@Histories - “Hoi.Ik wil even mi...„ Wat een heftig verhaal. Ken je het babyhuis? Er zit er 1 in Dordrecht maar ik geloof ook nog zoiets i meerdere plaatsen. Daar kun je terecht met je baby. Je krijgt er geloof ik begeleiding. En anders moeder baby opvang. Misschien kun je eens Google? Of via de huisarts? Zou je graag willen helpen al is het alleen maar een luisterend oor! Sterkte meid!
@Histories - “Hoi.Ik wil even mi...„ misschien een raar idee maar kan je niet terrecht in een crisis opvang dat ze jou en en kindje helpen met jullie leven weer op te bouwen en dat je de steun en hulp krijgt die je nodig bent .
er zijn bepaalde instanties waar je terecht kunt ... en misschien kan je dan ook weer een band opbouwen met je zoontje lief
Ik wil even mijn ei kwijt.
Mijn zoontje is 6 maand en half. Hij was een ongelukje en ik heb het daar enorm moeilijk mee gehad. Ik wilde op dat moment nog geen kind.
Ik heb het moederschap tot de dag van vandaag nog steeds niet kunnen aanvaarden. Het is een enorm makkelijk kind. Hij slaapt goed door, eet goed, nog niet ziek geweest, tandjes heeft hij amper last van én hij is heel snel in de ontwikkeling. Hij zit en rolt al naar beide kanten sinds 5 maanden en trekt zich recht sinds 3 weken. Niets te klagen dus. Maar toch... Ik wil geen moeder zijn. Ik hou enorm veel van hem maar toch zou ik de klok nog steeds willen terugdraaien.
Sinds een maand of 2 ben ik in therapie. Ik neem ook al 3 maanden antidepressiva. Ik merk weinig verschil. Ik wil enorm graag niet alleen fysiek moeder zijn maar ook emotioneel. Hij komt absoluut niets tekort, ik toon hem liefde en geef hem aandacht. Hij merkt niets van mijn slechte gevoelens. En toch... Het lukt me niet om over deze depressie te komen.
Moet wel zeggen dat ik een vreselijke zwangerschap had met een partner die me mishandelde en beloog en bedroog, familie die me niet de steun boden die ik nodig had. Daardoor heb ik emotioneel niet de band kunnen opbouwen tijdens mijn zwangerschap.
Ik studeerde ook nog dus had geen werk, het dak boven mijn hoofd raakte ik kwijt door mijn ex en ik had eigenlijk compleet niets op orde.
Ondertussen woon ik in bij vrienden, heb ik geen relatie meer (en mijn ex heeft ook geen interesse in mijn zoon, wat ik goed vind, hij heeft namelijk recent zijn nieuwe vriendin neergestoken), ik werk nog steeds niet want ik ben niet flexibel genoeg en depressief, heb weinig opvangmogelijkheden en voel me enorm vaak een tienermoeder qua stabiliteit. Ik word 24...
Ik weet, het is chaos, mijn verhaal maar moest even ventileren...
@claudje7 - “Zijn hier nog mensen...„ Hoi claudje7, ik zit momenteel in een zware postpartum depressie. Er is een Facebookgroep `Traumatische bevalling & postnatale depressie` via welke ik contact heb met andere ppd-meiden. Misschien dat je het fijn vindt je daar ook bij aan te sluiten? Grtjs!
@claudje7 - “Zijn hier nog mensen...„ Hey, ik ben dinsdag bij het cb geweest. Moest daar een vragenlijst invullen en brak... De verpleegkundige heeft mij, met mijn 3 jongste kinderen naar huis gebracht. Mijn man is gekomen en we werden door de cbarts gebeld; als je hoger scoorde als 15 had je een verhoogde kans op een postnatale depressie. Ik scoorde 20. Ik heb nu een verwijzing voor de ha.
Je mag me pb, heb ik liever als zo openbaar.. .
Hey,
Dankjewel voor jullie reacties. Heb ik zeker wat aan .
Gelukkig ben ik niet de enige en Gelukkig gaat het over :). Ja ach Je wordt er soms gewoon een beetje onzeker van want het is ook mijn eerste kindje en ik weet het ook allemaal nog niet zo goed hoe het moet . Maar net wat je zegt ik neem het mee en zie wel of ik wat doe met hun meningen. Precies wat jij zegt Deentje, anderen zien die kant van je kindje niet en dat bedoel ik dan met dat ik me verbaas over hoe anderen dan kunnen doen. Want mijn zus werd gewoon kwaad omdat ze haar niet op schoot kreeg. Het is niet dat ik het niet wil maar ze had een koortslip. Nu heeft de baby van een vriend van ons hersenvliesontsteking daardoor gehad dus ik ben daar dan voorzichtig mee. En dat kan ze niet accepteren en dan denk je ja je moet daar schijt aan hebben maar ik moet dat echt nog een btje leren geloof ik:P.
Ik doe ook echt 1 uitstapje per dag.
En proudmamaof, dankje en ik kan niet wachten totdat ze gaat lopen. Dat lijkt me zo grappig he haha. Ze is ook super lief en gelukkig huilt ze niet de hele dag door. Alleen als we op visite zijn geweest.
@Kbjte - “Hallo allemaal,Zijn...„ Hè heel herkenbaar had ik ook bij de oudste hij was een huil baby en kon ook van drukke omgeving van slag raken. En iedereen had een mening. Daarbij was ook depri. Het viel me zwaar en ik was eenzaam (woonde net in een nieuwe stad + iedereen werkt) dus herkenbaar. Het werd voor mij makkelijker toen hij 10 maanden was toen kon hij lopen en was hij een stuk meer te vrede. Nu is hij 6,5 en vreselijke lieve schat:) sinds hij op school zit ook veel andere moeders leren kennen.. hoop dat het een beetje hoop geeft:) het word echt puur genieten
Hallo allemaal,
Zijn hier ook moeders die het moederschap soms zwaar vinden? Ik ben 4 maanden geleden bevallen en ondanks dat ik heel veel van mijn dochter hou vind ik het soms ook wel moeilijk allemaal. Ik zit best wel veel alleen thuis en iedereen om me heen werkt. Mijn contract is niet verlengd en ik wil ook niet fulltime werken maar voor 2 of 3 dagen zou wel fijn zijn. Ik praat de hele dag tegen mezelf:P Vind het ook Vooral moeilijk dat anderen je baby beter kennen dan jij. Ik had van tevoren nooit gedacht dat andere mensen zo vervelend tegen je kunnen doen. Iedereen heeft wel een mening over hoe wij ons kind opvoeden. Ze bedoelen het miss wel goed maar wij kennen haar het beste en dus is het best wel storend dat iedereen zich zo met ons bemoeid. Mn dochter is heel erg gevoelig voor prikkels en we zijn al een paar keer met haar op verjaardag gegaan en na een uur begon ze zo hard te huilen dat ze helemaal in paniek raakte. Dat was zo erg om te zien dat ik haar nu gewoon ff niet meer op schoot doe als ik met haar opverjaardag ben. Op advies van mijn huisarts ook. Ze voelt zich niet veilig bij anderen als we ergens anders zijn. Dus ik doe dat nu ook niet meer. Ik wil gewoon het beste voor haar en nu krijgen we steeds commentaar dat we haar niet op schoot doen en dat we te beschermend zijn. Wie herkend dit?
