hey @sennie allereerst gefeli met je dochter. en het klinkt al een depressie idd. super goed dat je naar de dokter gaat. ik ben pas gegaan na dat mijn 2de 5,5 maand oud was en achteraf denk ik waarom niet eerder dan was ik nu zelf ook een stuk verder geweest. liefs
ik ben ongeveer 2 weken geleden bevallen en meteen in een dip terecht gekomen. ik ben super blij met mn dochter maar ik voel me waardeloos, huilerig, down. ik WIL overal van genieten 'zoals het hoort' maar het lukt niet echt. als ik naar mn meisje kijk voel ik ontzettend veel liefde dus dat zit goed maar voor de rest...
dinsdag ga ik naar de dokter. misschien ben ik te voorbarig daarin maar wil er toch over praten.
@lillii83 gewoon doen... dan heb je in elk geval de druk niet meer zo van ik moet werken. Toen die druk bij me weg viel, werd het al een stukkie beter. En goed van je om toch te proberen om er even uit te gaan. Heb ik ook moeite mee...
@mammalies wat goed zeg dat je gegaan bent en wat fijn dat je al zo snel terecht kan bij de psycholoog.
Ik heb volgende week vrijdag mijn eerste gesprek. Ben benieuwd.
Mijn man vroeg gisteren aan me of ik nog wel verder wil met hem en of dat ik nog van hem hou? Ik hou ontzettend veel van hem maar ik kan het op dit moment niet verdragen al dat gepiel aan me lijf. Wordt er gewoon kribbig van.
@ukje: Goede tip van je om anti depressiva pilletje 's avonds te nemen. Overdag heb ik mijn andere pilletjes Oxazepam 1 tot 3 per dag en 's avonds anti depr. Slaap wel beter maar ben ook van de andere medicijntjes zo duf als een konijn.
Vanavond heb ik eigenlijk een nieuwjaarsborrel van mijn werk. Ik heb me opgegegeven dat ik zou komen maar ik denk dat ik thuis blijf ben zo bang dat ik een angstaanval krijg.
Ik ga vandaag wel proberen om met elise even op bezoek te gaan bij mijn zus die twee straten achter me woont.
@snokkel: Ik zit nu op dit moment thuis omdat ik me niet kan concentreren en angstaanvallen heb. Ik denk dat ik ook maar eens een gesprek ga aanvragen bij de arboarts. We gaan het wel zien hoe het gaat lopen.
ben bij de dokter geweest met mijn briefje. idd depressie ik heb nu medicijnen en ga naar de psygoloog.einde van de maand heb ik een afspraak. heb net mijn eerste pilletje genomen, en over 2 weken krijg ik een hogere dosering. mijn dokter heeft een ruim half uur met mij gepraat. ze zag al aan me dat het niet goed met me ging. ze was onwijs geschrokken van me verhaal, ik ben blij dat ik heen ben gegaan, dat is gelukt nou de rest ook doorzetten, maar ik ga ervoor, het moet gewoon.
Pffffff........wat al helemaal niet helpt is het nieuws kijken...
Honderde doden vissen en vogels en mensen (niet de wetenschappers hoor) denken dat het het einde van de wereld betekend....
Laat ik nu angstaanvallen hebben over dat onderwerp en bang zijn voor de dood.......
Weer iets waar ik dus de hele aaf over kan doormalen
@lilii83, mijn briefje is omdat ik zo'n heerlijke leugenaar voor mezelf ben. Er zijn 5 mensen geweest die me al tijdens me verlof hebben gevraagd of ik wel in staat was om het werk weer op te pakken. En ik hield de schijn voor en zei altijd ja hoor. En de laatste zei me dat ik eerst maar eens met de arboarts moest praten voordat ik weer aan het werk ging... Het briefje had ik in me handen bij de arbo en ik heb er meerdere malen naar gekeken en gedacht: ik kan het verhaal mooier maken dan ik me voel maar dan heb ik mezelf over een paar weken te pakken...
@ukje & mammalies: ik ben nu keihard aan het vechten om niet aan de medicatie te komen en om er niet nog verder in te komen, maar helaas ik verneem dat het langzaam bij beetje wel gebeurt. Tijd van uitzingen tot afspraak psych. Ik wil liever niet aan de medicatie want ook dat moet je uiteindelijk afbouwen. Ik loop ook bij fysio ivm lichamelijke klachten waartegen douchen ook erg helpt dus ik zit wel elke dag in de kleren, heb anders een helse pijn in de rug. Daarnaast krijg ik nog een sessie fysio om me toch te ontspannen in deze tijd. Helaas heb ik wel van de arboarts op me kop gekregen dat ik wel elke dag naar buiten moet gaan. Iets wat mij totaal niet trekt... Ook moet ik 1 of 2 hobby's weer oppakken om toch aan nieuwe energie te komen. Hij zei ook, lukt het een dag niet, het zij zo, de dag erop weer proberen. Misschien ook een handvat tot hulp is gearriveerd voor jullie?
ik hoop het ook meiden, vertel morgen hoe het is gegaan. @ ukje heb nou niet echt zin om me leuk aan te kleden, dan denk ik waarom eigelijk. maar zal het proberen na morgen.
@ukje ik ga dat vanavond proberen kijken of ikmorgen niet zo lam ben.Ik heb het idee alsof mijn medicijnen nog niet echt werken.
@mammalies wat goed dat je de stap heb genomen.
Ik hoop dat je gehoord wordt door je huisarts en dat je iets krijgt om je eigen beter te voelen
@mammalies....heel goed meis! komt allemaal goed, heb dr vertrouwen in....ik had een blog geschreven dat Stofje heet en mijn dokter legde het zo uit....de medicijntjes zijn dr om dat stofje weer aan te maken, en veeeel praten en schrijven dan komt het weer helemaal goed....probeer posetief te blijven, kleed je leuk aan....elke dag, doe een make upje op en kijk in de spiegel en zeg tegen jezelf....IK BEN EEN LEKKER WIJF! EN HET KOMT ALLEMAAL GOED! zeg dat elke dag tegen jezelf ookal voel je je belabberd....en dan zie je dat het echt wel goed komt
@ ukje dokter is gebeld morgen kan ik terrecht. en das een goeie tip mocht ik ook die pillen krijgen, moet nog wel voor me kindjes kunnen zorgen natuurlijk. ik vind het doodeng maar ga toch. want dit kan echt niet langer.
@lillii83 ik herken dat van het liefst gordijnen dicht en in me pyama rond lopen. vaak genoeg besteed ik ook nix aan mezelf, kleed dan me kids aan en ik zelf loop erbij als weet ik wat. loop de laatste weken ook alleen maar in makkelijke kleding en kom amper buiten.
Een tip, weet niet of jullie dat doen maar neem je antidepresieva voor het slapen gaan in, ik nam het begin deze week voor het eerst in en deed het sochtens, ik kon niet eens normaal uit mn ogen kijken, nu neem ik hem in savonds en slaap mega goed en heb er de dag erop niet zoveel last van
@snokkel & mammalies: Ik heb in 2009 ook al ee depressie gehad. Maar dat had andere redenen. Ik heb toen ook antidepressivas geslikt en bij een psycholoog gelopen. Daar schreef ik ook van me af. Ik ben nu in mijn 5e werkweek aangekomen, Maar zit nu thuis op dit moment. Ik wordt er gek van als ik er aan denk om de straat op te gaan.
Gisteren heb ik de hele dag in pyama rondgelopn en de gordijnen dicht. De medicijnen werken nog niet. Mijn man heeft vanochtend de baas gebeld en gezegt dat ik niet kom werken omdat ik dan meer over me toeren raak. Ik heb het al niet zo meer naar me zin en ben zelf al wel naar ander werk op zoek. Ik heb al gezegt ik vraag er niet om en wou dat het anders was.
Hoe moet ik komen werken ik moet met machines werken. Ik kan me concentratie niet vasthouden en voel me futloos.
