De titel is de meest oprechte vraag in mijn hoofd want ik snap er soms geen bal van. Mijn zoontje wordt bijna 2 en waar ik ooit de wens had om nu aan de 2de te beginnen weet ik nu niet eens of er ooit een tweede komt. En dan zie ik om mij heen zoveel mensen wel de tweede hebben, en dan denk ik echt: hoe doen jullie het? Ik kan niet meer… ik vind het vaak ook niet leuk, en hoppa het schuldgevoel erover heen maakt het dan helemaal af. Ik weet het, we hebben wat tegenslagen gehad met een fors aantal oorontstekingen (inmiddels buisjes waardoor het wel wat beter gaat!!) waardoor de hummel ook nog niet veel praat. Het is de hele dag alleen maar uuuhhh. Ik kan het soms niet meer hebben. En daar bovenop is zoveel een strijd.. de luier verschonen, een strijd, eten, een strijd, niet op de glijbaan mogen klimmen, strijd, vervolgens niet met spullen mogen gooien, nog meer strijd. Hij kan zich moeilijk zelf vermaken, is in no time uitgespeeld en wil alles maar alleen alles wat niet de bedoeling is of de tv. Ik snap dat hij een dreumes is en ontdekt en dat mag hij ook. Alleen er zijn zo weinig momenten dat het leuk is dat ik niet snel overweeg om hier nog een keer vrijwillig door heen te gaan. Waar ik alleen eerst aan het opbranden was (werk als psycholoog) begint mijn partner nu ook op te branden. We vragen geregeld hulp van opa’s en oma’s maar ik ga niet elk weekend mijn kind wegbrengen. Anderzijds kijken we nu op tegen het weekend.. want bijkomen is er niet bij. We proberen veel (er op uit gaan, juist binnen blijven, voor onszelf leuke dingen doen, zelfs een schoonmaakster ingehuurd) maar ook dat brengt niet voldoende om het voor mijn gevoel vol te houden. Dan komen de eindeloze vragen. Heb ik een moeilijk kind? Wat doe ik verkeerd? Gaat dit beter worden? Wat moet ik doen? Bij opa en oma is hij altijd lief, wat fijn is maar daardoor voel ik me ook vaak erg onbegrepen. En zodra ik binnenkom draait hij om en begint het gejengel en de tantrums. Zelfs mijn ouders weten dan niet goed wat te doen. Ik weet niet goed wat ik wil of moet horen, maar ik moet het kwijt. Ik merk dat ik steeds vaker de gedachte heb dat ik het niet leuk vind en dat maakt me heel verdrietig.
Wat naar dat je je zo voelt Hier een meerbegaafde 6 jarige die de nodige problemen laat zien sinds hij naar school gaat en een 3,5 jarige waarbij ik vermoed dat hij slimmer is dan ik denk maar waar we ook nog wel een diagnose, erfenis van vader, mee gaan krijgen. En er zijn heel wat dagen dat ik denk, ik vind er geen bal aan zo Maar weet je, het is 9 van de 10 keer mijn eigen gemoedstoestand en reacties of die van mijn man waardoor de kinderen heftiger reageren en moeilijker gedrag laten zien dan ik zou willen. Wat hier niet werkt: Kind dwingen te eten. Kind continu corrigeren zonder alternatief te bieden. Kind geen eigen regie geven. Te veel speelgoed. Kind continu vermaken. Continu overal een strijd over aan gaan. En dat laatste is dus iets wat op dit moment regelmatig voorkomt. Een verbouwing, een eigen bedrijf met personeelsgebrek, kinderen toe aan vakantie, ouders toe aan vakantie. Heel irritant, want we belanden in een negatieve spiraal op het moment en er uit komen is lastig.
