzelfde. Ook toen twijfelde hij. Dat deed mij enorm verdriet. Maar ook toen veranderde zijn "misschien" in een "ja"❤️🍀🍀
Hoi hoi! Wat fijn zeg dat je jouw herkenbare situatie met mij deelt, zeker omdat het bij jou dus “goed” is afgelopen!! Ontzettend fijn voor je 😊😃🍀 Heb je misschien nog tips voor mij, hoe ik meer kan vertrouwen op dat het wel op z’n pootjes terecht komt? Of hoe ik ermee om kan gaan? Zo fijn om te lezen dat anderen dit ook mee hebben gemaakt en de “misschien” en “vast ooit wel” een “ja” werd ☺️
Nou ik ben echt veel verdrietig geweest en toen bleek wel dat we een ander gevoel hadden bij "misschien". Voor mij was misschien negatief. En voor hem redelijk positief. Ik heb het af en toe een tijdje gelaten maar kwam er dan na een tijd weer op terug.
En bij de 2e was het weer zo dat m'n vriend niet zeker wist of hij t wel nogmaals wilde. En toen had ik heel sterk het gevoel dat er nog een kindje bij zou komen dus heb geprobeerd daarop te vertrouwen. En nu 15 weken zwanger van de 2e 🍀❤️
Lieve allemaal, ik ben overdonderd door jullie vele reacties. Wat ontzettend fijn!!! Dit had ik écht niet verwacht! Ik ga proberen morgen alles te lezen en te reageren (door m’n burn-out snel veel klachten (zweten, hoofdpijn, hartkloppingen, dat soort dingen) dus even kijken hoe ver ik zo snel kom, maar ben dankbaar voor iedereen!!
Update alvast: Vanavond een ontzettend goed en verbindend gesprek gehad met mijn vriend. Zijn kinderwens is veel meer een “vast wel ooit” dan een “waarschijnlijk niet” zoals ik het nu begrijp (geeft aan te hopen en verwachten dat hij er wel naartoe groeit, en het ook heel verdrietig zou vinden als hij nooit vader wordt!), maar hij vindt het dóódeng (om eerder genoemde redenen), ziet mitsen en maren (met name prikkeltax, eigen onzekerheid) en wil om die redenen geen definitieve “ja” geven uit angst toch uiteindelijk niet te willen of te merken dat het leven anders loopt, en mij dan veel pijn te doen omdat hij dan zou hebben “gelogen”. Ik waardeer zijn openheid in elk geval enorm, want ik weet nu meer waar ik aan toe ben. Conclusie blijft dat hij niet weet, dat het nog een nee kan worden, maar ook nog een ja kan worden. Zolang ik goed herstel van mijn burn-out en onze relatie weer zo sterk en leuk wordt als het was, heeft hij er al meer vertrouwen in dat hij er ooit wel aan toe gaat zijn na eerst tijd voor zichzelf en voor onszelf (reizen enz.).
Wordt vervolgd… Nu slapen en alles laten bezinken. Wat een emotie. Vandaag zoveel over gepiekerd, gehuild, vannacht 3 uur geslapen… blij dat er vanavond weer liefde, respect, wederzijdse interesse en begrip was!
Nogmaals dank en ik kijk uit naar het lezen van al jullie berichten. Het blijft hoe dan ook een lastig topic namelijk ongeacht ons fijne gesprek.
Hoi lou, wat fijn dat jullie die openheid hebben! Eerlijk? Kan me ook voorstellen dat een ja, over 3 jaar (bij wijze van) je ook rust geeft in je hoofd en meer ruimte creëert voor herstel.
Mogelijke vervolgstap kan zijn bespreken hoe hij zijn struggles mee kan omgaan, verwerken etc.. En ik snap t: hier ook door jeugdtrauma gezegd geen kids tot ik mijn man tegenkwam. Hebben ook afspraken gemaakt: zelf nodige verwerkt eerst, maar ook zorgen geuit: wat als ik ook acties van mijn moeder uithaal? Conclusie: ik ben anders dan mijn ouders en bij signalen van 'fout' gedrag zoeken we opnieuw hulp: fouten maken mag, maar je kunt wel verantwoordelijkheid nemen om hulp aan te nemen. Tot nu toe niet nodig, maar t geeft mij veel rust dat we soort van plan hebben. Misschien kunnen jullie dat ook voor hem bedenken? Evt bewust momenten inplannen hoe hoe tzt vaderschap ervaart, wat zijn behoeften zijn.. (sowieso aanrader), niet alles kan meteen vervuld worden, maar dan is het wel lichter en kun je naar dingen toe werken..