Snokkel ik hoop dat je wat aan de gesprekken hebt bij de psycholoog en Mammalies ga zo snel mogelijk naar de dokter. succes ermee dames
@ mamalies met datzelfde papiertje zat ik dus bij de arboarts... Gelukkig dat me vriend al met hem had gebeld. Kan niets anders zeggen dan heel goed! En erg is het niet om het via het papiertje te doen, hoe de dokter er ook achter komt, als die het maar komt te weten.
@ snokkel. ik bel morgen mijn huisarts, heb net op papier gezet hoe ik me voel, want ik praat mezelf ook alles makkelijker dan het is, ik denk das voor mij meer het gevoel dat ik alles eerlijk vertel. want dit kan niet langer. helaas was mijn huisarts op vakantie en vanaf morge weer terug anders had ik het eerder wel gedaan.
@lillii83 & mammalies: voor mij ook een heel bekend verhaal.
Ik ben op 02 september 2010 moeder geworden van Kayla, m'n dochter. De zwangerschap verliep niet soepel (ben vanaf de 2de maand al thuis in de ziektewet), de bevalling ging daarin tegen wel heel snel... echter de dagen erna al niet meer. Kraamtijd was een hel. Kon nog niet alleen thuis verblijven, niet vertrouw vanwege mijn eigen situatie. Hoe hard ik heb gevochten om voor het einde van mijn verlof 'klaar' te zijn om weer aan het werk te gaan, heeft me uiteindelijk de nek omgedraaid.
Toen ik mezelf ging verplichten om voor me eigen te zorgen in me eigen huis voor beide kinderen, vernam op het kleinste kamertje in het huis al, als dit maar niet fout gaat. Hou van je kinderen dan is het altijd goed en valt het mee.
Ik hou van me kinderen... eigenlijk te overbezorgd. Heb haar aan geen enkel bezoek willen afgeven in de kraamtijd, heb lichamelijke klachten (fysio aangevraagd bij dokter), werd snel boos (op zoon en vriend), heel emo zonder redenen, vergeet alles, kan niet op woorden komen, kan moeilijk geconcentreerd blijven... Ben nog voor het einde van mijn verlof op mijn verzoek via de baas bij de arboarts geweest, ik zag het niet zitten zoals zij het graag wouden. Arboarts was heel duidelijk tegen mij: volgens mij heb jij last van... postnatale depressie. En toen viel het kwartje bij mij ook direct. Ik moest naar de huisarts en vanuit daar doorverwezen worden naar de psych... Helaas ben ik wel in de wachttijd beland en heb wel voorrang gekregen maar het duurt voorals nog 1,5 maand voordat ik daar terecht kon. Volgende week dan eindelijk... Ik neem me partner mee omdat ik weet dat ik m'n verhaal leuker kan laten klinken dan het is. In de eerste week van de kerstvakantie liep het tussen me zoon van 8 jaar en mij hoog op. Ik zou ook naar de dokter toe voor medicatie maar mijn vriend zou een dag later ook voor 1,5 week vrij zijn. Ik heb de doktersafspraak afgezegd. Het heeft me al enorm geholpen dat me partner me die 1,5 week goed bij stond, iets meer energie. Maar ik wacht nog steeds met smart op de afspraak. Ik kan gelukkig nog wel lachen, dat is me niet vergaan maar op sommige dagen ben ik gewoon een enorme heks dat iedereen irriteert. M'n dochter mag ook niets overkomen... Ik ben blij met de stap naar de arboarts.
Ik ben gisteren naar de dokter geweest en heb anti depressiva's gekregen en oxepam om rustog te worden.
Heb ook last van angstaanvallen en hartkloppingen.
Ben gisteren vanuit de dolter naar huis gegaan en ben thuis gebleven.en heb de halve middag op de bank gelegen. Nu belde ik vanochtend mijn baas op en die vond dat ik maar moest komen werken.
Hoe kan dat, Ben zo dol als een kuiken van de medicijnen.
Ook ben ik doorgestuurd naar een psycholoog.
Die belde me gisteren avond terug. En goddank kan ik daar volgende week vrijdag al terecht. Terwijl er een wachtlijst van 10 weken staat.
Ik doe het rustig aan en zo even nog een tukkie doen op de bank.
@lillii83 ik herken je helemaal. ik heb precies hetzelfde. ben mamma van 2 kleine kids. en daar leef ik ook voor maar de rest pff. ik ga binnenkort ook even langs dokter, want dit komt niet goed zo.
Ik ben 24 september 2010 bevallen van een mooie lieve dochter.
Ze doet het verder prima. Ik heb na mijn bevalling me eigen te goed gevoeld om een paar uurtjes te rusten. En was zeer snel ter been, nadat de kraamzorg weg was ben ik lekker met mijn dochter gaan wandelen. Nu ben ik sinds 4 weken weer aan het werk en ik begin me eigen steeds ongelukkiger te voelen. Ben moe en wil alleen maar de hele dag in bed liggen, ben futloos. maar als ik 's avonds naar bed ga dan kan ik niet in slaap komen en 's morgens ben ik gebroken. Als ik een dag vrij ben dan heb ik geen rust in mijn kont want dan moet ik schoonmaken. Maar heb ook dagen bij dat ik niets doe. Niet schoonmaken geen eten koken. Ben om het minst of geringste kwaad en reageer me af op mijn man.en andere mensen.Ook barst ik van het ene op het andere moment in huilen uit. Kan van niets meer genieten. Ja van een ding en dat is mijn dochter, Daar leef ik op dit moment voor.Maar de rest kan me alles gestolen worden.
Ik voel me echt klote en vind het ook super eng om mijn dochter bij de oppas achter te laten, dan denk ik de hele dag door gaat het wel goed, doet de oppas wel wat jij wilt en dat soort dingen.We zijn al wel aan het kijken om onze dochter naar het kdv te brengen, daar hebben we een beter gevoel bij. Ik wil me gewoon weer me eigen voelen. Het afgelopen woensdag jankend de dokter gebeld dat ze me maar pillen voor schrijven zodat ik rustig wordt. Ik was hele maal over de rooie en waardoor ik weet het niet.
Ik moet vandaag er naar toe want ze schrijven niet zomaar iets voor en de assistent vond dat ik eerst maar op gesprek moest komen bij de dokter.
Ik ga me maar eens aankleden om zo naar mijn werk te gaan. Het is dat het moet maar het liefst duik ik lekker mijn bed in om daar de rest van de dag te blijven.
hai meiden, ik kreeg een lief berichtje van iemand in mijn inbox maar per ongeluk op verkeerde knop gedrukt..gewist..
mocht je dit lezen contact me nog even ..thanx!!
Hey Caroline,
Nee heb geen postnatale depressie gezegd, maar herken zeker wel bepaalde gevoelens die je ervaart. Overal focussen ze op het mooie van het moederschap en de roze wolk, maar de realiteit kan soms ontnuchterend werken.
Ik heb psychologie gestudeerd en vandaar vroeg ik me af of je nog plezier beleeft aan bepaalde zaken, dat is namelijk een belangrijke indicator!
Als ik je zo hoor, hoop ik ook dat je toch de stap durft te nemen om er met iemand te over praten. Een toneeltje spelen ten opzichte van je omgeving gaat het alleen maar erger maken!
Heel veel sterkte, probeer zo veel mogelijk van de positieve kleine dingen van het leven te genieten en die terug te vinden.
