Heeft jouw kind wel eens iets stuk gemaakt wat je dierbaar is? Wat deed dat met je? En hoe ging je ermee om?
Bij mij gaat het, realistisch gezien, om iets onbenulligs. 20 jaar geleden kocht ik de Extended Editions van de 3 Lord of the Rings films. Die zitten in prachtige (kartonnen) doosjes die ik erg mooi vind, helemaal in de stijl van de films. Al die jaren ben ik er enorm zuinig op geweest en heb er heel voorzichtig mee gedaan, waardoor ze er nog bijna als nieuw uitzien, zelfs terwijl ik ze heb grijs gedraaid. We hebben bij ons thuis twee aparte la's voor de DVD's, 1 voor de kinderen en 1 voor mij. De kinderen mogen al vanaf hun babytijd niet in mijn la. Sowieso niet omdat er films tussen zitten die nog niet voor hen geschikt zijn, maar ook omdat ik dus zuinig ben op sommige DVD's die daarin zitten. Gisteren heeft mijn jongste van 5 toch in mijn DVD la zitten neuzen terwijl ik boven was. Uitgerekend de Extended Edition van een van de LOTR films heeft hij eruit gepakt en heeft de DVD hoes die er binnen in zit eruit gehaald. Vervolgens wist hij niet meer hoe hem terug in de buitenste doos kreeg, dus heeft de lege buitenste doos met geweld tussen de andere DVD's gepropt en de la dicht gedaan. Daarbij is de buitenste kartonnen verpakking geplet en kapot gescheurd.
Het is maar een stuk karton, ik weet het! Toch ben ik zo enorm teleurgesteld. Ik vond de buitenste dozen zo mooi en nu is er 1 spuuglelijk. Tuurlijk, uiteindelijk gaat het om de films, de DVD's zijn niet beschadigd, ik kan ze nog kijken, dus wat zeur ik nou? Ik relativeer het ook voor mezelf: Weet je nog hoe graag ik kinderen wilde? Weet je nog de 10 jaar dat het maar niet lukte om zwanger te raken? Honderdduizend keer liever heb ik mijn kinderen en dan maar een kapotte DVD hoes, dan omgekeerd. Kinderen slopen nu eenmaal dingen, het hoort erbij! Ik weet het allemaal. En toch vind ik het echt heel erg jammer en merk dat ik er zelfs stiekem een heel klein beetje verdrietig om ben dat het doosje stuk is. Een doosje... ik vind het echt heel erg kinderachtig van mezelf. Ik kan het inmiddels ook wel redelijk loslaten en ik overleef het heus wel. In de huidige Coronatijd zijn er veel ergere dingen dan een lullig stom kartonnen doosje. Ik kom er echt wel overheen. Maar kennelijk was die set met die mooie buitenste dozen me dus dierbaar.
Daarom vroeg ik me af: Ik zal heus niet de eerste ouder zijn waarvan een kind iets dierbaars kapot maakt. Hoe goed je het ook verstopt of opbergt, toch krijgen ze soms iets in hun vingers en gaat het stuk. Heeft jouw kind wel eens iets wat jou dierbaar was kapot gemaakt? Of het nou iets van waarde is of niet, doet daarbij even niet ter zake. Wat deed dat met jou? En hoe heb je gereageerd naar je kind(eren)? Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen.
Ik zou erg boos zijn als mijn zoon van 5, die weet dat hij niet in die la mag komen, dat toch doet en dan ook nog iets kapot maakt. Doet hij vaker zulke dingen?
Ik heb als kind ooit een beeldje van mijn mama stuk gemaakt... perrongeluk, puur uit nieuwsgierigheid duwde ik er op en krak..... Ik voelde me echt al schuldig en slecht genoeg, en toen kwam nog de reactie van mijn mama zien..... ik herinner me geen straf, enkel de blik in haar ogen.... voel me er nog heel schuldig over...
Nou... eerlijk gezegd, ik zou ook eerst heel boos zijn. Je had het duizend keer gezegd, blijf met je tengels uit die la. Ik snap ook niet waarom het verkeerd zou zijn om emotioneel te reageren: mensen zijn zo, nu en later, dus jouw boosheid is een nuttige ervaring. Mensen zijn bijna nooit rationeel. Zelfs presidenten niet. Ze houden alleen de schijn op...