Hopelijk komen jullie eruit: een relatie met liefde en respect is heel waardevol! Alleen over die kinderwens valt helaas weinig compromis te vinden,
Hartstikke bedankt nog voor je waardevolle en goede advies! Echt heel erg fijn. We zijn nu gelukkig een stuk verder weer samen en ik kan deze input zeker heel goed gebruiken. Dankjewel ❤️
Ik kan ook me best voorstellen dat je vriend er misschien tegen opziet. (Misschien iets om te bespreken). Een baby is voor een aantal mannen toch een beetje abstract ofzo (voor de mijne in elk geval wel). Na ons huwelijk geen anticonceptie gebruikt en na 2 jaar kregen we een kindje. We hadden zoiets van we zien het wel. Ik keek er wel erg naar uit maar mijn man had het ook prima gevonden als er niets was gekomen. Puur omdat hij zich niet kon voorstellen hoe een kindje van jezelf voelt. Na de eerste volgde al snel de 2e. Inmiddels zijn we bijna 6 kinderen verder. Je groeit er vanzelf in. Mijn man is echt een super leuke vader voor onze kids. Alhoewel hij bij de eerste drie echt wel fiks heeft moeten wennen (vind de babytijd echt niets toen) werd hij er daarna steeds beter in en loopt alles heel fijn! Zo kan het dus ook gaan.
Het allerbelangrijkste is het laatste stukje wat je schreef: waarom twijfelt hij. Hier moet je over praten, proberen te begrijpen waarom het een probleem voor hem is. Kan je elkaar op die punten nader vinden? Zijn er oplossingen voor sommige punten in de toekomst? Ik zou nu niet focussen op keuzes maar juist op alle argumenten die voor jou en voor hem spelen en een gezamenlijk standpunt proberen te vinden. Dan komt de keuze vanzelf
Moet je nu nu een knoop doorhakken? Nee toch? Je hebt echt nog even hoor! Mijn man leerde mij kennen toen hij 30 was, op 32j getrouwd, op 33j 1e keer vader geworden en nu zal hij net geen 36j zijn als hij de 2de keer papa wordt. Een relatie aangaan en vervolgstappen nemen, gaat ook gewoon vlottee en sneller hoe ouder je wordt ofzo! Dus soms mag iets gewoon zijn wat het is.
Bovendien kan een wens enkel groeien op een goede voediingsbodem: hij die zijn struggles bewust of onbewust een plaats geeft, uit die helse voorafgaande periode komen en genieten van wat nu is.
Niet alles valt te plannen. Soms gewoon gaan met de flow! Je hebt nog tijd.
Oeii dat is wel heel lastig. Ik zou het voor nu even laten rusten. Eerst aan jezelf werken, als je weer uit je burnout bent, misschien (samen) gaan praten bij een psycholoog of relatietherapeut. Hebben jullie vrienden kinderen? Als je een pb wil sturen mag dat. Mijn man wilde wel graag kinderen, hij heeft wat anders dan ADHD, maar veel dingen zijn wel herkenbaar. En ja, ik moet wat sterkere schouders hebben dan hij. Ja ik trek de kar thuis, en bijna alle verantwoordelijkheid. En dat is ook te doen. Mocht hij niet veranderen, ja dan zo snel mogelijk wegwezen. Maar ik zou het nu even de tijd geven en niet zeuren, maar wel proberen te praten af en toe.
Het klinkt alsof hij veel dingen uit z’n jeugd niet heeft verwerkt. Heeft hij wel eens met een psycholoog gepraat? Ik zou niet een relatie aangaan met iemand die geen kinderen zou willen krijgen. No way! Je krijgt later zoveel spijt!
Jouw droom sowieso volgen meid hoe moeilijk het ook is… ik heb destijds mijn ex verlaten en nu ben ik super gelukkig met een super lieve vriend (was de vorige ook) en een dochter en inmiddels in verwachting van de 2de… maar nooit jouw droom om moeder te worden aan de kant zetten… en ik dacht destijds ook ik ben al blij met 1 kind en dat is natuurlijk ook zo maar het begon toch heel erg te kriebelen voor nummer 2 en dat had sowieso nooit gebeurd met mijn ex…
Ik en mijn ex hebben daar trouwens ook nog een tijdje relatietherapie voor gehad om te kijken of er eruit konden komen
Hele lastige idd. Is het voor jou evt een optie om zonder partner moeder te worden, stel dat zijn nee over een paar jaar nog steeds een nee is? Mijn kinderwens was zo sterk, dat ik een partner er voor verlaten zou hebben. Ik zou altijd spijt gehad hebben als ik voor een partner ipv voor kinderen gekozen zou hebben. (Gelukkig toch nog op tijd een partner gevonden, was toen 33). Sterkte!!
