Ik, vrouw van 31 jaar, ben zwanger van mijn vriend. Wij wonen apart. Nou had ik na wat onderzoek en heeeeeeeeeeeeeel veel overleg besloten dat het kindje mijn achternaam gaat krijgen.
Nu heeft mijn vriend geen erkenning gegeven toen wij bij het stadhuis waren. Misschien heeft hij gedacht dat ik toch van gedachten was veranderd. Toen duidelijk werd dat dit niet zo was, zijn we zonder erkenning weer weggegaan.
Ik ben niet gaan zeuren, wel mijn standpunt hierin (weer) duidelijk gemaakt. Het is of/of in dit verhaal en dat maakt het ook zo moeilijk.
Plus heb ik nu toch gemengde gevoelens hierover. Wel zijn achternaam geven. Is het gek dat ik denk dat het hem (nu) meer om zijn naam te doen is dan dat hij juridisch ouder wil zijn? Ben ik egoistisch? Etc etc.
Ben wel benieuwd hoe jullie dit zien of wat jullie zouden doen.
Ik heb ook mijn grenzen. Ook wat betreft dit topic. Nu ga ik weer in de slachtofferrol, dan weer dit dan weer dat.
Terwijl ik door het gros hier van de kleuters (hoezo scheld ik) word aangevallen, verkeerd wordt begrepen en gelezen. Er worden onaardige, ronduit kwetsende dingen gezegd, etc. Wie vertoont er nou kleutergedrag en vervolgens wordt er met datzelfde kleutervingertje naar mij gewezen. Hou toch op.
Ik lijk wel inderdaad wel gek om mezelf te blijven verdedigen hierin.
Super bedankt voor de (ietwat) normale serieuze reacties 👍
Je bent wel benieuwd hoe "wij" dit zouden zien of wat "wij" zouden doen, maar vervolgens val je ook hier in de verdediging en in de slachtofferrol. Ik heb ooit eens een zin gehoord, die mij altijd bij is gebleven. "Jouw normaal is niet mijn normaal en mijn normaal is niet jouw normaal". Oftewel: Iedereen kijkt anders en heeft andere waarden. Probeer even in zijn rol te kruipen, het vanuit zijn kant te bekijken. Niet alleen ik, maar ook eventjes hij
dan heb je gewoon een relatie maar alleenstaand ben je niet... je kan hoog en laag springen maar wanneer je een relatie hebt ben je gewoonweg niet alleenstaand....
Na deze vraag verder niet meer online geweest. Dit zal wel een ik verveel mij in de vakantie vraag zijn. Althans daar hoop ik altijd maar op bij dit soort vragen...🤔
Je schrijft dat je een vriend hebt en ook alleenstaand bent, dat begrijp ik niet zo goed. Het lijkt erop dat jullie communicatie nog wel wat mag verbeteren aangezien jouw vriend gedacht had dat jullie kind zijn achternaam zou krijgen bij de erkenning. Het lijkt mij ook dat je dit samen beslist. Ik weet wel dat het voor vaders wel een dingetje kan zijn als hun kind een andere achternaam draagt.
Wat zijn je overwegingen om dit niet te doen? Daarnaast zul je het ouderlijk gezag alsnog moeten regelen na de geboorte als hij jullie kind wel erkend heeft.
Ik snap de reacties niet zo. Als je niet samen woont met de vader en van plan bent om te blijven latten kan ik me goed voorstellen dat je jouw achternaam wilt. Niet om vader buiten spel te zetten, want de achternaam staat los van erkennen en gezag. Maar omdat het praktisch gezien makkelijker is. Probeer maar met een kind op reis te gaan die en andere achternaam heeft. Ook al heeft vader geen gezag, dit zal je dan moeten aantonen. Vind de reacties allemaal wat overtrokken, je moet doen wat voor jou goed voelt. Ik ken jou verhaal verder niet, dus kan verder niet oordelen.
ze heeft zelf in een reactie aangegeven dat ze eerst had gezegd dat het kindje zijn naam zou krijgen en plotsklaps besluit ze in haar eentje dat dat dus even niet gebeurd, en dat is fout... dat is oneerlijk tegenover de vader!
