Hoi allemaal. Wie heeft er ervaring met prenatale depressie? Voor deze zwangerschap zat ik al niet lekker in m'n vel en had ik een hoop stress. Ik was eerst helemaal niet blij dat ik zwanger was, en heb nu eigenlijk ook nog steeds geen zin in deze baby. Kan nergens van genieten. Het ene moment gaat het wel goed met me en het volgende moment kan ik alleen maar huilen. Loop de hele dag rond met een brok in m'n keel. Ik ben van mezelf heel hard dus dit gejank constant ben ik helemaal niet van mezelf gewend en ik erger me er dood aan. Ik heb nog 2 kindjes (1, 3 jaar). Die van 3 zit nog steeds in de peuter pubertijd en heeft constant een grote mond. Heel normaal natuurlijk maar ik heb momenten dat ik hem even in z'n kamer zet omdat ik bang ben dat ik hem wat aandoe (klap geven oid), ik ben bang voor m'n eigen gedachten en gevoelens. Kan niks goed doen en alles gaat fout. Ben een kreng eerste klas naar mensen die goedbedoeld advies geven (waar ik niet om vraag maar goed). De jongste zit nu in een periode dat ie een gil opzet als ie z'n zin niet krijgt. En niet zomaar een gil maar echt zo een die door merg en been gaat. Ik denk vaak bij mezelf dat ik gewoon weg wil hier, of dat ik mezelf weer wil verminken zoals ik deed toen ik een puber was. Ik krijg af en toe echt geen lucht meer. Ik ben een huismoeder en doe héél hard m'n best om lief te blijven en het leuk te houden met m'n kinderen maar als er dan ook maar iets gebeurd dan is het meteen klaar. Ik weet niet meer wat ik moet doen? Ik heb het er met m'n man over maar ik denk niet dat hij snapt hoe diep het zit. En dat hij het op m'n hormonen gooit. Maar dit herken ik niet van m'n vorige zwangerschappen. Ik ben niet iemand die graag met wildvreemden praat over dingen. Ik ben 1 keer bij maatschappelijk werk geweest (toen was ik er nét achter dat ik zwanger was) en dat beviel me niks. Zo betuttelend en zweverig. Ik weet niet meer wat ik moet doen, voel me zó schuldig. Wat moet ik doen?
Wat naar voor jou! Je kunt het iig goed verwoorden. Wat je moet doen igb depressie tijdens zs weet ik niet, daar zijn gelukkig artsen voor. Wel weet ik dat het onwijs fijn is iets voor jezelf te hebben als je thuis bent. Ik ben zelf 2 avonden in de week gaan hardlopen met een vriendin. Gewoon na het eten weggegaan en man, vaat en kinders achtergelaten. Ik kwam thuis als het huis opgeruimd was en de kindjes in bed lagen. Heerlijk! Ik kwam dan altijd zo relaxed thuis! Misschien dat je zoiets kunt doen voor jezelf. Inmiddels lopen wij niet meer hard (bekkenklachten vriendin), maar wandelen we nog steeds ;)
Ik heb hier helaas ook ervaring mee en bij de vorige zwangerschap ook een post natale depressie gehad.
ik heb toen ik merkte dat ik me bij de tweede meteen depressief voelde toch de stap gezet om naar de huisarts te gaan.
Ik ben toen doorverwezen naar een psycholoog en de pop poli in het ziekenhuis.
Ik ben uiteindelijk aan de medicatie gegaan voor mijn prenatale depressie maar ook om weer een postnatale depressie te voorkomen na veel twijfels blij dat ik dat toch had gedaan want het gaat nu super goed met mij en had deze keer ook echt een roze wolk toen mijn dochter was geboren.
Dus heel goed dat je toch een afspraak heb gemaakt!
Bedankt voor je bericht. Ik kan de 23ste pas terecht bij de pop poli, daar baal ik wel van want ik ga me niet beter voelen zeg maar. Maar we sukkelen nog maar even verder. Medicatie vind ik wel eng, kennis van me heeft het ook gehad en haar kindje liep best wel achter met ontwikkeling. En dan nog niet te spreken over de ontwenningsverschijnselen waar het kindje last van krijgt. Hoe is dat met jou kindje?
Uiteindelijk als de keuze is medicatie en een blije mana zonder stress, of geen medicatie en een baby die ook niet blij is omdat ik alleen maar stress heb gehad ja.. Ik heb al t gevoel dat ik dit kindje niet wil, als het dan ook nog een monster word.. Hmm
Ga alsjeblieft met je huisarts hierover praten! Dat is echt belangrijk! Door de hormonen kun je zéker depressief worden en als je daar nu niet iets mee gaat doen, heb je straks veel kans op een postnatale depressie.... En waarschijnlijk versterken de hormonen de gevoelens die je al voor de zwangerschap had, waardoor het nog veel moeilijker wordt om ermee om te gaan.... Je moet echt nog een tijdje verder met deze hormonen in je lijf en het zou toch fijn zijn als je op de één of andere manier er beter doorheen komt dan zoals het nu gaat. En daar heb je toch anderen bij nodig, denk ik..... Heb je in je familie of vriendenkring iemand waar je dit mee kunt delen? En die misschien een paar uurtjes per week kan inspringen in je gezin, zodat je even een beetje ademruimte krijgt?
Een maatschappelijk werker zul je met deze klachten niet naartoe hoeven- die is hier niet voor opgeleid. Maar de huisarts kan je misschien wél de weg wijzen naar iemand die jou wel kan helpen... Er zijn echt meer zwangere vrouwen die voor dit soort problemen begeleiding krijgen. Wacht niet te lang en ga hulp vragen!
Bedankt voor je reactie. Heb vandaag geveld en de huisarts vond het toch ook wel zorgelijk. Heb volgende week een afspraak in het ziekenhuis. Fijn om te weten dat ik me niet aanstel. Nogmaals bedankt
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Kwaaltjes en aandoeningen
reacties (5) Verversen