Ik ben zo verdrietig. Ik kom net van de bedrijfsarts ik zit al in de ziektewet sinds mijn vorige zwangerschap. Ik had vandaag afspraak om mijn ziekmelding te bespreken en gaf aan dat ik weer zwanger ben onverwachts en dat ik abortus aan het overwegen ben. Ik gaf aan dat ik vrijdag een afspraak heb bij de abortus kliniek. Bedrijfsarts zei oké prima vrijdag heb je een afspraak dan kan je over een week koffie drinken op het werk. Ik gaf aan dat dat niet kan aangezien je bedenk tijd krijgt en daarna pas abortus kan doen. Toen zei hij nou prima dan de week erop. Ik werd toen boos en moest huilen en gaf aan dat ik het onmenselijk vind dat ik niet eens de ruimte krijg om het te verwerken. Hij leek hier niet gevoelig voor en heeft in het verslag gezet dat ik na mijn abortus week erop maar koffie moet drinken op het werk en daarna moet opbouwen met 1x2 uur. Ik ben zo verdrietig dat ik niet de ruimte krijg dit te verweken ook omdat ik hem uitgelegd heb wat dit voor mij thuis situatie gaat betekenen. Mijn man gaf aan als ik een abortus doe dat hij niet met mij kan leven en tegen zijn principes in gaat en dat hij dan wilt scheiden. Mijn hele toekomst ligt op zijn gat en er wordt van mij verwacht dat ik maar door ga alsof er niks aan de hand is. Ik zou graag willen weten wat voor advies jullie mij kunnen geven hierin
Wat me in de gedachten schoot is. Zou de gemeente( je woonplaats) maar evt als je mbt je geloof een groep mensen om je hebt( bijv kerk of wat dan ook) niet iets voor je kunnen doen
Wat een vreselijk situatie. Je moet een besluit nemen die je gezien je psychische toestand eigenlijk helemaal niet kan nemen.
Ik zou je willen adviseren om naast de behandeling die je krijgt voor je psychische klachten een ergotherapeut te bezoeken. Een ergotherapeut kan je belasting-belastbaarheid inzichtelijk maken. Als ik je verhaal zo lees kan daar niets anders uitkomen dan een forse overbelasting, wat betekent dat er geen ruimte voor herstel en opbouw is. Waar je naar toe zult moeten werken is eerst een stabiele situatie, waarbij je de gewone dagen thuis goed aankunt. Als je dat hebt bereikt komt er ruimte voor herstel en opbouw. Samen met de ergotherapeut kun je dan ook een plan gaan maken voor die opbouw, waar het werk dan t.z.t. ook weer een onderdeel in kan worden.
Je kunt dan aan de bedrijfsarts (of misschien een andere, want deze klinkt echt als een hork en ik zou zeker proberen om een andere te krijgen) kunnen laten zien waar je mee bezig bent en hoe jij werkt aan het weer aan kunnen van je werk, zodat je langdurig inzetbaar bent. Nu forceren geeft op de lange termijn meer kans op (opnieuw) uitvallen.
Veel sterkte in deze moeilijk situatie. Met een man die zulke lange dagen maakt snap ik dat je vertrouwen dat hij je zal helpen ook niet echt aanwezig is… sowieso had hij dat dan nu in deze situatie ook al kunnen doen als hij zegt zoveel te kunnen (gaan) helpen…. Er moet inderdaad echt fulltime hulp komen anders wordt het een lastig verhaal.. Wat een zware tijd voor jou. Sterkte
Kan je bij /ism je huisarts een ziekverklaring oid opstellen? De arboarts kan hoog en laag springen, maar er speelt nu ontzettend veel en je eerste prioriteit is je gezin en je gezondheid. Heel veel sterkte!
Je heb al een depression, dan wil je een abortus plegen, als je gelovige vrouw. Een abortus alleen leidt tot depressie bij 37% van de gevallen. Over 60% voelt rouw en spijt. Dat lijkt mij in jouw geval nou niet echt superieur. Daarbij staat je man er totaal niet achter, wat ook zijn recht is. Als gevollig een flinke knauw kan geven in je huwelijk. Als gelovige geloven wij dat het Leven bij conceptie begint, niet bij geboorte. Nou ja dat gelooft de wetenschap ook even goed. Een embryo en fetus is mini mens en het moet niet uitmaken of het geboren of ongeboren is. Elk kind heeft recht op bestaan en leven. Er werd al gezegd dat het maar een klomp cellen is. Als een vrouw een miskraam heeft gekregen en rouwt zeggen we ook niet waar maak je je druk om het was maar een klomp cellen. Een kind een leven ontnemen gaat je denk ik echt niet helpen. Want je moet er wel mee kunnen leven dat je dat gedaan hebt. Ik hoop dat je iets van therapie hebt om de juiste beslissing te maken. En ik zeker nog niet terug gaan naar werk, arbo arts geeft alleen advies. Dus daar zal ik mezelf al helemaal niet druk om maken. Denk eerst aan jezelf en aan je kinderen
Deze cijfers kloppen niet. De meeste vrouwen hebben juist geen spijt na een abortus. Tijdens het verwerken ervan komen inderdaad een scala aan emoties voorbij, maar het gros heeft daarna geen spijt blijkt juist uit cijfers.
Deze cijfers kloppen idd niet je dat in het nederlands op google searched. De CNN geeft ook duidelijk aan dat het een juiste oplossing is om van je verantwoordelijkheid af te komen is en dat er te veel stigma is voor abortions. Ga rapporten lezen van NIH dan liggen de van spijt rouw en depressie echt hoog. Het is ook niet niks om zo maar even een nieuw leven van je eigen kind stop te zetten. Er wordt echt te makkelijk over gedacht omdat vrouwen dit maar moeten kunnen.
Je bent verplicht om mee te werken aan je re-integratie. Het kan helemaal geen kwaad om afspraken hierover te maken. Er wordt een plan opgesteld. Niemand kan in de toekomst kijken. Misschien bestaat er zelfs een kans dat het goed gaat en je kan opbouwen? Veel sterkte toegewenst!