Hm lastig... 1 van de weinige dingen die ik zeker wist was dat ik moeder wou worden. Theoretisch zou ik er na 4 jaar geen vertrouwen in hebben dat zijn nee/misschien een ja wordt. Dan was het nu al een: ja maar nu nog niet.
Ik zou dit wel bespreken Als je eenmaal een sterke kinderwens hebt gaat dat niet over. Je gaat dan ongelukkig worden. Bespreek dit heel goed en denk er goed over na.nu ben je nog jong en even de tijd maar als hij over 5 jaar nee zegt ben je 32 en je moet dan nog een partner zoeken of je wil juist meerdere kinderen dan mag je opschieten
Oei. Ik heb mijn man dit wel gelijk gevraagd. Had hij geen kinderen meer gewild dan hadden we ook geen relatie gekregen. Nu ben je emotioneel al heel lang aan elkaar verbonden en is weggaan een stuk lastiger, maar als de nee al zo lang duurt dan wordt het geen ja meer.
Lastig dilemma. Ik snap dat je vriend er op dit moment niet klaar voor is. Het ziet er naar uit dat jullie best wat voor de kiezen hebben gehad, met jou burnout en de covid periode. Hij geeft aan dat hij nu vooral even wil genieten, wat best een goede beredenatie is vind ik. Echter jij hebt een kinderwens en hij ziet vooral veel bezwaar. Ik denk dat het goed is als je vriend met een psycholoog gaat praten over zijn angsten en onverwerkt verleden. Wellicht kunnen zij hem helpen om dingen in perspectief te plaatsen. Zij kunnen hem ook handvaten geven om met zijn ADHD / prikkels om te gaan. Als hij hierover meteen professional heeft gepraat, kunnen jullie opnieuw een gesprek aan gaan over kinderen
Ik heb dit gehad. Ik heb toen wel min of meer deadline gedaan in de hoop dat hij voor mij/ baby zou gaan. Helaas heeft hij toen gekozen om niet meer aan kinderen te beginnen(hij had er al 1) toen wilde ik genieten zolang het zou duren. Helaas werkte dat ook niet. Ik was kapot. Liefde van mij leven 🤣 inmiddels 15 jaar verder. Ik 3 kinderen en hij bleek later ook nog een kind te hebben gehad. (Boos dat ik was haha)
Misschien is het verstandig dat hij met behulp de dingen gaat verwerken. Want.... Ook al kiest hij straks voor ja. Er is toch best een behoorlijke kans dat hij het moeilijk gaat krijgen wat betreft vaderschap. Ik denk dat hij zich niet anders gaat voelen als je een x aantal jaar wacht en niks doet met de diepere gevoelens.. Zoals ik het lees is hij bang om het niet goed te doen als vader, bang om overweldigd te worden door prikkels, bang om geen regie over zijn eigen leven meer te hebben. Hij moet iemand toelaten in zijn leven waarvan hij geen idee heeft wat de impact er van is en wat er precies van hem verwacht wordt. Ik denk dat het goed is om proffesionele hulp hierbij te gaan zoeken. Mocht het dan alsnog nee worden omdat hij bang is om tekort te schieten of wat dan ook. Dan is dat zijn liefdevolle keuze voor een kind wat er nog niet is. En dat is toch eigenlijk ook wel heel knap. En dan kan jij liefdevol een keuze voor jezelf gaan maken. Wat dat dan ook is. Heel veel succes in ieder geval.
Zo lastig dit. Ik ken in mijn omgeving dat bij een stel een misschien van hem een ja werd toen zijn broer ook kinderen kreeg en hij zag hoe leuk het was. En ook dat een misschien een misschien bleef en uiteindelijk is de relatie gestrand hierom. Ze kon zijn uitstel gedrag niet meer aan.
Als je echt niet kinderloos wil blijven zou ik nog weinig hoop hebben dat zijn misschien na 4 jaar een ja wordt. Optie 1 zou ik sowieso niet meer doen, het laten afwachten. Hij zou nu wel een keer weten hoe hij de toekomst zou zien. Dus een heel goed gesprek zou ik nog voeren over hoe hij de toekomst ziet.
Hier zijn 2 vrienden na 10 jaar alsnog uit elkaar gegaan, omdat zij geen kinderen wilde en hij wel... Beide spijt dat ze niet eerder uit elkaar zijn gegaan en het maar hebben laten "aanmodderen" Overigens zonder ruzie uit elkaar gegaan
Even los van alle adviezen: Je hebt altijd een keuze, je bent geen pion en je kunt altijd kiezen wat voor jouw toekomst wens nodig is.. Klinkt ene kant logisch: maar vind best heftig voor je en kan me voorstellen dat t ook kan voelen alsof je overgeleverd bent aan zijn grillen..
