Ik voel me zó’n slechte moeder de laatste weken.. Onze dochter is bijna 2,5 en zit echt in de meest helse peuterpubertijd éver. Alles is ‘nee’, roepen, schreeuwen, slaan, knijpen, trappen, niet willen slapen, etc etc.. Vorige week waren we op vakantie naar center parcs. Super leuk zul je denken. Was het ook, maar we hebben meer met een krijsend kind in een van onze armen gewandeld omdat ze weer eens niet mee wilde dan dat we gezellige dingen hebben gedaan.
Ik voel me dus een hele slechte moeder omdat ik soms zo boos op dr word als ik al drie uur lang probeer haar te laten kalmeren, in dr bed te laten liggen. En ja, ik roep soms dan ook. Ik wil dit niet en ik kan wel janken achteraf maar -en ik voel me nu echt vreselijk nu ik dit zeg- ze kan soms echt het bloed onder mijn nagels vandaan halen.
Echt is dit normaal gedrag voor deze leeftijd en zo ja when does it ever end 😭 zijn wij de enige met zo’n draak of ben ik de enige die zo achterlijk reageert?
Check in on je vrienden met peuterpubers mensen, we are not ok 😅
Zo herkenbaar momenteel, die draak van ons is ook echt lekker bezig steeds pff, de ene keer is hij zo lief en helemaal niks aan de hand en dan in eens als er iets niet naar wens is of wat dan ook gaat hij huilen en echt hard en overdreven gewoon niet leuk meer, hou mega veel van dat jochie maar hij stelt me wel flink op de proef soms en dat maakt me dan soms ook wel wat onzeker want dan vraag ik me af of ik het wel goed doe enz, kan er ook echt wel een traantje om laten want zijn gedrag doet me ook pijn en verdriet en kwetst me ook probeer zo m'n best te doen en dan lijkt niks goed genoeg, maar goed het wordt allemaal beter het komt allemaal weer goed even door zetten nu
Wij hebben ook een pittige dochter en rond die leeftijd ging ze van een super lieve meid die altijd alles kon en lief was naar een puber die ineens dwars ging doen. Ze worden steeds meer een stukje autonoom en willen het allemaal zelf doen en bepalen. Ik wil het altijd graag gezellig houden maar deze meid haalt inderdaad ook het bloed onder mijn nagels vandaan. Terwijl ze kan ook echt het allerliefste en leukste meisje zijn. Ze wordt nu bijna 4 en ze zit nu in de fase die jij beschrijft van je dochter. Ik hoop dat het gewoon is dat ze toe is aan school en dat dan weer even minder wordt, maar ik ben bang dat we gezegd zijn met een pittige dame met een eigen mening en die heeeeel graag grenzen opzoekt en er graag 8000 keer overheen walst. Ik ben bang dat dit soort fases pas eindigen als ze echt volwassen zijn😬 ik weet het geen bemoedigende woorden, maar dan kan het alleen maar meevallen toch?
Bij onze meid merken we dat duidelijkheid, structuur en consequent in dat soort fase wel helpen. Maar man wat kan dat veel energie van je vragen de hele dag door. I feel you! Meer dan je best doen kan je niet en als je dochter een beetje pienter is kan je er ook wel echt al een beetje consequenties aan hangen die passen bij haar leeftijd. Die draak van ons heb ik toen ze je dochters leeftijd was uit ellende wel eens buiten gezet na 80 keer waarschuwen, dat leek haar wel even te resetten. Leuk is anders.
Wij zijn nu ook op vakantie en net terug van uit eten waarbij we continu waarschuwen en ze weer wat anders verzinnen uiteindelijk met een krijsend kind op mn schouder het restaurant uit gegaan. Dit maakte blijkbaar indruk en na het huilen was ze poeslief. Bij het huisje heel kort geweest 'uitkleden', 'tanden poetsen' 'bed in' en uitgelegd dat we nu geen verhaaltje deden en waarom. Dat het morgen weer een nieuwe dag is en we het dan weer (hopelijk) leuk gaan hebben en dan een verhaaltje kunnen doen. Dit was even huilen maar het kwam wel binnen. Wij zitten nu ook wel met het handen in het haar waar doe je goed aan. Je wil het ook gewoon gezellig houden, maarja dat kan dus niet altijd. Maar zoals je zegt na weken dag in dag uit breekt het je op.
