Even om van me af te schrijven en denk ik ook om herkenning te zoeken en daar houvast in te vinden. Onlangs ben ik bevallen van onze tweede dochter. Mijn oudste dochter is 2,5 en keek erg uit naar haar zusje. We hebben haar vanaf het begin erbij betrokken. Het was zelfs zo dat zij zelf opgeven moment enthousiast naar me toe kwam "Mama even wachten, even kusje geven". Vervolgen werd mijn trui omhoog gerukt en kreeg ik een dikke zoen op mijn buik. Waar dat vandaan kwam weten wij niet maar lief was het wel. Na de geboorte hebben we haar thuis met opa en oma laten wachten totdat wij uit het ziekenhuis kwamen. Vond zij helemaal prima "Mama ging even zusje halen". Natuurlijk begrijp ik dat een peuter van 2 niet volledig beseft wat dat inhoud maar het gaf wel aan dat ze in die zij zo goes mogelijk op de hoogte was. Toen wij thuis kwamen heeft mijn partner bewust zusje mee naar binnen genomen zodat ik haar direct kon begroeten zoals wij dat altijd doen. Het is een echt mama's kindje. Ze wilde gelijk zusje zien, prima, fijn zelfs. De eerste twee dagen was mijn oudste dochter wat hangerig en uiteindelijk bleek dat de laatste kiezen doorkwamen dus ze voelde zich niet fit, 40 graden koorts, een vreemde (kraamverzorgende) in huis, een zusje en papa en vooral Mama die aandacht geven aan een ander kindje. Nu enkele dagen later is ze wat betreft de kiezen weer opgeknapt maar haar gedrag.. Het is van mijn lieve meisje, het mama's kindje naar een rollende terror peuter puber gegaan met nee als standaard antwoord en extreme heftige driftbuien. Ik zeg niet dat ze voorheen een engeltje was maar dit gedrag heb ik werkelijk nog nooit gezien. Had nav haar karakter ook niet verwacht dat dit erin zat. Wat betreft haar reactie op zusje, die blijft lief. Ze lijkt echt verliefd op zusje, wil graag helpen met de luier en spulletjes aangeven, komt iedere keer vragen of ze kusjes mag geven en zodra ze sochtends wakker word rent ze als eerste naar zusje. Dat zit gelukkig goed. Maar papa en mama vind ze niet leuk en niet lief meer. En dat laat ze duidelijk merken. Ook gedraagt ze zich babyachtig, kruipen, gekke geluidjes maken, babyspeelgoed pakken etc Beide dingen passen bij de grote verandering, dat begrijp ik. Dat ze van 100% naar de helft minder aandacht gaat, zal ook heftig zijn voor haar. Hoelang houd dit aan? Heeft iemand de tip? Ik mis mijn kleine meisje. Kraamtranen en alle nieuwe gebeurtenissen werken ook niet mee, ik zit bijna iedere keer in tranen omdat wij tot een paar weken terug 1 team waren, Jut en Jul en nu ze papa en mama weigert ziet ze er zo verloren en alleen uit. En dat breekt mijn hart. Ik zeg haar iedere dag meerdere keren dat ik van haar hou, ze krijgt knuffels en kusjes zoals ze die altijd kreeg. Ik blijf zo kalm mogelijk en geef haar waar ik kan alle 1 op 1 tijd die ik geven kan. Wat kan ik nog meer doen? En zou onze sterke band nog terugkomen?
Toen ik nog zwanger was stopte mijn oudste steeds speelgoed in mijn mond, goed doorslikken dan kan hij er mee spelen. Hij was super enthousiast over zijn broertje. Tot hij er achter kwam dat hij niet gelijk kon voetballen en spelen. Die band is niet weg, jullie moeten alleen wennen.
Ik herken dit enorrrrm. Onze oudste dochter was 1 jaar en 8 maanden toen haar zusje kwam. Inmiddels is het zusje bijna 1. Ze vertoonde precies hetzelfde gedrag als jullie dochter toen ze grote zus werd.