Mijn advies zou zijn: ga op een rustig moment voor jezelf na wat de moeilijke situaties zijn en hoe je dit zou kunnen ombuigen.Betreft het eten. Eet je kind altijd slecht of eet hij wel één goede maaltijd? Mijn jongste eet zelden fatsoenlijk ontbijt en avondeten maar eet prima rauwe paprika, komkommer, fruit en in de middag brood. Dus hij eet wel, alleen niet altijd de tijd dat ik het wil en niet altijd een complete maaltijd, maar hij komt ook niet om van de honger dus ik laat het los :) Je kind wil klimmen op de glijbaan, jij vind het spannend. Kan je kind het wel of is hij niet in staat zelf te klimmen? Kan je hem een alternatief geven? Mijn jongste kreeg een Pikler Triangle voor zijn eerste verjaardag met een glijbaan, hij stond een week na zijn eerste verjaardag bovenaan het trappetje maar kon niet glijden maar had de grootste lol met op en af klimmen. Het over de punt klimmen naar de glijbaan heeft hij op zijn eigen moment ontdekt, ik heb hem nooit geholpen. Luier niet willen verschonen, kan je misschien beginnen met zindelijk worden? Betreft het zelf spelen. Heb je veel of weinig speelgoed staan en wat voor speelgoed? Ik had op die leeftijd een mandje met rommeltjes voor de jongste staan. Stofdoek, knijpers, boekje, bakje en een lepeltje, garde. De gekste dingen belandden in het mandje en daar liep hij dan mee te teuten. Een mand vol met (kartonnen) boekjes doet het ook altijd goed. En soms zet ik de duplo bak neer. Bied vooral niet te veel in één keer aan en kijk eens naar open ended "speelgoed". Twee bakjes met kastanjes en een lepel en bamboe tang/pincet kan super leuk speelgoed zijn. Televisie hebben we hier zo min mogelijk aan staan want het voegt niets toe en ik krijg er alleen maar vervelende kinderen van ;) Gooien met spullen is ergens wel normaal in de ontwikkeling. Wat gebeurt er als je gooit, hoe reageren mijn ouders, wat voor geluid maakt het etc. Hier mag er niet gegooid worden in de woonkamer, gooien we niet met harde dingen maar in de gang en slaapkamer mogen ze met een ballon gooien. Wat ze hier ook leuk vinden is een ballon aan een touwtje aan het plafond zodat ze er net bij komen om te slaan. Lekker springen en meppen en ik hoef niet bang te zijn dat er iets om gaat. Verder zou je babygebaren kunnen introduceren. Dat kan al frustratie weg nemen van het niet kunnen praten. Dingen als eten, drinken, plassen, papa, mama etc zijn praktisch om als ondersteunende gebaren te gebruiken naast gesproken taal. En als je dan toch de tv aan wil zetten, Lotte en Max op youtube, kinderliedjes met gebaren. Probeer verder je kind keuzes te geven. Wilt hij kaas of worst op brood? Wilt hij een rood of een groen shirt aan? Wat zullen we kopen als avondeten, wortelen of bloemkool? Betreft het praten. Mijn oudste sprak met 1,5 hele zinnen. De jongste met 2 nog geen woord, hij zong wel vanaf zijn 1,5 maar dat was dan nanana in allerlei deuntjes. Maar in ene met 2,5 kwam het razendsnel op gang. Met drie kreeg hij buisjes en nu is hij NOOIT stil. Hij praat tegen ons, tegen de hond, tegen zijn speelgoed, hij zingt continu. Ik zou oprecht wel eens willen dat hij stil was
Maar weet je, bovenal lieve mama....ontspan en kijk eens naar je mannetje. Dat mannetje voelt zich veilig om bij jou zijn frustraties te uiten. Hij kan zichzelf zijn omdat hij weet dat je toch wel van hem houd Probeer de rust in jezelf te vinden om gewoon eens los te laten. Laat de regels varen, maak je huis kind veilig en laat hem zelf de wereld ontdekken. Lees boeken als ontspannen opvoeden en eenvoudig opvoeden. Loslaten is vaak the key.
Ik ben vanaf 9:30 aan het werk en het is nu 11:24 terwijl ik dit typ en mijn jongste van nu 3,5 loopt rond in huis. Hij rommelt met zijn duplo, hij heeft de hond water gegeven en eten (wat een rommel), hij heeft zelf een rijstwafel en water gepakt (nog meer bende), hij heeft mij wat haren uit getrokken, hij heeft 3 keer ingebroken in mijn vergadering, hij wilde de hond uit gaan laten en hij zit nu met de tiptoi van zijn broer te spelen. Conclusie: het is hier dus een beetje rommelig, de stoel en keuken zijn nat en de hond heeft zich van ellende onder de bank verstopt, maar er is geen man overboord :) Ik laat het los dus hij is relaxt. En ja, hij zal vast even op de bank hebben gestaan, ik hoorde hem er ook af springen, mag niet, maar ik was er niet en hij deed het één keer waarschijnlijk omdat hij even buiten wilde kijken normaal is het een spelletje omdat het niet mag. Hij heeft op het aanrecht geklommen om een beker uit de kast te pakken. Maar dit doet hij omdat hij het kan, dat deed hij een jaar terug echt niet.
Ook jij kan loslaten mama, vertrouw jouw mannetje en help hem groeien En als het even moeilijk is....het is een fase ;)
Advies, pick your battles. Dus geen direct gevaar, laat hem lekker die glijbaan op Klimmen. Mijn jongste vroeg ooit of het zeer doet als je op je allerhardst tegen de muur aan rent. Wat ik ook zei hij geloofde het niet, dus probeer maar uit. Desnoods ga je zelf glijden om een te laten voelen wat er kan gebeuren. Soms moet je gewoon laten gaan en zelf laten ervaren. Die van mij kunnen fantastisch luisteren, maar ze geloven mij gewoon niet altijd. Geen direct gevaar is gewoon laten gaan.