Liefs, Els
@caroline (2055cc):
Meid je hebt het niet makkelijk op het moment. Een kleine en een kindje van 2 vergt veel van je. Ik kan daar niet over meepraten want ik heb zelf een zoontje van 16 maanden en geen 2e kindje, maar ik herken zoveel van je klachten... Ik zelf ben begin dit jaar naar de ggz gegaan, nadat mn man me had aangemeld. Ik had ook geen plezier meer in wat dan ook. Ik kon totaal niet genieten van het leven. Gelukkig kan je nog wel om je kinderen geven, ik kon dat niet. Ik voelde me waardeloos, onzeker en vreselijk teleurgesteld in mezelf. Ik ben nu een aantal maanden verder, en ik moet zeggen dat het ggz niet heel erg veel heeft gedaan voor mij, maar toch heeft het wel iets geholpen. Ik had heel sterk suicidale gedachten, ook naar de kleine toe. Die zijn gelukkig een stuk minder, ik kan nu ook met liefde naar onze kleine man kijken en hem ook die liefde geven. Verder ben ik nog niet hoor, ik zit inmiddels aan het 4e anti-depressivum en nu maar hopen dat deze het wel is voor mij. Ik heb zoveel medicatie gehad en niks heeft geholpen, dus dit is wel een van de laatste oplossingen.
Wat ik je wil zeggen, is dat het misschien toch verstandig zou zijn als je om hulp gaat vragen bij een specialist, en als het kan en je het wil met je vriend. Hij kan je steunen, helpen, er voor je zijn als je het even niet ziet zitten. Hij kan ook bij de intake's zijn, zodat hij ook dingen hoort. 2 horen er meer als 1 toch...?
En zeg gewoon (moet ik zeggen, ik kan het ook niet hoor) eens tegen degene die aan je vraagt hoe is het, het gaat niet goed. Ik heb je hulp nodig bij.... en noem iets op al is het maar iets heel kleins, neem de hulp aan die vrienden en familie je willen geven.
Sta jezelf niet toe om dieper weg te zakken, het wordt er niet beter op. En het wordt des te moeilijker om eruit te komen.
Ik wil je wel heel erg veel sterkte wensen en ik hoop echt dat je de stap durft te gaan nemen om iemand in vertrouwen te nemen, zodat je geholpen kan worden bij alles wat jou nu niet zo makkelijk afgaat.
Groetjes
Kimberley
Ik ben samen met mijn man naar de huisarts gegaan, ik vond de stap ook erg moeilijk.. Het voordeel daarvan is dat hij ook dingen kon vertellen die ik anders waarschijnlijk niet had gezegt. Misschien zou je dat eens met je partner kunnen bespreken om er samen heen te gaan. En als je denkt dat je het hebt is de kans erg groot dat het ook zo is. Ook is hij mee geweest naar de psygoloog waar ik naartoe was verwezen. En ik raad je echt aan om ermee naar de arts toe te gaan, mij heeft het zo enorm geholpen toen. ik bleef er namelijk ook in hangen, en beter word het er niet op.. Heel veel succes..
@ Els L. - Hallo Els, Wat je daar zegt klopt ook wel, ik heb geen plezier meer in de dingen. De buitenwereld merkt hier evenwel weinig van want dagelijks speel ik toneeltje. Op m'n werk en naar familie toe. als ze vragen 'Hoe gaat het?' - antwoord ik 'ca va, ca va' en dieper ga ik der niet op in. Ik ben wel blij dat ik nog kan gaan werken, dat is zowat het enige waar ik nog beetje plezier aan beleef. Me and my computer, niemand die aan m'n kop zaagt. De woensdagen ben ik thuis met de kindjes (4/5de ouderschapsverlof) ik kijk echt op tegen deze dagen. De oudste naar school rijden, naar de winkel gaan, kleinste eten geven, weer naar school afhalen, turnles... pfff wat een energie heb je nodig als thuisblijvende moeder. i hate it! Ook uitstapjes met het gezin, liever niet als wel, wat een gedoe allemaal. Om dan ter plaatse gekomen twee huilkinderen te hebben, of de kleinste een vuile pamper en geen plek om te verversern, of om te ontdekken dat ik een potje fruitpap vergeten ben... Dus liefst van al thuis blijven en niks doen. Heb jij ook een Postnat depr gehad na je eerste kindje? of hoe heb jij hiermee te maken gehad? ik weet dat ik hierover eens met de dokter zou moeten praten, maar die stap is zooo groot... Alvast super bedankt voor je reactie. 't doet al deugd dat er gewoon een reactie komt. Groetjes Caroline
Dag 2055cc,
Het is moeilijk om te bepalen of je al dan niet een postnatale depressie hebt.
Je piekert duidelijk wel erg veel en hebt hier last van. Dus daar kan je alvast hulp voor zoeken, of je nu depressief bent of niet.
Ik denk dat het vooral belangrijk is om na te gaan of je nog plezier hebt in het leven? Kom je 's ochtends makkelijk je bed uit, ervaar je nog plezier aan verscheidene activiteiten? Heb je nog zin om zaken te ondernemen?
Zowiezo is het ouderschap niet altijd een pretje. Ook al hou je erg van je kinderen, is het logisch dat je je soms afvraagt of je goed bezig bent. Zo lang jou kindjes maar veel liefde krijgen!
Toch moet je proberen niet te veel hooi op je vork te nemen en voel je niet schuldig om hulp te vragen aan anderen! Zodat je terug ook wat meer tijd voor jezelf kan nemen.
Veel sterkte!
juiste symptomen??
Vraagje, ik denk dat ik postnatale depressie heb. Sinds de geboorte van mijn zoontje (november 2009) voel ik met echt niet goed meer in m'n vel. Der spoken constant allerlei ideeën door m'n hoofd. Op het eerste zicht kleine prulletjes, maar als je ze allemaal bij elkaar optelt is het om gek van te worden.
voorbeelden van gedachten: Ik ben te dik, ik heb geen vrienden, doe ik het op mijn job wel goed, mijn schoonma vindt dat ik niet goed kuis, mijn eigen mama gaat beter om met m'n dochtertje (2j) dan ikzelf, ik moet nog kuisen, strijken, afwas doen, , ik moet mijn kindjes elke dag een warme maaltijd geven, als de kinderen maar 2 keer per week in bad zijn geweest voel ik me enorm schuldig, ik heb geen mooie kleren, en al zeker geen mooi figuur om mooie kleren om te doen, ik wil graag terug korte haren, maar geen tijd om die 's morgens in de plooi te brengen, dus blijf ik maar lopen met m'n paardestaartje, ik heb geen tijd om me 's morgens beetje op te maken voor m'n werk, ik heb geen tijd om eens lekker in bad te gaan en benen oksels ed wekelijks onder handen te nemen, ik .... en ga zo maar door.
Die stroom van dingetjes razen dan als een rivier door m'n hoofd als ik ga slapen met als gevolg- en dat is misschien nog het ergste- dat ik helemaal geen zin heb in sex. Op één jaar is het nu nog maar twee keer gebeurd. Dit is toch NIET normaal.
Mijn vriend heeft laatst iets van gezegd, en hij vond het tijd dat ik er maar eens iets aan zou gaan doen. ik ben dan een beetje gaan rondneuzen op internet, en kwam op postnatale depressie uit. Alle symptomen kloppen behalve dat van -niets voelen voor je kindje-
dat is net tegenovergestelde - Ik heb twee schatten van kinderen, ze zijn relatief makkelijk in eten en slapen, en zij zijn de enige twee waar ik me niet en nooit schuldig tegen voel.