Als ik het goed begrijp, dan word je gezien door meerdere specialisten. Klopt dat? Zo ja, wat is hun advies en is dit doorgegeven aan de bedrijfsarts?
Ga wel koffie drinken. Waarom? Omdat je anders wellicht kans hebt op een loonsanctie als je werkgever zegt dat je te weinig hebt gedaan voor je re-integratie. Misschien is het wel heel fijn om op het werk te zijn. Lukt het niet? Dan dus een stap terug. Dan heb jij je goede wil getoond.
Verder wil ik je heel veel kracht en wijsheid wensen.
Ik voel toch even de noodzaak om het voor de echtgenoot van topicstarter op te nemen. - Beiden zijn tegen abortus (zie vorige blog) - hij neemt de volle verantwoordelijkheid op zich en doet/ zorgt wat hij kan - hij ziet een zieke vrouw naast zich en wil haar behoeden voor iets wat ze in gezonde toestand nooit zou doen - wees maar eens de partner van iemand die depressief is, absoluut niet eenvoudig
En dan wordt hij niet begrepen of als manipulatief weggezet? Ze mag in haar handen klappen met zo’n steun, en hij verdient haar vertrouwen, nu ze zelf aangeeft angstig te zijn om verkeerde keuzes te maken.
Ja maar ze geeft ook aan dat haar man zzp is en lange dagen maakt , van ochtend tot avond laat .
Dus hoeveel hulp kan hij geven?? Op schoonfamilie hoeft ze niet te rekenen .
En ze heb nog meer kindjes rondlopen waarbij dan nog een baby erbij komt terwijl ze met problemen kampt .
Als ik dit was , en had net als haar ook af en toe gedachtes om tegen een vangrail te rijden etc zou ik het echt niet aan kunnen om nog een zwangerschap door te gaan en een newborn baby en der andere kindjes.
Hoe graag die man ook wil helpen , voor hem is makkelijk praten, uiteindelijk zal de grootste zorg voor haar terrecht komen omdat hij lange dagen maakt dus ja
Tot er wat verschrikkelijks gebeurt als er nog een kleintje komt en een huilbaby of wat dan ook kan zijn, haar man werkt veel en dan??
Komt dalijk iets verschrikkelijks op het nieuws.
Dus ik vind het juist knap dat ze zo blog schrijft en eerlijk aangeeft hoe en wat , en in zo geval kan een abortus juist een redding zijn , hoe hard het ook kan klinken voor gelovigen etc . Het is niet een pop met batterijen wat je voor paar uurtjes uit kan zetten, ik vind het soms al aanpoten met 3 kinderen , dus vind heel heel knap van haar dat ze zich nog goed staande houdt ondanks alles dat mag ook wel gezegd worden vind ik .
Oeps, je hebt gelijk. Ik dacht dat ik dat woord had gelezen, maar mijn hersenen hebben dat ervan gemaakt. Woorden als ‘dreigen’ worden genoemd, en ‘onbegrip’. Dank voor je oplettendheid.
Ik heb dat inderdaad gezegd, en ik vind dat ook. Juist in haar kwetsbare toestand, hij steunt haar niet maar heeft zijn standpunt op tafel gelegd en vind dat hij er genoeg argumenten voor heeft. Zij voelt het anders, maar zijn reactie is dan dat hij bij haar weggaat. Dat is dreigen en haar naar een keuze duwen. Begrijpelijk, want haar keuze gaat tegen zijn gevoel in. Maar beiden hebben recht op hun gevoel, en een oplossing zul je samen moeten zoeken door open te staan voor elkaar. Maar hij probeert dit niet samen met haar uit te vogelen, hij probeert haar op zijn pad te krijgen en zij durft dat niet aan.
Gaan je kinderen ook naar een opvang of gastouder of dergelijke? Weet verder niet hoe dit financieel werkt maar misschien zou je dat kunnen overwegen zodat je meer rust in kan brengen?
Denk er heel goed over na. Praat met je man. Kijk naar de mogelijkheden. En doe het zeker niet voor je werk of dat de arbo arts het een goed plan vind. Miss lukt het om in deze zwangerschap wel wat uren te gaan werken. Neem gewoon even de tijd want dat heb je.
Vanaf je eerste noodkreet ben je me op het hart gebonden... Ik lees al jaren mee op deze site, maar heb hiervoor een account aangemaakt om te reageren. Ik weet nog niet hoe privé reageren enz. werkt. Maar je mag me privé contacten. Als ik bij je in de buurt woon, zou ik graag kijken naar wat ik evt. kan doen.
Nee dat wordt dan echt heel erg krap. Ik ben al van 36 naar 16 uur gegaan waarvan ik 8 uur verlof op nam ik werkte alleen maar op zondagen. Mijn man werkt hierdoor echt lange dagen en meer uren werken is voor hem lastig. Wij hebben best wel hoge vaste lasten.
Het doet mij pijn om jouw berichtjes te lezen. Ik heb namelijk het idee dat jezelf totaal niet achter een abortus staat. Ik zie deze berichten dan ook als een wanhoopskreet. Je ziet letterlijk geen andere uitweg meer. Waarschijnlijk zit er ook een stukje schaamte bij, want wat zullen mensen wel niet denken.. (loslaten hoor, mensen hebben altijd een mening).
Heb je al hulp gezocht in je omgeving. Psychische hulp heb je al, maar meer voor het lichamelijke stukje. Heb je (jullie! Je man is net zo goed verantwoordelijk) al contact gehad met Siriz? Heb je (schoon)familie? Ben je aangesloten bij een kerk, zo ja, vraag daar hulp! Er zijn echt mensen die jullie willen helpen, echt! Ik weet niet waar je woont, maar als deze (of soortgelijke) situatie in mijn omgeving zal plaatsvinden zal ik zeker willen helpen.
