Graag hoor ik van jullie of jullie dit herkennen en wat jullie geholpen heeft.
Onze dochter is nu bijna 9 maanden. Ik ben de laatste weken nogal emotioneel, snel aan het huilen, geraakt of chagrijnig. Ik heb een paar jaar geleden een burn out gehad, maar nu voelt het anders. Ben nog wel echt aan het zoeken. Hoe alles combineren werk, relatie, tijd voor mezelf, zorg voor kind. Heb moeite met organisatie en alles overzien (altijd al gehad, waarschijnlijk add). Ik zou graag weer wat stabieler zijn. Ik denk dat mijn hormonen nog niet in balans zijn. Heb namelijk ook meer last van pms (helaas nog meer huilbuien) en ongesteldheid was de laatste paar keer veel heftiger en langer. Het hoort natuurlijk ook bij het ontzwangeren. Weet dat het erbij hoort, maar deze rollercoaster heb ik wel gehad ;) Vind het eerlijk gezegd best zwaar af en toe. Mochten jullie opbeurende woorden hebbeb, dan hoor ik die graag.
(Mijn bloed is getest en was ok en ik heb therapie om om te leren gaan met o.a. perfectionisme, dus die tips zijn overbodig)
Ik heb ook ADD en ben nu weer opnieuw zwanger. Wat een helse combinatie zijn die hormonen en die chaos in je hoofd. Bij mij is het op t moment zo erg dat ik twijfel om na de zwangerschap weer medicatie te gaan slikken al doe ik dat al jaren niet meer want ik slaap er slecht van. Maar straks 2 kinderen en moeite met overzicht... poehh. Ik weet niet of hrt opbeurende woorden zijn, maar weet dat je hier niet alleen in staat😅. Iets met gedeeld leed..
Wat vervelend dat je zo'n last hebt van de hormonen tijdens de zwangerschap. Misschien dat het na de bevalling weer wat meer in balans komt? Ik had tijdens de zwangerschap juist minder last van chaos in mijn hoofd en veel meer overzicht, was heerlijk! Het zijn nu vooral de emoties waar ik last van heb. Al was de vakantie ook best rommelig. Werk geef me meer structuur. Dank voor je reactie. Fijn om te weten dat we hier niet alleen in staan. ;)
Hoe oud is jullie zoon/dochter? Waar loop jij tegenaan? En werk je ook? Ik werk maar 2.5 dag. Op mijn vrije ochtend heb ik therapie. Werken helpt me voor de structuur en fijn om eruit te zijn en even in een andere omgeving te zijn. Al vind ik het ook vermoeiend, maar dat heeft denk ik bijna iedereen. Dat is meer het geregel om werk heen, vroeg op staan, ophalen bij kdv, nog koken, voeden... In het weekend loop ik tegen het afstemmen aan als ik zelf wat wil gaan. Organisatie en overzicht hebben is nogal lastig. Mijn vriend doet een stuk meer in het huishouden. Bij mij kost het vaak veel moeite om te beginnen en als ik dan eenmaal bezig ben dan kan ik niet meer stoppen (hyperfocus). Nu met dochter erbij probeer ik een to do lijstje te maken en 2 of 3 dingen te doen. Simpele dingen als vaatwasser uitruimen staan er ook op. ;-)
Vandaag even de boel de boel gelaten en gaan wandelen met dochter en hen mezelf nu teruggetrokken op bed :) Dit is nogal een langgs reactie geworden. Wat helpt jou?
Ik zie een paar reacties wat voor mij neerkomt op: "vervelend, probeer er niets bij te voelen." Daar heb jij natuurlijk helemaal niets aan. Want dat werkt kennelijk niet. Als iedereen zo'n simpele ziel had... dan was het leven makkelijk geweest haha.
Mij heeft vooral de tijd geholpen. Psycholoog wel gehad, vooral fijn om me verhaal kwijt te kunnen. Het is zwaar, maar je hoeft het niet alleen te doen. Ik zal proberen dit ook te bespreken met de therapie die hebt. Wellicht heb je een andere vorm nodig die beter werkt. Succes 🩶
Ontzwangeren kan wel 1,5 jaar duren. Bij de oudste voelde ik me pas na 14 maanden weer wat stabieler. Nu een dochter van 10 maanden en ben ook nog verre van stabiel in mn emoties😅. Kan je een stapje terug doen met werk? Verlof opnemen?
Ik zag ook al jouw eerdere topics. Fijn om te weten dat ik niet de enige ben (al hoop ik voor jou natuurlijk ook dat je je weer beter gaat voelen) Bedankt voor je reactie.