Klopt het plaatje dan nog? pffff
@astrid, Na de geboorte van mijn dochtertje 5 maanden geleden heb ik een postnatale depressie gekregen. Het was zo erg dat ik niet meer alleen met mijn dochtertje durfde te zijn en dat ik de deur amper uit durfde. Ik huilde heel veel en had heel erg last van paniekaanvallen en angst. Ik heb hulp gezocht en heb ook anti depressiva voorgeschreven gekregen. Ik durfde deze eerste niet in te nemen omdat ik ook bang was na het lezen van de bijsluiter. Toen het echt heel slecht met me ging heb ik toch besloten de medicijnen in te nemen. Nu een aantal maanden later gaat het echt een heel stuk beter met me. Ik heb geen last meer van angst en ook de huilbuien zijn weg. Ik kan weer echt genieten van mijn dochtertje. Dus mij heeft het erg goed geholpen. De bijwerkingen waren bij mijn minimaal, af en toe een vlaag van misselijkheid maar verder eigenlijk niets van gemerkt. In iedere geval heel veel sterkte met welke keus je dan ook maakt...(ik heb geen seroxat maar cipramil, ook een antidepressiva)
Ik denk dat elke antidepressiva de bijwerking heeft dat het eerst wat 'verslechterd' dat komt omdat het zorgt dat het stofje wat in je hersenen nu te kort/veel komt zijn belans moet gaan vinden, en daar gaat even wat tijd overheen.. Dat middel wat ik had was idem.. Ik heb ook 2 weken geen auto gereden, kreeg uit het niets een soort van angst aanvallen.. maar ik was daarna erg blij dat ik het middel had, het heeft mij weer op het 'juiste' pad gekregen.. succes..
@Astrid; Ik slik zelf al zo'n jaar of 10 seroxat en ik vind het een supermiddel. Natuurlijk is dat erg persoonlijk en wat voor de 1 werkt, werkt voor de ander niet helaas.
Ik merkte al snel resultaat in mijn stemming maar de bijwerkingen zijn in het begin erg vervelend. Kan me voorstellen dat dat niet handig is met een kleine. Ik was zelf de eerste 2 weken erg duizelig en misselijk. Misschien kan je het extra langzaam opbouwen? Of toch een ander middel die minder bijwerkingen geeft in het begin?
Ben ondertussen weer bij de huisarts geweest en heb nu seroxat meegekregen, alleen twijfel ik nu ik de bijsluiter gelezen heb en er behoorlijk wat negatieve verhalen over gehoord heb. Wordt de eerste weken namelijk nog erger en daar zit ik niet op te wachten met een man die laat thuis is en geen familie wonende in de buurt. Dit maakt mij erg bang, iemand ervaring met deze antidepressiva?
hoi allemaal
ik ben hier terecht gekomen omdat ik me niet zo blij voel.
net als jullie denk ik!
ik heb deze week een afspraak staan bij mamakits.
iemand ervaring mee?
Heb de uitslag van me bloed binnen, alleen me ijzer was iets aan de lage kant en krijg daar dus nu ijzertabletten voor, vraag me alleen af of dit nu wel de oorzaak is van hoe ik me voel. Moet nu dus ijzertabletten gaan slikken en als ik het idee heb dat dat het niet is weer een afspraak maken bij de huisarts, schiet lekker op allemaal
Dit klinkt erg bekend voor mij.. Als ik jou was zou ik aan de huisarts aangeven dat je denk last te hebben van een depressie. En dat je graag wil door getuurd worden naar een psygoloog.. Dat ik aangegeven had dat ik dacht last te hebben van een depressie kreeg ik ook meteen medicijnen voorgeschreven, maar dat duurt wel even voor het werkt en verwacht daar geen wonderen van, want je moet het echt samen met een psygoloog oplossen.. Ook heb ik veel steun gehad van mijn ouders en schoonouders(had het hun nl ook verteld) hun hadden het ook al in de gaten.. Dus zou zeggen bel de HA en leg het hem/haar voor.. En doe rustig aan en veel sterkte..
Ik ben vandaag naar de huisarts geweest aangezien ik totaal niet lekker in me vel zit se afgelopen 3 maanden, nu met ik van haar dus bloed laten prikken is dit normaal hebben meer dit moeten doen, verders heeft ze me totaal niet verteld wat het zou kunnen zijn. Ben doodmoe, boos om niet tegen me kerel maar ook me kleine man als hij al huilt gaaan me haren overeind staan. Als ik weet dat me kerel een lang dagje op zijn werk heeft zie ik er gewoon als een berg tegenop om met de kleine man alleen te zijn, slaap dagen slecht om vewrvolgens dus het weer in 1 nacht in te willen halen wat niet werkt, kan alldoor huilen, geen zin om ook maar even met hem te gaan wandelen etc heb dit ook aaangegeven maar moet dus alleen maar bloed gaan prikken nu om te kijken of ik geen bloedarmoede heb snap er niks van, kent iemand dit?
Ik was zelf ook geen voorstander van medicatie, maar heb er toen wel erg baat bij gehad.. Ben nu gelukkig ook weer een gezellige en leuke moeder die de hele wereld aan kan.. Ha ha ha..
@boterbloempje.. Antie-depresiva begint pas later te werken dan die 2á3 weken, de meeste beginnen pas met werke na een week of 6á8. Ik zou niet zomaar beginnen en weer stoppen als ik jou was.. Doe het in samenwerking met een huisats of psygoloog.. Maar dat is mijn mening natuurlijk.. Suc6 en sterkte.
Beste Boterbloempje,
Ik zou toch aan de medicijnen beginnen, maar dan wel onder begeleiding. Je weet maar nooit. Ik moet van de week naar een psycholoog voor mijn medicijnen en hoop dan medicijnen te krijgen die mijn stemmingen een beetje helpen, zodat ik dan eindelijk kan gaan genieten (zoals men dat zo mooi kan omschrijven). En voor de rest: je hoeft je er niet voor te schamen hoor, je bent niet de enige. En je hebt het met jouw dochtje ook niet makkelijk. Ik heb gelukkig een gezond kindje.En zoals je in mijn verhaal kon lezen heb ik een hele hoop hulp. Waarom vraag je er niet gewoon om. Je kunt ten alle tijden bellen met het leger des heils: ambulante hulp.
Ook heel veel sterkte en liefs Marjon
Beste mensen,
Op dit moment heb ik ook een postpartum depressie. Ik heb een dochter van 8 maanden en zit er nog steeds behoorlijk mee. Vindt de zorg voor mijn dochter zwaar(die ik alleen opvoed, door omstandigheden. Daar mijn ouders en de wijkverpleegkundige aan de bel hebben getrokken bij de huisarts, heb ik eerst crisishulp gehad aan huis. En via hun is ook de medicatie opgestart. Ik slik op dit moment Mirtazapine 30 mg + een slaapmedicatie die ik om de 3 dagen mag innemen (maar beide helpt het niks), dit is alweer het 7de soort medicijn wat ze bij mij aan het uitproberen zijn, deze medicijnene heb ik voorgeschreven gekregen via Psyq. Maar ook al slaap ik 's nachts goed, ik blijf mij overdag moe voelen en nergens zin in hebben. Ik heb ook via Psyq een psycholoog voor gedragsproblematiek (ze denken nl bij mij aan lichte borderlijn), al heeft deze wel vastgesteld dat ik met een ppd heb te maken. Deze had mij in eerste instantie door verwezen naar een relatie-therapeut(bij Psyq), voor gezinstherapie met mijn ouders(dit is door mij stop gezet, daar ik het een beetje teveel van het goede vond) Voor de rest heb ik een hele goede maatschappelijk werkster via het leger des heils en krijg ook via deze instelling home-video training. En ik ga 3 dag-delen (heb 5 dag-delen toe gekend gekregen)samen met mijn dochter naar een zorgboederij met dieren, hier mag ik maar moet niks. En ik krijg huishoudelijke hulp via de gemeente. Dus hulp genoeg. Alleen ik mis de schouder en een paar handen die het zo nu en dan even van mij over kunnen nemen. Zou dus graag willen weten van die gene die opgenomen zijn geweest samen met hun kindje waar dat is geweest, want dat is wat ik eigenlijk ook nodig heb. Zorg daar en tegen wel goed voor mijn dochter, alleen voor mij zelf kan beter (kan er de kracht niet toe vinden). Verder heb ik een uitkering via het UWV van 100% daar mijn depressie is vastgesteld dat het komt door de bevalling (Heb vrijstelling voor zolang de depressie duurt gekregen van het UWV).