Desalniettemin: veel sterkte! Klinkt of alle opties nu je niet happy of onbezorgd kunnen maken en dat vind ik naar voor je! Sterkte
Het lastige is dat je wel een ultimatum kunt stellen qua tijd, maar dat geeft geen garantie. Als hij nu bv ja zegt, kan hij als je 32 bent toch nog zeggen dat hij er toch niet klaar voor is. Hele lastige kwestie! Heb in mijn omgeving wel meer relaties stuk zien gaan om deze reden. Het is pijnlijk, omdat de relatie zelf goed is, maar kinderloos blijven is ook pijnlijk als je een kindje wenst.
Ik zou voor 28e als maximale deadline gaan voor een keuze en zo ja wanneer Ja nu heb je dat je niet jezelf bent door burnout: maar je hebt wél al 4 jaar relatie en daardoor kan hij wel weten wat voor persoon je bent en of ie daarmee kinderen wil. Burn out verandert je zeker, maar je karakter blijft wat het is, je humor verandert niet etc
Als hij zegt ja maar pas als ik 40 ben heb jij ook een antwoord wat je niet wilt horen.
Vergeet niet dat je verdriet verwerken en partner vinden ook tijd kost dus zou op ruim 27 jaar wel resoluter zijn helaas.
En geforceerd ja wil je ook niet, maar daarom misschien wel goed idee om in gesprek te blijven en elke verwachting naar elkaar uit te spreken over wel niet etc? Mn man gaat nog elke jaar naar tt assen: vind ie belangrijk.. Probeer of hij komend half jaar intensiever alles met jou wilt bespreken qua twijfels en dan je visie proberen te geven en niet overhalen liefst dan weet je wel dat je 100% alles besproken hebt en niet een beslissing maakt vanwege verkeerde verwachtingen.
Overigens was kinderwens bij mij vraag voor date 1 of 2: geen wens, geen relatie. Wat overigens niet zegt dat ik er snel aan begonnen ben hoor, pas na 5 jaar x pil weg gedaan, maar wilde wel graag partner die ook graag wilde omdat t voor mij zo belangrijk was: heb je nu misschien niets aan, maar kan wel handig zijn als je onverhoopt toch moet besluiten elkaar uit liefde vrij te laten om elkaar elkaars toekomst te gunnen
Lastig dilemma. Ik wilde zelf nooit kinderen (ik twijfelde niet eens, ik wilde ze niet) en ontmoette mijn huidige partner toen ik 30 was. Het onderwerp lag bij ons al snel op tafel, en ik wist dus waar ik aan toe was. Uiteindelijk raakte ik onverwacht snel zwanger. We hebben nu twee kinderen. Ik ben stapelgek met ze en heel gelukkig met mijn gezin, maar het moederschap is niet de vervolmaking van mijn leven of een droom die uitkomt. Ik zou denk ik wel op een gegeven moment mijn conclusies trekken. Niet vanwege je partner, maar vanwege jezelf. Je wens lijkt zo groot dat het voor jullie allebei niet fijn is dat het als een schaduw over je relatie valt. Hoe lang ga je dat volhouden? Kun je wel toekomstplannen maken als dit thema zo beslissend is?
Ik weet niet hoe oud je vriend is maar mijn partner zag het toen hij midden-eind 20 was ook nog niet zitten om vader te worden en ik merk dat hij sowieso wat minder vooruit kijkt. Nu wil ik niet generaliseren, maar misschien heeft je vriend dat ook? Op een gegeven moment kregen zijn vrienden kinderen en wilde hij er ook wel voor gaan. Ik heb hem nooit een deadline gesteld omdat ik wel had verwacht dat het zo zou lopen, maar wel een keer een gesprek gevoerd over de toekomst om te peilen of hij het wel als mogelijkheid zag. Als hij echt duidelijk had aangegeven dat hij neigde naar nooit een kind had ik denk ik wel aangegeven niet te weten of we samen een toekomst hebben en daar nader over gesproken. Maar persoonlijk zou ik geen relatie verbreken als je zelf op dit moment niet eens aan kinderen wilt beginnen en het nog wat tijd geven, daarbij ook rekening houdend met je (en misschien zijn?) nog jonge leeftijd.
