Ik loop al tijdje met een gek gevoel en ik hoop dat hier mensen zijn die mij kunnen helpen. Zowel met positieve als negatieve verhalen!
Wij zijn op dit moment 16 weken zwanger van onze tweede. Bij mijn eerste zwangerschap zat ik thuis van werk. Ik had dus vanaf dag 1 alle tijd om mij te focussen op de kleine in mijn buik. Ik voelde al zo snel een sterke connectie en voelde mij zo speciaal.
Nu ben ik dus al 16 weken zwanger van de tweede en het voelt totaal anders. Momenteel werk ik gewoon 25 uur en ik heb natuurlijk die kleine die mij bezig houd. Maar ik voel dus echt geen connectie met dit kindje. Ik doe zo mijn best door veel mijn hand op mijn buik te leggen en in bed ook de tijd er voor te pakken. Maar er gebeurt niks in mijn gevoel. Eerst dacht ik misschien omdat we nog geen nipt uitslag hebben of omdat we het geslacht niet weten of de naam. Maar ondertussen is alles bekend en verwachten we een heel gezond meisje. Dit alles heeft dus nog altijd niet meegeholpen aan mijn gevoel en ik begin mij zorgen te maken..
Vandaag verloor ik ineens bloed en mijn eerste ingeving was zie je wel daarom voelde ik de connectie niet ze gaat dood. Maar met een Doppler heb in het hartje gehoord en denken ze eerder aan een blaasontsteking. Nu maak ik mij dus al weken zorgen omdat ik bang ben dat ik de connectie niet voel omdat er iets mis is of omdat ik het gevoel heb dat het mis gaat.
Kent iemand dit gevoel? Is dit normaal voor een tweede zelfs als je er heel veel bewust mee bezig bent…. Is het gewoon angst of zijn er mensen die dit hadden en waarbij het ook echt niet goed ging?
Grappig dit te lezen ( beetje laat wel haha ), wij zijn bezig voor kindje nr 2.. volgende week mag ik testen. Bij de eerste was ik non stop bezig met het zwanger worden en zijn, was zo blij.. hoorde bij m’n eerste zwangerschap wel eens iemand zeggen: ik hou er nou al zo veel van! Was heel benieuwd hem te gaan ontmoeten maar echt de connectie had ik niet.. totdat hij werd geboren met een moeilijke start en hij 1 dag oud was en alles even omlaag ging ( ademhaling, hartslag en saturatie ) ik kreeg een gevoel wat ik nog nooit had gevoeld en toen wist ik ineens hoe het voelde om een moeder te zijn, er mocht niks met mijn kindje gebeuren! Nu bij nr 2 ben ik er veeeeel minder mee bezig en denk ik dat ik een beetje hetzelfde als jou ga krijgen je bent bezig met je kindje wat al rondloopt en kindje nr 2 ken je helemaal nog niet.. maar wat ik me goed kan voorstellen is dat wanneer ze geboren is ineens alles op z’n plek zal vallen en je evenveel van dat kindje gaat houden dan van je eerste ♥️
Is niet zo gek hoor. Ik vond het een anoniem kind, een indringer ook wel. Ik was namelijk ongepland zwanger, en had helemaal geen zin in weer een zwangerschap en een baby. En dan was het nog een jongen ook! Hoe kon een jongen ooit leuk zijn? Ik kende geen enkele leuke jongen ...
Bij de 20 wekenecho schakelde de echoscopiste even ongevraagd over op 4D. En toen zag ik ... duidelijk een kind van ons, met hetzelfde snoetje als m'n dochter, maar dan weer in babyversie, en zelfs jongensversie. Toen voelde ik m'n hart ineens volstromen. Ik weet dat moment nog exact.
En nu supergek op m'n kleine blije ei van 2,5 jaar.
Ik zou dit aangeven bij je verloskundige. Misschien kan je wat vaker een echo krijgen? Dat kun je zien dat/of het goed gaat en misschien helpt het je gevoel doordat je je kindje "ziet". Sowieso denk ik dat het goed is om je zorgen/gevoel met je vk te bespreken. Daar zijn ze voor en kunnen je misschien helpen en geruststellen.