Ik heb bijna 3 jaar geleden ook een spoedkeizersnede gehad, omdat het niet goed ging met mijn dochtertje. Ik heb dit als een trauma ervaren en hierdoor een postnatale depressie aan overgehouden. Gelukkig gaat het sinds een aantal maanden eindelijk weer goed met me en voel me weer de oude Helga! ik wou dit graag met jullie hier delen. ik zou graag wel eens met meer mensen in contact willen komen die een postnatale depressie hebben gehad na een keizersnede of gewone bevalling Groetjes Helga
Ik heb ook een pd., vaak hartkloppingen en paniek aanvallen.,waarvan ik echt bang wordt., sinds 3 weken aan de medicatie ad maar ik voel niet echt een verschil., k vind dit echt niet leuk wil weer snel het oude zijn., ik zie dat er heel weinig mensen dit hebben of over praten.,
@jinde - “@klein-meissie - “...„ Ze hebben al heel veel geprobeerd! En ga nu nog iets probere....anti depressiva hielp niet....Wordt er gek van ...wil eindelijk gaan leven. Thanks voor je reactie! X
Ik ben helaas ook depressief, alleen mijn kleine is net 1 jaar geworden.
Duurd een beetje lang. Te lang.
Veel ruzies in de familie, ook om de kleine, tijdens en na me zwangerschap en het breekt me echt op...
Geen beste vriendin waar ik soms lekker mee weg kan, of me ei kwijt kan, want die wilde ervan door gaan tijdens mijn depressie met me vent, en nu heb ik het helemaal goed gehad....zucht.......
Het valt me op dat er maar weinig meer over kraambed psychose gepraat word. Soms lijkt het wel alsof het een taboe is. Ik zelf ben afgelopen december na een hele zware bevalling moeder geworden van een dochtertje. En de 6e dag ongeveer heb ik een psychose gekregen. Hiervoor ben ik 3 weken opgenomen geweest in een ziekenhuis in tilburg. Uiteindelijk gaat het best wel goed met me. Maar ook ik heb mijn dochter vanalles verwijt want als zij er niet was geweest was ik nooit ziek geworden. Inmiddels besef ik dat dit helemaal niet zo is. Mijn kleine meisje kan er niets aan doen, en steeds meer kan ik inmiddels genieten van me kleine meisje. Maar een bericht voor vooral de mannen. Als je vrouw moet bevallen zal het vaak goed gaan, maar let aub op haar gedrag. Hoe eerder je opmerkt dat er een psychose word ontdekt, hoe eerder er hulp geboden kan worden. En het is geen taboe praat er over dat lucht wel een hoop op.
Overigens is er vandaag een doorbraak in de berichtgeving over Kraambedpsychose: deze wordt veroorzaakt door een ontregeld immuunsysteem. Afweercellen komen in het bloed terecht en tasten de hersenen aan waardoor deze niet meer funktioneren. Vandaar dat ik het geen mentale kwestie wil noemen, maar een lichamelijk probleem, wat zich uit in de hersenen.
@mamavanpearsje: preventie voor de 1e zwangerschap zal niet gedaan worden, immers de kans erop is miniem (slechts 1 op de 1000 vrouwen). Indien na de eerste bevalling een kraambedpsychose is ontstaan, kan bij de 2e zwangerschap NA DE BEVALLING met lithium worden gestart om dit te voorkomen. Kijk op mijn website www.kraambedpsychose.nl voor alle info (specifiek hierover een bericht van rond 8 maart 2012 --> Archief).
@Mamamini: sorry voor de late reaktie (ben tijdje grieperig geweest). Op de homepage staat hoe je je kunt aanmelden voor onze lotgenotengroep. Je bent in ieder geval welkom en niet de enige, dat laatste is een schrale troost...
@mamamini - “@mamavanpearsje - ??...„ @Mamamini: de tekst is op mijn verzoek aangepast. Een PPP is geen verlengstuk van een postnatale depressie (wat vaak wordt gedacht). Het is iets wat veroorzaakt wordt door het immuunsysteem en wat daarna effect heeft op je hersenen. Met mijn website www.kraambedpsychose.nl geef ik hier meer inzicht in. Voor mij ligt die periode al achter me, probeer nu een steun te zijn voor andere vrouwen. Voorlopig is er (oa via deze website) contact met ca 20 vrouwen die hetzelfde is overkomen.
@mamavanpearsje - “Meiden, zijn er hier...„ ik heb een ppp gehad maar ik kan me zeker wel inleven in hoe jij je moet voellen meis als je wil wil ik er echt wel met je over praten
het lijk wel of dat ik men kindje haat , hij werk op men zenuwen als die nie wilt drinken en niet wilt slapen , soms heb ik het gevoel dat ik hem haat , voel me echt wel een slechte moeder omdat ik haat voel van tijd , enorm gebrek aan slaap gevolg prikkelbaar , moe ,niet veel honger , zin in niets zoals hier staat een somber gevoel klopt , ik ben bang dat ik een depressie ga krijgen als ik dat men vriend vertel die wil me nie geloven dat ik denk da ik dat aan het krijgen ben , voel me enorm schuldig tegenover men kindje hebben jullie die gevoelens ook of gehad ?
Meiden, zijn er hier ervaringen betreffende preventie dmv natuurlijke producten? Ik heb een ppd gehad na de geboorte van mijn zoon, en ben nu weer in verwachting. Ik lees berichten over vitaminesupplementen en zelfs progesteron creme wat zou kunnen helpen. Heeft iemand hier ervaring mee? Bedankt!
Mag ik even een reaktie toevoegen aan dit onderwerp. Postnatale depressie en kraambedpsychose zijn 2 verschillende ziektebeelden die niets met elkaar te maken hebben. Het is geen `mentale instorting` zoals op deze website neergezet wordt. Een psychose wordt veroorzaakt door het immuunsysteem. Kijk op mijn website www.kraambedpsychose.nl voor meer info. Groetjes, Karin den Oudsten
Ik heb zelf een kraambedpsychose (postpartum psychose) bij mijn oudste gehad. Bij mijn jongste is hij gelukkig weggebleven! Voor mensen die er over willen praten hoe zij zich gevoeld hebben ten tijden van hun zwangerschap en na hun bevalling je kan altijd een prive berichtje sturen
hoi dames, ik zit met een raar gevoel... wij wisten altijd duidelijk te weten dat ik zwanger was van een meisje ( ik was zoooooooo blij) en nu sinds gisteren (38 weken) zou het plots een jongen zijn... kan dit? ben ik nu een slechte mama omdat ik mij daar echt slecht bij voel dat men meisje nu vervangen misschien zou zijn door jongen??.... mijn vriend heeft namelijk al 3 jongens uit een vorige relatie.
Ik hoor helaas ook tot die grote groep mama's met een depressie na de zwangerschap. Pas als je het zelf meemaakt en op gaat zoeken op internet bijvoorbeeld of bij de dokter, hoor je pas hoeveel meiden er last van hebben...Had echt geen idee....
Je hoort altijd die geweldig mooie roze wolk, maar ik zag hem niet.
Mijn dochtertje is nu 5.5 maand, en als ze weg is mis ik haar niet. Ik zorg voor haar, en speel met haar, maar ik mis haar niet als ze bij oma is. Op dit moment zit ze al 3 nachten bij me schoonmoeder, ivm leidingen en geen verwarming in huis, en ik mis haar niet echt...
Voel me zo vreselijk schuldig........Huil enorm vaak. Was ik maar zo'n mama die haar wel miste, want ze is hartstikke lief en mooi. Eigelijk de perfecte baby, met een vreselijke mama...