Ik denk dat het toch een manier van aandacht vragen is, ook het baby-achtig gedragen is heel herkenbaar. Ook onze dochter was heel erg verliefd op haar zusje en dat is gebleven. Ik denk dat ze na een half jaar écht gewend was en dat ze toen weer volledig zichzelf was.
Volgens mij doen jullie het enorm goed, door haar bij alles te betrekken. Meer kan je ook niet doen. Het is even lastig om te leren dat er nu nog een kindje is met dezelfde papa en mama. Wat wij verder nog deden is dat wij ons af en toe opsplitsten. Mijn man of ik ging dan echt even met de oudste op pad zodat zij even onze onvoorwaardelijke aandacht kreeg. Ook lazen we veel boekjes over het krijgen van een broertje/zusje en bleven we haar complimenteren in haar rol als grote zus, al ze bijvoorbeeld ons hielp door een luier te halen. Het is echt even pittig, die eerste weken/maanden. Maar het komt goed! En als je ze straks samen ziet spelen dan smelt je helemaal ;)
Ik kan niet wachten tot ze samen kunnen spelen. Het een op een hebben wij nu ook ingepland vanaf volgende week, we merken dat ze het nodig heeft. Hopelijk kan ze haar draai snel vinden.
Ik kan niet wachten tot ze samen kunnen spelen. Het een op een hebben wij nu ook ingepland vanaf volgende week, we merken dat ze het nodig heeft. Hopelijk kan ze haar draai snel vinden.
Onze middelste was 2,5 bij geboorte van een ziek zusje en projecteerde ons zware eerste 1,5 jaar op vooral zn nieuwe zusje.. Het is goedgekomen al denken we wel dat we in de toekomst nog meer hulp zullen moeten inschakelen. Voor sommige kinderen is het zon grote verandering dat ze letterlijk hun plek een poosje kwijt lijken te zijn.. Jullie zijn er bewust van en alert op, ze wil gezien en gehoord worden wat jullie doen, blijf volhouden en geef haar ruimte dan komt ze wel terug in liefdevolle connectie
Heel herkenbaar hoor, hier eind maart bevallen van de 3e. De middelste van bijna 2 (deze vrijdag haha) die ging ook babydingen doen weer ineens we hebben hem gewoon gelaten. De oudste van 10 werd ook ineens opstandig omdat hij echt even minder aandacht kreeg mijn was veel met de middelste bezig en ik met de baby toen hebben we afgesproken elke dag 15min minimaal 1 op 1 tijd te doen zowel mijn man als ik met beideboudere kinders werkt supergoed. De kleinste dingen zoals samen tv kijken of samen douchen met de middelste, samen even potje kaarten etc
Verder wees lief voor jezelf en laat je emoties erzijn komt goed!
Joh meid, het komt echt weer goed hoor. Maak je daar maar niet te veel zorgen over. Geef haar even de tijd om te wennen. Probeer als de baby slaapt veel 1 op q tijd met je oudste te hebben (en het dan niet over de baby te hebben). Je kan ook visite al vragen of ze juist de grote zus wat extra aandacht willen geven.
En ja ik spreek ook uit ervaring. Onze oudste is echt een heel zachtaardig lief meisje. Toen haar zusje was geboren waar ze ontzettend naar uit keek, kreeg ze opeens allemaal driftbuien. Standaard als ik d'r zusje voedde lag m'n oudste onder de tafel te krijsen en op de vloer te slaan. Ik vond het ook zo heftig om te zien dat ik m'n kind niet meer herkende . Ze was ongeveer even oud als jou dochter. Het goede nieuws: het is echt goed gekomen! Na een paar weken was ze gewend en werd ze weer een 'normaal' kind met af en toe nukken ipv elke dag.