Elke zwangerschap is anders en nu je al een kleintje hebt rondlopen ben je daar ook gewoon druk mee. Je hebt niet zomaar de tijd om elke gewild moment in je bubbel te kruipen. Maar dat neemt niet weg dat je al wel heel veel houdt van dit kindje! Je maakt je niet voor niks zorgen hierover he, dat is uit liefde 😘
Ik herken het deels, en vind het heel logisch. Bij mijn eerste zwangerschap was ik nog geen moeder. Dus mijn hele referentie-kader van moedergevoel, was dat kleine wezentje in mijn buik. Bij de tweede was dat anders. Sowieso praktisch was ik heel druk met m'n peuter. Maar ook; zij was geen anonieme baby die ik nog niet kende, maar echt een eigen persoonlijkheid met wie ik herinneringen heb, grapjes, een eigen taal, eigen ergernissen. Dat is toch heel anders! Zodra de tweede geboren was, hield ik direct overweldigend veel van hem. Maar ik moest ook wel erg wennen. Was echt weer even schakelen van een peuter met wie ik kan praten, naar weer zo'n heel kleine afhankelijke hulpeloze baby. Die ik bovendien moest leren kennen. In het begin miste ik soms ook echt wel ons gezin van drie en er lekker op uit kunnen gaan met mijn dochter. Nu een week of 12 later is dat echt wel heel anders. Ik heb m'n baby steeds beter leren kennen, ook hij is geen anonieme baby meer maar echt mijn zoon, met wie ik m'n eigen dingen heb. Nu als ik een hele dag druk ben geweest met m'n oudste, vind ik het heerlijk om 's avonds ook quality time met m'n kleintje te hebben en kan ik hem juist missen! Wees dus niet te streng of te bang, het is helemaal logisch dat een band met een nieuwe baby moet groeien. En dat dat anders gaat verlopen dan bij je eerste, want jij bent inmiddels veranderd en de situatie is nou eenmaal anders! Dat komt heus goed - je angst dat die connectie er niet zal zijn, zegt eigenlijk al iets over hoe gevoelig je bent en hoe graag je het goed wilt doen/hebben voor dit kindje!
Ik denk dat dat nog wel komt. Je bent nu natuurlijk druk met je kleine en werk en je bent nog niet zo ver heen. Ik daarentegen voelde me juist zoveel meer verbonden met me kleine meisje tijdens de zwangerschap. Meer als bij mijn andere twee kinderen. Daar had ik ook wel een band mee hoor maar met deze was het zo onzekere tijd. Vooral vanaf de 25e week. Ze is eergisteren geboren en meteen geopereerd en alle liefde die naar boven komt voor haar is bizar. Ik heb bij mijn eerdere bevallingen nooit kraam tranen gehad en bij deze wel. Mooi om mee te mogen maken. Ik zal me niet al teveel zorgen maken Meis komt vast goed!
Ik had/heb dit met deze zwangerschap. Is mijn 5de en bij de andere 4 voelde ik meteen een connectie. Deze keer heeft het heel lang geduurd, sinds het begin een vreemd gevoel. Bij de 20 weken werd gezien dat ze te klein was en dan zijn we in een rollercoaster van onderzoeken en controles beland, ze had ook een groeistop, werd ons verteld dat het mogelijk was dat ze het niet zou halen,.. toen dacht ik ook, zie je wel, ik kan geen connectie maken omdat we ze toch gaan verliezen. Ondertussen ben ik 34+ weken en gaat het beter, ze beweegt goed en dat maakt het makkelijker om toch al te binden. Ik ben ervan overtuigd dat ik haar nog liever ga zien dan de andere door alles wat ik meemaakte in de zwangerschap. Maar voor nu zit ik soms ook nog met een dubbel gevoel
Ik had dit ook! Had thuis nog een dreumes.. dus was daar ook bijna de hele dag mee bezig! Soms vergat ik gewoon hoe ver ik al zat in de zwanger schap.. en was ook zo bang dat ik niks zou voelen bij de bevalling maar geloof me echt alles komt goed. Ze zijn het zoo waard!🥰
Ik vergat zelfs hoeveel weken ik zwanger was 🤣 Sowieso vind ik zwanger zijn geen bal aan. De connectie was er gelijk zodra de kinderen op mijn buik lagen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (15) Verversen