Ik ben inmiddels 34 weken zwanger maar ik ben de hele zwangerschap al bang en de angst neemt alleen maar toe eerst dacht ik na 12 weken word het minder na 20 weken word het minder maar helaas de angst is eigenlijk continu aanwezig continu bang dat de baby sterft als ik haar dan ook even niet voel is het nog erger ik probeer continu bevestiging te zoeken en me zelf in te beelden hoe het straks is met de kleine als ze geboren is maar ook dat lukt niet en dat maakt me dan ook weer bang en zo blijf je in zo negatieve cirkel hangen herkent iemand dit?
Heeeeel herkenbaar, toevallig voel ik me mannetje vandaag gewoon wat minder dan andere dagen en dan breekt het zweet me uit. Op zich niets geks met net 24 weken maar de angst overheerst dan toch. Kan me van m’n vorige zwangerschappen wel herinneren dat ik sommige momenten gewoon heel spannend vond, deze zwangerschap (4e) is wel degelijk anders omdat ik vorige zwangerschap met 20 weken moest bevallen van ons overleden kindje. Die angst krijg je er niet zomaar meer uit dus ik was gelukkig al wel voorbereid op een zwangerschap waarin ik me veel onzeker zou voelen maar prettig is dat zeker niet.
Super bedankt allemaal voor jullie reacties fijn te lezen dat ik dus niet de enigste ben de verloskundige weet er van en krijg nu wat extra controles en praat via de pop poli met een psycholoog maar alsnog overheerst de angst ik hoop echt dat als ze straks geboren is ik me rust heb
Super bedankt allemaal voor jullie reacties fijn te lezen dat ik dus niet de enigste ben de verloskundige weet er van en krijg nu wat extra controles en praat via de pop poli met een psycholoog maar alsnog overheerst de angst ik hoop echt dat als ze straks geboren is ik me rust heb
Precies zo !!! Moet wel zeggen dat ik meer zin krijg in de komst van de kleine en de vele echo's mij gerust stellen. Door dromen komt de angst wel sneller terug. Andere kant probeer ik te denken heb er 2 levend gebaard. Dus ik kan het wel ❤️ moet goed komen. Maar die angst gedachten zijn gedachten. En probeer ze zo te houden.
Herkenbaar hoor.. had ik ook! Bij ons is bij mijn eerste zwangerschap tijdens de 20 wekenecho een ernstige hartafwijking geconstateerd. Uiteindelijk is onze dochter geboren met 38 weken na 6 dagen kinderIC hebben we haar moeten laten gaan. De zwangerschap erna was vol angst, constant bevestiging zoeken leefde van echo naar echo. Ik was na het verlies zwanger van een tweeling en zij zijn gelukkig gezond en nu bijna 3. Maar hun zwangerschap was mentaal verschrikkelijk… Sterkte en het niet iets om je voor te schamen. Het komt goed.
Herkenbaar bij m'n vorige zwangerschap. Dit had te maken met een miskraam kort ervoor. Nu bijna niet. Maak het bespreekbaar met je vk. Om erger te voorkomen. Dikke knuffel
Herken het ook heel erg. Denk hier wel door de miskraam die we net voor deze zwangerschap hebben gehad waarvan de uitgerekende datum begin oktober was. En dat speelt ja. Ben nu bijna 33 weken en het einde komt in zicht, de baby groeit en ietsje minder beweging is normaal Maar ben ook meteen ongerust. Begrijp wat je voelt. Je wil gewoon de kleine gezond in je armen kunnen sluiten.