Optie 3: blijven praten. Niet om elkaar te overtuigen, wel om elkaar te zien/horen en begrijpen. Zorg dat je van elkaar goed weet hoe de ander er in staat, en doe dit regelmatig, want het kan steeds weer net anders zijn. Durf ook aan te geven dat het voor jou écht een dealbreker is/kan worden. Wederom: niet om de druk op te voeren of over te halen, maar om aan te geven hoe jij je voelt. Je bent nog jong, maar niet jong genoeg om nog jaren te wachten tot hij zich bedenkt. Dus dit gesprek moet wel op tafel blijven. Keuzes afdwingen heeft geen enkele zin. Zoals jij er niets aan kunt doen dat je het wél voelt, kan hij er niets aan doen dat hij het niet voelt. Als je hierover open met elkaar blijft, kun je weloverwogen keuzes maken. En dan zal de tijd leren welke keuze dat wordt. De keuze 'uit elkaar gaan' óf 'hij voor jou toch aan een kind beginnen', kun je pas nemen als je daar aan toe bent. Pas als het ene gevoel zwaarder gaat wegen dan het andere. Het lijkt nu dat je liefde voor hem nog zwaarder weegt, dan is het niet te doen om puur op ratio de keuze te maken om weg te gaan en wel een kans op een vervulde kinderwens na te jagen.
De leegte van een kinderloos leven vul je niet zomaar op met iets anders, hoe zie jij je oud voor je zonder kinderen, kleinkinderen? Dit lijkt me een ontzettend moeilijke situatie, de toekomst is ook onvoorstelbaar maar je kan je toekomst wel een richting opsturen. Als je nog tijd hebt kan je het nog aankijken maar een kinderwens zal teveel aan je blijven knagen vrees ik...
Bedankt voor je reactie, ik ben het volkomen met je eens. Een leven zonder kinderen zie ik al niet voor me, laat staan een oud leven zonder kinderen en kleinkinderen… Brrrr. Ik twijfel dan ook niet, alleen mijn vriend doet dat. De dag dat hij besluit geen kids te willen, zal ik de relatie dan ook moeten verbreken om voor mijn eigen levensgeluk en nummer 1 wens te gaan: moeder worden. Ik zou het alleen zo graag willen zijn van zíjn kids, maar weet niet of dat erin zit. Of ik het tijd moet geven, of naïef ben. Lastig hè?
Ik ben zelf geen voorstander van een strakke deadline. Dat wordt dan of een geforceerde ja met als gevolg dat de relatie misschien toch gaat stranden of het wordt een nee en dat is dan voor jou meteen het einde van de relatie omdat jij wel kinderen wilt. Bedenk wel, je vriend is meer dan alleen maar de toekomstige vader van je kinderen. Ga met hem het gesprek aan. Geen hints geven, duidelijk zijn. Aangeven dat je over een paar jaar kinderen wilt en als hij dat echt niet wilt, hij dat beter nu aan je kan vertellen. Als hij nog twijfelt, gun je hem nog tijd en ruimte om erover na te denken? Leg je verwachtingen op tafel maar geef ook aan dat je niet perfectie van hem verwacht. Spreek desnoods verwachtingen naar elkaar uit. Je kan hem trouwens meteen vertellen dat festivals, reizen en etentjes ook kunnen als er kinderen zijn. Genoeg ouders die dit doen. Als je toch een deadline wilt geven, bedenk dan ook goed wat de gevolgen kunnen zijn.
Bedankt voor je nuttige reactie! Ik snap je opmerking dat je geen voorstander bent ivm geforceerde ja of nee met heftige gevolgen en heb veel aan je vragen / uitleg. Zelf wil ik eigenlijk ook wat meer met hem praten over wat hem dan zo laat twijfelen (buiten de dingen die ik vaagjes heb gehoord / weet omdat ik hem langer kan), maar ik wil hem dus niet pushen. Anderzijds heb je gelijk dat duidelijk zijn belangrijk is. Hij weet dat, op het moment dat hij besluit geen kids te willen, ik helaas de relatie verbreek. Dat maakt het denk ik meer beladen voor hem, omdat hij mij ook niet kwijt wil, maar mijn kinderwens is zo groot dat ik er niet veel anders van kan maken. Ik zal hem vragen of hij twijfelt omdat hij me niet kwijt wil of omdat hij wellicht kinderen wil, want het eerste houdt geen stand. ''Maar geef ook aan dat je niet perfectie van hem verwacht'' vind ik een heel goede opmerking van je. Dat vind ik zo logisch dat ik dat misschien niet hardop heb gezegd? Ik hoef echt geen familie waar alles op rolletjes loopt, iedereen altijd op z'n mooist gekleed is en om 18u het eten klaarstaat. Met honderd regels en dat hij dan ook het ideale voorbeeld moet zijn... Dat ga ik hem zeggen. Dankjewel!! En je opmerking over festivals, reizen en etentjes maakte me aan het lachen. Ik ben het zó met je eens! Zelf denk ik prima dat je nog een leven hebt met kinderen, maar hij is volgens mij bang dat zijn leven dan een soort van over is en hij 0,0 tijd meer voor zichzelf heeft. Kortom, nog veel te bespreken denk ik.
