Het valt me op dat mijn zoontje de laatste tijd om allerlei dingen boos kan worden en het vaak dan op een krijsen zet. Voorbeeld: ik doe zijn slab af, wat blijkbaar niet naar zn zin was of zoals zonet: hij wil puzzelen maar blijkbaar wilde hij een andere oid waarbij ik zeg dat we eerst deze doen: ook krijsen. Ik heb niet toegegeven en na een halve minuut werd hij weer stil en maakte gewoon de puzzel. Hij praat nog niet veel, los van een paar woordjes dus hij kan woordelijk nog niet goed uitleggen wat hij wil. Herkennen jullie dit en hoe gaan jullie hiermee om?
Bijvoorbeeld: onze kleine man wil zelf een gevaarlijke trap op of hij wil zelf een drukke straat oversteken. En tja, dat mag hij dan niet. Maak je maar op voor zeker vijftien minuten gekrijs.
Mijn zoontje is al iets ouder maar heeft dat soort huilbuien nog steeds ondanks dat hij al super goed kan praten voor zijn leeftijd. Maar het heeft voornamelijk te maken met de ontwikkeling van de hersenen. Peuters worden vaak overvallen door emoties als er wat gebeurd. Vergelijk het met de hormonen van vrouwen. De hormonen kunnen vrouwen soms in ene aanvliegen. Je bent even helemaal niet reëel, even niet te genieten en zou het liefst willen schreeuwen en gooien met alles wat er op je pad komt. En tja, dat gebeurd bij peuters dus ook, alleen die kunnen zich nog niet inhouden en dat uitspreken. En dat heeft niet alleen te maken met dat hij niet in staat is om te praten maar ook met de ontwikkeling van de hersenen. Ik help mijn zoontje op krijsmomenten door te zeggen dat ik hem niet kan helpen als hij zo boos word en gefrustreerd is en schreeuwt maar dat we er wel rustig over kunnen praten. Vaak kalmeert hij dan wel en dan probeer ik door met hem te praten er achter te komen wat er aan de hand is/was. Door zijn emoties te en zijn reactie te benoemen geef ik hem de woorden waarmee hij leert te benoemen wat er aan de hand is ipv te schreeuwen of te huilen. Als hij echt over de rooie gaat en hij zich niet laat troosten dan ga ik naast hem zitten, vertel hem dat ik zie dat hij bv boos of verdrietig is en dat ik hem even laat schreeuwen en dat we praten als hij weer wat rustiger is. Dan loop ik even weg om met een minuut weer terug te komen. Dan ga ik weer naast hem zitten en dan komt hij vaak huilend bij me en praat dan wel. En hoe vaker we dit deden hoe vaker we het konden tackelen door te zeggen, wacht even, niet huilen maar praten. Nu zijn het voornamelijk frustraties van wat hij wil maar nog echt niet kan😅
Mijn zoon is 16 maanden. Zodra ik nee zeg, zet hij een keel op. Ik reageer daar niet op, want het is geen verdriet, het is eerder onmacht en uit testen. Als iets niet mag gaat hij huilen, maar wanneer ik daar niks mee doe gaat hij ook zo weer wat anders doen. Ik kan hem natuurlijk niet altijd zijn zin geven en hij moet leren dat niet alles gaat zoals hij dat wilt. Het is niet erg dat hij huilt, zo uit hij zich gewoon. Hij kan een paar seconde later alweer ergens hard om lachen. Ik denk dat jouw zoon hetzelfde heeft.
Mijn zoontje wordt volgende week 2 jaar en herken het wel. Als hij eerst iets wel wil en later het andere en dan toch weer terug wil naar het eerste dan zeg ik duidelijk. We blijven niet bezig en dan laat ik hem kiezen tussen de 2. Hij kan ook nog niet praten dus daar komt soms ook wel frustratie weg.
Als hij het echt te bond maakt dan gaat hij even op de trap. Even uit de situatie halen en vaak kalmeert hij ook en leg ik hem uit waarom ik hem daar even heb neergezet en vraag ik of ik een knuffel mag als alles goed is.
Ze zoeken nu grenzen op en aan ons de taak om die grenzen duidelijk aan te geven. Vind het soms best pittig en helemaal nu ik net zwanger ben ben ik soms sneller geïrriteerd. Maar grenzen blijven aangeven, ik merk dat het hier al beter gaat. Met soms een dagje dat hij even weet de bengel uithangt haha, maar daar is het een peuter voor 😂
het is voor zo'n kleintje ook lastig. Ze krijgen steeds meer een eigen wil, weten beter wat ze zelf willen. Maar kunnen dat niet duidelijk maken. Kun je na gaan dat je altijd moet doen wat je man tegen je zegt o met je doet. Alles word voor je bepaald en zelf mag je niets beslissen. Dat is best enorm frustrerend. Maar ja kom er als ouder maar is achter wat je kindje wil. Dat is voor jou als ouders enorm moeilijk. Hier werd de frustratie minder nadat mijn kids beter konden communiceren. Mijn dochter heeft na de 2 jaar bijna geen woede aanvallen meer gehad.
Yup. Heel typisch voor deze leeftijd. Goed dat je hebt doorgezet. Hij test jouw en zijn eigen grenzen. Zie dit dagelijks op mn werk , vooral als ouders er zijn. Schoenen aan? Schoenen uit. Sjaal moet om, sjaal af. Zelf muts op doen, muts moet weer af. En ga zo maar door haha !
Mijn dochter van 16 maanden hetzelfde. Mijn advies negeren het is een stukje ontdekking van hun eigen wil. Ze moeten ook leren dat ze niet altijd hun zin kunnen krijgen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (7) Verversen