@lae3 ik las jou berichtje en ik begon spontaan te huilen omdat ik mezelf er helemaal in herken. De dokter heeft de diagnose gesteld bij me maar ik kan het niet geloven dat ik depressief ben. Het klinkt direct zo dramatisch. Maar toch is het zo. Ik kan gewoon geen weg meer met mezelf.Het ergste is dat mij omgeving zoals mijn vriend en ouders er totaal geen begrip voor hebben. Hoe is het ondertussen met jou? Heb jij hulp gezocht? groetjes en knuf
Hallo... Ik heb het ook alleen ik ben langer door gegaan zonder hulp... Met als gevolg... Ik ben me vriend kwijt... Woon bij me ouders.. En heb een kleine met verborgen reflux en obstipatie... 3 keer in het ziekenhuis gelegen erdoor... En erna relatie verbroken met mijn vriend... Gister toch maar naar ha gegaan want ik zag het totaal niet meer zitten... Mijn gedacht was als ze me morgen dood vinden ben ik eindelijk van het gezeik af... en dat met een prachtige dochter van bijna 4 maanden
@iedereen: zoek alsjeblieft hulp. Het komt echt goed. Werkelijk waar. Het voelt nu niet zo, ik weet het, je gaat door een mega diep dal. Je wilt genieten, want er is 'geen reden' je zo te voelen. Het lukt alleen niet... Je zoekt overal naar oplossingen, wanneer wordt het makkelijker, wanneer voel ik me beter, is dit het nou? En vooral het wanhopige gevoel, het komt nooit meer goed.
HET KOMT WEL WEER GOED!!!!!!Het kost tijd, bij sommige mee tijd, maar het komt goed!
Zoek echter hulp. Praat erover en verrbg het niet. Zo merk je ook dat je niet de enige bent. Zeker 10% van de vrouwen heeft er mee te maken.Ik heb het open gegooid naar mijn omgeving en dit hielp zo. Veel sterkte. Iedereen mag me altijd een berichtje sturen!Ik ben door een enrm diep heftig dal gegaan, met medicatie en ziekenhuis opname (is geen goede oplossing, wil me meer weten dan mail je maar) maar geniet nu echt.Het komt goed!
@mini87: praten, hulp zoeken en zeker niet te streng zijn oor jezelf. Je bevalling is anders gelopen en dat is heftig. JE hormonen zijn op tilt geslagen en je moet zo wennen. Ik heb 3,5 maand heel heftige gevoelens gehad, met 2,5 maand hulp gezocht en gekregen.
Ook ad, maar nu al gestopt. Voel me weer goed. Nu 4,5 mand geleden bevallen. Ik vond het aanpassen heel moeilijk, was mezelf niet, had 2,5 liter bloed verloren, inleiding gehad en met moeite zwanger geworden. Veel gebeurd dus.
Ik loop nu bij een haptonoom therapeut. Echt een aanrader.
Zoek alsjeblieft hulp. Het komt goed. Echt! Soms duurt het even, dus zoek hulp.
Je bent niet de enige!
Ik heb mijn dochter ook met 35 weken gekregen... Ben depressief geweest ..gelukkig op tijd aan de bel getrokken! Ik kon niks meer eten.. niet slapen en enige wat ik kon denken was... Was ik maar nooit zwanger geworden.. bij mij is het ontstaan door de onverwachte en snelle bevalling.. je lichaam doet wat t moet doen maar t hoofd was er niet klaar voor.. ik heb medicatie gekregen en dit heeft uitstekend gewerkt.. ben nu 3 weken ervan af en ik kan nu pas genieten.. dus die roze wolk had vertraging maar met hulp kom je er! Mijn partner heeft mij enorm gesteund en zelfs zorgverlof gehad... Heel belangrijk dat er iemand was waar ik op kon vertrouwen
Ik ben 3 wkn geleden bevallen van een dochter, maar heb een moeilijke bevalling gehad. Ze is met 35 wkn geboren en hierdoor zijn er bepaalde dingen anders gegaan dan gepland. Nu huilt mijn dochter continu en heb ik geen naasten om mij heen voor hulp. Ik voel me erg slecht, moet zelf ook steeds huilen en had gedacht dat ik op een roze wolk zou zitten maar vind het vaak niet leuk. Ik zou heel graag in contact komen met andere meiden om ervaringen uit te wisselen en om dit te bespreken. Wie wil mij toevoegen? Ik zou het echt heel fijn vinden.
Groetjes,
Miranda
Hallo allemaal,
Ik zit al een poosje op babybytes. Ik ben sinds een aantal maanden achter gekomen dat ik een lichte depressie heb opgelopen na mijn bevalling. Ik ben 13 oktober 2011 bevallen van een prachtige dochter. De bevalling liep anders dan we hadden gehoopt. Ik kreeg een ongeplande keizersnede, omdat het niet goed ging met mijn dochtertje en mij.
Nu lees ik hier op het forum allemaal herkenbare dingen waar ik zelf ook last van heb. Nu lijkt het me fijn om met anderen er over te praten. Zou ik jullie mogen toevoegen aan mijn profiel en daar verder kletsen? Groetjes Helga
Ik heb net een nieuwe HA. Vorige was super, kende 'm al jaren. Maar deze.. Ik weet 't niet. Zit er niet op te wachten om mijn verhaal met hem te delen eigenlijk.. Drempel is te hoog voor me. Kan voor mezelf ook goed vertellen waarom ik het heb ( zware bevalling met rugweeen van 30u, uiteindelijk keizersnede geworden, 5weken na geboorte ging ik al aantal x volle dagen weg om mn vriendin te steunen die dr vriend is verloren, was er nog niet aan toe om mn kindje zo lang niet te zien, 8 weken na bevalling volle week geklust en verhuisd, 1e werkdag vader opgenomen in t zh, langdurig verhaal.
Ik voel me 5 maanden na de geboorte van mijn zoontje nog zo beroerd.. Lusteloos, lig t liefst de hele dag in bed.. Maak ruzie om niks.. Geen zin in sex, terwijl ik de 1e 2maanden na de bevalling juist heel veel zin had. Voel me verdrietig, en zit nu weer te janken in bed.. Gatver. Gaat dit nog over? Want jeetje wat is dit vermoeiend!
@mamavanpearsje; dank je. Het zijn inderdaad deels de hormonen, maar bij mij spelen ook andere factoren een grote rol. Onverwerkte gebeurtenissen uit het verleden,een zware bevalling, mijn huidige thuissituatie etc.
Het verbaast mij ook niet ik heb al eerder een depressie gehad.
Lieve alleen, ga ook langs de huisarts! Dit is niet zoals de eerste maanden met je kindje horen te zijn. De hormonen spelen vaak een grote rol, en misschien ook nog wel andere factoren. Sterkte
Mijn lieve zoontje is inmiddels 2 maanden. Ik voel mij erg leeg van binnen en ik kan mij moeilijk concentreren, heb nergens interesse voor en ik ben mij steeds meer gaan isoleren. Sociale contacten onderhoud ik niet meer en het liefst kom ik zo min mogelijk buiten. Helaas heb ik ook geen steun uit mijn naaste omgeving en zak ik steeds dieper in een put. IK ben heel erg blij met mijn zoontje, maar dat is ook het enige blijdschap die ik kan ervaren. Ik kan niet meer genieten van de alledaagse dingen en ik sta alleen maar op omdat mijn kleine ventje mij nodig heeft. Ik raak steeds meer in de knoop met mijzelf en wat is het vervelend! Ik begrijp maar al te goed zoals vele zich hier voelen, ellendig , ellendig, ellendig!!
Heel veel sterkte lotgenoten, ik hoop dat jullie in ieder geval wel heel veel steun ervaren van jullie naaste omgeving.
Dafffy je gevoel klinkt herkenbaar. Ik ben ook bij een psycholoog geweest, en inmiddels gaat het stukken beter (met name door het afnemen van de hormonen). Misschien heb je wat aan het lezen van mijn blogs, en je mag me altijd een berichtje sturen. Heel veel sterkte!