De reacties ben ik soort van gewend ook al doet het soms wel pijn. Toen ik mijn 4e kreeg zei mijn schoonmoeder zijn jullie bang dat kinderen opraken waarom krijgen jullie elke jaar een kind? Of is dit de reden waarom de kinderen naar de kdv gaan zodat jullie tijd hebben om kinderen te maken. Er is weinig hulp uit beide families helaas het is echt mijn man en ik samen verder hebben we niemand die ons echt kan helpen. Siriz heb ik vandaag aantal keer gebeld maar krijg steeds een bandje dat ze in gesprek zijn zal morgen nog een keer bellen
Oh wat een nare reactie van de familie zeg en wat zal het je zeer doen? Ik weet niet of je bij een kerkelijke gemeente aangesloten bent waar je hulp kan vragen? Bij ons is dit namelijk zo.
Kan je man geen ouderschapsverlof opnemen? Tegenwoordig kunnen mannen een x aantal dagen daarvoor opnemen? Zodat je ook dat komende tijd wat ruimte geeft.
Ik vind het ook best wel heftig dat je tegen je man in kiest voor een abortus. Het is ook zijn kindje hè. Ik zou dat echt wel meenemen in je beslissing.
Andersom toch ook? Om te kiezen om het te houden moet je ook beide over eens zijn. De ene mening weegt niet zwaarder dan de andere. Het klote is gewoon wanneer de ene partij er anders over denkt dan de ander.
Oh zeker, dat dit een loodzware situatie is kan ik alleen maar beamen. Over hypothetische baby's praten is heel wat anders dan al zwanger zijn.
Mij staat bij datTO in haar vorige topic schreef dat ze zelf ook niet achter abortus kan staan, maar het nu de enige uitweg lijkt. Ze schrijft hier zelf ook gelovig te zijn.
Waar ik dan zo bang voor ben: wat als de hele storm is gaan liggen. De zon weer gaat schijnen en het leven weer glanst. Zeker weten of een keuze de juiste is weten we nooit maar ik wil TO zo graag op het hart drukken proberen die situatie voor zich te zien. Kan ze dan nog steeds zeggen dat abortus de enige uitweg is of gaat het aan haar vreten dat ze iets heeft gedaan wat ze nooit zou willen.
Ik wil helemaal niet over haar oordelen. Of harde woorden spreken. Of zeggen dat ze dit niet mag doen. Ik ben alleen maar zo bang voor haar. Voor haar gevoel in de toekomst. Angst is zo'n slechte raadgever. Het lijkt me vreselijk als TO kiest voor abortus en achteraf spijt heeft. Ik wil haar dus ook graag op het hart drukken om alle situaties goed in te beelden, uit te denken, te doorvoelen. Met kindje. Zonder kindje.
Nee, de ene mening weegt niet zwaarder dan de andere. Maar voor mij is 1x nee niets doen. Zowel met het kiezen voor een volgend kindje als met het kiezen om een zwangerschap af te breken. De situatie is nu eenmaal dat er een kindje aan het groeien is in haar buik, niet dat man enkel nog een kindje wenst en vrouw niet. Het kindje groeit al.
Als mijn man zegt dat hij geen 4e kindje wilt en ik wel wordt het toch geen 4e kindje meer ook al doet het mij pijn. Weegt zijn mening in die situatie dan ook zwaarder?
Ze wilden beide geen kind hè. Dit kindje is er per ongeluk gekomen, door de anticonceptie heen. Vind ik een groot verschil met bewust beslissen of er nog eentje bij komt. Hij is principieel tegen abortus, vanuit geloof. Zijn goed recht, maar zij mag er voor opdraaien. Er lijkt me niks zo killing als zo lijnrecht tegenover elkaar te staan, bij zo’n grote beslissing.. laten we dat vooropstellen. Juist in een situatie dat je elkaar nodig hebt, steun nodig hebt, dan allebei het tegenovergestelde willen. En in 9/10 gevallen snap ik de keuze voor abortus niet geheel, maar TO snap ik volkomen in deze kut situatie
Maar dan wordt er geen leven afgebroken, dat maakt voor mij wel verschil. Als 1 van de 2 geen kinderen wilt, kies je ook voor geen kinderen, want dat is de situatie zoals hij is. De situatie zoals hij nu is, is een kindje. Bij twijfel niets doen, zeg maar.
Natuurlijk is het vreselijk ingewikkeld als je niet op 1 lijn zit. Maar als ze het niet doet, bepaalt hij de keuze en doet zij het tegen haar wil. Dan doet ze dat voor hem, omdat hij er anders vandoor gaat. Dat is óók niet oké. Maar als samen er uitkomen niet lukt, moet ze toch een keuze maken in haar eentje.
Ik begrijp de arbo arts wel. Hoe langer je eruit bent hoe moeilijker het is om weer naar werk te gaan . Het even koffiedrinken is een goede manier om in contact te blijven . Al is het maar 1 x per week . Dus voor je klachten waarvoor je ziek bent gemeld zou dit logisch zijn.
Na een abortus / curretage ben je na een paar dagen ook wel weer lichamelijk opgeknapt dus vanuit de arbo snap ik zijn redenering . Al is die niet heel empatisch . Zoals ik het lees wil hij gewoon heel graag dat je vanaf snel af en toe langs komt omdat de ervaring leert dat hoe langer het duurt voor je langs gaat hoe groter die stap wordt .
Wat je zou kunnen doen aangezien je toch nog bedenktijd hebt is in die bedenktijd even langs werk te gaan of morgen nog voor de eerste afspraak. Dan heb je je goede wil laten zien. En dan ga je bv 1,5 a 2 weken na curretage weer een keer .
Vraag me af hoe ver je hersteld bent van je postnatale depressie om nu een weloverwogen keuze te maken...
Je loopt bij de arbo arts/ziektewet voor de klachten die je nu hebt en daarvoor wordt je geholpen en geadviseerd.. Voor de eventuele klachten die je kan hebben na een abortus kan de arbo niets omdat je doorvoer niet in de ziektewet loop.
Ergens moet je weer beginnen, en koffiedrinken is een eerste stap..
