Ik ben momenteel 8 weken zwanger van mijn eerste kindje. Mijn man heeft er 2 uit zijn vorige relatie meisje(8) jongen(5). Ze zijn dus nog vrij jong. We hebben een week/week regeling dus hebben een super goede band metelkaar en alles verloopt goed. Maar nu heb ik een beetje bang hoe het gaat verlopen allemaal. De oudste ziet het wel aankomen want ze vroeg of ze er nog een broertje of zusje bij zou krijgen en ik vertelde haar dat papa en ik dat graag willen maar we nog weten wanneer (wist toen nog niet dat ik zwanger was). Maar wat zou hun reactie zijn? Hoe moet ik het hun vertellen? En dan ook hoe gaan wij om met zijn ex want zij verteld de kinderen al sinds wij getrouwd zijn dat als papa en ik een baby zouden krijgen dat NIET hun broertje of zusje is en dat ze enkel elkaar hebben. Iemand ervaring hiermee? Maakt mij zo bang allemaal.
Ontzettend lieve antwoorden allemaal en zeker ook dingen waar ik iets ga uitnemen, ik had ook wel gelezen dat sommige van jullie vinden dat ik ook met haar gevoelens moet rekening houden maar dat vind ik eerlijk gezegd heel moeilijk zij heeft ook een vriend waar ze mee samen woont en die vriend heeft ook een dochter van 12 jaar en haar moeten ze wel zien als zus terwel dat nie eigen bloed is, maar eigen bloed mag niet.. Ik hoor ook vaak van de kinderen dat ze me eigenlijk van mama niet mogen knuffelen maar dat ze dat wel graag willen zolang ik niks tegen mama zeg, en dan zeg ik altijd doe jij maar waar je je goed bij voelt het blijft ons geheimpje☺️ ze vertellen mij altijd leuke dingen die ze met hun mama en haar vriend die week hebben gedaan en daar praat ik ook leuk terug mee, het is en blijft hun mama daar zal ik nooit iets slechts over zeggen tegen hun. Met mama praten is geen optie hebben we vaak geprobeerd maar ze is altijd in de aanval. Voor mij is het meer de zorgen hoe de kinderen zullen reageren en wat als ze dan moeilijk gaan doen omdat mama dat zegt of zelf gewoon moeilijk gaan doen om de nieuwe baby thuis. Hoe ga ik daar dan mee om?
Als de kids moeilijk gaan doen zoals jij dat noemt, zal dat vast niet zo zijn omdat moeder ze die opdracht heeft gegeven maar eerder omdat ze het er moeilijk mee hebben lijkt me. Je vader die een nieuw gezin start is ook lastig te verteren, daar zal vast wel tijd voor nodig zijn voordat iedereen eraan gewend is. Moet zeggen dat van de titel van je topic m’n haren overeind gaan staan.
Ik heb 1 “halfbroertje” en dat voelt toch echt als mijn eigen broertje, dus voor mij is hij mijn broertje. Ik bedoel je groeit toch samen op, laat de kinderen hun eigen invulling daar over hebben. Laat het los wat zijn er van vind…
Dit! Ik begrijp dat hun moeder het moeilijk vind. Vertel het haar persoonlijk en bespreek het daarna met de kinderen, zodat ze het niet via via hoeft te horen. Geef haar de tijd om ermee om te gaan. Zelf moet je genieten, want wat ze vind mag ze houden
Vertrouw op de band die je partner en jij hebben met de kinderen. Wees blij, enthousiast en gelukkig met dit nieuws. Vertel het de kinderen op een manier die jullie leuk vinden. En dan kun je gewoon zeggen dat er een broertje of zusje bij komt. Ik ken echt geen gezin waarin halfbroertjes en halfzusjes ook echt zo genoemd worden, iedereen zegt gewoon broertjes en zusjes. Technisch gezien is dat natuurlijk een halfbroertje of halfzusje, maar voor jou voelen zij gewoon ook als eigen en zien jullie ze alledrie als broers/zussen. Dat mag je echt wel zo uitleggen als ze met vragen komen (mama zegt dat het niet ons broertje/zusje wordt). Als moeder blijft zeggen dat ze geen broers en zussen zijn, dan is dat heel jammer maar daar kunnen jullie niets aan doen. Je kunt alleen zelf met de kinderen praten en uitleggen hoe jullie het zien. En ze ervaren echt wel dat het niet zo gaat zoals hun moeder voorspelt.