Liefs en groetjes Marjon
Ik kreeg voor mijn depressie citalopram. Had alleen last van de inwerkings periode. dat versterkt het namelijk de gevoelens. Na die periode heb ik geen enkle last gehad van bijwerkingen, dus ook geen gewichts toename. En je hoeft je echt niet te schamen voor een depressie, wees blij dat je er achter bent gekomen en er dus niet mee door loopt.. Succes en sterkte..
@dientje1988:
kan je niet voor de zekerheid naar een vervangede huisarts gaan en in ieder geval vast een bloedtest aanvragen? zoals je misschien hebt gelezen weet ik wel waar je het over hebt. probeer alvast wat dingen uit te sluiten en blijf zeker niet zo doorlopen!!! je moet echt iemand hebben om tegenaan te 'klagen'. daar heb je recht op want je wil ook van je kindje genieten en dat doe je nu niet...
ik ben een jaar verder en ik kan nog niet genieten van damian, ik vind hem lief, maar heb een tijd gehad dat ik bang was voor mezelf omdat ik hem wat aan kon doen. ik ben ook een tijdje bij hem uit de buurt geweest voor de veiligheid. dat wil je toch niet....? schaam je niet maar ga iemand inschakelen voor je eigen maar ook voor de gezondheid van je gezin!
succes meid in deze moeilijke periode.
liefs
kimberley
Misschien een hele reactie tussendoor. Bij mij werd ook gedacht aan ppd, maar het bleek mijn schildklier te zijn. Door de bevalling waren mijn waarden zo hoog, dat de dokter verbaasd was dat ik uberhaupt functioneerde. ( Zat huilend en helemaal stuk bij de ha) Was mega depressief. Kan alleen aangetoond worden door bleodonderzoek. Ben blij dat ik de stap heb gemaakt om bij de ha langs te gaan.
daar heb je gelijk in hoor... het is wel moeilijk maar ik ga het vaker proberen. gelukkig heb ik stap een al kunnen zetten, het toegeven aan mezelf dat ik toch een probleempje heb op deze manier. als ik gefrustreerd raak laat ik mezelf niet zomaar meer gaan. het is beter in de hand te houden zeg maar!
hoi allemaal, ik wil graag even van mij af schrijven. sinds ons kleintje een week of 6 is heb ik al depressieve gevoelens. nooit over nagedacht dat dit wel eens een ppd kon zijn... dat gebeurt mij toch niet!
tijdens de zwangerschap ben ik verhuisd en is mijn opa overleden. stressvol. ons nieuwe huisje is nogal een eindje buiten de stad (zeg 5 kilometer, en dan geen rijbewijs hebben :S) en het sneeuwde zo enorm, ik zat letterlijk in een gouden kooi. dag in dag uit zat ik thuis een beetje niets te doen. wat was ik blij toen ik eindelijk aan het bevallen was! maar de blijheid vedween al snel. ik heb de dingen die gebeurd zijn nooit kunnen verwerken. nu breekt het me op.
soms vind ik mezelf zo'n slechte moeder dat ik weg wil lopen en nooit weer komen. mijn kindje is dan beter af zonder mij. ook ben ik regelmatig boos om nix tegenover mijn vriend. we hebben hiervoor nog nooit ruzie gehad, nu is het elke week wel een keer feest. ik heb ontzettende moeite om in slaap te vallen, hoewel ik ontzettend moe ben, en als ik dan eindelijk slaap wordt ik van het minste of geringste weer wakker. daarnaast heb ik regelmatig een verschrikkelijke buikpijn waar de dokters maar geen verklaring voor kunnen vinden. ik kom nergens meer aan toe, ik kan mezelf er niet toe zetten om iets te gaan doen. en natuurlijk is de huisarts op vakantie voor 3 weken, dus ik moet nog wachten op hulp ook... ik ben soms zo bang dat ik de kleine wat aan zou doen! ik ben zowiezo doodsbang dat er iets met hem gebeurt, hij hoeft maar een keer te piepen en ik zit al in tranen dat er wel iets mis met hem kan zijn!
zo... dat lucht op... heb niet echt iemand waarmee ik hierover kan praten, ja mijn vriend maar die heeft het zo al zwaar genoeg zonder dat ik elke keer aan zijn kop zeur! fijn dat er dan zo'n forum is :)
hey allemaal,
ik was vanmorgen even naar de winkel gelopen, dat was niet zo'n best plan. op de terugweg had ik het niet meer, zweten, paniek, stemmen in mn hoofd. om even gek van te worden zo gezegd...
maar ik heb wat ingenomen om de rust te krijgen.
nu even rustig bijkomen, en even zitten.
vanmiddag moeten we eigenlijk nog op verjaardag maar ik weet nog niet of dat gaat.
we zullen wel zien wat er gebeurt deze dag.
Ik denk ook dat het per persoon verschilt. Iedereen reageert weer anders op medicijnen. Ik wil zelf niet aan de medicijnen omdat ik daar niet van hou. Maar ik ben er ook niet structueel in. Ik vergeet nog wel eens een pil, en dan word ik helemaal misselijk enzo. (ik heb in het verleden wel eens antidepresiva geprobeert) En dat verhaal over zelfmoord en moorden, daar heb ik ook van gehoord. Maar ik blijf daar nuchter in met het idee dat iedereen er weer anders op kan reageren. Dus ik ook. Ik probeer liever ook eerst andere mogenlijkheden. Maar ik kan me wel heel goed voorstellen dat er mensen zijn bij wie het niet werkt, en die al zo ver heen zijn, dat ze dus wel iets gaan proberen zoals een antidepresiva middel.
@madrelauro: ik begrijp dat je het niet verkeerd bedoelt hoor... en je hebt gelijk, want mijn medicatie werkt ook (nog) niet optimaal. ik heb niet voor niets andere medicatie er acuut bijgekregen. ik zit ondertussen onder 4 verschillende medictie om alles minder te laten worden. maar goed, ik wil alleen maar zeggen, probeer niet te blijven hangen op alleen prozac, er zijn teveel medicijnen die dit veroorzaken. en weet je, mensen die dit gebruiken die bv erg labiel zijn en die jou verhaal lezen kunnen er enorm van schrikken. en je hebt gelijk dat het niet best is wat er onderzocht is, maar je hebt je punt gemaakt en nu is het aan de andere mensen wat ze ermee doen. en uiteraard is dit een forum en mag je zeggen wat je wilt, ik zal de laatste zijn die dat tegenhoudt. maar ik denk dat we niet teveel moeten blijven hangen aan 1 soort medicatie. het is een forum voor depressie na de zwangerschap, en dat heeft niet alleen te maken met medicatie maar ook met de persoon die het heeft. die zijn het belangrijkste ipv de (spook)verhalen die de ronde gaan over pillen. ik val je niet aan hoor, echt niet...
lieve allemaal we moeten gewoon vreselijk goed om onszelf denken en eerlijk blijven. dan alleen kan je geholpen worden, ik was niet eerlijk en dat heeft in vreselijke situaties uitgemond. ga aan jezelf en je gezin denken. volgens mijn hulp kan je genezen van een hele erge depressie, maar het kost tijd. en die tijd moet je nemen. met of zonder medicatie en met of zonder hulp van een ggz of psycholoog bv. als je maar bedenkt dat het kan weggaan en dat het beter wordt in de toekomst.
liefs
kimberley
@madrelauro:
weet je, de onderzoeken zijn gedaan en dat het niet is verlopen zoals het zou moeten is heel spijtig. maar toch ben ik van mening dat je niet af kan gaan op deze dingen. er zijn zoveel mensen die wel goed reageren op prozac, en zoals ik al eerder zei, prozac is niet het enigste medicijn wat zelfmoord of moorden opwekt. er zijn zoveel medicijnen die dit effect hebben, maar daar wordt niet over gesproken. we kunnen wel blijven hangen op de prozac, maar dat is ook niet echt realistisch denk je wel?