Ik heb het ook veel gehad. Probeer positief te blijven en te genieten. Dan keek ik bv naar een schoolplein, zag ik zoveel kids spelen en dacht ik: jij gaat dit later ook doen. Maar angst bleef er. Lastig hè
Ja ik herken het zeker. Ik leefde echt van mijlpaal naar mijlpaal. Ik zal je de details besparen maar ik weet inmiddels wel dat elke zwangerschap en geboorte steeds weer een wonder is! Wat mij hielp was afleiding zoeken, me richten op de leuke dingen zoals het kopen van kleertjes of iets voor op de babykamer. Ik hield vanaf de dag van de eerste positieve test een dagboekje bij en ik besprak mijn zorgen ook met de vk. Ik wou geen negatieve verhalen horen en heb hier destijds ook mijn account verwijdert omdat er toen een heel negatief iemand was hier. De eerste maanden met de baby’s en de eerste keren dat ze flink ziek waren maakte ik me ook erg druk. Ze zijn nu 8&9 en ik vind loslaten nog steeds moeilijk. Het zijn deels de hormonen maar ook de aard van het beestje denk ik. Ik had het geluk bij een ongeluk dat ik vaker echo’s kreeg dan gemiddeld en ik werkte destijds ergens waar een echo apparaat stond dus ik heb bijna elke week wel heel eventjes een kijke genomen. Zag ik het kindje bewegen of zag ik het hartje dan was ik weer tevreden. Vreselijk die onzekerheid allemaal. Ik doe tegenwoordig regelmatig aan mediteren, misschien ook een tip voor jou. Word je wat rustiger van. Bedenk wel dat de kleine jouw stress aan voelt, nu en na de geboorte! Een ontspannen mama is vaker een ( meer) ontspannen baby. Bespreek het eens met je vk, je bent echt niet de enige! En succes met de laatste loodjes!
Ik herken het.. Al wat het er bij mij niet continu, maar met vlagen. Vooral bij de eerste. Ik had geen reden voor die angst, maar denk dat het bij mij ook een deel kwam door het willen hebben van controle, wat je dus totaal niet hebt. Ook na de bevalling nog last gehad van angst, dat hij zou sterven. Ik voelde zo ongelofelijk veel liefde dat is zo bang was dat te verliezen. Heeft tot 7 maanden geduurd, daarna vlakte het af. Maar soms komt het nogsteeds opzetten. Als ze ziek zijn bijvoorbeeld, of zonder reden. Ik kan daar dan best wel in blijven hangen. Het hielp mij de angsten uit te spreken, zodat mijn man deze kon relativeren. Soms schreef ik ze op, dan was ik het ook kwijt. Bij mij is er soms nogsteeds een dunne lijn tussen leven met angst en geleefd worden door angst.. Heb er hulp voor gehad om het meer hanteerbaar te maken.
Praat erover. Accepteer het ook een beetje; “piekeren over/bang zijn voor je angst” speelt vaak ook mee, de gedachte “ja maar zo geniet ik niet en ik moet, dit is toch niet normaal”… Ik had het bij de eerste ook, niet zo erg als jij omschrijft, maar ik heb me eerst een ongeluk getest, als m’n borsten een dag geen pijn deden dikke paniek, google-google-google… en het is wel een beetje gebleven, ook na de geboorte. Tot de routine er een beetje in zat. Ook omdat m’n zoon een nierafwijking had en dat consequenties had - allemaal niet onoverkomelijk maar óh wat heb ik me zorgen gemaakt.
Ik herken het niet en heb zelf 2 miskramen gehad. Ik denk wel vaak "iemand moet de uitzondering zijn, waarom niet ik?" Dit waren gedachten die in had toen ik begon te geloven dat ik onvruchtbaar was. Maar dat heb ik los kunnen laten.
Niemand kan jou garanderen dat tussen nu en dan alles zal verlopen naar wens. Dat is een stukje realisme, waakzaamheid. Maar eindeloos zorgen maken zal niets veranderen aan de uitkomst. We hebben heel weinig controle op de dingen die ons overkomen, maar we kunnen wel werken aan mindset. Je zegt zelf dat je geen reden hebt om je zo te voelen, het is dus irrationeel. We saboteren onszelf door alle mogelijke scenario's in te beelden. We kunnen eindeloos veel dingen bedenken die fout kunnen gaan, maar toch blijven ze uitzonderlijk en gaat het in de meeste gevallen goed.
Als het zo extreem is zoals je typt, zou ik misschien wel hulp overwegen. Straks is daar een heel klein mens dat je in leven moet houden en 100% van jou afhankelijk is. Zorgen maken zal een heel nieuwe betekenis krijgen eens je moeder wordt.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (17) Verversen