2 jaar vond ik de minst leuke leeftijd die er is. Vreet energie inderdaad. Een tweede hoeft niet te komen als de eerste rond de 2 jaar is. Er hoeft niet een tweede te komen. En een tweede kan ook later. Hier zit er 5 jaar tussen. Nu was dat niet onze eigen wens, maar soms loopt het zo. Echter heeft dat leeftijdsverschil ook weer zijn voordelen. Daarnaast is het ene kind het andere kind niet. Onze oudste was een gemakkelijke dreumes/peuter. Bij ons was nr. 2 degene aan wie ik mijn handen vol had. Je bent geen slechte moeder! Sommige kinderen zoeken van zichzelf steeds de grens op.
Je kind heeft een fors aantal oorontstekingen gehad...ik vind het dan normaal dat ie lastig is, en ook nog bijna 2 en bijna niet praten...heel frustrerend voor je kindje! Ik denk niet dat je een moeilijk kindje hebt. Maar een kindje dat veel ziek is geweest, moeilijk kan communiceren, en met een mama en papa die erdoor opgebrand zijn, kan ik begrijpen waarom je kindje zo´n tantrums blijft hebben!!
Herkenbaar haha !!! Hier dus absoluut geen 3de.. Ik vind het soms ook pittig , maar vaak zo leuk samen. Nu op vakantie, maar ben gesloopt hahaha Wellicht als hij naar school gaat, dat je meer rust ervaart ?
Heel begrijpelijk. Hier heeft het wel een paar jaar geduurd voordat we toe waren aan een tweede. De eerste is nogal temperamentvol en heeft extra aandacht nodig. Een aantal fases vond ik ook helemaal niet leuk. Voor mij nooit weer dacht ik toen. Maar het werd wel een stuk makkelijker en er kwam steeds meer vrijheid en rust terug. Onze tweede is een stuk makkelijker. Een heel andere baby (maar dat weet je van te voren niet). Wij gaan er zelf ook relaxter mee om. Wij hebben in een heel rustige periode de keuze gemaakt om voor een tweede te gaan. En wat zijn we blij met hem! Alleen hebben we best nog wel wat pech gehad waar we ook niet op waren voorbereid en kwamen er vanzelf wel weer pittige/onrustige periodes. In ons geval door verschillende omstandigheden. Soms is het lastig en aanpoten. Je hoeft het ouderschap ook niet altijd leuk of makkelijk te vinden ❤️
Triest hoor ! Ik ken dit gevoel ook . Het leek bij ons de perfecte plaatje toen mijn tweede ongeveer 7-8 maanden oud was . Hij huilde bijna nooit . Sliep klokje rond . At en dronk voorbeeldig . Dus wij hadden heel goed erover nagedacht om gelijk voor een derde te gaan . En toen begon de ellende toen ik 16 weken zwanger was ! Werd hij heel ziek . 2x opgenomen geweest met heftige RS en longontsteking. Hij kwam ook helemaal niet meer aan en begon met afvallen . Ziekenhuis en en uit . Bleek dat hij zich ook niet goed omwikkelde . Hij aan de sonde voeding ik met hem in de zkh . Verschrikkelijk ik had toen ook zware HG en lag ook aan de infuus paar keer . Nadat hij een beetje was opgeknapt begon m’n nierstuwing, met koliekaanvallen . Zat een week aan buscopan en morfine . Uiteindelijk kreeg ik een inwendige catheter onder narcose . Binnen 7 uurtjes stoot m’n lichaam het af. En begon de pijn weer . Ik dacht die moment echt wil ik dit nog echt wel? Ik in de zkh twee oudste thuis ziek . Met Corona echt verschrikkelijk. Daarna nog eens . Bloedingen en zwangerschapdiabetes . Met alles erop en eraan ben ik bevallen . M’n jongste is echt een huilbaby nog steeds . M’n zoontje praat ook nog niet heel goed door z’n syndroom en lopen doet hij ook pas paar maanden . Hij heeft ook hele erge driftbuien vooral omdat hij zich nog niet helemaal kan uitdrukken . En raakt erg gefrustreerd. Eten is echt een strijd hier ! En ik wil dat strijd heel vaak niet meer aan. Maar ik moet als hij afvalt moet ie aan de sonde . Het is dus echt niet makkelijk . Maar alsnog geniet je van die momentjes samen . Ik zou het echt niet anders hebben gedaan. En ze worden zo snel groot. M’n oudste wil al heel vaak geen hulp . En dan besef je wel dat er een dag komt wanneer ze die zorg niet meer nodig zullen hebben . Maar als je eentje al niet meer trekt zou ik niet aan een tweede beginnen
Wat verdrietig voor je dat je het zo ervaart! Ik sluit me aan bij een reactie hieronder dat een groot deel vd frustratie mogelijk voortkomt uit het feit dat hij zich niet in taak nog moeilijk kan uiten. Een peuter is zo erg bezig te ontwikkelen en daarbij voelt en wil hij zoveel, dat taal een belangrijk iets voor hem is om dat te vertellen. Als dat dat niet lukt, is dat erg frustrerend. Wat zou kunnen helpen is om te proberen zoveel mogelijk zelf woorden te geven aan zijn emoties en frustraties. Dus: ‘ik zie dat je …. graag wilt. Wat vervelend dat dat niet kan, hè?’ Etc Dit kan helpen.