Wow! Wat veel reacties, dank jullie wel! Zelf heb ik niet zo rustig en pedagogisch verantwoord gereageerd als sommigen hier dat kunnen. Ik zag de gescheurde doos, de tranen sprongen in mijn ogen om meteen te worden verdrongen door boosheid en ik heb met een donderende stem de namen van mijn zoontjes geroepen, gevolgd door “Hierrr komen!!” Ai! Fout! Kwamen er twee bedremmelde jongetjes naar beneden die (nog) geen idee hadden wat ze misdaan hadden, maar aan mijn stem wel hoorden dat het goed fout zat. Voor de oudste niet leuk, want hij was onschuldig; voor de jongste ook niet leuk, want met zo’n boze mama wordt het wel heel spannend en eng om je fout toe te geven. Daar heeft deze mama dus ook weer van geleerd. Volgende keer niet zo uit emotie reageren en eerst even rustig worden.
Aan de andere kant: Nu hebben ze wel ervaren dat (sommige) spullen kennelijk toch (emotionele) waarde voor iemand kunnen hebben en dat een ander daardoor van slag kan raken. Over het algemeen ben ik helemaal niet zo materialistisch, dus op zich misschien toch nog een goede les. Jongste heeft bovendien ervaren dat door eerlijk opbiechten de straf meeviel. Ja, hij heeft een donderpreek gehad en dat vond hij niet leuk en hij heeft twee minuten op de trap gezeten zodat ík kon afkoelen aan het eind van mijn moppertirade. Maar daarna zijn we gewoon samen de film gaan kijken die we zouden gaan kijken en heeft hij verder geen straf gehad. Al kon ik het niet nalaten om na afloop nog een keer te benoemen hoe zeer ik ervan baalde.
Dank jullie wel voor het delen van jullie verhalen! Wat jammer ook, de dingen die bij jullie zijn gesneuveld. En wat een wijze lessen linksom en rechtsom dat je inderdaad niets voor eeuwig vast kunt houden. Zelfs je kinderen niet (en dat vind ik stiekem de moeilijkste!! )
In mijn oudste haar kamer, bijna 4, stond een flesje met haar doopwater in.
Paar maanden geleden was ze flink in haar kamer aan het spelen tot het ineens wel heel erg stil werd. Ze had dat flesje te pakken gekregen dat op de bovenste leggen stond maar ze had met al haar speelgoed een opstapje gemaakt....
Ze had het hele flesje leeggekapt over de grond en haar bed en er stonden glaasjes naast met van die kleine steentjes in een kunststof roosje die had ze ook leeg gestrooid over de grond.
Ik moest toch echt een traantje wegpinken. Ik snap alleen wel dat zij de waarde ervan niet begrijpt dus ben wel boos geworden om de troep die ze gemaakt heeft maar heb niets gezegd van het flesje zelf.
Ik ben helemaal niet materialistisch.. heb niks wat ze kapot kunnen maken wat me zo raakt. Ofnouja bijna niks.
Ik heb toen de jongste geboren werd een boek gekregen voor de kinderen, superleuk boek niet heel speciaal maar wel de mensen van wie ik het heb gekregen.. hecht superveel waarde aan het emotionele aspect dus.
Afijn.. mijn man en ik waren aan het bidden en mijn dochter (de jongste dus was denk 12 maanden) had dat boek samen mer haar broers. Tijdens het bidden kunnen we niet zomaar stoppen, niet als het niet levensbedreigend ofja.. echt noodzakelijk is. En zij (met broers) begonnen dat boek te scheuren.. dus echt bijna voor mn ogen..
Als waarschuwing aan een ander (dat weten mn kinderen ook, ze moeten stoppen met wat ze doen) mag je tijdens het gebed klappen.. heb wel 5x geklapt maar ze gingen maar door.
Nou.. helft van het boek was gescheurd. Heb de oudsten een tik verkocht en in de hoek gezet. En ben weggelopen.. was zo ontzettend kwaad en verdrietig.
We hebben het daarna samen opgelost door het met plakband te plakken en er goed over gepraat, ook excuses aangeboden dat ik zo uit mn slof schoot.