@daffffy ja het is raar.. en je kan je er zo schuldig om voelen.. maar je kan er waarschijnlijk niks aan doen. inderdaad gewoon naar de huisarts succes
Vandaag toch maar een afspraak gemaakt met de huisarts. Voelde me al even niet top, maar hoopte dat dit voorbij zou waaien. Maar de huilbuien stoppen niet meer. En als ik naar mijn twee kleine meisjes kijk word ik alleen maat verdrietig. Raar hoor als je jezelf zo naar voelt, maar het niet wilt en je jezelf er niet tegen kan verzetten. Gelukkig heb ik een enorm lieve vriend die mijn altijd zou steunen.....pfffff waardeloos dit. Ik wil zo graag genieten..
mamavaneenprinsesje.. op je vraag of ik je verhaal herken.. 100% ga aub naar de dokter.. vooral voor jezelf.. maar als jij je beter voelt gaat het met je kleine ook beter heel veel sterkte!! ik herken het heel erg!
Hoi allemaal!
na maanden getwijfeld te hebben om een berichtje hier te zetten heb ik toch maar besloten om het te doen
Ik heb tijdens mn zwangerschap wat problemen gehad, de kleine zou te klein zijn waardoor ik moest stoppen met werken( waardoor contract niet verlengd is)
hele tijd heen en weer gestuurd van vk naar ziekenhuis, bloed verlies gehad rond 25 week. veel buikpijn en uiteindelijk een vroege te vroege geboorte met 34week.
De bevalling zelf is snel en makkelijk gegaan maar zo plotsling en was er zoooo nog niet klaar voor op dat moment.
Na 10 dagen in het ziekenhuis mocht ze eindelijk naar huis. Eenmaal thuis bleef ze maar huilen huilen huilen. Vaak hele dagen met haar op mn arm om haar te troosten.
Op mn vriend kon ik niet rekenen die kon er allemaal niet mee omgaan waardoor ik op den duur helemaal uitgeput was.
Ook at ze slecht spuugde veel dachten ze aan koemelk allergie. om het verhaal even iets korter te maken is ze opgenomen geweest in het ziekenhuis, uitgedroogd enorm benauwd (rs virus) het hield maar niet op.
Vrolijk ben ik niet meer en heb het gevoel dat ik mezelf helemaal niet meer ben. Heb enorm veeel huilmomenten tot hyperventileren aan toe. Het gelukkige gevoel wat de meeste moeders hebben na een zwangerschap heb ik
niet vaak ervaren. In mijn dagelijkse leven ondervind ik ook problemen heb nergens zin in wil het liefst een winterslaap houden. Tussen mij en mn vriend gaat het heel erg slecht. Veel ruzie.. Reageer me af op hem..
Met mensen om me heen hierover hebben gaat niet ze begrijpen me niet en echt open zijn durf ik niet want schaam me voor de gevoelens die ik heb waardoor ik ook nog niet bij een ha ben geweest.. Zijn er mensen die mijn verhaal herkennen? wel wil ik er wel bij zeggen dat ik zielsveel van mn dochtertje hou en ook niet meer zonder haar wil..
Ik zit nu middenin een pnd. Het voelt werkelijk dat het nooit meer goed komt, dat mijn leven voor altijd zo ellendig zal blijven. Zo wil ik niet verder.
Ik ben met medicijnen begonnen. Ik hoop dat het snel overgaat... Dat het ooit overgaat. Iedereen zegt van wel, maar zo voelt het niet.
Het doet gewoon lichamelijk pijn.
Gelukkig heb ik begripvolle omgeving, maar mijn gevoel hebben ze niet en het voelt zo eenzaam.
Lieve mensen. Ik heb zelf gelukkig nooit n postnatale depressie gehad, gelukkig. Maar ik ken wel iemand die dat heeft gehad. Ik denk dat t n heel hoop te maken heeft met de manier waarop je kindje is genoren.
En met n tweede zwangerschap hoeft dat echt niet weer zo te zijn.
@denisemarrie bij jou duurt t wel lang voordat je er over heen bent. En
en tegen jullie beiddn wil ik zeggen ( ik weet dat t lastig is) maar zoek professionele hulp. Jullie zijn niet gek of raar. 10 tot 20 procent krijgt n depressie na de bevalling. Je hormonen zijn helemaal op de hobbel en met medicatie os dit te herdtellen. Xou toch heerlijk zijn als je je weer de oude voelt.
Hormonen doen gekke dingen met je! Niet om me er mee te bemoeien ofxo maar ik geniet zo van mijn dochter en dat gun ik jullie ook.
Ik herken me niet echt in jou verhaal, zie mijn verhaal onder die van jou! Mijn vriend zegt idd ook, het komt wel goed en geef het de tijd. Maar dan denk ik ja hallo, ik loop hier dagelijks mee! ik vind het ook enorm frustrerend. Zelfs zo erg, dat ik erover heb gedacht om me te laten steriliseren, terwijl 't mijn droom was om meerdere kindjes te krijgen..
@manuuu, ik praat er over met me vriend en af en toe me moeder, alleen die zeggen alleem maar je doet harstike goed en het komt wel goed, maar dat niet goed komt zeg ik ook niet. maar gaat erom wat ik voel. pff vrustrerend vind ik dit wel. en voelde dan ook fijn om me verhaal te doen, maar herken jij dit?
Hee Denise, ik wil je een hart onder de riem steken.. Dat je weet dat 't niet goed is wat je soms denkt of doet, is al goed. Dat je het soms anders voelt, dat doe je niet express en kun je weinig aan doen denk ik. Praat je er wel eens over met iemand? Ik niet.. Bang dat ze denken dat ik gek ben..
Hoi,
Ik kom hier om ff van me af te schrijven!
Ik ben 20 jaar en moeder van prachtig dochter van bijna 1 jaar. ( vrijdag)
het lijkt allemaal zo mooi, zwanger worden kindje krijg. die mooie dikke buiken, ik verwachte er zoveel van. en toen was eindelijk zo ver ik was zwanger! , alles wat zo mooi leek werd een ware hel. ze groeide slecht, had een cyste op me eirstok waar ik aan geopereerd moest worden met 23 weken zwagerchap. toen ik eindelijk mocht bevallen met 39 + 6 weken. liet mevrouw nog 38 uur op zich wachten, maar goed ze was er eindelijk! zo dacht ik. het moedergevoel had ik niet gelijk, maar de dokter zij dat moest groeien.. naar de bevalling had ik enorme hoofdpijn.. en kon ik niet naar mijn dochter die in de couveuse lag omdat haar bloedsuiker te laag was en ze heel veel speugde. naar 8 dagen ik alleen naar huis gestuurd met nog steeds enorme hoofdpijn. 2 dagen later mocht onze dochter naar huis. ik kon de eerste 2 weken niet naar haar toe door de hoofdpijn die was namelijk enorm.. toch naar de dokter geweest. en moest door de scan. en wat eruit kwa was dat ik een bloedprop had in me hoofd door het persen van de bevalling. medicatie gekregen en naar een week voelde ik me eindelijk fijn en hoofdpijn vrij.. toen kon ik genieten. -- alles ging op de automatich piloot, maar eigelijk zonder dat moeder gevoel.. oke , als ze huilt of valt of pijn heeft ben ik over bezorgd en ren ik er al eerst heen. maar als ze nachten wakker is of erg verveelend is kan ik haar wel schieten, en wat aan doen ( dit doe ik niet ! maar voelt wel zo ) , en dat echt moeder gevoel heb ik nog steeds niet! als ik op straat loop en mensen zeggen is dat je dochter? dan zeg ik ja, maar denk ik o ja ze is van mij he? mijn vriendinen zijn allemaal jong moeder. en vinden het super, ik daar in tegen laat me dochter dan ook alte graag achter bij me moeder, en ga zelf leuke dingen doen, ik weet dat dit niet moet! donders goed maar elke keer doe ik het weer... en voel ik me er later weer schuldig over.. en denk ik wat een ellende allemaal en dat door 1 ding in je leven, Tuurlijk hou ik van haar!! erg veel !!, maar soms weet ik ook allemaal niet, wat voellen jullie allemaal, dit van me afschrijven voel heerlijk!! , je mag ook prive sturen , bedankt voor luisteren / lezen
Toch hier maar eens een kijkje nemen.. Vlak na de bevalling voelde ik me goed, de bevalling duurde ruim 30uur en uiteindelijk is m'n zoon geboren door keizersnede. 4 dagen na de bevalling deed ik bijna alles zelf weer. Na een poosje raakte ik in de knoop met mezelf. Ik denk dat ik te hoge eisen stel aan mezelf. Ik wil dolgraag dat alles in huis schoon is, t zag er bij ons thuis voor ons zoon uit als een modelwoning. Altijd spik en span. Dat t eten klaar staat als mijn vriend uit zijn werk komt (hij werkt 60uur in zn eigen garage).ik werk 25u in de zorg (onregelmatige diensten). Toen ons zoon 5 weken oud was is de vriend van mijn vriendin overleden, probeerde haar toen zoveel mogelijk op te vangen. Toen ik net weer begon met werken is mijn vader gevallen (alcoholist) en heeft zijn dijbeen gebroken. Ligt nu al 6 weken in het ziekenhuis met een infectie in de wond. Het lijkt nu alleen maar erger te worden, mijn frustratie. Ik voel me verdrietig, heb nu bijv al 3 dagen bijna niets gegeten (heb wel vaker van die dagen gehad). Ik zorg wel voor mn zoontje, ben heel gek op 'm. Maar ik heb wel zoiets van ik wil me niet nog een keer zo voelen. Dus voor mij geen kindjes meer. Terwijl het altijd mijn droom is geweest om 2 of 3 kindjes te krijgen. Ik lig nu al 2 dagen op bed, kom tot niks. Flinke huilbuien.. Denk dat dat ik mezelf wil snijden om de pijn maar niet te voelen maar weet zelf ook dat dat nergens overgaat. Heb sinds gister geen zin om naar buitem te gaan, bang dat iedereen kan zien dat ik ze niet op een rij heb. Wat is er gebeurd! Eerder had ik altijd alles onder controle! Mn hoofd bonkt en mn energie is 0..