Mijn dochter v net 2 is al zeer taalvaardig (4/5 woord zinnen) en dat helpt gewoon enorm. Ook sommige emoties kan ze al benoemen, zoals blij, verdrietig, bang, spannend.
Daarnaast kan je zoontje mogelijk ook zeer temperamentvol zijn; dat was onze 3e ook. Haar baby- en peutertijd vond ik daarom ook heel zwaar (ondanks dat zij ook wel taalvaardig was).
Zoek hulp bij bijv CJG. Dat is geen falen. En dat je een 2e nu nog niet zitten is ook niet erg en daarbij is het ook niet gezegd dat t dan dubbel zo zwaar is. Ik heb er nu 4 en vind het over t algemeen goed te doen, maar wel zijn ze in de leeftijd 14, 12, 9 en 2, dus dat maakt wel echt verschil.
Goed dat je het zo deelt en voor jezelf op een rijtje zet! Een tweede is echt geen “verplichting”. Één kind is ook goed! Ik vind de jonge jaren ook niet zo leuk (ze zijn 1.5 en 3.5 dus heb nog geen ervaring met oudere kinderen). Onze tweede is echt een “makkelijk” kind, veel makkelijker dan de eerste. Toch dacht ik in de babytijd vaak: waarom wilde ik dit eigenlijk? Alle typische baby dingen (slechte nachten, het eindeloze huilen etc) voelde de tweede keer door de herkenning zwaarder. Maar daar staat tegenover dat ze nu heel veel met elkaar optrekken en de dreumes “vermaakt” wordt door de peuter. En dat het een heerlijk kind is dat ik voor geen goud zou willen missen in mijn leven.
Dankjewel voor jou eerlijkheid! Ik herken je gevoel wel gelukkig heb ik het niet dagelijks. Mijn oudste is nu 10 en begint te puberen vind ik zo intens moeilijk ook hij wilt veel bij de omas zijn en ik laat het toe maar zorg wel voor een beetje 1 op 1 tijd als hij hier is De middelste is net 2 en zo ondernemend, overal opklimmen en afspringen dat laten wij grotendeels gewoon toe hij heeft ook van die stapelstein stenen en trampoline. Maar als hij zijn zin niet krijgt zoals om 8uur sochtends een ijsje if geen tablet tijdens het eten is het drama. Ik negeer het maar het irriteert je heel erg wel hij gaat zo tekeer dat je op randje staat van toegeven zodat het iig even stil is. Maar we houden wel vol en proberen af te leiden met iets anders.
De 3e is 3maanden en ik geef bv erg intens ook. Ik loop echt op me reserve mijn man ook die heeft het ook niet naar z'n zin op werk (wel al nieuw werk in zicht), pas betrokken geweest bij een auto ongeluk ook die is zo intens chagerijnig dat ik soms savonds moet huilen hoe ik dit nog langer volhoud ik doe alles alleen. Hij doet enkel met de middelste de douchen en op bed leggen en peutergym, huishouden alles doe ik, overige zorg doe ik, dingen regelen zoals bouwdepot, kapotte auto etc doe ik, boodschappen voorraden etc doe ik, klusjes in huis zoals washok renoveren. Doe ik
Iedereen die hier zegt neem juist een 2e kunnen ze samen spelen ik zou zeggen als je zo hoog zit die het niet! Zwanger zijn met een peuter heb ik echt als pittig ervaren en zie en hoor dat bij andere ook. Je hebt nog heel wat jaren tegaan voor ze samen spelen als ze dat al gaan doen..
Hier zijn opas en omas ook echt helden ga vaak op de koffie of ze komen hier en hebben allebei een oppasdag.
Ik wil alleen even zeggen ik zie je, ik voel je, probeer wat geluk uit kleine dingen te halen eendjes voeren, vliegtuigen spotten, laat ze keer die glijbaan opklimmen. Ga niet met alles de strijd aan pick your battles zegmaar
Eens met jou. Als je beide overbelast raakt of bent is een tweede echt geen goed idee. Daarvoor moet je stabiel en in rust zijn en vol vertrouwen (althans naar mijn mening). Misschien spelen ze af en toe maar het is reëler dat je er veel meer werk bij krijgt natuurlijk. Dan zou ik eerder kiezen voor psz tzt.
Ik ga eerst in op het stukje dat jullie zoon nog niet veel praat en buisjes heeft.
Wij hebben namelijk hetzelfde gehad met onze dochter. De vele oorontstekingen niet, wel vocht achter trommelvliezen waardoor ze met bijna 2 ook amper sprak en inderdaad dat uuh, niet eens die die maar echt dat uhh geluid. Ik denk namelijk dat er ook een hoop frustratie zit bij hem, hij wil zich uiten maar hij kan het niet. Jullie worden er in combinatie met het gedrag gek van (niet lullig bedoeld maar soms word je gewoon gek van het niet meewerken en verzetten) hij reageert denk ik weer op jullie reactie en dat heeft een wisselwerking op elkaar. Verder kan onze dochter zich huis ook een draak gedragen en op de opvang is ze het allerliefste meisje. Toen ze bijna 2 was wel eens een filmpjes laten zien hoe ze thuis deed, de leidsters schrokken en dachten is dat Esmee...ook het verschil met oma en opa. Daarover wil ik zeggen, de dooddoener maar wel waar in mijn geval :het is een fase.