Nu met plakband nog meer emotionele waarde haha dus al met al goed uitgepakt.
Ik zou proberen heel duidelijk te zijn over het feit dat hij in de "verboden la" bezig was... Dat vind ik opvoedkundig waar de nadruk op moet liggen: de ongehoorzaamheid met gevolg dat er iets kapot is. Maar dat jij nou net aan die cd waarde hecht, kon hij niet weten. Dus daar zou ik geen nadruk opleggen... Dat kan hij nu toch niet meer terugdraaien... Hij kan wel leren dst hij niet weer aan die la mag komen.
Slikken... even een opmerking van “ hoe kan dat nou gebeuren?” Maar meestal als ze zien dat ik teleurgesteld ben beginnen ze al te huilen .. m’n dochter was met het buurmeisje twee weken geleden met m’n paardjes wezen spelen waar ik als kind al zuinig op was. Heeft dat buurmeisje hem op de grond gegooid ( zo bleek achteraf ) en zo waren de pootjes afgebroken 😢
Ik heb, op oude foto's na, niet veel van waarde en hecht ook niet echt aan spullen. De kinderen hebben eigenlijk nog nooit iets waar ik aan hecht kapot gemaakt, maar ik kan me goed voorstellen dat je hier verdrietig van werd en ik vind dat je dit ook duidelijk mag maken. Kinderen moeten weten dat ze voorzichtig om moeten springen met andermans spullen. Ik heb een vriendin die dit als volwassene nog steeds niet inziet en wel eens per ongeluk spullen kapot maakt. Ze doet daar heel makkelijk over en ik vind dat geen fijne eigenschap...
En over dat lullige kartonnen doosje: ik zou het heel erg vinden als iemand mijn gesigneerde boek van Jonathan Safran Foer kapot zou maken en dat is ook maar papier. Het betekent iets voor je en dat geeft het waarde.
Ik had prachtig mooi behang op mn slaapkamers muur. Ook veel voor betaald en was erg trots op. En onze kleuter heeft het er toen stukken ervan vanaf getrokken. En ja kids trekken eenmaal behang. Had het hem toen meerdere malen al op betrapt dat hij het probeerde. Hij wist dat het niet mocht..toch gedaan. Kids zijn eenmaal impulsief, dat wil niet zeggen dat ik geen consequentie en straf geef. En ik ben toen erg boos geworden, was so teleurgesteld. Kinderen moeten weten wat van jouw is en ze hebber er gewoon vanaf hebben te blijven. Ik heb daarin strenge grenzen, en als ze erover heen gaan hebben een boze moeder met een consequentie aan hun broek hangen. Ze hebben te leren andermans spullen heel te houden. En dat geld ook hierin huis als ze speelgoed van andere kapot maken. Respect voor andermans spullen vind hele normale normen en waarden. Kinderen slopen eenmaal dingen, maar je hoeft het niet goed te keuren. En ben niet een moeder die alles gaat benoemen hoe ik me voel, dat zien ze wel aan mn reactie😂😂
Ik zou wel boos geweest zijn. Als je 5 bent weet je precies waar je wel en niet aan mag komen. ( en natuurlijk zijn het kinderen en moet je het 1000 keer herhalen) hoe was jouw reactie? Straf?
Hier zijn dit soort dingen met 4 (drukke) kinderen al tig keer gebeurd helaas... er zijn al zoveel windlichten, kaarsenstandaards, oude theekopjes en schoteltjes die van mijn overgrootmoeder geweest waren gesneuveld.. maar ook andere dingen, zoals laatst toen mijn dochtertje van 2 mijn nieuwe (dure) eetkamerstoelen met een markeerstift ondergetekend heeft, mijn puberdochter meende dat ze een vlieg op het raam van onze nostalgische voordeur uit 1946 keihard dood moest slaan, waardoor het hele raampje naar beneden kwam, mijn zoontje nog net even met de spacescooter langs de auto waardoor er een kras van achteren naar voren op de auto zat. De ene keer kan ik t beter opvatten dan de andere keer. Maar tis nooit leuk als iemand anders iets van je kapot maakt. Of dat nu je man, je kind of de buurvrouw is, of dat je t zelf deed,.tblijft altijd balen.