Hier ook ,, pnd gehad of slik de medicijnen nog steeds ,,, het is geen pretje en vooral niet k kwam er laat achter ,, en tja je man en geliefden lijden er onder .,, maar tegen ons zoontje had ik geen nare gevoelens gelukkig.. loop nog bij een psycholoog en dat heeft zeker geholpen:) postnataledepressie
Wanneer is een somber gevoel een depressie vraag ik me af. En ik vraag me tegelijkertijd af waarom ik het me afvraag. Want ik heb een verleden met depressies. Juist ik zou een depresie moetten herkennen.
Van de eene kant ben ik zo gelukkig met mijn kleine meid, van nu inmiddels alweer 8 weken, en van de andere kant ben ik zooooo moe. En wil is soms ook zo graag mijn huis uitrennen zodra mijn mannetje thuis komt van zijn werk. Even de zorg overdragen. Pfff.... Ik vind het best zwaar hoor zo nu en dan. 24 uur per dag ben ik allert. Ik schrik wakker uit mijn slaap bij elke kik die ze geeft. (we hebben dan ook haar bedje binnen 3 weken verhuist naar haar eigen kamertje) Ze slaapt nu sirieus al 8 uur s nachts. En ik dus ook, maar ik moet overdag nog zo'n 3 uur bijslapen. Anders trek ik de dagen niet.
Is dit normaal of is dit overgevoellig en depressief?
Ik weet het echt niet.
@ Daphne ..ook heb ik jouw verhaal even gelezen, het is te gek voor woorden hoe je schoonouders je voor het blok hebben gezet, want dat hebben ze gedaan op de dag van je bevalling en elk uur bellen, en dan OOK nog zeggen als het nu niet kan hoeft het ook niet meer. Ik had gezegd dan maar niet! DIT KAN ECHT NIET zoiets zeggen. Ze hadden respect moeten hebben voor jouw keuze en JIJ bevalt niet zij dus jij mag bepalen wat je wil, dat is voor iedereen weer wat anders, en als jij dat zo wilde die dag, dan gebeurde het zo, ik vind dit echt bizar en niet kunnen het gedrag van je schoonouders en dit gaat te ver gewoon. Ook het gedrag daarna van haar is weinig begripvol tegenover jou. Ik zou haar een keer uitleggen dat je het niet persoonlijk tegenover haar bedoelt, maar dat zij wel mag begrijpen dat je net moeder bent geworden en dat al jouw gevoelens dat je het kindje zelf wilt verzorgen en vasthouden heel erg normaal zijn. Persoonlijk vind ik dat mensen dit horen te snappen familie of niet. Net als bij dieren, waak jij het liefst over je kleintje....Als zij dit niet kan begrijpen of elke keer een heisa maakt of in huilen uitbarst ligt dit meer aan haar en heeft zij een issue dan aan jou. Jij hebt het zo niet bedoelt. Door haar gedrag komen er bij juist heel veel meer negatieve gevoelens over haar bij jou en gaat ze je zelfs van je wegduwen ik zou dit bespreken met je vriend. Geniet van je baby en laat niemand je gevoel verpesten. Liefs
@Miek...het is een hele tijd geleden dat ik op deze site heb gekeken maar kort na mijn bevalling begin 2011 was ik hier ook veel te vinden omdat ik gewoon wist dat er iets niet klopte bij mezelf en mijn gedachten en somberheid niet gezond meer waren na de geboorte van mijn lieve allesje...Ik had dus een PPD Post Partum Depressie zoals het heet, ze zeggen ook nog wel postnatale depressie...Ik herken in jouw verhaal hier erg veel van en ik zou als ik jou was terug naar de huisarts gaan, gevoelens dat je niet blij bent met alles en dat je zelfs denkt de verkeerde keus te hebben gemaakt en je gewoon geen raad meer weet zijn niet gezond, dus ik zou om hulp gaan. Een troost is dat het ECHT allemaal wel goed komt, ik had dit zelf ook toen niet kunnen bedenken en geloofde het niet, ik zag het helemaal niet meer zitten en nu geniet ik zo van mijn kleine mooie meid elke dag en ben dolbij met haar terwijl in het begin herken ik dingen die jij nu ook voelt en ik zelf ben alleenstaande vanaf de zwangerschap dus moest dit allemaal alleen zien te ontdekken, maar dat maakt voor een PPD niks uit partner of niet, het overkomt je gewoon, het heeft met je hormonen te maken en geloof me er komt een tijd dat je erop terug kijkt zoals ik nu en denkt van jonge jonge wat een tijd was dat, maar zoek eerst hulp geef aan wat je precies voelt en denkt bij je dokter, en hoe erg het is, het is niet iets om over te schamen en de roze wolk bestaat niet geloof me, maar je hebt gewoon hulp nodig. Ik ben zelfs 2,5 maand opgenomen geweest en ben hier zo blij om achteraf want dit heeft me enorm geholpen. Het komt echt goed Miek, het heeft alleen tijd nodig en dan ben ook jij weer helemaal gelukkig met je kindje en je vriend. Liefs Sunshine.
vaak schrijf ik niet op deze site, maar vandaag heb ik het even nodig. ik heb het gevoel dat alleen hier mensen zijn die me zouden kunnen begrijpen. ik voel me sinds een paar weken echt niet goed in men vel. het heeft niets met men kleine meid te maken volgens mij. zij is de enige die me kan opbeuren. dus echt een PND lijkt het me niet. ik voel me vooral niet goed bij men uiterlijk. ik ben 28kg bijgekomen tijdens men zwangerschap. moet er nu nog 10 kwijt, maar nu zie ik het niet meer zitten. het lijkt alsof ik elke dag de confrontatie aan moet met de spiegel en met men oude kleding. ik wou zo graag dat ik terug in men oude broeken zou passen... ik ben nog steeds verplicht om men zwangerschapskledij te dragen :( soms denk ik dat het allemaal nog wel meevalt, maar dan zie ik mezelf op een foto en dan komen de tranen weer. ik weet wel dat het allemaal zijn tijd nodig heeft, maar toch kan ik men gevoel niet veranderen. misschien dat ik me beter ga voelen als ik dit gepost heb, had gewoon nood om het aan iemand te vertellen. sommige zullen nu wel denken dat er wel ergere dingen zijn, maar voor mij is dit gewoon een heel groot probleem geworden. alvast bedankt om even naar me te luisteren.