Ik denk dat het voor jou veel belangrijker is dat je juiste hulp krijgt bij je psychische problemen. Abortus gaat geen oplossing zijn, als jouw man dat echt niet wil dan gaat dat voor altijd tussen jullie in staan. Even voor jouw beeldvorming, je dood dan zijn kind. Zo eenvoudig is het. Je hebt de keuze wettelijk gezien om dat te doen maar de emotionele gevolgen voor zowel jou als hem ben je zelf verantwoordelijk voor.
Zoals ik lees hoe jouw man is zou ik nog eerder kiezen voor een opname in een rusthuis/belgeleide plek voor de komende maanden/jaar en je man voor het gezin laten zorgen. Wat is een jaar op een heel mensenleven als je daarna samen verder kan met je man en kinderen. Dat werk zou ik je niet zo druk om maken, volgens mij heb je veel grotere problemen wat eerst opgelost moet worden.
Daarbij nog: angst is een slechte raadgever. En het enige wat ik lees is een bange vrouw.
Lieve vrouw, je schrijft dat je gelovig bent. Zowel jij als je man. Ik weet niet wat je gelooft of in wie je gelooft, maar ik zie medeschrijfsters hier zeggen dat je moet kiezen wat voor jou goed voelt. Voor mij, als christen, is dat lastig. Want ik moet niet doen wat goed voelt voor mijzelf, ik moet doen wat God van mij vraagt. En ja, dat kan botsen, flink ook. Vroeger deed ik ook wat goed voelde voor mij en de gevolgen daarvan draag ik dagelijks. Had ik toen niet gedaan wat ík wilde maar wat God wilde had dat niet zo geweest. En het weten dat de gevolgen 100% mijn eigen schuld zijn is zwaar. Dus eigenlijk is maar een vraag belangrijk: kun je jezelf nog volkomen recht aankijken, met een schoon geweten als je kiest voor een abortus? Weet je dan zeker, ook vanuit je geloof, dat het de juiste keuze is? Alle liefs ❤️
Mensen in de oorlogen bidden continu en die worden ook vermoord etc etc
Een vrouw in zo toestand en dan met zo verhaal aan komen pff lees haar reacties dan zie je hoe zwaar ze het heeft. Daar kan je geloof je niet altijd mee helpen hoor .
Op je andere berichtje kan ik niet meer reageren, dus even hier. Ik denk al twee dagen na over je berichtje namelijk 😉
Je bent zelf ook gelovig zeg je, maar tegelijk dat gebed/geloof niet gaat helpen in deze situatie. Dat botst voor mij behoorlijk. Ik heb God wel grotere dingen zien doen, eigenlijk. Ik geloof echt dat het juist het verschil zal maken als je het volle vertrouwen aan God geeft en het roer uit handen. Ook voor deze lieve vrouw.
Ik wil eigenlijk heel veel zeggen maar kan nog steeds de woorden er niet zo goed voor vinden. Vind dit ook niet de plek eigenlijk, maar goed, het moest toch blijkbaar ook van m'n hart af. 😉😘
Voor jou kan dat misschien zo voelen , maar zoals ik al heb aangegeven ze heeft het al een tijdje heel zwaar met der problemen en alles eromheen. Ze heb nog 4 kindjes lopen , en met zwangerschap hormonen erbij , kan het nog meer uit de hand lopen.
Ik heb respect voor elke geloof , maar ik denk nu in het belang van haar en wat de gevolgen kan zijn.
Een noodkreet kan je niet negeren, en dit is gewoon iemand over het randje helpen die het al ontiegelijk zwaar heeft.
Met of zonder geloof , uiteindelijk moet ze alles zelf alle ballen in de lucht houden, en dat kan ze nu simpelweg niet .
Ik snap ook dat voor gelovigen dit echt een not done is , maar ik snap haar en haar situatie, en om iemand dan over te halen met geloof lost alles op en heb je steun aan , is gewoon niet altijd zo .
Haar man is er bijna nooit zorg voor 4 kinderen geen hulp mentale problemen etc , hoe denk je dat dat tijdens een zwangerschap verder ontwikkelt en erna?? Een baby heeft veel zorg nodig net als haar andere kindjes , is niet altijd rozengeur en maneschijn helaas , de gebroken nachten , de voedingen , zorg voor andere kindjes , vooral als het een huilbaby is of wat dan ook kan zo iemand net over het randje trekken om verkeerde dingen te doen .
Ze heeft al aangeven dat ze soms tegen een vangrail wou rijden , met nog een zwangerschap en baby'tje zou dit echt kunnen gebeuren , en dat moeten mensen ook begrijpen ongeacht geloof of niet .
Maar snap jou ook , maar haar ook.
Ik heb dit van dichtbij meegemaakt en weet hoe fout het kan aflopen en dat gun ik niemand niet .
Niemand is een rustige tocht beloofd, maar wel een behouden thuiskomst ❤️
Weet je, ik geloof echt dat dat vet stom klinkt als je niet gelovig bent, maar voor een gelovige is dat zó'n rust. Nee, door te bidden lossen niet alle problemen op, maar ze kan zich wel gedragen voelen. Ze schrijft zelf ook gelovig te zijn hè, het is niet opdringerig bedoeld oid.
Ik ben zelf ook gelovig , maar in bepaalde situaties zoals to is het gewoon echt niet verantwoord om een zwangerschap door te zetten met der problemen wat ze nu heeft .
Uuteindelijk staat ze er alleen voor haar man is veel van huis ze heeft nog 4 kindjes en psychische problemen wat door een zwangerschap meer kan verergeren , wat als de baby een huilbaby is of wat dan ook ? Dan kan je wel aan je geloof vast houden maar zij zal er compleet aan onderdoor gaan met alle gevolgen van dien
Precies dit ja en ik snap ook heel goed wat je bedoeld met als je niet gelovig bent. Want het is ontzettend moeilijk uit te leggen terwijl het voor ons de basis in ons leven is. En daar vanuit leven wij. En net wat je zegt het dragen is juist zo belangrijk, elkaars lasten dragen.