Misschien een kleine tip om te kijken of het helpt. Mocht het aan het zelf willen doen/bepalen liggen: probeer het gedrag voor te zijn door haar dingen zelf te laten doen. Laten helpen met klusjes zoals de tafel te dekken of koken zodat ze niet hoeft te wachten of zichzelf moet vermaken maar dat ze al mee helpt en bezig is. Twee keuzes geven etc.
En af en toe ze even uit handen geven om zelf op adem te komen. Al is het even 10 minuten ongestoord naar je eigen gezeik luisteren😬
Het is wennen en mee leren omgaan. Bij m’n zoon had ik in het begin van deze fase echt zoiets van… euuuuh?! Maar met heel veel vallen en opstaan vind je wel een weg. Bij ons vooral HEEL VEEL aankondigen (nog één keer van de glijbaan, en dan gaan we, we gaan naar buiten, maar alleen even een blokje om naar de brievenbus, en niet naar de speeltuin! Ze snappen en denken meer dan je denkt 😁)
Maar je bent geen robot en ook geen heilige. Af en toe boos worden is heel normaal. Maar pick your battles. Joh hé, als jij je kaplaarzen aan wil in plaats van je nette schoenen, doe lekker. Wil je je jas niet aan? Dan is het koud, dat merk je vanzelf wel. En bij een woede-aanval mag je best soms eens denken: joh, ben jij anders even lekker boos, als je straks klaar bent krijg je een knuffel en klaar.
En wat mij ook altijd helpt is denken: oké, ik ben nu net zo gefrustreerd als jij, maar ik kan dit al bijna 40 jaar oefenen en ik heb het ook niet onder controle, dus dat kan ik van jou met 2 jaar ook gewoon niet verwachten
Dat kan heel normaal zijn ja, ik herken het wel. Ik heb eerst twee jaar op een roze wolk gezeten en daarna een jaar het behang van de muren gekrabt. Ik heb elke dag weer geprobeerd een nieuwe poging te doen om een leuke maar consequente moeder te zijn en te blijven. Niet altijd gelukt 😅. Ik heb die tijd wel eens een dagje vrij genomen terwijl de kids wel naar het kdv gingen. Even weer op adem komen! En zodra mijn man thuis kwam, de kids aan hem overgedragen. Onze kids gaan nu richting de echte puberteit. Man man man….maar nu heb ik het geluk dat ik kan zeggen, ga maar naar boven en zoek het daar lekker uit! Dus tel je zegeningen, besef dat het erbij hoort om grenzen op te zoeken , ze doen het niet bewust om jou te pesten. Sterkte!
Hangt echt van het karakter van je kind af.. Met m’n oudste hebben we het ook heel erg gehad, dat werd langzaam beter toen ze naar school ging. Tussen 2 en 3 vond ik verschrikkelijk. En tussen 3 en 4 eigenlijk ook. Onze jongste is nu 2,5 en die heeft er nooit last van, lijkt tot nu toe een voorbeeldige peuter te zijn🤣. Wel met een eigen willetje hoor, maar ze luistert over het algemeen heel goed en heeft nooit iets van woede aanvallen, en is veel zachter van karakter. De oudste is 6 nu, en daar hebben we nog dagelijks strijd mee om dingen als aankleden, tandenpoetsen, eten, naar bed gaan etc.. Het verschilt dus echt zo per kind! Je leert er vanzelf mee om gaan.
Agh lieverd toch, het is soms echt pick your battles (en dat zet in elke fase overigens door), maar vooral met die heerlijke karaktertjes is het soms zo heavy. En dat je je cool dan af en toe verliest, you are only human!
Je weet het hè je mag altijd even stoom afblazen in één van de inboxen 🩷
Het is vooral zoeken wat werkt en niet werk qua omgang met je peuter.. Juist als je zelf boos ongeduldig wordt heeft dat een averechtse werking (maar wel heel lastig om dat niet te worden). Ben je wat leuks aan het doen zal ik niet plotseling aankondiging dat jullie weg gaan, maar 5 minuten van te voren voorbreiden dat jullie zo weg gaan " wat wil je graag nog doen? Als je dat gedaan heb gaan we naar huis"
En wat is gezellig? Veel leuke dingen doen is misschien wel gezellig maar dit kan ook to much zijn voor jullie peuter, vermoeidheid/overprikkeling veroorzaak vaak juist dit gedrag...