Dit is echt HEEL normaal. Mijn zoon was 2 jaar en 2 maanden toen zijn zusje kwam, de eerste week ging het heel goed, gelukkig ook veel hulp van m’n ouders die hem lekker meenamen af en toe, zodat hij ook genoeg aandacht kreeg. Week erop moest hij voor check naar ziekenhuis en dat leek wel de druppel. Hij heeft de weken erna heel intense huil/schreeuwbuien gehad waarbij we hem echt even heel stevig moesten knuffelen en vasthouden om hem weer tot rust te krijgen. At ook heel slecht. En na een week of 2,3 begon het weer bij te trekken. Het is gewoon heel heftig maar je vindt je balans weer. En die gedachte “wordt onze band weer als voorheen”, is denk ik een van de meest logische, als er een nieuwe baby is. Had ik ook. Tot tranen toe. Ik vond de (vooral Vlaamse) term “moederrouw” en die vond ik de dingen breder trekken dan puur de kraamtranen.
Ik denk dat je hormonen het ook veel erger maken dan dat het is. Je zegt dat ze papa en mama niet meer lief vind maar zegt ze dat? Want gedrag is communicatie, misschien zegt zij zo wel "mama ik vind het erg lastig dat de baby er is en dat ik je moet delen".
Als je doorgaat zoals je doorgaat dan moet het vast goedkomen. Mijn zoon was 1 toen zijn broertje werd geboren, wij waren ook 2 handen op 1 buik. Hij ging met spullen gooien en was zoooo opstandig.. destijds had ik helaas niet de kennis die ik nu had dus werd heel vaak boos maar het is ook overgegaan. Jij bent ook nog aan het wennen in de nieuwe situatie, het hoort er echt bij!
Ze komt echt voor je staan om te zeggen dat je stom bent of weg moet of je niet leuk vind. Maar ze komt ook zeggen dat jij haar dikke vriend bent. Ook dat laat al zien natuurlijk hoe ze met haar gevoelens in de knoop zit.
Geef haar in elk geval niet haar zin omdat je haar zielig vind 🫣, valkuil nummer 1 denk ik. Je doet het al goed denk ik door haar 1 op 1 aandacht te geven. Emotie regulatie is niet echt nog een top ontwikkelde vaardigheid op die leeftijd dus dat is normaal. Het komt wel weer, niet bang zijn, ze is niet verpest door de komst van haar zusje. Dit is de ultieme gelegenheid om nieuwe vaardigheden te leren 😘
Iedere ouder heeft verwachtingen en gedachtes over hoe het zou zijn. De combinatie van hoe ze nu is met hoe ze was is tegenovergestelde. Snap wat je zegt maar laat dat los, blijf de aandacht geven en liefde geven zoals je nu doet en pak het niet persoonlijk op. Zo klein als ze is, ze is nog niet in staat om zo onze emoties te reguleren en uit te spreken als ons. Vergeet niet dat er een indringer in haar veilige omgeving is hoe lief ze er ook voor is. Er is zo veel veranderd zo vele prikkels erbij is voor zo kleintje niet te reguleren. Dus blijf erkennen wat je ziet voor emoties bij haar hoe goed of slecht ook. En hier moet je even door heen hoe moeilijk ook zowel jij hebt tijd nodig om te wennen zij ook.
Het zal een combinatie van de leeftijd en de nieuwe situatie zijn. Het gaat allemaal wel wennen en het gedrag zal dan minder worden, maar je moet er ook rekening mee houden dat je gewoon in de peuterpuberteit beland bent en dus ook kaders stellen en consequent zijn.
Je kindje verandert, haar karakter zal ook nog groeien, ze zal door fases heen gaan. Hoort er allemaal bij. Niet leuk dat het nu gebeurt en jij ook nog eens met al die hormonen zit, maar je hoeft je nergens schuldig over te voelen en er is echt niets kapot of verloren gegaan.