Ik ben het zeker wel met pandabeertjes eens en vind het ook dat je het juist heel weloverwogen geschreven hebt! En ik vind je advies ook zeker een goed idee!
Hoe kun je oordelen of het wel of niet een oplossing is voor iemand die je niet kent? En waarom telt de mening en het gevoel van de man wel, maar die van haar niet? Ik vind dit juist heel krom geredeneerd.
Wie ben jij om zo oordeel te geven misschien ben jij wel rijp voor pieterbaan centrum met zo reactie sjonge jonge man iemand verder de grond intrappen word je daar gelukkiger van .
En als ze zulke problemen heb wat jij aangeeft , zou een abortus juist wel beter zijn he .
Met je je dood zijn kind denk na voordat je zoiets eruit gooit
Interessant dat zoveel mensen dit empathieloos vinden. Ik heb enorm te doen met deze vrouw, maar ik ben over het algemeen heel nuchter en realistisch. Ja ik denk dat abortus hierin geen optie is. Waarom? Omdat het overduidelijk is dat ze hierin tegen de wil vd vader van het kind ingaat, even omdraaien. De vrouw wil absoluut geen abortus en de man wel ivm psychische staat. Wat denk je dat er dan gebeurd? Deze man staat overduidelijk klaar om zijn vrouw en kinderen in alles te helpen, en zoals zoveel gebeurt… is dat niet altijd op de manier waarop dat helpend is want blijkbaar ziet hij niet volledig de nood die er is. Maar ook daar is hulp voor te krijgen.
Ik denk dat er nog veel en veel meer problemen komen als ze dit gaat doen. Niet dat ik haar dat gun, juist niet lieve mensen. Ik probeer haar dat te laten zien. En voor de problemen die er zijn moet veel meer hulp komen dan er nu is, dat is geen veroordeling of de grond in trappen, dat is advies wat ík denk dat helpen kan om deze situatie te overbrug. Maar hé, wie ben ik. Luister niet als je niet wilt, maar laat me alsjeblieft de mogelijkheid houden om eerlijk te zijn.
Ik snap je standpunt nu ja , vandaar dat ik aangaf eerste reactie vond ik best hard , maar nu je het zo heb uitgelegd snap ik jou mening nu veel beter en kan me daar ook in vinden.
Mooi gezegd ❤️ Ik lees juist heel erg jouw empathie en compassie met en voor deze vrouw.
@topicstarter, zoek ajb meer hulp dan alleen die arbo-arts, die jou en je situatie niet goed lijkt te begrijpen. Zoals eerder gezegd, neem bijv samen met je man contact op met Siriz. Er is echt meer (hulp) mogelijk dan je nu krijgt en ziet.
Daarnaast wens ik je heel veel sterkte en kracht toe in deze enorm heftige en ingewikkelde situatie.
Sorry maar wat? Ze hebben een kleine van 6 maanden, ze heeft een PND en jij gaat haar nog even verder neersabelen? Nagenoeg zelden is een abortus een keuze waar de vrouw als simpelheidje mee omgaat, dit gaat niet om iets wat ze graag wil, maar deze mama ziet geen andere uitweg, een PND of depressie ansich is niet even met twee keer zuchten weg. Even goed zijn de gevolgen van het uitzitten van een zwangerschap ook niet te overzien hiermee ze staat op standje overleven gaf ze in haar vorige topic al aan.
Dit soort reactie krijg ik dus de hele tijd. Iedereen vindt het heftig en vindt er wat van. Ik heb hier zoveel om gehuild en huil er nog steeds over als ik een andere uitweg zou zien had ik daar absoluut voor gekozen. Soms denk ik als ik nu de vangrail in rij is alles opgelost. Het is niet dat ik denk oh ik doe abortus en alles is klaar
Je moet doen waar je zelf goed bij voelt en achter staat.!! Laat meningen van anderen niet jou pijn doen want dat verdient niemand.
Snap jou helemaal en erg jammer dat sommige hier aan hun mening denken en denken dat alles met toverstafje word opgelost of via hun geloof.
Trek je niks aan van die zure meningen en doe wat het beste is voor jou!! Je mag me ook altijd een prive bericht sturen als je een luisterend oor wilt .
Ik vind het vreselijk dat mensen jou deze verwijten geven, zonder van de hoed en de rand te weten, direct oordelen, ik word er oprecht naar van. Weet dat mijn inbox een veilige haven is voor je verdriet, je twijfels en dat jij er mag zijn in hoe je bent
Die kunnen beter eerst naar zich zelf kijken, en niet denken dat als alles bij hun perfect eruit ziet voor de buitenwereld dat dat bij een ander ook zo is .
Echt jammer zulke reacties beetje sympathie is tegenwoordig ver te zoeken.
Aangezien je momenteel wordt behandeld voor je depressie, kun je deze situatie met je behandelaar bespreken? Samen met je man daar heen gaan. Alles op tafel leggen. Beide kanten. Ik geloof ten zeerste dat je door je depressie alles niet geheel overziet. Niet voor nu. Niet voor de toekomst. Maar; bekijk je alles wel reeel? Dit zonder oordeel van onbekenden. Want daar gaat het niet om. Met betrekking tot je Arbo arts: je kunt altijd een second opinion aanvragen. Maar, ik ben het wel ergens eens met Koffieverkeerd. Er word je niet gevraagd weer volledig aan het werk te gaan. Er wordt geopperd om koffie te komen drinken. En júist mensen in een depressie hebben af en toe een schop onder hun kont nodig en hebben baat bij structuur. Dus, zo’n heel slecht voorstel vind ik het niet (empathie loos misschien wel, de manier waarop)
Ik ga het donderdag met mijn behandelaar er over hebben. Het gaat mij erom dat er van mij word verwacht dat ik een week na abortus weer gezellig koffie moet drinken en dan 2 weken er na moet op bouwen met re integratie ik vraag niet om nog jaren thuis te zitten maar vind het wel heftig dat ik na een week al gezellig moet doen en moet doen alsof er niks aan de hand is.
