Alsof mijn lichaam mij na weken voor de gek houden mij toch wilde waarschuwen kreeg ik twee uur voor mijn termijn echo afspraak menstruatie krampen en uiteindelijk bloedverlies. Wat meteen niet meer goed voelde bleek bij de verloskundige dus waar. Ons kindje had geen kloppend hartje meer en was ook veel kleiner dan verwacht. Het had maar de grote van een week of 8.
Mijn hart is gebroken.
Het ergste vind ik nog dat de krampen en bloedverlies nu weer gestopt is, terwijl ik niets liever wil dan dat het er eruit komt. Ik vind de gedachten van een overleden kindje in mijn buik verschrikkelijk en wil het graag afsluiten. Ik hoop dat het van het weekend als nog vanzelf los komt en anders gaan we maandag naar de gynaecologe.
@ Hazelrae Geeft niets, ik kijk hier ook niet dagelijks. Wat heftig dat het bij jou zo is misgegaan, en je het zonder verdoving hebt moeten ondergaan, en daarna nog weer niet goed! Bij mij bleek de eerste controle ook niet goed, ze dachten aan weefsel of toch stolsels, moeilijk te onderscheiden op de echo. Ik zag het alweer voor me; alles in de war, ontstekingen etc. etc.. Ze wilden me me Misoprostol naar huis sturen. Ik vroeg of ik het nog even mocht afwachten, ze hadden toch nog een (dubbele) afspraak staan voor 10 dagen later. Gelukkig mocht dat, mits er geen koorts zou komen. Was wel spannend; had veel buikpijn, tussendoor bij huisarts nog CRP laten prikken en die zat net onder het randje... Gelukkig bleek de 2e controle goed; geen pillen of nogmaals een curretage! Inmiddels 11 dagen geleden, en ben nu ongesteld geworden vandaag. Niet comfortabel, maar de gedachte dat "alles het weer doet" is erg fijn. Dat van verwerken in je hoofd snap ik wel. Ik vond het inderdaad vooral ook fysiek erg spannend, dat staat dan erg op de voorgrond tijdens alle controles, zeker als het niet goed is. Je vertrouwen in je lichaam is even weg. Toch blijf ik erbij dat dit voor ons, ons gezin en ons meisje (want het bleek een meisje! Ons 3e meisje.. hoorden we dankzij DNA van de vlokkentest) het beste is. Maar het idee dat ik nu ongesteld ben, en dat al dat bloed en nog kleine stolseltjes restjes zijn van waar ze 13+2 dagen heeft mogen wonen in mijn buik, een plek waar een babytje veilig zou moeten groeien en ontwikkelen ipv eruit gerukt te worden, vind ik wel heel zwaar. Soms "vergeet" ik haast hoe echt het was, de zwangerschap. Ik heb mijn 9 maandenboek vervolgt met het verhaal hoe het gegaan is. Foto's ingeplakt van alles wat met de baby/zwangerschap te maken had. Alle kaartjes ingeplakt die we kregen vanuit de omgeving.. En een hangertje aan mijn ketting met een hartje en 1-11-2019 erop. Zo is ze altijd bij haar zusjes.
Verder deel ik je mijlpaal gevoel. En af en toe een kutdag. En die mogen er zijn! Hoe sta jij er nu in, betreft een volgende zwangerschap? Of denk je daar liever helemaal nog niet over na?
Zo verdrietig.. veel sterkte.. hoe is het nu inmiddels?
Wij hebben de beslissing zelf moeten maken, de NIPT test gaf reden voor een vlokkentest. Helaas bevestigde die het vermoeden en hebben we heel snel moeten handelen. Bevallen zag ik niet zitten (trauma, ik zou deze x ook een geplande sectio krijgen), en een curretage mag in ons ziekenhuis tot 13+3.. Op 1 november ben ik met 13+2 naar de OK gegaan, en is onze zwangerschap beëindigd. Het was alsof ik in 2en werd gesplitst, mijn hart schreeuwde om onze baby en mijn hoofd wist dat dit het beste was voor ons allen.
En nu.. moet je daar van herstellen. Ik vind het heftig; ik voelde ons babytje soms al lichtjes (mijn baarmoeder lag erg naar voren, en herkende het nu duidelijk). En dan beslis je zoiets.. Al die dagen spanning, rotonderzoeken, een spartelende baby op de echo zien.. het was echt onmenselijk. Ik was er ziek van. En hoe snel gaat zo'n herstel, wanneer ben je mentaal weer oké, hoelang "mag" je jezelf nog zo moe, lamlendig en somber voelen? Ik weet het allemaal niet.. Iemand hier ervaring?
Ik lees je berichtje nu pas... Ik heb dit forum een tijdje ontweken. Ik vind het stoer van je dat je snel gehandeld hebt. Het verdriet is niet te omschrijven. Ik ben nu na bijna 5 weken weer op de been. Naast dat ik afscheid van het kindje moest nemen is alles zo'n beetje fout gegaan wat maar fout kon gaan. Ik heb eerst 5 dagen zelf afgewacht maar er gebeurde niks. Daarna met cytotec thuis begonnen, ik zal alle nare details niet eens benoemen. Het komt er op neer dat na twee sets pillen bijna 50 uur lang veelte heftig gebloed heb en in het ziekenhuis belanden. Daar bleek alles wel los te zijn gekomen, de arts kon het er daardoor met een tang verwijderen (helaas gaat dat zonder verdoving). Enigzins opgelucht en met bloedarmoede mocht ik wel naar huis. na twee weken controle echo gehad en dat bleek niet goed te zijn er zat toch nog weefsel. waardoor ik als nog onder sedatie geholpen moest worden.
dus echt tijd voor mijn hoofd heb ik niet eens gehad, lichamelijk was de hoofdzaak. Ik moet wel zeggen dat nu dat het allemaal achter de rug is, ik wel meer rust voel. Eerste ongesteldheid is al begonnen dat voelt wel echt als mijlpaal om door te kunnen. Ik heb af en toe een slechte dag, dan word ik eigenlijk al bijna huilend wakker. Ik vecht hier dan maar niet tegen en hoop dat de volgende weer beter is.
Heel veel sterkte ik had pcies hetzelfde in augustus bij de termijn echo en kreeg te horen daf het met 8.5 week gestopt was....bij mij was niets te merken helaas en kwam ook niet af het heeft er nog 4 weken daarna in gezeten medicatie gehad en al niets hielp dus uiteindelijk curretage gehad...ik hoop voor jou dat je er snel vanaf bent zodat je het een plaatsje kan geven😘
Wat verdrietig voor jullie. Heel veel sterkte, ik hoop dat je lichaam meewerkt en dat er geen ingreep nodig gaat zijn. Neem de tijd om het te verwerken, want het is heftig. Heel veel liefs van een mede-sterretjesmama. ❤
Sterkte meid Hier was ons vruchtje ook al even overleden. Met cytotec kwam dan alles gelijk mee. 5 maand later was ik opnieuw zwanger en dat zit (voorlopig) goed.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Mei 2020
reacties (14) Verversen