Ik heb dit probleem ook niet in België krijg je beide achternamen (als je daarvoor kiest) en toen ik ook de Nederlandse identiteit voor mijn zoon aanvroeg kreeg hij in Nederland ook gewoon de dubbele achternaam. Ik weet jullie achternamen niet, maar als een van de 2 een achternaam heeft die ook als voornaam mag kan je dat eventueel als laatste voornaam geven dan heeft het kindje bij volledige uitspreken toch beide achternamen, een studiegenoot van mij had dat gedaan maar dat is al meer dan 10 jaar geleden dus of dat nog mag weet ik niet.
Deze situatie schetst helaas goed dat er absoluut geeeeen vertrouwen en communicatie is. Heftig , gezien het kindje nog geboren moet worden. Ondanks dat je alleen woont, jullie kindje is van jullie beide en jullie hebben beide evenveel recht op inspraak in de opvoeding, verzorging, maar ook keuzes zoals deze. Je kan gewoon absoluut niet zelf beslissen om jou achternaam te geven. Ongeacht de waarde die je er wel of niet aan geeft. Voor je vriend is dit anders lees ik, wat hij ook op zijn beurt zeker mag vinden, ik mis echt de ruimte vanuit jou voor wat hij belangrijk vind.
En sorry, Ik vind je ook niet erg liefdevol overkomen tav je vriend, wat ik niet begrijp. Jullie krijgen wel een kind (=waardevol nieuw leven!!) samen he , zonder hem was je ook niet van dit kindje zwanger geweest. Veel succes met wat er nog gaat komen en ik hoop van harte dat er vanuit de omgeving genoeg ogen zijn die mee kunnen kijken..
Ik vraag me dan toch écht af waarom je überhaupt ooit hebt gezegd dat je zijn achternaam aan jullie kindje wou geven, aangezien ik in de reacties terug lees dat je dit eerst gezegd hebt.. je komt op mij over als iemand die egoistisch, zonder overleg deze keuze hebt gemaakt en het alleen maar aan hem mede hebt gedeeld. Ik vind dat jullie beide recht hebben om deze keuze SAMEN te maken. Dus praten, elkaars standpunt aanhoren en net zo lang door discussiëren tot je SAMEN achter de keuze van de achternaam staat. & anders van 1 van de 2 achternamen een (afgeleidde) tweede naam maken? Ik vind het vooral fout in dit verhaal dat er naar het stadshuis gegaan is zonder dat jullie hier SAMEN voor de volle 100% achterstonden. Het feit dat jouw vriend is weggelopen geeft alleen maar aan dat jullie hier SAMEN nog niet uit waren.. Dat weglopen had ook door jouw voorkomen kunnen worden...
Ga goed met elkaar in gesprek, desnoods met een mediator erbij.. als jullie hier nu SAMEN al niet uikomen, beloofd dat niks goeds voor se toekomst...
Maar bij alleen erkenning heeft hij nog geen gezag. Of je met getrouwd zijn. Of dat echt aangevraagd hebben. Mijn ex heeft ook geen gezag over zijn 3 kinderen gelukkig achteraf gezien. Maar hij heeft ze wel erkend. Dat zijn 2 hele verschillende dingen
Ik heb net alle reacties gelezen en ik kan maar 1 ding denken.. volgens mij heb je ontzettend veel last van bindingsangst! Ik begrijp de papa volledig! Wat moet er niet in hem omgaan.. mss denkt hij nu wel dat hij de vader niet is. Krijgt hij wel een omgangsregeling? Gaat het kind week om week bij beidde ouders? Gaan jullie straks beidde alle beslissingen nemen over het kindje? Welke school, welke dokter, hoe het haar knippen? Of mag hij enkel zijn kind erkennen en financieel bijdragen en jij neemt verder alle beslissingen alleen over jullie kind?