en net wat je zegt, je moet je eigen mening kunnen vormen toch? ik zou zeggen, laat dat dan aan de mensen over, of dat ze het lezen of niet.
probeer niet je eigen mening en visie op te dringen aan de mensen, ze moeten zelf kunnen beslissen wat ze willen geloven. ik ben van mening dat prozac net zulke zooi is als elk ander anti depressiva middel, of rustgevende medicatie. maar als je het nodig hebt en niks anders helpt ben je blij dat het er is...
hey allemaal,
ik was vandaag bij het ggz geweest, want er was echt crisis in huis. ik heb toegegeven dat ik niet meer wil, ik heb geen plannen om het te doen nu. want aan de ene kant wil ik niet meer, maar aan de andere kant wil ik niet weg bij mijn mannen. ik zie het even niet meer wat er aan de hand is.
dus ik had de pct gebeld en die had een spoed afspraak geregeld bij de psychiater dus ik moest daar heen om half 4. ik heb weer medicatie erbij gekregen, deze keer om me beter te laten slapen, om de psychoses te onderdrukken. ik ben nu ook een weekend met mijn kleine jongen te logeren bij vrienden die Damian opvangen en ik kan ook mn eigen gang gaan. en Roon die zit nog met de twee kindjes thuis, die gaan zaterdag weer weg, en dan ga ik weer naar huis met Damian.
maar de psych ziet wel in dat de medicatie zn werk niet goed genoeg doet. dus ik moet donderdag weer terug naar de psych om weer te overleggen wat de nieuwe medicatie doet.
zo zie je maar, je kan ook geen moordneigingen krijgen van de medicatie. het doet namelijk ook wel eens helemaal NIETS met je.
en mijn tante zit aan de prozac, en die heeft het heel erg zwaar, maar ze heeft er wel baat bij.
meiden ik ga stoppen want ik weet de helft al niet meer wat ik heb geschreven. ik heb het al 3x teruggelezen maar tegen het einde ben ik het weer kwijt, hihi.
fijne avond allemaal.
liefs
kimberley
@MadreLauro: het zal niet makkelijk zijn te bewijzen dat dat gedrag komt door de Prozac. Is het niet aannemelijker te geloven dat mensen die Prozac slikken bij voorbaat al problemen hebben dus eerder zelfmoord of een moord zullen plegen? Dat het niet de Prozac is wat de mens doet moorden maar de mens die de Prozac moet slikken?
Wat heftig kimberly. Gelukkig krijg jij wel hulp. Verder helpt sporten voor mij niet. En gezond eten doe ik altijd al. Ik drink zelfs meer dan voorheen. Maar dat maakt bij mij niks uit. Ik ben 2x bij het ggz geweest, en daar willen ze me naar mijn idee gewoon aan de medicatie zetten en naar huis sturen. Ik loop bij een psygoloog die EMDR doet, maar daar kan ik maar 1x in de maand naartoe en ik ben begin aug voor het eerst geweest. Vrijdag word ik hormonaal onderzocht op een postnatale depressie. Ik hoop echt dat het hormonaal is, want dan valt het op te lossen en zit het niet in mijn hoofd. Ik ben heel erg benieuwd. En alle mensen hier.. Ik wens jullie heel veel sterkte en probeer vol te houden, hoe moeilijk het soms ook is.
Hoi allemaal,
ik heb al vaker hier een berichtje achtergelaten. ook ik zit in een hele heftige depressie. ik heb de suicidale gedachten, heb ook 2x een poging gewaagd. ik heb bij het ggz aangeklopt, heb nu crisis thuiszorg en een pychiatrisch verpleegkundige en een psychiater die mij begeleiden. ook heb ik anti depressiva en slaapmedicatie en pillen om me rustig te houden. de antidepressiva is een verwant van prozac en daar kan je op reageren in negatieve zin, maar dat is bij mij zeker niet het geval.en ook met mijn pillen staat in de bijsluiter (zoals bij velen) dat je er depressief van kan worden en dat je waanbeelden kan krijgen. ik heb de waanbeelden en stemmen wel, maar elk medicijn heeft een bijwerking die je niet tegenhoudt.op dit moment reageer ik helemaal nog niet goed op de medicatie en is het afwachten tot over 2 weken dan moet ik weer terug en gaan we of verhogen of veranderen van medicatie. de pct (thuiszorg) komt elke dag of om de dag in overleg met mij. ik heb daar heel veel baat bij. ik eet gezond, al tijden, loop en beweeg veel ook met de kleine, maar dat heeft mij absoluut niet geholpen. ik denk dat het ook persoonsgerelateerd is of je het daarmee redt. ook ik heb voedingsstoffen tekort die mijn hersenen in de war maken. ik kan dus zomaar wegvallen of niet meer weten wie of waar ik ben. dat is verschrikkelijk eng. en nogmaals ik eet goed, maar toch kom ik tekort. volgens de pct komt dat echt door de depressie.
wat ik al vaker heb gezegd en ik ga het weer doen, als je ergens last van heb trek aan die bel. ik heb bijna mn kindje wat aangedaan en daarna mezelf. ik wens dat geen enkel kind of moeder (of vader) toe. ga voor je gezin, ik moet ook nog die zon zien terug te vinden, maar ik heb niet meer de neiging om mijn kleine wat aan te doen.
succes allemaal
liefs kimberley
Sommige mensen missen gewoon de aanmaak van serotine. Dan kan je therapieen volgen en gezond eten tot je een ons weegt, je blijkt je toch slecht voelen. Ik gebruik al 4,5 jaar antidepressiva, sla ik een dagje over dan merk ik het meteen. Ik heb het periodes zonder geprobeerd maar dat is niet leefbaar. Zolang ik die medicijnen blijf gebruiken gaat alles goed :) Maar fijn dat het voor jou goed heeft uitgepakt met gezond eten :)
Zijn er hier ook mensen die het gevoel hebben niet echt geholpen te worden? Ik heb het idee dat ze mij alleen maar aan de medicijnen willen hebben en me naar huis willen sturen. Tot nu toe zijn we nog geen stap verder gekomen. En weet iemand waar je wel serieus geholpen wordt?
wisten jullie ook dat een postnatale depressie te diagnostiseren is via een hormoon test bij de gynacoloog? Ik hoorde zoiets dat je dan een bepaald hormoon te weinig aan maakt na je bevalling, en dat je dan een postnatale depressie kan hebben. 15 aug word ik daar op getest.
Morgen heb ik mijn eerste afspraak bij de GGZ en ben hartstikke zenuwachtig. Ben bang dat ze denken dat ik me aanstel enzo. Ik wil er eigenlijk helemaal niet heen! Maar die gedachtes over dingen die met mijn kinderen kunnen gebeuren vind ik vreselijk. Als ik bijv in de auto zit mijn mn dochter, ook al zit ze achter in in haar autostoel met gordel om en al zie ik het voor me dat ze door the voorruit vliegt en dan levenloos op straat ligt met bloed op haar hello kitty jurk. Dit soort beelden heb ik meerdere keren per dag. Ook voel ik me leeg van binnen..niet happy niet verdrietig..alsof ik op autopilot sta. Ik wil die kriebels als ik mijn zoontje van 6 weken oppak, ik wil het leuk vinden om hem in bad te doen enzo. Ook had ik 2 weken terug gevraag of mijn vriend zn spullen wou pakken en bij zijn ouders gaan zitten omdat hij irriteerd mij dood en we hebben vaak ruzie en dat hoeven de kinderen niet allemaal mee temaken..dit is de eerste keer in 9 jaar. Huilbuien heb ik niet maar een schuldgevoel wel..ook ben ik moe..altijd moe..word er moe van :S nog iets waar ik last van heb is het huishouden doen..het is bijna een obsessie ..en dan komt mijn vriend thuis en maakt hij weer een zooitje ..kan wel gillen!!!! misschien toch wel goed dat ik morgen die afspraak heb ..ook al heb ik soms wel goede dagen hoor, af en toe lach ik wel maar het is dan ook weer gauw over..zucht ik wil niet opgenomen worden of medicatie. Ik wil ook niet dat ze in mijn verleden gaan graven. Jakkes..moet dit nou.........