@daphne ook ik wil effe reageren op jouw ik ken jouw gevoelens precies ik heb ze namelijk ook naar mijn schoonmoeder ik wil niet dat ze aan mijn zoontje komt of er eigenlijk alleen al naar kijkt want niet goed is van mezelf natuurlijk. ze is gewoon zo opdringerig dat ik soms effe aan de hendel meot trekken en dan is zei weer kwaad ik kwaad dus dat schiet niet op. ik probeer nu gewoon met vrede te leven en maar effe goed te slikken als ze weer aan komt zetten. maar het meot natuurlijk wel van 2 kanten komen dus als ik eindelijk eens effe bezig ben met mijn zoontje dan meot ze er weer neit door heen komen walsen en hem zo van mijn schoot pakken zonder te vragen want jah dat deed ze dus ook wel eens en dan wast echt oorlog maaar goed je meot het met je schoonmoeder doen je hebt ze enit voor het uitkiezen
@daphne89 soo herkenbaar.mijn zoontje is dan nu bijna 2 en heb nog af en toe wel dat ik echt denk bij me schoonmoeder grrrrr waar bemoei je je mee. Maar had het eerst ook echt heel erg, ze hoefde maar zijn dekentje een beetje recht te legge en ik irriteerde me al dood aan haar,of sokje weer aandoen als die uitviel dan ging ik soms echt keihard dat sokje uit dr hande trekke van ho is dat doe ik wel. terwijl ik eigenlijk nooit problemen met haar (gehad)heb. Als ik aan mijn zwangerschap terug denk denk ik dan ook echt aan stress stress en stress-.- toevallig hebben wij het dan met onze schoonmoeder... Maar echt hoe ouder mijn zoontje werd hoe vrijer ik mij weer voelde qua spanning en dus ook hoe meer ik mijn schoonmoeder weer ging accepteren...zou het bij ontzwangeren kunnen horen? Heb echt geen idee, maar denk dat wel goed gaat kome:)
Hallo, ik zou graag mijn verhaal willen doen en reacties van moeders krijgen wat ik het beste kan doen.
Ik ben zo'n 5 maanden geleden bevallen van een geweldige zoon. De relatie met mijn schoonouders is nooit echt top geweest, gewoonweg omdat zij totaal andere mensen zijn dan ik. Maar tijdens de zwangerschap ging het verrassend goed. We gingen meerdere malen per week daar eten, hun ook bij ons, konden leuk praten etc. Zelfs mijn moeder stond ervan te kijken en vond het leuk dat het zo goed ging. Na de bevalling is dit compleet veranderd, en dat ligt voornamelijk bij mij. Mijn schoonouders zijn erg bemoeizuchtig en daar heb ik me altijd al aan geirriteerd, Het begon al op de dag van de bevalling zelf. Wij hadden aangegeven dat wij zouden bellen als ze langs konden komen wanneer wij er klaar voor waren. We kregen natuurlijk ieder uur een telefoontje met de vraag wanneer ze konden komen. Na de 5de keer bellen zeiden ze zelfs als we nu niet kunnen komen hoeft het ook niet meer. Daar was ik erg boos over aangezien mijn ouders wel het geduld hadden en rustig afwachtten. Maar goed, de dagen erna is het 'haat-gevoel', en dan vooral naar mijn schoonmoeder toe, alleen maar gegroeid. En ik zit er nu nog steeds mee. Ik vind het vreselijk als ze onze zoon vast heeft en ik weet niet waarom. Ik word al boos bij de gedachte. Met kerst zaten ze bij ons thuis en toen ik onze zoon de fles wilde geven vroeg ze zal ik hem de fles geven? Ik heb toen gezegd dat ik hem liever zelf de fles gaf. Ze heeft toen geen woord meer tegen me gezegd, zijn vroeg naar huis gegaan en kreeg later van mijn vriend te horen dat ze me niet meer wilden zien. Nog niet zo lang geleden zijn we naar mijn schoonouders gelopen en onze zoon lag lekker in de kinderwagen te spelen en geluiden te maken toen ze vroeg of ze hem eruit mocht halen. Zonder na te denken reageerde ik gelijk met nee, laat hem maar lekker spelen. Zij is toen naar binnen gegaan, heeft gehuild en vanalles tegen mijn vriend geschreeuwd. Heel eerlijk, ik vind het vreselijk dat ik zo'n haat-gevoel naar mijn schoonmoeder heb, maar ik kan er echt niks aan doen.Niet alleen mijn schoonouders en vriend lijden hieronder, maar ook ik. Zodra ik haar zie word ik heel stil en wil ik niet dat ze aan mijn zoon komt. Dat is toch eigenlijk te idioot voor woorden?? Mijn vriend en onze relatie lijdt hier ook enorm onder. Hij vindt het vreselijk hoe de situatie nu is en staat tussen ons in. Mijn vriend is iedere week een paar dagen en nachten weg voor werk, dus zodra hij weer een paar dagen thuis is wil hij graag bij zijn ouders op bezoek met onze zoon. Ik schaam me heel erg, maar ik verbied hem dat. Ik wil gewoon absoluut niet dat hij met onze zoon naar zijn ouders gaat. Ik krijg het al warm bij de gedachte dat zijn moeder dan met onze zoon op schoot zit.
Ik zou gewoon graag in contact willen komen met moeders die na de bevalling ook opeens een bepaalde persoon niet meer moest. Ik ben 24 uur per dag, 7 dagen in de week thuis bij mijn zoon, dus ik moet zeggen dat ik wel erg beschermend ben en eigenlijk overal bij wil zijn als het om mijn zoon gaat.
Herkent iemand dit?! Hoe is dit op te lossen? Hoe raak ik mijn haat-gevoel kwijt? Hoe kan ik hier het beste aan gaan werken? Iemand?!