Ik houd mij afzijdig van de inhoud van dit verhaal. Ik wil alleen zeggen dat ik mij verbaas over mensen die zeggen dat het kind per definitie de achternaam van de vader moet krijgen. Wauw, we leven we in 2020 hoor. Wat sommige mensen zeggen dat "als je hier al niet uit kan komen zal de rest al wel helemaal niet goed komen" is echt onzin. Mijn man en ik hebben ook vele discussies gehad over de achternaam en we zijn gelukkig getrouwd.
Daar zit al een groot verschil: jullie hebben gediscussieerd. Dan praat je er samen over en komt er een gezamenlijke oplossing.
In dit geval heeft moeder eenzijdig en na eigen onderzoek besloten toch haar naam aan hun kind te geven. Dat kan, al veel langer dan 2020 zelfs, dat is het punt niet. Wél dat ze dat zelf beslist. De conclusie dat hij niet heeft willen erkennen vanwege de achternaam, trekt moeder zelf. Ik lees iig niet dat ze met vader het gesprek heeft gehad over waarom hij niet heeft erkend. Het schort hier dus duidelijk aan communicatie. En ja, dat is nu eenmaal wel belangrijk in een relatie.
Het is belangrijk dat jullie elkaars verwachtingen naar elkaar uitspreken. Wat verwacht je van jullie "relatie". Wat betekent jullie "relatie". Hou je nog van elkaar...Wat verwacht je van het ouderschap, welke invulling geef je dit. Wat verwacht je van hem, wat mag hij van jou verwachten. Jullie zijn nu niet constructief bezig, maar destructief. Waar ben je mee bezig. Jullie zijn zo met elkaar bezig...Dit is niet in het belang van jullie kindje. Een strijd om de achternaam....Geen winnaar, alleen verliezers. Wens je veel wijsheid!
Wat is jouw standpunt precies? Welke research heb je gedaan? Hoe heb je je vriend hierin betrokken? En was dit voordat jullie naar het stadhuis gingen? Wat zei hij er toen van?
Ik ben het helemaal eens met de kritische reacties hieronder. Ik krijg heel sterk het gevoel dat jij met dit kind DAT VAN JULLIE BEIDEN is, gewoon doet waar JIJ zin in hebt.
Ga zo door en je berooft je eigen kind van zijn vader, gewoon omdat jij zo koppig aan je eigen ideeen hangt.
Ik benijd je vriend niet. Ik zou woest op je zijn. Niet vanwege de naamkwestie maar vanwege je hele houding.... Ik heb je op deze hele pagina nergens een voorbeeld zien geven van iets waarin je je vriend zijn idee volgt.
Jullie moeten dit samen goed bespreken.. Ik zou niet weten waarom een kindje niet de achternaam van moeder zou mogen hebben? Vader zou de baby daarom nog wel kunnen erkennen enz. Jullie zijn niet getrouwd en niet samenwonend dus tsja.. Waarom zou de baby zijn achternaam moeten krijgen? Omdat het zo "hoort"? Neehoor niet in 2020
Ik snap het niet. Gaat deze machtstrijd, want dát is het, puur en alleen om het dragen van welke achternaam? Of speelt er meer???
Ik probeer het te begrijpen. Mijn reactie is niet veroordelend bedoeld.
Je hebt een vriend, schrijf je, maar jullie wonen apart. Dan ben je geen alleenstaande, maar een alleen wonende :) dát even terzijde.
Zonder argumenten te geven (of te delen in je blog) ben je heel stellig over het dragen van jóuw achternaam. Kan het zijn dat je met deze strategie je vriend, de vader van jullie kind, onzeker hebt gemaakt? Wellicht speelt er in zijn hoofd nog wat anders? Namelijk of hij wel de vader IS van jullie kind!? Geen idee of dit de werkelijke reden is van het feit dat jouw vriend de baby niet wil erkennen als het zijn naam niet draagt. Maar niet ondenkbaar of wel?