Bedrijfsmatige point of view van de arts: het koffiedrinken is een aantal minuten, zeg 30. Dan blijven er in die week nog 167,5 uur over om het te verwerken. En juist structuur en regelmaat, en het ‘normale’ weer langzaamaan oppakken helpt daar doorgaans beter bij. Ik snap echt volledig dat je pet daar niet naar staat. Maar ik gok dat dat meer komt door wat je hieronder ergens beschrijft dat het niet ziet zitten. Het verwerken van zoiets ingrijpends valt of staat niet bij een half uurtje koffiedrinken op je werk. Om de week daarna 2 uur (aangepast) te werken. Niemand vraagt je om te doen alsof er niks aan de hand is. Maar dit is hoe de bedrijfsarts er naar kijkt. Want werkt dit niet, dan is er een plan die aangepast kan worden. Maar daarvoor moet er wel eerst een plan liggen. Maar denk wel dat hij nog een cursus empathie en communicatie mag gebruiken, dat denk ik nog steeds.
Sorry, dat haalde ik niet uit je eigen tekst “ koffie moet drinken op het werk en daarna moet opbouwen met 1x2 uur.”
Maar nogmaals: plannen zijn er zodat er iets ligt wat aangepast kan worden als het niet werkt. Welke kant op ook. Het is geen vast contract dat je aangaat.
Misschien sta ik er negatief in door eerdere gebeurtenis waar ik gedwongen werd mijn contract te verlagen omdat het te integreren niet snel genoeg ging volgens hun. Als ik aangaf dat het te veel werd zeiden ze nee hoor dit is het advies van de bedrijfsarts en die volgen we op ook al ging het niet goed met mij. Mijn man moest extra werken zodat mijn gat van inkomen opgevuld werd omdat ik van 36 naar 16 uur ben gegaan
Wat een moeilijke situatie. Ik zou proberen het gesprek met je man m aan te gaan, met al je angsten, zorgen etc. Misschien kan je de huisarts of iemand anders die hier ervaring mee heeft erbij te vragen? Ik denk dat jullie eerst weer moeten verbinden en dan samen een keuze kunnen maken. Meent je man het echt? Of is het een manier om zijn wanhoop duidelijk te maken. Ik zou echt proberen echt in gesprek te gaan en alles op tafel te leggen.
Ik weet zeker dat hij het meent omdat hij bij mijn vorige zwangerschap ook 4 maanden thuis is geweest om voor de kinderen te zorgen omdat ik niet kon lopen door bekkeninstabiliteit. Alleen is het echt angst vanuit mij dat ik het nu niet kan overzien wat het beste is om te doen
Door die abortus door te zetten gooi je het leven van je kinderen meer overhoop dan dat je samen met je man er voor gaat. Maar ik merk dat jij hem niet vertrouwd, en zonder dat lukt geen enkele relatie. En als je gelooft, weet niet precies waarin, maar is dit dan niet dé gelegenheid om daarin je rust te vinden, goede afspraken te maken en ook eens na te denken waarom je hem niet vertrouwd dat hij je helpen wil? Het is ook zijn kind he, en zijn verantwoordelijkheid.
Geloof mij. Als ik tijdens mijn postnatale depressie had ontdekt dat ik zwanger zou zijn geweest, had ik mezelf van het leven beroofd. Geen grap. Ik had dat écht niet aangekund (lichamelijk en mentaal) maar ook de toekomst niet kunnen overzien. Dus ‘er samen voor gaan’ was voor mij een doodsvonnis geweest. Ik snap de keuze van Lia174 heel goed in deze. En voel de pijn van het onbegrip van de man.
Ik herken het ook voor een deel. Maar sta er toch anders in. Dat kan en day mag. Ondanks alles blijf je verantwoordelijk voor je eigen keuzes en ik laat angst en depressie mijn leven niet regeren. Jij kent mijn geschiedenis niet eens dus net doen alsof ik niet weet wat ik zeg slaat nergens op.
en waar schrijf ik dat? Nogal vrije interpretatie.. jij vindt het jouwe, ik vind het mijne. Ik reageer alleen dat als iemand in zo’n situatie zou hebben gezegd ‘er voor gaan’ dat ik diezelfde week nog zelfmoord zou hebben gepleegd. Prima dat jij vind dat dat jij dat niet zou ‘mogen’. Maar zo werkt een depressie nou af en toe.. je denkt niet meer realistisch
Ik ben nog nooit zo bang geweest voor mijn eigen gedachtes er was echt een tijd dat ik dacht ik rij gewoon de vangrail in en dan is alles klaar. Als mijn baby huilde dacht ik zie je nou ze had er niet moeten zijn ik durfde amper met haar alleen te zijn. Als mijn man aangaf dat hij boodschappen ging doen kreeg ik een paniek aanval en vroeg ik of hij haar niet mee kon nemen
Ik snap echt heel goed wat je zegt. Alleen heeft het niet zo zeer met vertrouwen te maken maar meer met de angst die ik heb. Ben gewoon zo bang dat ik het niet aan kan en dat ik nog dieper weg zak en er straks nog moeilijker uit kom. Mijn man is de meest loyale partner en echt een geweldige vader alleen hij snapt niet wat het psychisch allemaal met mij doet hij is iemand die in oplossingen denkt en dan zegt we lossen het wel op dan is het klaar terwijl het niet om de oplossing gaat maar mijn gevoel en hoe ik me voel. Ik heb hem proberen uit te leggen wat een postnatale depressie is en wat het met mij doet alleen snapt hij dat niet wat een kind is het mooiste wat je overkomt hoe kan je daar niet gelukkig mee zijn
Een abortus is heftig en verdrietig, en ik begrijp dat je hoofd dan niet direct naar werken staat. Maar hoe lang wil je vrij krijgen? Dit klinkt veel harder dan ik bedoel hoor, maar welke periode plak je op zoiets? Je bent vanuit je ziektewet traject toe aan re-integratie. Dit komt er nu bij, en daar wordt rekening mee gehouden. Er wordt je niet gevraagd door te gaan alsof er niets aan de hand is. Je krijgt een week vrij na de abortus en moet daarna een kop koffie komen drinken. Dat is niet onredelijk. Daarna betekent opbouwen eens in de week 2 uurtjes (aangepast) werk. En als het niet gaat, wordt zo’n traject weer bijgesteld. Dus gaat het straks toch niet, dan gaat het niet. Bij voorbaat al nee zeggen, lijkt me niet nodig.