Daarnaast zou ik de moeder vooraf inlichten, wel zo netjes. Misschien niet te ver vooraf, je wil niet dat zij het al aan hun vertelt voor jullie dat doen. Ik zou het ze vertellen als ze al een dag bij jullie zijn, dan kun je de avond er voor even een bericht naar haar doen, dat jullie het de kinderen die dag er na vertellen. Dan zitten ze niet bij haar in huis en horen ze het echt pas van jullie. Het tegelijk met de kinderen vertellen zou ik echt niet doen, dan moet ze on the spot reageren op iets dat ze waarschijnlijk heftig en niet leuk vindt met haar kinderen er bij. Dan zet je haar echt voor het blok. En hoe vervelend ze ook doet, probeer haar kant te blijven zien. Je kinderen de helft van de tijd niet zien, een andere vrouw op de plek waar jij eerst zat, je kinderen die met haar weglopen en nu ook nog een baby die dat allemaal nog meer versterkt. Dat is ook gewoon pittig, zelfs als je bijvoorbeeld zelf vertrokken bent of echt niet meer terug wil. Het klinkt alsof zij nog een lange weg te gaan heeft voor ze oké is met de situatie, terwijl jullie daar al zijn, dat is ook lastig. En misschien wordt het ook wel nooit koek en ei, dat is heel goed mogelijk. Maar laat het jullie niet beïnvloeden. Geniet van je zwangerschap en deel je blijdschap met de kinderen. Zorg voor een fijn thuis voor de kinderen en houd het contact met de ex neutraal en redelijk, meer kun je niet doen.
Waarom maakt dat jou bang? Je kunt nou eenmaal niet verwachten dat alles pais en vree zal zijn na een gebroken relatie. Leer dat accepteren. En accepteer dat dit kindje een halfbroertje of halfzusje wordt voor deze kinderen. Netzo goed als jij nooit hun moeder zal zijn. Dat is de realiteit. En daar kun je best iets moois van maken met elkaar. En hoe de kinderen elkaar ervaren, is niet een kwestie van woorden, maar van relatie...
Waarschijnlijk vindt hun moeder het heel moeilijk dat hun gezin niet in stand is gebleven en dat er gezinsuitbreiding komt, alleen dat zij daar niet bij hoort. Probeer daar begrip voor te hebben. En misschien kunnen je daar eens het gesprek net haar over aan gaan? Zonder verwijten maar Met begrip en erkenning. Dat kan haar helpen. Voor de kinderen zou het enorm helpen wanneer jullie allemaal op 1 lijn zitten, en er geen spanning en negativiteit is.
Jullie hebben een goede band en dat is perfect! Ik zou hen gewoon precies vertellen hoe het is: hun papa en jij krijgen nog een kindje! Dat kindje gaat dezelfde papa hebben als zij. En verder zou ik zorgen dat je nooit negatief praat over hun moeder of in een welles / nietes terecht komen. Het is simpelweg een feit dat jullie kindje dezelfde papa gaat hebben en dus een half broertje of zusje gaat zijn. Daar hoef je niet lang over te praten of steggelen.
Ze zullen waarschijnlijk veel loyaliteit voelen naar hun biologische ouders dus houd het positief als het over hun moeder gaat! Hoe moeilijk dat ook zal zijn. Mijn eigen ervaring was wel dat ik het in de pubertijd heel prettig vond dat iemand me met me mee dacht over m’n moeders gedrag, dat ik ging begrijpen dat haar jaloezie (in ons geval) zich uitte op een bepaalde manier en wat dat dan deed. In mijn geval hielp mijn bonus moeder me met dit soort inzichten. Maar alsnog voelde het voor mij naar als ze uit zichzelf iets onaardigs over m’n moeder zou zeggen. Daarmee bedoel ik te zeggen: het ligt gewoon super gevoelig bij kinderen. Zelfs als ze weten dat hun moeder bewust onaardig doet of bewust dingen zegt die niet kloppen, doet het alsnog pijn als ze dat te horen krijgen.
Als ik het zo lees heeft zij het uit elkaar gaan nooit goed verwerkt (terecht of onterecht), maar wat ze zegt is natuurlijk niet waar. Het is helaas wel iets wat een ding mee te dealen is vooral omdat het effect kan hebben op de kinderen. Ik zou het bekend maken aan de kids maar ik twijfel in dit geval (omdat ik eigenlijk maar 1 zijde van het verhaal ken) of de moeder van hun er niet gewoon ook bij hoort te zijn, het haar eerder vertellen lijkt mij in elk geval geen optie.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (14) Verversen