Hoi was ik weer en wil gewoon me verhaal ff van me aftypen.. het gaat nog steeds niet goed met me. Ik mis mezelf hoe ik voor de zwangerschap was heel erg en mis het heel erg met zn tweetjes zijn het klinkt misschien heel egoistisch maar vraag me ook steeds af of het de juiste keuze is geweest om zwanger te worden. Ik weet het, het is nu eenmaal zo ik heb een zoontje maar het doet me zo weinig. Kan ook niemand uitleggen hoe ik me voel en wat er in me hiifd omgaat. vaak heb ik gedachten dat ik zo echt niet verder wil en ga me niet vertellen dat ik hulp moet zoeken want die heb ik genoeg. Alleen helpt mij dat niet. kan me moeilijk bezig houden met me zoontje besef ook nog steeds niet echt dat ik moeder ben. verdiep me weinig in hem en hou me weinig bezig met hem. Als hij lacht diet me dat weinig terwijl dat juist prachtig moet zijn.. ik wil en kan zo niet verder en heb me vertrouwen al zo goed als opgegeven dat t ooit goed komt. elke dag voelt als overleven vind dit niet eerlijk tegenover mijn vriend en.zoontje. oo voel je je schuldig na mensen bij wie kinderen krijgen niet zomaar lukt. herkent iemand zich in mijn verhaal?? Je mag me ook altijd een pb sturen.. voel me namelijk nog steeds heel erg alleen en niet begrepen. liefs miek
@miek:.. ik herken je verhaal wel enigzins. Ik ben vorig jaar 11 mei bevallen van een zoontje.. heb er lang op moeten wachten voor ik zwanger was, ( 18mnd) en gelukkig een voorbeeldige zwangerschap en supersnelle bevalling. daarover totaal geen klagen dus.. ik genoot enorm van wat me overkomen was.. tot.. 3 weken later.. toen kregen we slecht nieuws.. toen bleek mijn schoonmoeder plotseling ongeneselijk ziek te zijn en een levensverwachting had van destijds nog een half jaar tot jaar.. wat ging ik kapot.. kapot van binnen..
je bent nog aan het herstellen van je bevalling.. hormonen die een loopje met je nemen.. liep van s'ochtends tot 's avonds laat te huilen.. zodra ik bij de kleine kwam of hij begon te huilen.. ja hoor ging ik weer.. huilen huilen huilen.. ik ging er bijna aan onderdoor.. ik wist het allemaal niet meer.. ik voelde het als mijn schuld..
hoezo denk je dan.. het gezegde luid: voor ieder nieuw leven gaat er weer 1 weg van de wereld.. nou dat nam ik heeeeeeeeeel letterlijk.. ik was de boosdoener.. mijn schoonmoeder moest sterven door de geboorte van mijn zoontje.. ( hoe krom kan je denken maar oke).. mijn ouders hebben me bijna bij de HA op de stoep gezet om me te laten opnemen omdat ik echt letterlijk er aan onder door ging..
ik kon niet meer naar me zoontje kijken.. kon hem niet meer verzorgen.. kon zelfs even niet meer van hem houden.. en ook daarom ging ik me nog schuldig voelen.. dus men was terecht bezorgd om hoe ik eraan toe was.. maar gelukkig na veeeeeeel huilen en veel steun van familie ben ik er zelf weer bovenop gekomen.. maar dat was helaas allemaal te wijten aan hormonen.. en teveel indrukken en belevenissen in een te korte tijd..
dus misschien komt dit vanzelf wel weer goed met je.. en hopelijk heb je veel steun aan mensen om je heen die je een beetje in de gaten houden.. en je voornamelijk laten praten.. dat was mijn redder.. praten en huilen.. alles eruit laten komen..
hopelijk heb je hier wat aan.. en anders is mijn advies.. luister naar je eigen gevoel.. en blijf hameren bij de HA om hulp als het naar jouw gevoel nodig is.. jouw gevoel liegt niet!!!!
@ Karin 1
laat eens onderzoeken op Kiss Syndroom!!
ik ben zwanger (8wk en 3 dg)en heb een dochtertje van 3 jaar. bij me dochtertje van 3 jaar was een dramatische zwangerschap ,tot bevalling en de eerste anderhalf jaar toe.
Haar vader was weg bij de 20 weken echo ,toen we hoorden dat ons dochtertje meerdere afwijkingen had,
dus vanaf die tijd stond ik er alleen voor,nu heb ik gelukkig een nieuwe lieve vriend.
Me dochtertje is inmiddels 9 x geopereerd en dan de dingen nog die ze gehad heeft en waarvoor ze behandeld is met medicijnen en therapie.
ze had een open lipje(al gesloten bi 4 mnd) kaakje pas later +- bij 8jr ,open kaakje,VSd aan haar hartje (ook gesloten bij 7 weken open-hart operatie zie op me profiel )
5x traanbuizen ,1 xcombinatie van buisjes en amandelen en ,1x buisjes appart.
daarbij dachten ze in het begin aan reflux en hebben ze lang gedacht en daar alles op aangepast , en 8 weken laten lopen met haar huilend en alleen slapend op de arm ,behalve snachts (zo appart )want als ze plat lag achteraf! deed dat pijn,,,tot bleek dat ze
het KiSS Syndroom!! had.en ik niet overbezorgt was wat ze dachten omdat ze aan haar hartje was geopereerd en zoveel mankeerde
Meestal heeft een baby dit wanneer er een zware bevalling was of met vacuum dan komt het het meeste voor dan is er een nekwerveltje verschoven.Wij moesten na manuele therapie 2 x geweest en was ze helemaal klachtenloos,terwijl wij dachten tijdens die therapie ,stelt niks voor wat ze doen dat kan ik ook ,als dat moet helpen maar tot me verbazing hielp het echt.
de afwijking aan haar hartje hebben we zelf min of meer ondekt toen we 112 belde zeiden ze ademt ze nog ,Ja Dus ? dan bel je huisarts maar, wij na de eerste hulp en daar weggestuurd nadat ze haar met 5 verpleegkundige na 3 kwartier wakker kregen net 1 week oud.week erop bij schisis team vertelde we dat en lieten haar nakijken en bleek ze hart patient mocht niet mee na huis met ambulance overgbracht na een ander ziekenhuis en weet je wat die cardioloog zei ,,,,Ik wou dat dokters meer na Moeders luisterden dan naar al die apparatuur,want uiteindelijk hebben die meestal uiteindelijk toch gelijk!!!!! dus niet zo onzeker Dames!!! kom op voor jezelf en voor je kind als je denkt dat er iets niet goed is......
goed je mond opentrekken dat je je niet weglaat sturen
@miek13 Ik ben via het ZH bij een maatschappelijk werker gekomen, bij jeugdzorg en heb zo ambulante zorg gekregen. Ik wilde mijn kind van de trap gooien omdat ik niet meer tegen izjn gehuil kon. de rest van het verhaal spaar ik je maar je gevoel herken ik deels, deels omdat ik al een dochter had en daar wel alle gevoelens voor had. Ik weet alleen dat mijn huisarts mij wel hoorde en het CB mij ook enorm hielp. Misschien hebben zij een ingang voor je! SUCCES
hey miek als ik jou was zou ik naar je huisarts gaan en vragen om hulp of die je kan door verwijzen dat zou jou goed doen en je kindje ook weet je vriend hiervan of niet??
Hallo dames wil hier even mijn ei kwijt.. ben 3 maanden geleden bevallen na. een helse zwangerschap met hele zware depressie en psychoses. waarvor ik ook 2x opgenomen ben geweest. maar nu het volgende. mijn zoon is geboren maar voel me helemaal geen moeder en ook heb ik het gevoel niet echt liefde te voelen en te beseffen dat het mijn zoontje is. een band heb ik bijna niet. voel me heel erg schuldig erover heb al bij huisarts aangeklopt maar kunnen zo weinig. ook kan ik nuet echt genieten en voel me heel rot. zelf werk ik op een kdv en voordat ik zwanger was zei ik als ik zwanger was dan doe ik dit of dat weet niet meer waar het over ging maar waren verschillende dingen ook wist ik meer over ontwikkeling enz en ben daar nu helemaal ni mee bezig. soms vraag ik me ook af of ik wel de juiste beslissing heb gemaakt om zwanger te worden. het is zon lief mooi makkelijk mannetje die verdiend zon moeder niet. kan er echt om huilen.. niemand begrijpt je of wil je begrijpen en iedereen zegt t komt wel bla bla ma zo voelt het niet. je voelt je heel erg alleen.. is er iemand die dit herkent of weet wat ik moet?? Help me aub. xx
Hallo Karin, wat rot meid, maar ik herken je verhaal, mijn dochter had ook (verborgen) reflux. Niemand die begrijpt hoe jij er overdag bij zit met eennhuilend kind... Mijn dochter kreeg ook losec mups. Daarnaast deed ik Nutriton in haar flesje, te koop bij de meeste drogisten/apotheken. Dat is van Nutricia en maakt de melk dikker zodat het minder makkelijk omhoog komt. Misschien eens proberen?