Niet alleen maar zielig vinden dus. Je oudste gaat niet ineens naar 50% aandacht, zo erg is het allemaal ook weer niet. Je hoeft je aandacht ook niet steeds te verdelen, ze hoeven niet op elkaar te wachten, je kunt ze tegelijk aandacht geven. Je baby is tevreden met jouw nabijheid, je oudste heeft andere aandacht nodig. Dat kun je heel goed combineren. Als je voedt, klets of zing met je oudste, of ze maakt eten voor je in een speelkeukentje, zoiets. Speel met klei of stickers aan tafel terwijl je de baby op de arm hebt of in een draagzak. Lees je oudste voor op bed terwijl de baby tegen je been aan ligt. Dat soort dingen. Maak haar ook niet te vaak 'grote zus', als ze wil helpen is dat helemaal leuk, maar het hoeft niet. Grote zus zijn, draait alsnog om de baby en niet om haar. Ze hoort waarschijnlijk al vaak genoeg om zich heen dat ze nu grote zus is, bij jullie moet ze vooral zichzelf kunnen blijven. Probeer de gebruikelijke routine voor haar aan te houden, voorspelbaarheid is erg fijn voor peuters. Ik vond van 1 naar 2 de grootste overgang en dit een uitdaging. Het duurde echt wel een paar weken voor ik het gevoel had dat alles weer een beetje lekker liep.
Mijn kraamzorg zei dat ze dit heel vaak zag bij oudsten van 2 jaar. Mijn oudste was pas 1,5 die had het niet, volgens haar omdat ze vanaf een jaar of 2 een eigen ik-gevoel ontwikkelen (en dus hallo peuter puberteit) en pas vanaf 3 jaar inlevingsvermogen begint. Geen idee of het klopt, maar volgens haar was 2 jaar daarom de moeilijkste leeftijd voor een kind om er een broertje of zusje bij te krijgen. Maar volgens mij het het meest voorkomende leeftijds verschil, en al die kinderen komen er wel overheen. Ene kind heeft meer moeite met wennen aan de nieuwe situatie dan de ander, niks geks aan.
Maar vooral: de baby is er pas een paar dagen, geef jezelf en je oudste even de tijd om een beetje te wennen aan alles. Komt heus goed!
Het past ook helemaal bij een 2 jarige.. Ik ben 2 en zeg nee en ik ben drie en ik doe het nie.. Onze dochter deed het ook zomaar.. hier geen aanleiding van een zusje of broertje toen. Wanneer ze zo'n bui had liet ik het gewoon. Bij extreme boosheid even naar haar kamer om het te doorbreken. (Niet een straf hoor) vaak stopte het dan heel snel en dan knuffelen en weer verder waar ze gebleven was.
Daarnaast kunnen ze op deze leeftijd nog niet zo goed uitleggen dat ze de nieuwe situatie lastig vinden. Best veel veranderd voor de kleine meid. Maar wat je al doet is helemaal prima. Het is ook even wennen om een nieuwe balans te vinden. Maar komt wel weer goed hoor! Dit is wel een lastige fase, maar gaat voorbij
Ohh ik lees mee, ik kan elk moment bevallen en bereid me ook voor op dit.. vind het eigenlijk ook zo zielig, van ouders voor jou alleen naar moeten delen 🥲 maar daar zullen we met elkaar even doorheen moeten denk ik..🥲
Ik lees ook even mee, beval over een paar maanden van onze tweede dochter en dan is onze oudste ook 2,5! Wat ik wel denk is dat het heel normaal gedrag is en weer over gaat. Maar kan me voorstellen dat je het heel moeilijk vindt❤️
Die van mij veranderde ook, maar werd ontzettend druk. Hij wist niet waar hij het zoeken moest. Ik heb het gevoel dat het erook wel een beetje bij hoort. Ik zou het mij niet te persoonlijk aantrekken. Over een aantal maanden weet ze niet beter. Het is nu allemaal nieuw en spannend.
Mijn zoon was 3,5 toen zijn zus kwam, die was ook een paar weken flink van slag. Ook driftig en boos enzo, en toen hadden we ook nog een lockdown wat het niet beter maakte. Hij sliep s nachts ook ineens weer minder. Het ging vanzelf weer beter toen hij een beetje gewend was. Ook hielp het om lekker zijn eigen ding te doen (kdv, later school, uitjes met een van ons of opa/oma). Maak je niet al te veel zorgen en laat je niet uit het veld slaan door al die peuterbozigheid. De band die jullie met haar hebben is echt niet zomaar weg.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (24) Verversen