Wat betreft de spraak van je zoon wil ik je aanraden om met logopedie te starten. Kun je denken hij is nog jong, komt later wel etc. Ik zei eerder al, met 2 zei onze dochter ook bijna niks, buisjes gekregen, toen ging ze iets vooruit, maar eigenlijk weinig, dus logopedie. Dit heeft de een half jaar gehad en klets nu de oren van mijn kop af (ze is nu bijna 3). Toen ze logopedie kreeg en stappen maakte, merkten wij heel duidelijk verschil in de frustraties die ze had. Gaat misschien ook samen met de leeftijd, maar toch.
Ik wilde dit je echt meegeven omdat ik veel uit je verhaal herken! Mijn dochter is dan mijn tweede, daardoor zelf nooit met het dilemma gezeten. Natuurlijk is het met 2 zwaarder, aan de andere kant, ze spelen ook samen, als we ergens zijn maakt dat het echt makkelijker en de liefde tussen die twee, veeg mij maar op hoor
Dag klinkt ook heel erg verdrietig. Ik vind het zelf niet herkenbaar van mijzelf, maar zie het wel bij sommige mensen om me heen. Is vaak een combinatie van eigen persoonlijkheid, verwachtingen van t ouderschap en hoe intensief je kind is. Tips om het nu leuk te gaan vinden heb ik niet, en zo te horen regel je de praktische dingen al. Enige wat ik wilde zeggen is: - ik heb t vaker gezien en voor sommigen wordt het gewoon pas na een paar jaar leuk(er) - zou het idee van een tweede echt helemaal in de koelkast zetten tot je de basis nu lekker in een flow hebt zitten. Een tweede moet niet he! - misschien dat meer info over hoe je beter kan communiceren met je kind/peuterpuber en niet alles een strijd wordt helpen. Ik vind de volgende boeken heel erg praktisch en behulpzaam: * How2talk2kids (laat je niet afschrikken door de vage titel) * De kleine koning(in) * En qua eten dit account: https://www.instagram.com/dekinderdietistdaphne/?hl=en - laat je niet te gek maken door hoe leuk het bij anderen lijkt, je kent t vaak maar oppervlakkig en men heeft ook de neiging bij zichzelf te kijken wat er allemaal mis gaat en bij de ander wat er allemaal goed gaat.
Ik heb de eerste 4 jaar ook heel pittig gevonden. En ze zijn nu 5 en bijna 4, haha.
Ik begin nu (pas) steeds meer te zien dat het er ook bij hoort. Kinderen huilen, krijsen, vallen, worden ziek (en hopelijk weer beter), ruzien etc. Door al die ervaringen leren ze hoe het leven werkt Die gedachte maakt me wat meer ontspannen.
Ik laat mijn eigen ervaringen maar even voor wat het is, maar ik ben wel een paar keer echt veel te ver gegaan met mijn gedrag, omdat ik er zo doorheen zat en ik mijn kind ook verre van leuk vond helaas. Ik leek wel een duivel.... En de hele buurt kon meegenieten....
Kijk naar wat je kan leren om sommig gedrag of situaties te kunnen hanteren. Ik kijk bijv. graag naar Jo Frost, supernanny.
Vraag gerust eens hulp via het consultatiebureau, of ze met je mee willen denken en soms kan er ook iemand met je meekijken hoe het thuis gaat om gedrag te bekijken en te bedenken wat je er aan kan doen.
Ik vond de eerste ook erg pittig, hij was snel overprikkeld, ik moest iedere dag voor 8 00 al naar buiten wandelen, want anders was het ook alleen maar jengelen, we hadden best een heel straks ritme, opzich hou ik daar wel van, maar soms kreeg ik er ook wel de kriebels van dat alles perse zo moet en nooit iets spontaan. Ik vond het ook erg zwaar weer ik nog wel. Ik heb inmiddels 4 kinderen, de 2e was heel makkelijk! De derde nog makkelijker en de 4e, oke weer iets pittiger qua karakter, maar wel makkelijk vind ik. De oudste is inmiddels 15 en de overgevoeligheid is er wel van af haha..
Ik zag het hieronder ook al langskomen over 1 kind is moeilijker dan 3… mijn tip: wél een kindje erbij:) ik vond mijn kinderen zoveel leuker en makkelijker worden toen nr 2 en 3 erbij kwamen. Druk? Enorm. Emoties lopen soms vreselijk hoog op, maar zowel de negatieve als de positieve 😊 . Wat ik nog altijd zeg is dat het beste wat we onze dochter wensen konden een broertje is geweest. Ze zijn elkaars beste vrienden (en vijanden 😆) maar ze vermaken elkaar. Mijn oudste kon en kan nog steeds zichzelf moeilijk vermaken, ze speelt gewoon het liefst met iemand. Het gedrag dat jij beschrijft herken ik, dat had zij ook toen en dat heb ik bij de 2e nooit echt zo ervaren gelukkig.