Je werk is niet de veroorzaker van je stress, je man wel. Hij is de gene die je zou moeten steunen bij het maken van deze moeilijke beslissing. Hij mag liever geen abortus willen, hij mag het moeilijk vinden, alles. Maar hij hoort jou bovenaan te hebben staan, dit samen te willen doen. En al helemaal niet te dreigen met een scheiding. Hij zorgt er voor dat het alleen jouw keuze wordt en dat die keuze dan is: óf jouw lichaam en mentale staat naar de klote óf je gezin uit elkaar gerukt. Wat voor partner is dat? Ik zou boos op hem worden, niet op de arbo arts.
Je hebt echt een rot situatie… Ik hoop dat je nog ergens anders steun kunt vinden. Heel veel sterkte de komende tijd!
Ben absoluut niet boos op de arbo arts ik snap ook echt wel dat hij zijn werk doet. Alleen vind ik het jammer dat hij mijn postnatale depressie mijn bekken klachten en mijn klachten aan mijn hand waarvoor ik in behandeling ben niet serieus neemt. Hij neemt niet eens de moeite om mijn behandelaars in te schakelen ook al heb ik er om gevraagd. Mijn neuroloog gaf aan dat het belangrijk is om goed ingesteld te worden met mijn medicatie wat betreft mijn migraines en dat het voor nu belangrijk is om geen stress te hebben of druk te ervaren. Het probleem is niet dat ik niet wil werken ik werk al sinds mijn 15e het probleem is dat ik nu echt op ben lichamelijk en mentaal. Ik zit pas 5 maanden in de ziektewet 2 maanden voor mijn bevalling en nu 3 maanden na mijn bevalling het is niet zo dat ik al jaren thuis zit ofzo
Dit is info die er niet bij stond. Je kunt een second opinion aanvragen bij een andere arbo arts. Het integratie plan moet wel passend zijn, anders is het sowieso gedoemd te mislukken.
Wat betreft het abortus deel, blijf ik vinden dat je man je echt in een onmogelijke positie zet door de communicatie af te sluiten met zijn dreiging. En vanuit de werkgever een week tijd rond die abortus vind ik niet onredelijk.
Mag ik vragen waarom je een week tijd niet onredelijk vindt voor zoiets ingrijpends? Misschien sta ik er te emotioneel in en zie ik het niet helder hoor. Maar dit is toch een keuze die je je hele leven beïnvloed
Hier in dit topic zeg je ook alleen ‘Arbo en abortus’. Dat is je goed recht, maar daarmee sla je eigenlijk het grootste en meest belangrijke deel van je ‘dossier’ over. Afgaande op de informatie uit je eerste bericht snap ik de arts prima. Afgaande op alle andere informatie die je hier schrijft, ben je volgens mij alle vertrouwen in deze persoon kwijt en zou ik voor een second opinion gaan.
Klopt wat je zegt. Ik denk dat ik zo hoog in mijn emotie zit door het gesprek van vanmiddag dat ik een groot deel vergeten ben erin te zetten. Ik zei ook tegen hem in het gesprek het gaat nu alleen om de abortus steeds maar dat is niet de reden dat ik ziek gemeld ben hij ging er niet op in. Ik heb het toen ook maar gelaten omdat het geen zin had om in discussie te gaan
Zoiets is heel persoonlijk, daar valt dus niet echt een tijd op te plakken. Maar vanuit een werkgever bekeken is een week niet onredelijk. Ik bedoel, voor het overlijden van een ouder, broer of zus, krijg je 4 dagen verlof.
Waar het omgaat is dat er nu alleen naar de abortus wordt gekeken en niet naar de reden van de ziekmelding. Ik ben niet ziekgemeld omdat ik een abortus ga doen maar omdat ik een postnatale depressie heb en carpaal tunnelsyndroom in mijn rechter hand. Daarnaast ben ik in behandeling bij de neuroloog voor mijn migraine aanvallen en loop ik voor mijn bekken klachten bij de fysio. 6 weken geleden kon ik volgens hem nog lang niet re integreren en moest ik aan mezelf denken en het rustig aan doen en nu is er van alles mogelijk terwijl het mentaal slechter gaat
Wat zal het allemaal lastig zijn meid. Ik kijk elke dag wel of je gereageerd hebt op de vorige v en a. Even over het deel van je man. Hij wil scheiden als je het doorzet. Maar heeft hij ook aangegeven wat hij meer of anders kan doen als je voor het leven kiest? Ik ben zelf mama van 5 eigenlijk 6(mk) ook in korte tijd. En moest ook veel zelf doen. Dus weet deels hoe je je voelt. Maar als je met je man deeltaken zou gaan maken met tijd voor jezelf. Hoe zou je dan de keuze maken.? Ik denk aan je. En hoop dat je een keuze mag maken waarbij je ook rekening houd met je eigen normen en waarden zoals je dat ik je vorige vraag aangaf
Hij zegt dat hij de zorg van de kinderen op zich gaat nemen en dat hij dan wel thuis blijft om voor ze te zorgen. Alleen ben ik bang dat hij dit zegt om mij te overtuigen de zwangerschap te houden. Ik ben gewoon zo bang om verder psychisch in de knoop te zitten mijn antidepressiva is al verhoogd door de huisarts. Ben gewoon zo bang voor de toekomst en voel me zo schuldig naar mijn kinderen omdat ik onze gezin kapot maak. Ze hebben het nu goed en door mij gaat het stuk
Hoe kom jij erbij dat jij het gezin kapot maakt? Dat is een leugen! Jij hebt jezelf niet zwangergemaakt. Daar waren jullie samen bij. En per ongeluk ben je zwanger geraakt. Daar hoeft je gezin niet aan kapot te gaan. Echt niet. Door alle hormonen, slaan je gevoelens en gedachten op tilt. Ik denk echt dat je nu je man wat meer vertrouwen moet schenken. Dat is heel moeilijk als je in paniek bent. Maar hij is niet in paniek. Hij kan de boel wél overzien. Ik denk dat dat de enige manier is om hier samen doorheen te komen.... Angst is een slechte raadgever....