Bedankt voor je reactie nogmaals!! Heeft me aan het denken gezet :)
Ik heb niet alles gelezen, sorry. Maar even de toevoeging dat ik van mn 19e tot 26e bij iemand ben geweest die vanaf het begin aangaf geen kinderen te willen. Ik ben een tijdje onzeker geweest, maar uiteindelijk wist ik toch zeker dat ik ze wel wilde. Uiteindelijk heb ik het uit gemaakt om meerdere redenen, waaronder het verschil in kinderwens. Ik heb wel nog een tijd in angst gezeten of ik dan wel 'op tijd' iemand zou vinden. Als je nog een paar jaar wacht op een ja die niet komt, vervolgens een jaar om erover te geraken. Dan 2-3 jaar nieuw iemand zoeken en verliefd raken. Dan geeft moeder natuur je misschien een definitieve nee. Dramatisch gezegd ;)
Het gaf ook een hele opluchting om later een man te vinden die wel vanuit zichzelf ook echt kinderen wilde. Niet het gevoel dat je iemand over hebt moeten halen. Mss het schuldgevoel daarbij dat jij het meeste op je moet nemen want de andere wilde niet per se kinderen. Ik ben blij dat ik een gelijke hebt gevonden qua mening over kinderen.
Ha Julia, dankjewel voor je tijd en je nuttige bericht!
Wat jij beschrijft is precies mijn angst (het 'dramatisch gezegd ;)' stukje) dus vandaar deze vraag ook. Dat lijkt me zo enorm enorm enorm klote!
Interessant en ook inspirerend om te lezen dat jij je relatie na 7 jaar durfde op te zeggen in de hoop iemand te vinden die beter bij je paste op het gebied van jouw wensen. Fijn dat het is ''gelukt''! En je argumenten over ''niet over hoeven halen'' en niet later ''schuldgevoel / meer zorgtaken moeten doen want de ander wilde ze niet per se'' vind ik ook waardevol... Ergens super balen dat ik hem verder zo leuk vindt en zo graag bij hem wil blijven, want soms zou ik willen dat er een waslijst aan redenen was om het uit te maken zodat het makkelijker zou zijn. Al wil ik nog steeds het allerliefste dat hij op een dag wakker word en zegt: ''Ik vind de verantwoordelijkheid dood eng, en ik ben met mijn ADHD misschien geen standaard vader, en af en toe moet je me echt even een weekend op adem laten komen ver van huis, maar ik wil kinderen en ik wil ze van jou.''
Ik ga er nog een tijdje over broeden... Super fijn en behulpzaam in elk geval al deze reacties. Dank nogmaals ook voor die van jou!!
Is jouw kinderwens dermate groot dat je er een fijne relatie voor op het spel zet? (ik heb dit nooit gehad dus weet niet of ik daartoe in staat zou zijn)
Als dat zo is en je wacht al 4 jaar op een 'ja' dan ben ik bang dat je altijd moet gaan wachten op een 'ja'. Voer een gesprek met hem hier over, hoe jij er in staat en dat het (mogelijk) een serieus ding voor je is.
Mijn kinderwens is inderdaad dermate groot. Het staat al mijn hele leven bovenaan mijn ''spreekwoordelijke bucketlist'' en als je vroeger aan me vroeg ''wat ik later wilde worden'', wilde iedereen om mij heen dolfijnentrainer / kapster / danser / etc. worden en ik... mama. Dus ja, het voelt heel moeilijk en verdrietig dat ik dan nu zou moeten kiezen tussen het verliezen van mijn grote droom om moeder te worden, of mijn partner waar ik zoveel van hou en zo blij mee ben...
Dankjewel voor je spiegel, al is hij pijnlijk. Misschien heb je gelijk. Hij weet dat het een serieus ding is voor me: dat geeft ook de frictie. Ik heb namelijk uitgesproken de relatie helaas te moeten stoppen als hij geen kind(eren) wil, en hij piekert er erg over want wil mij niet kwijt maar is nog niet klaar voor ''de keuze''. Tegelijkertijd wil ik hem niet voor het blok zetten, en wil hij mij niet aan het lijntje houden in de wetenschap dat hij mij niet kan geven wat ik wil... Dus het is nogal een puzzel, haha. We komen nu niet verder, want willen elkaar echt niet kwijt, maar ik wil ook niet doen of ik blind ben en later de haren uit m'n kop trekken van spijt...