Ik herken het wel, ik snap ook niet hoe anderen het doen met meerdere kinderen… mijn zoontje is nu bijna 2,5 en ik ben aan het eind van de dag ook vaak aan het eind van m’n Latijn, ook al houd ik zielsveel van hem en vind ik de momenten samen wel heel waardevol. Wij hebben nu wel besloten voor een tweede te gaan, vanuit de lange termijn gedachte en qua moment vanwege mijn leeftijd, maar eerder moest ik er ook echt niet aan denken al dacht ik dat ‘vroeger’ in theorie wel ja. Ik houd mezelf ook wel voor dat de peuterpuberteit een fase is…. Ik kan je de podcast van Tischa Neve aanraden, ‘Even over mijn kind’, zij heeft wel goede tips en er zit een aflevering tussen over een kind dat ergens anders ook steeds makkelijk is maar waar thuis alles eruit komt. En dat is voor mij ook heel herkenbaar. En zo frustrerend als anderen dan zeggen dat het zo’n makkelijk kind is… Je bent niet alleen!
Oh meis zo herkenbaar. Hier is nog elke dag strijd en gedoe😢 Ik ben er zo moe van. De oudste gaat getest worden op autisme en de middelste is ontzettend druk en sterke wil. Ze hebben hele dagen lang ruzie. Alles is gedoe en strijd. Het aankleden is altijd strijd geweest maar ging laatste tijd zo goed. Dit veranderde vandaag toen ik wilde dat ze lange broek en sokken aandeden omdat we ergens heen gingen waar dat handiger was. Het was een nachtmerrie. Ik hoop snel op betere tijden
Ik lees een heel herkenbaar verhaal… Ik was al zwanger toen de oudste 15 maanden was, maar oprecht, als ik langer had gewacht weet ik ook niet of de 2e er was gekomen. Met 15 maanden was het gewoon nog niet zo intens als met 2-2,5 jaar. Hoe dan? Inmiddels zijn ze 4 en 2, dus opnieuw deze fase. Zelf vroeg naar bed. Veel op pad, zoals fietsen. Ik er op uit, en de kleine kost het geen energie. Speeltuintjes route, picknicken, en overal de tijd voor nemen. Dus boodschappen deed ik vroeg op de dag als hij nog enigszins luisterde en ik liet hem alles doen. Kost 3x zoveel tijd, maar ach, je moet toch door tot 19 uur. Zo ook het huishouden. De wasmand moest 3x gevouwen, want hij trok het er wel weer uit. Ik had ook net zo goed geen bank in huis kunnen hebben, want ik zat altijd op de grond mes puzzelen, bouwen etc. Groot tafelzeil waarop ze mogen knoeien met stiften.
Tuurlijk heb ik ook regels. Nee is nee, pijn doen mag niet, maar verder laat ik hem veel doen.
Ik vond 1 kind moeilijker dan 3 kinderen. Mijn kinderen zijn 3,2 en 6 maanden en moet je zeggen dat ik met 1 kind drukker was. Je leert echt los laten en niet alles als strijd zien en daarnaast leer je ook dat alles een fase is en voorbij gaat waarbij ik bij de eerste om alles kon stressen denk ik nu prima dan niet morgen weer een dag
Dit vind ik heel herkenbaar. Ik was voor mijn gevoel met 2 of 3 niet drukker dan dat ik met 1 was. Alleen, nu ze in de fase zitten van sporten en vriendjes en je alles nog moet halen en brengen, is het wel erg druk. Dan is het duidelijk drukker dan 1 kind. Maar in die kleine uk fase, was ik net zo druk met mijn 3 ukken als mijn schoonzus was met 1. Zij misschien nog wel drukker, want ik liet inderdaad meer los en ze hadden ook wat aan elkaar.
Wat goed dat je dit durft te beschrijven. Zo roze is de wolk de eerste jaren niet, althans niet voor iedereen, en eigenlijk voor de meesten denk ik niet, in ieder geval niet op elk moment. Ik denk soms ook wel, hoe doen anderen het met 3 of 4 kinderen? En die fase die jij beschrijft hebben wij ook gehad. Maar weet je, niet elke situatie is gelijk. Bij sommige mensen gaat het leven ook gewoon makkelijker waardoor ze sneller aan nummer 2,3,4 beginnen. Anderen hebben meer pech op de weg, en niemand dwingt je hè om zo mee te gaan in die sneltreinvaart. Persoonlijk vind ik het juist veel mooier om meer tijd tussen de kinderen te hebben. Zo houd je ook voldoende tijd voor elkaar en het kindje dat er al is. Maar als het gedrag van jullie kindje of de verzorging ervan jullie uitput, dan is het verstandig om daar hulp bij te vragen. Een professional die misschien meekijkt naar de interacties in jullie systeem. Misschien voelt dat gek omdat je zelf psycholoog bent, maar wellicht biedt het nieuwe inzichten of tips om mee verder te gaan.