heyhey, ik heb hier net een website gevonden, ik veronderstel dat jullie in Nederland wonen? Tis een NL site. veel succes ermee http://www.mamazorg.nl/
ja karin ik snap je meid ik heb dit ook afentoe voel me ik me zoo slecht en er is echt niemand die mij begrijpt dan hoop ik aven toe zoals je in films ziet dat er familie en vrienden voor je klaar staan maar nee hoor echt niemand en dat maakt het ook erger voor mij zelfs mijn vriend denk dat ik lui ben en als ik hem vertel hoe ik me voel dan lijkt het hem niks te schele dus ik heb echt leterlijk niemand maar ben er zelf bovenopgekomen en afentoe krijg ik die terugslag weer dan wil ik liever doodt opeens en is het leven echt niks gewoon en de andre dag voel ik me weer goed maar niks aan te do en ik heb niemand en daarom zou ik er wel voor andre mensen willen zijn want wij weten presies hoe we ons voelen end aar zouden wij ook andre mensen zo als ons kunnen helpen
@karin ik had geluk dat hij direct nipple nam. nu hoorde ik dat difrax ook heel zachte spenen hebben wat dicht tegen de tepel aanleunt. helpt het ook niet als je echt wacht tot ze goed honger heeft? mijn ventje wilt wel zen melk maar owee als ik die op lichaamtemp warm maak, dan is dat ook een geprul tot dat de melk lauw is en dan gaat dat binnen alsof het niks is. mss dat eens proberen? het is echt zoeken dat is hier ook het geval. bij mij is het ook het probleem van niet willen doorslapen, heel veel honger. hoop dat je je snel wat beter voelt. wat voor medicatie heb jij gekregen voor die reflux? ik heb omeprazole en gaviscom en dat helpt echt wel goed en dan overgaan op nutrilon AR pap. want ik merk gewoon als hij zen fles heeft gehad dat hij veel gelukkiger is. want met de bv hangt de kleine erna meestal onder en de mama ook en heel vaak ook nog eens het bed. hoop dat je haar de fles verkocht krijgt
evelien. ik geen borstvoeding met een tepel hoedje, ze wil niet zonder tepel hoedje, heb 7 verschillende spenen geprobeerd, niets, Heb ook andere laten proberen, niets ze speelt er een beetje mee, ze heeft echt zo iets van wat moet ik hier nu mee, pffffffff ik kan echt niet wachten tot ze groot is en kan praten.
girls mama, super lief berichtje, echt heb echt een potje zitten janken. een wild vreemde wil helpen en je eigen familie vrienden zien je niet eens staan
Is er iemand die door de depressie niet meer aan het werk kon, hoe gaat dat dan? Graag zou ik ook willen weten, als je hulp zoek wat voor hulp je krijgt. En wat ik helemaal wil weten, als je eenmaal hulp hebt, wat er dan met je kind gebeurt, die gaan ze toch niet van je afpakken of zo?
ben vaste klant bij de huisarts, ze weten het gewoon niet, en dat heeft hij ook heel eerlijk gezegd. ik heb pech. er zijn 2 dingen die ze kan hebben verborgen reflux daar krijgt ze medicijnen voor of melk allergie, ze groeit goed heeft geen uitslag, dus lijkt het volgens hun heel sterk dat dat het is, gelukkig slaapt ze nachts wel zodat ik effen kan bijtanken.
lieve dames,
ik ben er een weekendje tussenuit geweest, meisjes toch, ik zit hier bijna te huilen van jullie verhalen ik weet zo goed hoe het voelt,
gonzole: er is altijd wel iemand hoor, zoek een een hulpgroep of dergelijks bij jou in de buurt, er zijn zoveel mama's die hiermee kampen.
Karine: als jij je beter gaat voelen, gaat je meisje zich ook beter gaan voelen hoor, het is zo'n neerwaartse spiraal hé, persoonlij kivo-ind ik de raad van het consultatiebureau niet echt geschikt in jouw geval, ik zou nog ergens anders raad vragen hoor. veel sterkte meiden!! misschien helpt het al eens hier jullie hart te luchten
ik snap je karin had ik ik ook zeg maar het komt wel weer goed meid gaa hulp zoeken ik weet niet waar je woont maar echt waar hoor als je in mij buurt zou wonen zou ik zo naar je toe komen en even die kleine van je overnemen dat jij lekker rustig kan ligen en even je eigen dingen kan doen want vrienden pff en familie ook heb presies het zelfde probleem ik moet het ook maar altijd zelf uitzoeken
@karin: ik begrijp helemaal hoe je je voelt. hier gaat het ook zeer moeizaam en voel me vaak ook een zombie en gefrustreerd. woon bij mijn schoonouders in. ma die hebben ook niet bepaald de intentie om even op hem te passen zodat ik me eens kan gaan douche ofzo. als ik dan ween doen ze het af alsof het niet erg is ofwel negeren ze het gewoon. heb je al een de flesje van nipple geprobeert? mij ventje neemt deze heel goed maar zit hier dus ook met reflux. met die reflux pap voelt hij zich percies wel beter. ma overdag slapen doet hij ook niet. ben hem nu van half 8 in zen bedje aan het proberen te leggen en het is ondertss half 12 en slaapt nog steeds niet :(. heb je al een met de huisarts gepraat ook voor u eigen? mss dat zij of hij ergens een oplossing ook voor u en het werk ziet. als ge zo moet gaan werken gaat ook niet de oplossing zijn. ik heb hier het geluk nog even thuis te zijn en hopelijk zitten we dan weer op ons eigen stekje en valt het me allemaal beter mee.
consultatiebureau is ook al tuis langs geweest, ik moest haar 20 min laten huilen dan weer voeden in de box en weer in bed, en dat alles weer herhalen, ik was daar de hele dag mee bezig totaal geen verandering het werd alleen maar erger, en ik deed dit echt met tegenzin, want een baby huilt niet zomaar. ze krijgt nu medicijnen voor verborgen reflux en ik volg een melkdieet, ze is wel wat rustiger, maar slapen doet ze niet, als ze in slaap valt is het op de arm of aan de borst tijdens het voeden, en dat is altijd maar voor korte duur. in die tussen tijd kanik wat eten endan is ze weer wakker. familie en vrienden kan ik niet echt op bouwen, heb het idee dat ze denken dat ik me aanstel, die snappen dat niet, want zei hebben allemaal voorbeeldige kids. Het enige wat ze echt slaapt van 20.30 uur tot 07.00 uur. en dit is ook niet eens altijd soms komt ze nog een x voor de voeding. en jah overdag ben ik net een zombie. over 2 weken moet ik beginnen met werken, wat ik helemaal niet zie zitten, ik weet gewoon niet wat ikmoet doen, werken gaat me echt niet lukken
overdag slaapt ze bijna niet, als ze slaapt is het op de arm, ik moet haar de hele dag bezig houden, dan in de wipstoel, dan in de bos dan wandelen, heb helemaal geen tijd voor mezelf, ze valt om 20.30 uur in slaap en soms slaapt ze door tot 07.00 uur en soms komt ze nog voor de voeding, en dat is alles eigenlijk wat ze slaapt
Jah maar hun weten toch niet of ik wel of niet goed voor haar zorg? en er is wel een partner maar die werkt, de tijden dat hij er is neemt hij het wel over van me, ik geen borstvoeding, ze weigert de fles dat maakt het moeilijk om haar uit logeren te brengen
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Kwaaltjes en aandoeningen
reacties (283) Verversen