Misschien duidelijke afspraken maken(desnoods op papier) Hoewel jij zwanger bent is hij mede verantwoordelijk voor je zorg van je gezin en ongeboren kindje. Je schrijft dan je bang bent dat je je gezin kapot maakt. Maar ergens denk ik dat n abortus het niet beter zal gaan maken. Het blijft een onderdeel van je leven..en dat van je gezin. Is het mogelijk dat je tijdelijk stopt met werken? Of evt thuiswerk te gaa doen? Ouderschapsverlof opnemen van je jongste? Zodat je even niet druk hoeft te maken om te gaan werken. ?
Om heel eerlijk te zijn is niet eens werken het grootste probleem ik werk maar 16 uurtjes. Het is meer dat ik me sociaal maanden heb geïsoleerd dat ik angstig wordt bij het idee dat ik weer leuk moet doen. Ik heb de afgelopen maanden echt afgezien en kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst echt gelachen heb of het een keer echt leuk heb gehad. Ben gewoon zo bang om onder de mensen te zijn naast mijn man en kinderen is mijn broertje enige die ik zie of spreek. Wanneer ik geappt word door vriendinnen duurt het echt dagen voordat ik erop reageer omdat ik niet weet hoe er op moet reageren of moet zeggen. Het lijkt gewoon alsof ik niet meer weet wie ik ben of wat ik voel
Geef jezelf niet de schuld!! Ik vind het eerlijk gezegd wel heel erg triest van je man dat hij wil scheiden wanneer jij je grenzen aangeeft, dat je lijf en mentale toestand niet nog een kindje aankunnen. Daarmee kies je juist ook voor je andere kinderen en je gezin. Dat is toch niet elkaar steunen, er voor elkaar zijn en "tot de dood ons scheidt"??
Klopt alleen is het grootste probleem dat wij gelovig zijn. Hij zegt dat hij niet met zichzelf kan leven dat we een gezond kindje weg halen terwijl we alle middelen hebben om er voor te zorgen. Dat dit tijdelijk is en dat we er wel door heen komen samen. Alleen zie ik op dit moment niet in hoe ik me dat moet voorstellen
Klopt ik heb 1 echo gehad. Om heel eerlijk te zijn was ik alleen maar aan het huilen vooral toen ze aangaf dat het hartje klopte. Ik had zo gehoopt dat ze zou zeggen dat het niet goed zat of dat ze nog niks duidelijks zag dan was de keuze gemaakt. Ze heeft een envelop met foto mee gegeven heb het nog niet open gemaakt. Tijdens de echo vroeg ik of ze scherm kon draaien omdat ik er niet naar wilde kijken. Ik vind het zo erg dat ik dit over mijn eigen kind zeg en voel me hierdoor echt een slecht mens
Ik snap dat jullie gelovig zijn, maar kan hij wel met zichzelf leven wanneer hij zijn gezin kapot maakt?
Overigens is het natuurijk ook een keuze waar jullie goed over na moeten denken en wat je niet zo maar doet. Maar je moet ook om jezelf een je andere kinderen denken. Heb je al hulp gezocht zoals de vorige keer gesuggereerd is? Zij kunnen je helpen!!
Mijn advies is om voorlopig ziekgemeld te blijven en tijd met je man te nemen om hier samen heel goed over te praten... Het gaat over het kind van jullie samen... En of jullie elkaar durven te vertrouwen... Dat werk is nu het minst belangrijk. Het gaat nu over jullie keuze voor elkaar en welke keuze jullie sámen gaan trekken... Vraag anders hulp bij jullie gesprekken samen... Ik dacht dat Siriz daar ook in kan helpen.... De keuze zoals jij hem nu ervaart, lijkt me voor niemand gezond....
Siriz is er inderdaad ook voor deze vragen. Ze willen je graag helpen. Hen bellen en al is het om je hart te luchten kan je helpen om te kiezen. Plus van nog even zegt. Met je man praten. En samen een weg proberen te vinden
Nou ik zou me in dit geval weinig van de arbo arts aantrekken en gewoon zeggen dat het niet kan wat hij wil. Je eigen grenzen aangeven. Hij kan hoog of laag springen, maar hij zal je niet komen ophalen om te gaan koffie drinken op het werk.
Ik ben geen jurist, maar volgens mij kan dat niet. Ben je lid van een vakbond? Dan zou ik die inschakelen, die kunnen je helpen. Een bedrijfsarts hoort ondersteunend en helpend te zijn, niet extra belastend/beschadigend
Ik ben geen jurist, maar volgens mij kan dat niet. Ben je lid van een vakbond? Dan zou ik die inschakelen, die kunnen je helpen. Een bedrijfsarts hoort ondersteunend en helpend te zijn, niet extra belastend/beschadigend
Dan heeft je arbo-arts pech. Zeg dat je overspannen bent en depressief. Wat hij daarmee doet, is dan aan hem. Nu is het tijd voor je gezin en je toekomst.
Dat heb ik al aangegeven dat mijn antidepressiva medicatie is verhoogd. Hij had er weinig empathie voor enige wat hij steeds zei was het leven gaat door en je moet in ritme komen
Dit is mijn 5e kindje in 5 jaar tijd. Mijn jongste is half jaar oud en na mijn laatste zwangerschap heb ik nog veel lichamelijke klachten daarnaast heb ik ook nog een postnatale depressie waar ik voor behandeld wordt. Lichamelijk ben ik echt op en denk ik dat mijn lichaam nog een zwangerschap zwaar gaat vallen. Ik heb ook hele zware zwangerschappen. Ik ben door de anticonceptie zwanger geraakt.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (163) Verversen