En, het wordt echt makkelijker zodra je kindje beter gaat spreken. Dan zal de interactie ook gemakkelijker gaan
Ik herken het wel hoor. Ik heb met mijn zoontje ook een lastige periode meegemaakt. Hij was gefrustreerd, snel boos, veel huilen en ik kon hem op geen enkele manier troosten. Met 1,5 jaar was dit echt het hoogtepunt en sinds poosje is hij weer goed in zijn doen, maar blijft een pittig kereltje. Ik heb tegen de dagen op gezien, huilend op bed gelegen en ik kon hem soms wel wat aan doen. Mijn emoties en gevoelens schoten alle kanten op en veel schuldgevoelens. Ik was op een punt gekomen dat ik thuisbegeleiding heb ingeschakeld om die mee te laten. Kijken. Ik had echt het gevoel in een negatieve spiraal te zitten en kinderen voelen natuurlijk ook, als je niet lekker in je vel zit. Uiteindelijk was dit niet nodig, omdat het weer goed met hem ging. Achteraf hebben waarschijnlijk ook de oorontstekingen er achter gezeten. Wellicht helpt het jou wel om iemand in te schakelen en advies te krijgen?
Maar goed, dit was dus de 2de en mijn dochter is braaf meisje haha. Heeft nooit driftbuien gehad, luistert goed en slaapt ook altijd lekker door😊
Tussendoor hulp inschakelen om bij te tanken is belangrijk en dat moet je ook zeker blijven doen. Maar even opladen doet weinig als er daarna niets verandert en je dus direct weer opbrandt. Je hebt met even bijtanken de irritatieplek niet ineens volledig opegruimd dus elk klein gebeurtenisje haalt het dan weer open zeg maar (dat gevoel van ooh daar gáán we weer) en zo kom je in een cirkel waar je kunt steeds minder hebben.
Het kan helpen om een met een orthopedagoog te praten, om tips en tools te krijgen voor het gedrag, en ook om hem beter te begrijpen waardoor er mee omgaan makkelijker wordt. Je doet niks verkeerd. Dat je kind bij opa en oma zich anders gedraagt is logisch en ligt niet aan jullie, aan hun of aan je kind. Het is een andere rolverdeling, een andere situatie. Thuis en bij jullie is zijn veilige basis, daar kan en mag alles er uit komen, en dat doet het dan dus ook. Voor niemand fijn, maar eigenlijk ook wel. Alleen moeten jullie nog een weg vinden waarin dat ook in goede banen geleid kan worden, en om uit deze cirkel te stappen waar dit het normaal is geworden. En dat gaat echt bij niemand altijd zomaar goed, en heel veel ouders vinden dit een hele lastige leeftijd. Echt niks geks aan. Het wordt ook echt beter. Maar als je beiden opbrandt, is het misschien meer dan een fase. Er zijn 100 wegen naar Rome, en wat voor jullie de beste weg is, is heel persoonlijk voor jullie. Dus daar achter komen, daar kan je hulp bij gebruiken. Wees niet bang om die hulp te zoeken als je er niet meer uitkomt, want hoe fijn is het als het wel weer leuk wordt?
Ik vond de leeftijd van 2,5 tot 4 ook het meest moeilijk. Wij hadden ook een heel temperament vol kind. Had mijn handen er aan vol. Maar weetje, elk huisje heeft een kruisje. Nergens gaat het altijd 100% goed. Ik dacht ook soms er komt echt geen tweede. Maar toch toen ze 3 werd weer begonnen aan een tweede. Sinds onze oudste naar school gaat, is ze stukken rustiger.
De leeftijd 2/3 vind ik tot nu toe het meest moeilijk. Dus ja in mijn optiek wordt het zeker beter. Maar.. moeilijke dagen zullen er blijven. Maar omdat iets moeilijk is, is het nog niet slecht. 😊
Uiteindelijk neem je je eigen ervaringen ook weer mee bij een volgende. Ik ben van mening dat de eerste het lastigst is, in het opzicht dat je alles een eerste keer meemaakt. Bij het krijgen van kinderen moet je voorbij deze jaren kijken en bedenken hoe je over 10, 20 jaar zou willen (niet dat je het perse voor het zeggen hebt) dat je gezin eruit ziet.
De leeftijd. Waarom ik dat denk? Omdat het bij opa en oma goed gaat. En bij jou komt het er uit. Misschien ook nog beetje last van zijn oortjes (neusspray cinuforce Baby was hier de gouden tip. Niet teveel gebruiken, 1x per dag, 4 dagen ofzo en dan poosje niet)
Bij ons zit er straks ruim 4 jaar tussen en ik had het niet minder gewild. Door omstandigheden was het plan (2 jaar ertussen) even on hold gezet, en nu besef ik eigenlijk hoe makkelijk dat is. Als ik een hele hoop mensen zie struggelen met 2 kids met 2 jaar leeftijdsverschil, dan draai ik me om en ga blij naar huis.