(Af)dwingen is op geen enkele manier en positieve uitkomst op geen enkel vlak, het hoort bij onmacht en is niet respectvol. Je wilt dat hij kinderen met jou wilt, omdat hij dat graag zelf wil en niet enkel om jou tevreden te stellen. Vind zijn keuze dan ook wel overwogen en met wat jij zegt idd verre van toe aan vaderschap.
Bij antwoordt 100% nee Zou ik hoe goed leuk en fijn jullie relatie is er niet mee door gaan. Ja ook al veranderd hij over 10 jaar wel van gedachten kan en wil je je eigen geluk aan kant zetten voor onzekerheid. En al zou hij uiteindelijk wel kiezen voor het vaderschap met iemand anders dan heb je dat nu niet in de hand en zeker niet iets wat je dan bij elkaar moet houden. Wat is dat is en moet zo zijn en wat niet is is niet kun je helaas echt niets aan veranderen.
Bij antwoord misschien, Is er een kans vooralsnog op nee, of toch ja al die twijfels kan je met die onzekerheid leven. Als het nu al frictie geeft wat denk je dan komende jaren.
Je moet elkaar keuze respecteren al sluiten ze niet aan bij elkaar. Jij wil wel graag een kindje in de toekomst en jouw vriend niet. De redenen die hij verteld is genoeg om voor hem te doen beslissen waarom geen kindje nu. Soms is houden van los laten, het betekend niet dat je nu opeens minder van elkaar houdt maar toekomst perspectief sluit niet aan.
Bedankt voor je uitgebreide reactie en het meedenken!! Je hebt volkomen gelijk dat (af)dwingen wijst op onmacht en niet respectvol is. Dat wil ik dan ook zeker niet: híj moet zelf willen. Ik wil alleen ook niet met hangende pootjes afwachten, want dat voelt ook machteloos...
''Soms is houden van loslaten'' is een goede conclusie wellicht... Al hoop ik dat ik dat niet hoef. Ik zal hem de keuze geven binnenkort. Hij weet in elk geval dat ik de relatie stop als het een 100% nee is. Nu nog uitvinden of zijn ''misschien'' voortkomt uit de X% kriebels/nieuwsgierigheid niet hij wél voelt naar kinderen, of dat de ''misschien'' (wellicht onbewust) voortkomt uit de angst om mij kwijt te raken als het een definitieve nee wordt.
En bij misschien... dan is het inderdaad een goede vraag of ik met die twijfels en onzekerheden plus frictie kan leven. Het is ergens ontzettend stom dat het buiten dit punt zó goed werkt tussen ons, want dat maakt het loslaten zo moeilijk. Maar mijn kinderwens is uiteindelijk het sterkst.
Ja dat is heel lastig, vooral omdat de basis goed is en het niet gaat omdat er geen spraken is van houden van. Je hebt een leeftijd dat je nu toekomst keuzes gaat maken, of het nu gaat om vrienden of relatie of kinderen, belangrijk is dat je je gevoel volgt.
Als de wens er is voor een kindje zal deze steeds meer groeien, de ene kan nog twee wachten de ander langer en soms zelfs eerder. Je hebt dit niet in de hand is ook deels biologische bepaald en externe factoren zoals tv en mensen met baby’s en BB dat jouw kriebels groeien.
Ik denk zo wel met een antwoord als nee of misschien, je zelf de vraag moet stellen wil ik wachten ja of nee met alle onzekerheid van dien.
Als jullie er niet uit komen dan behoren jullie niet bij elkaar en dat is verdrietig maar geen falen of schande. Iets wat niet werkt werkt niet en neemt ook niet weg dat je beide niet alles hebt gegeven.
Kinderen moeten gewenst zijn en beide ouders moeten er klaar voor zijn, daar even bepaalde situaties daar gelaten.
Ja dat is heel lastig, vooral omdat de basis goed is en het niet gaat omdat er geen spraken is van houden van. Je hebt een leeftijd dat je nu toekomst keuzes gaat maken, of het nu gaat om vrienden of relatie of kinderen, belangrijk is dat je je gevoel volgt.
Als de wens er is voor een kindje zal deze steeds meer groeien, de ene kan nog twee wachten de ander langer en soms zelfs eerder. Je hebt dit niet in de hand is ook deels biologische bepaald en externe factoren zoals tv en mensen met baby’s en BB dat jouw kriebels groeien.
Ik denk zo wel met een antwoord als nee of misschien, je zelf de vraag moet stellen wil ik wachten ja of nee met alle onzekerheid van dien.
Als jullie er niet uit komen dan behoren jullie niet bij elkaar en dat is verdrietig maar geen falen of schande. Iets wat niet werkt werkt niet en neemt ook niet weg dat je beide niet alles hebt gegeven.
Kinderen moeten gewenst zijn en beide ouders moeten er klaar voor zijn, daar even bepaalde situaties daar gelaten.