Ik baal er van als zoiets gebeurd en benoem dit ook. Benoem mijn verdriet en/of boosheid. Meer niet...het is gebeurd... Meestal zijn ze zelf ook wel geschrokken en onder de indruk van het gebeuren. Ik probeer ze mee te geven om respect te hebben voor andermans spullen. Zo ben ik zelf ook gevormd. Mijn ouders waren ook niet blij als er iets sneuvelde, maar na een gesprek lieten ze verder wat het was. Ik weet nog dat ik stiekem ( nog geen rijbewijs 😱)de auto van mijn vader op het erf wilde verzetten. Ik schaafde ergens langs en ja hoor flinke lakschade. De hele dag een knoop in de maag, want ik moest het nog bij hem opbiechten. Hij reageerde als volgt: "En...wat vind je er zelf van? Ik hoop dat je hiervan hebt geleerd!"
Ik was vroeger helemaal knuffelfanaat. Die beesten waren mijn alles. Dus de aller aller belangrijkste had ik bewaard in een vuilniszak op zolder. Toen vond mijn man "die zak stofnesten" en heeft alles weggegooid.
Ik kan er nu 7 jaar later nog verdrietig en boos om worden. Ja het zijn maar knuffels, maar ze hadden allemaal een betekenis.... Gelukkig had ik mijn geboorteknuffel van mijn opa nog ergens anders bewaard.
Mijn man snapt het niet... dus die vind niet eens dat hij iets verkeerd deed.....
Oh ja, zo herkenbaar... 😔 Ik heb m'n vriend echt heel duidelijk verteld dat hij nooit een knuffel van mij weg mag gooien.🧐Heb er ook zo ongelofelijk veel maar op één of andere manier horen ze gewoon bij je. Ook al is het in een vuilniszak op zolder. 😊 Ik heb bijvoorbeeld altijd mijn (rugzak) aap bij ons in de slaapkamer staan die ik ooit heb gekregen van m'n ouders in de dierentuin toen ik 3 jaar was. En omdat ik zelf zo trots ben op die aap heb ik heel het internet af gezocht om net zo'n 1 voor m'n zoontje te kunnen kopen omdat deze niet meer gemaakt worden en bijna niet meer 2e hands te krijgen zijn. Maar ik had geluk! Ik hoop dat hij er straks net zo blij mee is als dat ik ben haha! ❤
Wat erg Zonder overleg iets van de ander weggooien is nooit o.k. Wat je ook van de waarde vindt. Het betekent dat je de ander niet respecteert als volwassen persoon...
Mijn kids weten dat ze niet op mijn kamer mogen spelen/komen zonder dat ik er ben. Al mijn waardevolle spullen liggen er namelijk. Vorig jaar had de jongste water gemorst op m'n laptop. En een paar maanden later had hij ook de tablet laten vallen. Dit waren de 2 laatste kado's die ik kreeg van m'n overleden opa, dus dat was wel even extra slikken. Hij is toen ook gestraft geweest (time-out) want het waren uiteindelijk ook dure spullen. Zo hebben beide zoons ook iets stuk gemaakt dat m'n overleden dochtertje voor me had gemaakt, daar heb ik ze niet voor gestraft omdat dit niet 'duur' was. Maar wel een gesprek met gehad en duidelijk laten zien dat ik er heel verdrietig om was.
Ik vind dat een kind best mag zien dat het je verdrietig maakt. Zo leren ze dat emoties tonen oké is. En dat het niet fijn was als iemand iets van je stuk maakt. Ik weet niet hoe oud je kind is, maar ik zou zeker zeggen hoe ik me erbij voel.
Ik vind het niet gek dat je verdrietig hierom bent hoor. Als je iets hebt waar je trots op bent is het vervelend om het kwijt te raken. Wellicht een nieuwe voor jezelf kopen als dat kan?