Ah ja, herkenbaar. Ook dat gaat over met de juiste aanpak, alleen dat is soms echt heel moeilijk, ook voor ouders, vooral wanneer je moe en snel getriggerd wordt.
Welkom in de wereld van het ouderschap 😅 Pittig hè deze fase? Hier begon het met 1,5. Onze jongste dochter is nu 2,5 en het gaat beter. We zijn er nog niet, maar we gaan de goede kant op.
Mijn middelste was ook een hele pittige peuter. Combinatie zich nog niet goed kunnen uiten en pittig karakter. Sinds hij kon lopen gaat hij altijd al links waar ik rechts wil en altijd, altijd moet hij iedere opdracht nét 'n beetje anders uitvoeren dan de bedoeling is. Nu hij 3,5 is begint m'n vrolijke jongetje weer terug te komen. Maar toen hij 2 was heb ik echt 'n periode gehad dat ik bijv boodschappen alleen nog maar in het weekend deed of in de avond als m'n man thuis was, want met hem ergens heen gaan was echt veels te stressvol 🙈
Kan ze zich al goed verwoorden? En hoe praten jullie met haar? Niet veroordelend bedoeld hoor, maar zie vaak kids die zo worden betutteld. Of ergens worden weggegrist omdat ouders besluiten te gaan. Totaal geen communicatie of duidelijkheid. Als je van jezelf denkt, dit is allemaal prima in orde heb je gewoon een Spicy meid, houdt voet bij stuk. Ze vraagt duidelijk om grenzen.
Heel herkenbaar op sommige dagen. Maar ik ga niet wachten tot ik 'op' ben. Na een aantal waarschuwingen gaan ze maar even naar hun nest. Of is er geen tv die dag (halfuurtje per dag). Ze zoeken soms grenzen op en die grens laat ik duidelijk merken. Soms is er wat anders, maar dat merk je als moeder (moe, niet lekker, niet in het hummetje). Dan ga ik dat geduldig aan, maar tuurlijk het is pittig. Het is de leeftijd, een fase.
Ik heb hier 2 meiden. De eerste bijna 4 heeft pas vanaf een jaar of 3,5 tot nu een lastige tijd waarin luisteren, schoppen en slaan regelmatig voorkomen. Maar dat heeft te maken met naar school willen. Nummer 2 echter god sta me bij die is 1,5 en intens. In alles. Die heeft een super hoog dramaqueen gehalte, als haar iets niet zint gooit ze ermee en gaat boos met haar armen over elkaar staan en kan af en toe echt als een zeester op de grond gaan huilen. Totdat ze doorheeft dat niemand kijkt en dan gaat ze verder met dat wat ze aan het doen is. Dus als die gaat peuterpuberen hou ik mn hart vast. Ik snap je gevoel en ik snap ook dat je er soms helemaal klaar mee bent. En dan reageer je ooit kortaf of geirriteerd. Doen we allemaal wel eens. Maar die dochter van jouw komt straks ook wel weer in een rustigere periode hoor. Tot die tijd grenzen aangeven, tot 100 tellen en anders achter het behang plakken. Succes!
Klinkt exact als het 2de kind syndroom, bijna alle 2de kinderen zijn zo intens en aanwezig. Mijne is nu 8 en als hij boos is, zal nog steeds iedereen het weten (kan ook de liefste zijn) maar de peuter jaren kan ik me amper herinneren (die heb ik weggestopt, komt vast wel naar boven als ik er tijd voor heb om het te verwerken hahaha)
Ja dat 2e kind syndroom komt vaker voor he. Misschien kunnen ze dat bij de nipt ook wel testen hahaha mevrouw alles is goed alleen het 2e kind syndroom is enorm aanwezig. Dan kun je je vast voorbereiden.
Voelt kind zich helemaal lekker? Bij anders dan anders gedrag probeerde ik hier eerst een zetpil . 9 van de 10 keer waren ze ‘moeilijk’ omdat ze pijn hadden
Ik heb er gelukkig geen ervaring mee😄 Maar ik denk dat mijn eigen kinderen flink overprikkeld zouden raken van Centerparcs en dan ook niet heel gezellig zouden zijn... Zou dat bij jouw dochter ook een rol kunnen spelen?
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (30) Verversen