Na mijn bevalling kreeg ik ook last van een depressie. (Had ik toen ook hier geschreven) Nu pas (na 6 maanden) kom ik in aanmerking voor hulp. op 15 juli gaan we starten met EMDR. Ik hoop echt dat dat helpt. Ik voel me wel weer beter dan eerst, maar mijn problemen zijn er nog wel. Dus ik ben benieuwd.
ik heb intussen pct (psychiatrische crisis thuiszorg) gekregen en die komen elke dag om dingen door te spreken waar ik tegenaan loop of wat ik kan doen als ik denk dat ik het niet meer trek. ook staat er 24/7 een noodbed voor me klaar en ik kan altijd bellen, dag en nacht. deze mensen zijn gespecialiseerd in depressies en dat is voor mij wel een fijn gevoel.
verder nu medicatie en gesprekken met een psychiatrisch verpleegkundige. en op deze manier gaan we werken aan herstel.
ik kan het niet vaak genoeg zeggen, als je dit hebt ga hulp vragen ik heb er ook te lang mee gelopen (1 jaar) en het word niet beter vanzelf.
iedereen die hiermee te maken heeft wens ik heel veel succes.
liefs
ik ben vandaag bij het ggz geweest en er is een traject in gang gezet om mij te helpen om beter om te gaan met de depressie en met damian. ik heb ook last van een ppd, en hoe erg ook, ik heb vreselijke gedachten naar die kleine en naar mezelf. ze gaan niet zomaar over tot opname, ze gaan nu bij mij kijken hoe het praktischer ingedeeld kan worden, met medicatie erbij om het af te vlakken. daarnaast wordt dan gekeken of we gezinshulp krijgen en daarna misschien psychologische hulp voor mij erbij. het is een flink traject, maar ik voel me wel gehoord en dat telt nu voor mij. echt, als je last hebt van een depressie of de gevoelens dat je het niet gaat redden, trek aan die bel!!! ze pakken niet zomaar je kind af.
ik weet het ook uit ervaring want mn man heeft een ex met kids en die is behoorlijk boekiezoek en zij mag tot nu toe nog steeds voor haar kids zorgen. wel komt er binnenkort een toeziend voogd, maar dat heeft ook 5 jaar moeten duren... ga aan jezelf werken, dat wordt mij ook aangeraden en dan kan je straks gelukkig(er) door het leven met je gezin. en die tip wil en ga ik ook opvolgen!!!
Hii allemaal ! ik ben 7 maart bevallen van mijn wondertje Jayenna .. vroeger heb ik me wel eens depri gevoeld dat was dan ook de rede dat ik voor ff na het buitenland ging nu kwam ik er dus achter dat je je niet kan verstoppen voor problemen want je neemt ze mee waarheen je ook gaat maar goed na de bevalling kwamen die depri gevoelens weer trug en nu ben ik gewoon een emotionele brok van 1 verkeerd iets slaat me zin helemaal om heb nergens meer zin in ik weeg 50 kilo met een lengte van 1.78 ik hou heeeeeel veeel van mn dochtertje ik durf niet na de dokter dalijk wil ze me laten opnemen en komt jeugdzorg ?? ik geloof zowiezo niet dat ze je echt kunnen helpen TIPS??
Ik schaamde me heel erg. Bevallen van ons tweede wondertje en toch zo ongelukkig!!! Ik hou heel erg veel van onze kinderen, maar het kwam er gewoon niet uit. Vertwijfeld was ik 'heb ik wel een moedergevoel'? 'Is dit het nu'?
Iedere dag begon voor mij alsof ik de mount Everest moest beklimmen. Geen fut, moe, lusteloos en gestressed. Bang dat ik me kinderen te kort deed, stortte ik me op het moederschap en vergat de hele wereld om me heen.
Ik kon het allemaal niet meer aan, huilbuien had ik ervan. Zo onzeker, zo wanhopig. Als ik in bed lag 's avonds, was ik bang dat ik niet meer wakker zou worden. Kwaad was ik op mezelf omdat ik voelde, wat ik voelde.
Een diep dal, waar ik maar niet uit kwam, elke dag weer en weer.
Nu slik ik Sertraline, en gaat t allemaal een stuk beter. Het overzicht is er weer, het gevoel op een rij, liefde die ik kan uitten. Maar wat was dat dal diep... En soms verlies ik mezelf er weer in. Steeds minder vaak wel...
PFFFFF, wat is die tocht zwaar, maar we komen er wel. Ik heb weer hoop, gevoel van geluk, een lach.
Liefs Lievebeesje
Ik hèb ook een depressie gehad heb een jaar geleDEN een keizersnede gehad en de eerste dagen dat ik thuis was was ik Zo bang om alleen gelaten te worden ik huilde zo erg dat ik moest iemand bellen die ma bij me bleef ik was zo bang dat er iets gebeurde met mijn kindje ik was zelf nog heel slap kon haast niet eten en gaf borstvoeding op sommige dagen kon er niemandkomen en ging ik in bed liggen en ik ging een uur van te voren uit bed om eten klaar te maken als mijn vriend thuis zou komen ik ben door een hel gegaan de eerste maanden ik durfde niet na de winkel en niet eens meer na buiten ven uit eindelijk na de dokter gegaan het verhaal uit gelegt zegt ze van ooh dat komt omdat je net een kindje hebt gekregen en alles is nieuw en ontwennig daar kon ik het mee doen ik kreeg zelfs last van dat ik zoiets had van stemmen in mijn hoofd ik durfde hier niet mee na d e dokter te gaan of uuberhoud er over tepraten ik dacht dat ik voor een gek zou worden gezien het heeft bijna10 maanden geduurd voor ik er zelf helemaal over heen ben gekomen ik ben nu een dik jaar verder en nu bijna 8 weken zwanger en ik hoop dat dit mij niet weer over komt
Hoe vinden jullie deze: de arts bij het uwv zegt dat een postpartum depressie wetenschappelijk niet bestaat en dat het een normale depressie is, alleen minder erg!
te slect voor woorden niet?! ik vind tenminste van wel. ik heb er zelf ook behoorlijk last van en ben nu bijna een jaar verder. zolang kan het helemaal niet duren zegt ze...
raar mens
liefs
kimberley
Bij mij begon het anderhalve maand geleden toen ik was bevallen. Ik was zo ontzettend boos!! Het was niet gegaan zoals ik het wou. Gelukkig heb ik geen haat gevoelens naar mijn kindje. Ik ben ontzettend blij met haar. Alleen met MIJ gaat het niet goed. Ik zou graag therapieen willen, en niet iemand om alleen maar tegen aan te lullen. En ik heb ook een hekel aan medicijnen slikken. Alleen al om die redenen heb ik geen zin om hulp te zoeken omdat ik gewoon weet dat je alleen maar in aanmerking komt voor een psygiater om mee te praten, en dat de dokter je medicijnen gaat geven. Als je de juiste hulp wilt, dan moet je er heel erg hard voor knokken, en die energie heb ik juist nu helemaal niet! Als ik me super goed voelde, dan had ik die energie wel, maar dan was het niet nodig omdat ik me goed voel...:S
ik ben ongeveer 6 maanden depressief geweest. Nu 3 maanden later voel ik me een stuk beter, bijna weer de oude. Ik slik zelf veel vitamine B en ijzer en ik merk dat dat veel geholpen heeft om me beter te voelen.
