Ik weet dat het de bedoeling is hier leuke verhalen te schrijven en vragen te stellen. Maar ik wil even mijn verhaal kwijt. Ik ben inmiddels ruim 11 weken zwanger echter mijn partner was niet de man wie ik dacht dat hij was. Hij blowt als een ketter werkt niet en beschuldigt mij ook nog eens van vreemdgaan. Hij wilde zo graag een kind, van mij had het niet meer gehoeven, ik heb al een dochter van 14, toch was/ ben ik er enorm blij mee dat het me is gegund. Ik werk hard om voor het huishouden te zorgen. Ondanks dat ik me af en toe zo beroerd voel ga ik toch gewoon werken, omdat ik ook veel verantwoordelijkheid op mijn werk heb. Mijn partner maakte steeds de opmerking dat ik om mijn mannelijke collega's naar mijn werk ging. Dat deed me enorm veel pijn, want zoiets zou nog niet eens in me opkomen. Gisteren had ik belangrijke vergaderingen en was weer eens leuk gekleed naar mijn werk gegaan. Bij thuiskomst enorme ruzie gehad, en toen als laatste druppel zei hij dat kind is zeker ook van een van je collega's. Damn wat kwam dat hard aan. Zoiets krijg ik niet verwerkt en heb hem de deur gewezen. Vanochtend was ik zo in de war dat ik ook nog eens bovenop iemand anders ben gereden. Met tranen weer naar huis. Nu weet ik niet meer wat ik moet. Er alleen voor staan, wat ik niet erg vind hoor, financieel gezien kan ik het makkelijk dragen alleen weet niet of ik dit psychisch wel aan kan. Hij verdient het niet om vader te zijn. Pfffff ik wilde het zo graag van me afschrijven. Zo moeilijk dit.
Dat hij jaloers is zegt alles over hem. Waarschijnlijk is hij zo verbitterd door het thuiszitten en blowen dat hij het afreageert op jou. Maak van zijn probleem niet het jouwe!! Jij hebt een tof leven en alles goed op de rit. Wil hij dat ook dan moet hij er voor werken of anders oprotten. Aan hem kun je nu niet je energie verspillen. Enne ....je bent sterker dan je denkt. Hormonen maken van een vrouw een moeder en een moeder beschermt haar kroost tegen alles!! Sterkte!
Pfff wat erg meis!! Weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Ga je gevoel achterna!! Ik heb bij mijn eerste zs drama's gehad en m'n vriend toen paar x gezien maar uiteindelijk leek het erop dat ik het alleen zou doen. Gelukkig is alles goed gekomen en krijgt hij nu alles van de zs wel mee. Denk aan jezelf en probeer te genieten van het wondertje dat in je groeit. Daar heb je hem niet voor nodig! Gun jezelf de tijd en denk goed erover na.. Heel veel sterkte!!!!
Wauw wat lijkt me dat moeilijk.. heb je ook wel leuke momenten met je vriend/man? Ik weet bij mijn eerste kind (was voor de zs dolverliefd) toen ik dus zwanger was vroeg ik me af of ik wel de juiste man had gekozen en zag alleen alle verkeerde dingen in hem. Na veel praten en samen dingen doen zijn we er toch uitgekomen en oh wat kwam het hard aan bij mn man dat ik dat zei! Maar het waren gewoon hormonen.. vind het echt heel.rot voor je, wij zijn dan moslims dus ik werk niet en al zou ik werken, dan niet met manne maar mijn man is heeeeel jaloers maarja ik vind dat wel fijn.. ik zou zeggen.alsde emoties wat bedaard zijn doe iets leuks aan en probeer een leuke avond met hem te hebben en te vertellen hoe je je voelt!
Owh jeetje meid wat maak je nu allemaal mee hij verdient het idd niet, als ik het was zou ik hem helemaal niet meer willen zien echt gewoon klaar met alles zodat je rustig door kan gaan nu voor jou en de kleine , ik weet dat het moeilijk kan zijn maar je kunt het, blijft en denk altijd positief.
Denk aan jezelf, je dochter en je ongeboren baby!! Psychisch zal het zwaar zijn maar daar kom je vast uit! Als ik het zo hoor verdient hij het idd niet om vader te zijn!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Juni 2016
reacties (9) Verversen