Beseffen dat dit er echt nog wel bij hoort. Er is geen duidelijke grens bij 9 maanden, dat je dan ontzwangerd zou moeten zijn.. helaas. En ja 9 maanden (eigenlijk 18 want ook nog 9 maanden zwanger), je leven en lijf niet helemaal van jezelf.. is ook niet niks hè en dat duurt lang!
Ik las laatst iets in de trent van; waarom zeggen ‘het is een fase’, alsof het feit dat het tijdelijk zou zijn en niet voor altijd duurt, het nu op dit moment onbelangrijk maakt.
Dat is niet zo. Ja als je terugkijkt. Als ik terug kijk weet ik dat ik het zwaar heb gehad met mijn eerste zoontje zeker 1,5 jaar lang. Ik weet het en herinner het me maar ik voel het niet meer. Net zoals je weet dat het wel beter zal worden, je weet het maar je voelt dat niet nu.
Nu voel je je moe en geleefd en gefrustreerd en incapabel en een zooitje. En we kunnen allemaal zeggen het wordt beter met dit of met dat of zodra je dit doet of dat doet, maar dat verandert niets aan hoe je je NU voelt.
Het enige wat ik kan zeggen is probeer de focus te leggen op het nu. Nu deze minuut, deze seconde, zonder daarbij verder de toekomst in te kijken met gedachten en overtuigingen of in het verleden te hangen met gedachten (herinneringen zijn immers ook gevormd vanuit je eigen gedachten). Dat is de enige tip die ik je kan geven. Probeer in die minuut en in die seconde het geluk, de ontspanning, de tevredenheid te zoeken en als je die niet kan vinden op dit exacte moment bedenk dan dat dit ook maar één minuut of één seconde van je leven is die ook weer voorbij gaat en je je dus niet druk over hoeft te maken.
Ik vond het boek The Power Of Now van Eckhart Tolle een goed boek. Überhaupt het lezen (of podcasts luisteren) over onderwerpen als bewustzijn, gewaar zijn, ego etc helpen mij om lastige perioden met meer luchtigheid te benaderen. Jan Geurtz heeft hier ook veel over geschreven en er zijn van hem ook wel wat podcasts. Wellicht heb je hier iets aan :)
Alle ballen hoog houden is al heavy en zeker als je al een rugzakje voor jezelf hebt. Komt goed meid, adem in adem uit en neem het per dag. Plan niet te ver vooruit (waarom niet? Elke tegenvaller komt dan nog harder binnen)
Rond die tijd was ik ook zo ontzettend gefrustreerd om alles. Ik vond dat het ontzwangeren wel eens klaar kon zijn, maar het leek alleen maar erger, ook omdat ik me er alleen maar meer om irriteerde. Je erbij neerleggen, kijken naar de balans in je dagelijks leven in waarvan je energie krijgt en wat er energie kost en vooral niet teveel van jezelf verwachten. Dat ‘ontzwangeren’ duurde bij mij uiteindelijk ruim een jaar. En dat in combinatie met werk, een kindje, weinig slaap waarschijnlijk en alle ballen die je in de lucht moet houden heel normaal dat het retezwaar voelt. Deel, praat erover, gooi het eruit, vraag hulp, ga naar buiten en accepteer.. ❤️
Accepteren dat dit is wat het is en vooral kijken naar wat je wel kan en energie van krijgt. Alles wat je voed groeit dus kijk naar mogelijkheden. Maak schema’s als het je helpt zodat je per dag structuur hebt, heb je dit juist te veel dan is los laten meer de oplossing.
Het eerste jaar is eenmaal overleven je bent mama, een eigen individu, huishouden, partner van en dan lichamelijk ook nieuw en herstellen. Probeer milt te zijn en vooral go with the flow niemand heeft hier baat bij jij niet, je gezin niet, je man niet niemqnf niet
Alle moeders doen maar wat. Soms werkt het en soms mislukt er iets. Houd je hoofd omhoog, blijf ademhalen en probeer te genieten van de kleine dingen. Wat vandaag blijft liggen kun je morgen proberen. Het leven kan heel mooi zijn, maar als je nooit valt, hoef je ook niet op te staan ;)
Ik hoop vooral dat je een beetje lief bent voor jezelf. Iedereen vind overal wat van en je kan niet met alles en iedereen rekening houd. Alles gaat met vallen en opstaan en dat is bij de meeste mensen zo. Ik heb 2 kinderen en bij een 3e zou ik het weer anders aanpakken.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (18) Verversen