Mijn tip: kijk eens Jo Frost op youtube. En dan liefst een aflevering waar ze thuis op bezoek komt in gezinnen. Als ik aan haar denk, dan kan ik opeens wel opvoedregels hanteren en consequent zijn en haal ik ergens energie vandaan om te investeren. Uit m'n kleine teen denk ik.
Dus echt, laat het nog even lekker op z'n beloop en misschien komt er later wel ruimte voor een tweede. Geen haast toch? Je zit toch niet met je leeftijd ofzo?
Wij hebben 3 temperamentvolle kinderen, ze hebben onderling ook veel gedoe door de dag heen. Zoals nu zijn we op vakantie & dat is naast de leuke momenten vooral hard werken. Wat mij er doorheen helpt is genieten van de kleine dingen, de momenten waarop het wel goed gaat. En beseffen dat alles een fase is. Elke fase heeft zn mooie dingen en ook z'n zwaardere dingen. Dit zijn erg drukke jaren, maar ze worden ook groter
Dat bij jouw ouders... heel herkenbaar! Je doet niks verkeerd, ze zijn lief bij andere en bij jou voelen ze zich veilig genoeg om zichzelf even te laten gaan. Toen ik in het kraambed van de tweede lag was mn oudste het allerliefste kind dat je kon wensen, totdat de kraamzorg in de middag naar huis ging, bij het deur dichttrekken begon het gehuil.
Hoe ik er drie denk te redden? Geen idee, maar ik hou mezelf voor ogen dat mijn tijd nog wel komt als ze ouder zijn. Het moederschap is soms overleven, maar ik vind dat altijd in het niets vallen bij de leuke dingen.
Ik wil je vooral een hele dikke knuffel geven. Het ene kind is moeilijker dan het andere en zorgen voor en opvoeden kan dan heel, heel, heel erg pittig zijn. Ik verwacht dat het beter wordt naarmate je kind ouder wordt. Hij zit nu ook in een lastige leeftijdsfase. Heb je nu niks aan, maar probeer je in elk geval niet schuldig te voelen hoe moeilijk dat soms ook is. Het ís ook gewoon heel zwaar. En het zegt niks over hoe het met een tweede kind zal gaan. Ik ken zoveel verhalen waarbij de eerste heel veel aandacht vroeg en de tweede zoveel makkelijker was… Je moet hier natuurlijk niet vanuit gaan en er wel van overtuigd zijn dat je er klaar (genoeg) voor bent, maar ik wil maar zeggen dat elk kind anders is in een bepaalde ontwikkelingsfase en dat het ook beter kan gaan, zowel met je huidige zoon als met eventueel toekomstige kinderen. Knuffel voor jou!
Het is ook gewoon pittig! Dat mag best eens gezegd worden. Onze meiden zijn nu 3 en 1 en ik ben blij dat ze wat groter worden. Ik heb nooit spijt gehad van nog een kindje, maar wel regelmatig gedacht dat we er beter meer tijd tussen hadden kunnen laten. De meiden zijn gek op elkaar. De jongste loopt nu en communiceert op haar manier best goed. Als we dan vandaag even aan tafel zitten met drinken en wat lekkers en ik zie de meiden samen lol maken en in een deuk liggen, dan weet ik ineens weer waarom we zo graag nog een kindje wilden. Ook wij zijn op dit moment op. Gewoon op. Ik ben al bekend met angst en paniek en het vlamt weer op. Reden: veel te weinig slaap en nul tijd voor mezelf. Wat ons betreft komt er geen kindje meer bij. Ik moet er niet aan denken zelfs. Ik vind het echt wel pittig, maar nu de meiden wat groter worden geniet ik meer en ben ik blij met het leeftijdsverschil. De vlag gaat uit zodra ze naar de basisschool gaan en mijn man en ik gewoon op onze vrije dagen even wat in huis doen, maar ook gewoon tijd voor onszelf kunnen hebben.
Ik vond 2 jaar de meest pittige tijd tot nu toe. Leek geen einde aan te komen. 'Overleef' deze periode, zorg voor rust voor jezelf en je partner en denk dan nog eens na over de toekomst. Een kind erbij is prachtig en als er geen kind meer komt dan is dat net zo prachtig. Dan heb je een kind om al je liefde te geven. Wat wil je nog meer?!
Dit had mijn verhaal kunnen zijn. Maar wij hebben wel sinds 3 maanden een 2e. En thankgod dat de 2e tot nu toe exht zo makkelijk is. Echt hier wil ik er 10 van. Maar het gedrag van de eerste is 10 x erger geworden nu alle aandacht verdeeld is. Maar goed , ik heb hoop op dat het beter wordt. Ns de zomer gaat ze naar school ze is net 4 geworden.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in De Klaagmuur
reacties (36) Verversen