Mijn kinderen nog nooit dingen wat me echt dierbaar was kapot gemaakt. Mijn man heeft echter wel met de verhuizing mijn doos met kaarten/brieven laten vallen. Ik heb al mijn kaarten en brieven bewaard op volgorde en nu lagen ze niet meer op volgorde. Ik heb toen heel erg gehuild. Hij wou het er snel zelf weer in 'keilen'. Ik wist niet hoe hard ik nee moest roepen. Ik heb het toen zelf met beleid terug gedaan in de doos en geprobeerd de volgorde er een beetje in te houden. Het was niet kapot. Maar het was voor mij van emotionele waarde. Dat mijn man totaal niet snapte waar ik mij toch druk om maakte, maakte het niet beter. En toen werd ik enorm boos. Het was vooral ook de manier waarop het viel wat mij extra boos maakte. Ik zag al dat mijn man met te veel dozen tegelijk de trap af wou en ik zei dat ook tegen hem. Maar hij was koppig en zei dat het niet zou vallen. Wel dus... 🙈 Ik heb het voor mezelf moeten relativeren. De boosheid zakte na een paar uur weg. Een maand lang was ik verdrietig als ik er aan dacht. Maar gelukkig dacht ik er niet veel aan. 😉
Je mag boos zijn, je mag verdrietig zijn. Je mag dit ook aan je kinderen laten zien. Maar je moet er niet in blijven hangen.
Mijn vader is altijd de nuchtere persoon geweest die mij leerde dat spullen er zijn om te gebruiken. Als er iets niet zo mooi meer is of kapot gaat hoor ik hem dat altijd in mijn achterhoofd in zijn nuchtere stem zeggen en dan denk ik ja, eigenlijk heeft hij gewoon helemaal gelijk. Waar gaat het om. Nou helpt het vast mee dat ik redelijk minimalistisch ben en makkelijk spullen weg doet. Maar ook als kind heb ik wel eens iets kapot gemaakt. (lucifer die brak en op de bank viel bv (Die bank inclusief brandvlek staan er nog steeds!)) en altijd erg blij geweest dat mijn ouders er dan niet moeilijk over deden. Als het je echt om de mooie verpakking gaat, ze verkopen die dvd's nog steeds. Verwen jezelf en geef deze box weg aan iemand die er wel nog blij mee is.
Mijn zoontje (ruim 2) stootte pas een porseleinen theepot om van een kastje bij mijn moeder. Is een erfstuk, servies gespaard door haar moeder die al jong is overleden. Ik weet niet beter dat het altijd in huis stond en ondanks mijn oma nooit gekend heb is dat servies voor mij net zo goed emotionele waarde. Ik vond vreselijk, mijn moeder vond het jammer maar reageerde heel relaxt. Na uurtje zoeken vond ze gelukkig op marktplaats weer een zelfde.
Kun je de cover ook niet ergens nog krijgen via bijvoorbeeld marktplaats of andere site?
Mijn kind zelf niet, wel een nichtje of neefje, al een paar keer tegen gekomen trouwens.. ik verzamel in schildpadden, en dan zijn ze geweest en zie ik ineens een tijdje later dat er 1tje kapot is.. ik zeg er dan niets meer van omdat ik niet wil dat hun mama zegt dat ik haar kinderen beschuldig 🙂
Ik heb als kind een fotolijstje laten vallen met de foto van mijn overleden broertje. Ging geheel per ongeluk, maar mijn moeder was des duivels. Ik weet het nog precies en ik snapte er niets van. De foto was niet kapot. Nu we zelf 2 kinderen zijn verloren snap ik het wel goed. Een van de honden heeft ooit een fotolijstje gesloopt van de jongens. Ik was echt heel boos. Normale reactie denk ik.
Oké, het gaat om niks. Maar de daadwerkelijke waarde van iets zegt niks over de emotionele waarde. Als het nou een oude familiefoto was geweest, had je het waarschijnlijk niet zo gek gevonden dat je er verdrietig om bent, terwijl dat net zo goed een stukje papier is. Ik denk ook dat je best aan je kind mag laten zien dat je het echt erg vindt.
Alles waar mijn kinderen absoluut niet bij mogen komen ligt altijd buiten hun bereik. Dat geldt overigens ook voor de katten en de hond. Is er door 1 van hen iets gesloopt dan is het mijn eigen schuld. Dus kan ik niet boos worden op ze. Des te meer op mezelf! Inmiddels hebben de kinderen gelukkig het besef dat ze donders goed weten waar ze wel of niet aan mogen zitten.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (32) Verversen