Bedankt voor je advies! Heb ik gedaan, maar hij is geen relatietherapeut en vindt het ook een lastige kwestie. Zijn advies was om hem nog een jaar te geven en nu te focussen op mijn herstel, omdat dit alles heel veel onrust kan geven in mijn burn-out en het ook niet helemaal eerlijk 'meten' is wat de kracht van onze relatie (ofwel zijn vertrouwen om dit samen aan te kunnen) omdat ik nu ziek ben. Ik zal er de volgende keer met hem op door praten. Dank voor de tip!
Ik zelf zou denk ik in jouw geval hem wel duidelijk maken dat jij wel heel graag kinderen wilt in de toekomst, en ook het liefste met hem. Maar dat ook jij recht hebt om te weten waar je aan toe bent. Dus zeg hem dat je hem de tijd en ruimte geeft om tot een conclusie te komen, maar dat je wel van hem verwacht dat hij dan bijvoorbeeld met een jaar een antwoord geeft op die vraag. En wees ook duidelijk naar hem, zeg hem ook, dat jij wél heel graag kinderen wilt, en je er over denkt dat als zijn antwoord nee is, je er dan voor kiest hem te verlaten en iemand te zoeken die ook graag kinderen wil. Jullie hebben net zo veel recht om of wel of geen kinderen te wensen, en deze wens is nu eenmaal onverenigbaar dus dan moet je keuzes maken. Wijs hem daar op en geef hem de ruimte om tot die beslissing te komen. Succes en sterkte, lijkt me heel lastig als dit echt zo tussen jullie in staat.
Ontzettend bedankt voor je reactie! Je hebt het heel goed en mooi verwoord allemaal :) Ik had toevallig jaren terug in mijn eigen hoofd al een “deadline” bedacht, namelijk dat ik het wilde weten op mijn 27ste, maar heb dat niet met hem gecommuniceerd omdat ik hem niet wil forceren. Inmiddels ben ik “27,5” (haha) en vind ik het wel fijn als ik op den duur echt weet waar ik aan toe ben inderdaad, maar mét respect voor zijn tempo. Zo lastig! Bedankt voor je sterkte en succeswens en je advies. Ik denk dat ik er wellicht nog een jaartje aan vastplak…
P.S. Hij geeft ook als argument graag eerst weer met mij “een sterk team” te zijn met zijn tweetjes, als voorwaarde vooruit te kunnen kijken, en nu door mijn burn-out kan ik erg weinig. Dus dat snap ik ook heel goed. Ik weet alleen niet goed of hij dat (onbewust) als uitstel-excuus gebruikt, of dat echt nódig heeft… Hopelijk vlot mijn herstel een beetje en kunnen we onze relatie kracht en relatie geluk weer nieuw leven in doen blazen zodat hij alle vertrouwen in ons heeft. Maar dan nog moet hij kiezen wat voor hem werkt natuurlijk.
Als je al 4 jaar wacht op 'ja', dan denk ik niet dat het gaat veranderen. Voer nog 1x een goed en open gesprek samen en als hij echt geen kinderen wil, kies dan voor jezelf. Je gaat het hem anders ooit verwijten
Dankjewel voor je eerlijke bericht. Het doet pijn, maar ik heb er veel aan. Je denkt dus niet dat het de leeftijd kan zijn en hij erin kan groeien als hij meer heeft gedaan van wat hij wilde? Een vriend die nu kids heeft moest er ook niks van hebben, maar had op gegeven moment wel het feesten, reizen en carrière maken gezien, en toen zocht hij zingeving in een eigen familie stichten. Mijn vriend zegt ook dat hij zich ergens niet kan voorstellen later alleen te zijn, maar dat hij dan eerder zou willen wachten tot hij 40 is. Maar goed, dat ga ik niet doen… Te zwaar voor mijn lijf en te veel risico’s.
Mijn man wist het ook niet. Ik heb toen op een gegeven moment wel gezegd dat als het echt een nee is, hij dit aan moest geven, omdat ik wel ooit kinderen wilde en we dan toch niet goed bij elkaar pasten daarin.
Dat heb ik ook gezegd en hij piekert er daarom al tijden heel erg veel over. Ook omdat hij het beste voor mij wil (super lief). Dus ik weet niet goed of de oplossing is een deadline te geven of te vertrouwen dat hij, als hij ooit bedenkt het echt niet te willen, het wel zal zeggen. Dat hij er zoveel mee bezig is zegt ook wel veel over hoeveel hij van me houdt denk ik… Hoe is het afgelopen met jou en jouw man? Hebben jullie uiteindelijk kids gekregen? Of (nog?) niet?
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (63) Verversen