Hier nog een met ervaring. Mijn zoontje wordt in mei alweer 3 jaar maar voor mijn gevoel heb ik z'n eerste jaar niet bewust meegemaakt. Hij was een huilbaby en toen het met hem na ruim 3 maand eindelijk stukken beter ging, zag ik dat niet meer en was alles somber en negatief. Ik heb hem nooit iets aan willen doen want heb gelukkig wel altijd beseft dat hij er ook niks aan kon doen maar ik begrijp die gevoelens wel. Ik heb hem in die tijd wel eens bij mijn ouders geparkeerd onder het motto..red je er mee. Daar voelde ik me dan weer schuldig over en zo ging het kringetje maar door. Toen ik de diagnose 'postnatale depressie' kreeg dacht ik nog, oké 2 maand een pilletje en ik ben er weer. Zo ging het dus niet, ik heb bewust moeten kiezen voor in eerste instantie mijzelf en bewust afstand moeten nemen van al het andere waarin ik mezelf verantwoordelijk voelde ( partner, werk, contacten). Ik ben aan de anti-depressiva gegaan en ben met maatschappelijk werk gaan praten en een jaar later begon ik eindelijk mezelf weer wat te worden. Was toen al wel begonnen met werken (therapeutisch en 2 á 3 halve dagen in de week) maar kan echt zeggen dat ong. een maand voor zoonliefs 1e verjaardag de wolkjes definitief voorbij trokken. Dat lijkt en is heel lang ( voor degenen die er nu inzitten) maar toch..als ik het over moest doen zou ik het ondanks alle ellende meteen weer doen. Ben stapelgek op mijn zoon, en hij gelukkig ook op mij en hij was het absoluut waard. Voor een volgende zwangerschap speelt het wel in mijn hoofd dat dit weer kan komen, maar ook hij of zij zal het dan ongetwijfeld waard zijn en bovendien herken ik nu de signalen en kan ik vantevoren al maatregelen treffen om het te voorkomen. Voor een ieder die er nu midden inzit. Heel veel sterkte, het is een hele moeilijke situatie (ook voor je partner en andere naasten) maar écht...de zon gaat weer schijnen al gaat het je ongetwijfeld lang niet hard genoeg.
Ook ik heb hetzelfde mee gemaakt, ook 3 maand opgenomen geweest. Dit alles 2 jaar geleden. Kan zeggen dat het nu (over het algemeen) goed met mij gaat en ben nu net 5 weken zwanger van de tweede. Bij mij speelde ook een groot deel onzekerheid en perfectionisme mee.Ook ik hoop dat nooit meer mee te maken, al is die kans natuurlijk aanwezig. Je gaat er niet vanuit maar maakt al wel bewustere keuzes. Zo zou ik dus bijv. dit keer ook geen borstvoeding geven, mocht ik dan toch medicijnen nodig zijn dan kan ik die meteen krijgen.
Toen dacht ik dat ik de enige was die zich zo voelde, maar zo achteraf lees je dat het veel vaker voorkomt.
Hoop dat ik dit keer echt op die roze wolk mag gaan zitten.
En iedereen die er nog midden in zit; heel veel sterkte gewenst, blijf geloven in jezelf, het duurt misschien even maar het komt echt goed.
Mijn mannetje is nu al weer bijna 7 maanden oud, maar m'n depressie is helaas nog niet voor bij. De eerste twee maanden na de bevalling ging t steeds slechter, na 1,5 maand bij de huisarts geweest, die me door zond naar een psychosociaal medewerker. Twee weken later kan ik daar pas terecht. In die twee weken ging het heel hard steeds minder met me. Eindelijk was dat gesprek er, heb daar bijna een uur gezeten, ze zou contact op nemen met de psychiaters in het ziekenhuis. Ik was nog geen uur thuis, en toen belde ze dat zij beide vonden dat het beter was om me te laten opnemen, dit kwam hard aan, maar heb t uiteindelijk toch gedaan. De volgende dag was ik daar. In het eerste gesprek werd gezegd dat ik er op moest rekenen dat ik daar zo'n drie weken zou zitten. Dat werden uiteindelijk drie maanden. Het was een hele moeilijke tijd. Gelukkig had ik daar alle ondersteuning die ik nodig had, en werd ik 24 uur per dag geholpen mat de zorg voor m'n mannetje. Ben nu weer zo'n twee maanden thuis, met medicijnen, het gaat wel veel beter maar ben er nog niet. Krijg nog 2 keer in de week therapie, en daarnaast ook nog 2 keer per week gespecialiseerde thuiszorg. Sinds een paar dagen heb ik er weer 2 pillen bij, die me verder uit dit dal moeten helpen. 1 ding weet ik wel ik gun dit niemand. Voor iedereen die twijfelt ga naar de huisarts, en modder niet te lang zelf door. Hopelijk hoef je dan niet zo diep weg te zakken als ik heb gedaan, en kun je dit met hulp thuis de baas worden.
Patricia
mijn kindje is nu 7 weken, maar ook hier heersen sombere gevoelens, overgevoeligheid voor licht en veel last van hoofdpijn, gewoon geen zin om de deur even uit te gaan, nu vandaag gaat het iets beter, ik hoop dat het snel weer helemaal beter mag gaan
Ik heb na mijn eerste bevalling een postpartum psychose gehad. Ik ben een tijdje opgenomen geweest op een moeder kind afdeling in Woerden. Toen ik thuis kwam, kreeg ik nog een reactionaire depressie.
Alles bij elkaar was het heftig, maar ook ik ben goed geholpen en ben weer helemaal mezelf. Goede hulp en lieve mensen om je heen zijn zo belangrijk!
Nu ben ik weer zwanger. Hoop zo dat het niet weer misgaat. Binnenkort een gesprek in het Sint Lucasziekenhuis die gespecialiseerd zijn in complexe zwangerschappen/bevallingen. Maar kijken wat ze zeggen.
Hallo,
Ik ben 5 weken geleden opgenomen in Rotterdam. Op de afdeling psychiatrie. Hier hebben ze een speciale moeder kind afdeling. Ik ben opgenomen met een postnatale depressie. Uiteindelijk bleek dit niet het geval te zijn maar een aanpassingsstoornis. Nu na 5 weken ben ik weer heerlijk thuis met de kleine. Het is geen makkelijke tijd geweest maar ik ben er ontzettend goed geholpen en ben gelukkig weer helemaal mezelf! Heb je vragen kun je me altijd even een berichtje sturen. Het zou natuurlijk super zijn als ik andere vrouwen kan helpen die hetzelfde hebben als ik. Gr. Cobie
hi ik ben ook opgenomen geweest in Rotterdam samen met me zoontje ik ben nu 1.5 week weer thuis maar ben nog helemaal niet happy, enig idee hoe lang het duurd? Hoe lang heeft het bij jullie geduurd? Ik wil gewwon mezelf weer terug!
Ik heb een depressie gehad 2 jaar geleden net na mijn MOLA zwangerschap (zoek maar even op op internet) en heb medicijnen geslikt, gelukkig kwam ik er bovenop en net voor dat ik zwanger raakte in November 2007ben ik gestopt.
Maar ik ben zo bang dat ik t weer terugkrijg, want idd een hele boel komt door je hormonen maar ik kan nu (ik ben nu 37 weken) lachen en vervolgens in een keer diep in de put zitten en huilen en volgens mij is dit typies hormonen. Maar goed lees bovenstaand stukje maar goed want Ik zal niet zo snel het woord 'depri' meer gebruiken want ik weet nu wat het is, je zit in een diepe put waar je niet uitkomt, geen vooruitzichten, geen hoop, huilen, slapen, als je bv naar de supermarkt moet dan slaat de angst om je hart, en idd zelmoordneigingen niet dat je het doet maar je denkt er wel aan!let goed op de signalen en als je het niet vertrouwd ga aub naar je huisarts en denk er niet te licht over! Ik hoop dat jullie hier iets aan hebben gr. Sil
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Kwaaltjes en aandoeningen
reacties (283) Verversen