Ik heb je blog nu een keer of 3 gelezen en ik blijf erbij: communicatie en vertrouwen hebben in elkaar zijn cruciaal. Als ik het zo lees ontbreekt dat finaal. Ga met elkaar in gesprek. Desnoods met professionele mediation of een onpartijdige vriend/kennis die kan bemiddelen. Niet alleen over de achternaam van het kind, maar in algemeenheid!
Als ik het goed begrijp heb je eerst tegen hem gezegd " we doen jouw achternaam". En werd hij er op het stadhuis ineens mee geconfronteerd dat jij je bedacht had. Ik kan het verkeerd begrepen hebben hoor. Maar ja, dan begrijp ik zijn heftige reactie wel. Heb vooral medelijden met het aankomende kindje. Twee ouders die elkaar niet vertrouwen en chanteren. Die alletwee koste wat kost hun zin willen doordrijven. Goed ouderschap is een en al je eigen zin ondergeschikt maken aan het belang van je kind, succes!
Nee, we hebben VOOR de afspraak stond hierover gepraat. Meningen uitgewisseld.
In het gemeentehuis werd hij weer boos en we konden net zo goed gelijk weer gaan (dat zei hij ook) toen hij door had dat ik het echt wou.
Ik was zelf meer bezig met de erkenning, omdat werd aangeraden dat voor de bevalling te doen. Dus was nogal verbaasd bij zijn reactie. En vond het nogal vreemd ook.
even los van de naam want voor mij is het niet duidelijk: aan de ene kant klink je voor mij als alleenstaand die gewoon af en toe met die kerel in bed duikt zonder meer (je noemt jezelf alleenstaand, je denkt dat hij het alleen voor de naam doet...) en aan de andere kant klink je alsof jullie een relatie hebben ('mijn' vriend, je gaat samen naar het stadhuis, deukje in de relatie...). wat is het nu heb je een echte relatie met hem of niet??? dat zou voor mij een gigantisch verschil maken. als je je leven verder wil opbouwen met hem: laat hem het kind erkennen. ben je hem liever kwijt dat rijk: niet laten erkennen
Over de achternaam: wij zijn ook niet getrouwd en zelf vond ik het juist erg mooi om de achternaam van mijn vriend te gebruiken voor de baby, ik draag de baby en zo geeft hij ook echt een stukje mee.. of zo voelt het ofzo kan t niet goed in woorden uitleggen. Maar dat is een beslissing waar jullie samen uit moeten komen idd. Terwijl ik niet heel traditioneel ben en mochten we ooit trouwen denk ik dat ik ook gewoon mijn eigen achternaam houd. Ik hoorde trouwens dat er binnenkort de mogelijkheid komt om de baby dubbele achternaam te geven, misschien dat uitzoeken en is dat een optie?
Over erkenning en gezag: dit lijkt me veeeeel belangrijker dan de achternaam. Wij hebben met 5 maanden zwangerschap de erkenning geregeld en gaan direct na de geboorte het gezag regelen (dit kan online zodra baby eigen bsn nr heeft en ouders allebei digid). Ik vind het echt heel belangrijk dat mijn partner evenveel rechten heeft als ik. Uiteraard voor als alles goed gaat en je overal dus 50/50 over kan en mag beslissen maar ook voor als het mis gaat tussen ons (ga ik niet vanuit 😁) vind ik het prettig als dat al vast ligt en ik dan niet uit emotie kan gaan handelen en ineens alles zelf wil doen ofzo. Tuurlijk is dat het scenario waar je nooit vanuit wil gaan maar ik heb zoiets van, beter nu goed regelen, dan als zoiets echt aan de hand is en er veel emoties meespelen. Daarnaast vind ik het ook een heel naar idee dat als ik zou overlijden, de baby niet naar zn vader mag zolang erkenning/gezag niet goed is geregeld. Het is net zoveel zijn kind als mijn kind.
Hoezo heb ik geen recht om naar eigen inzicht hierover een beslissing te maken?
De beslissing wordt nu volgens mij hoe dan ook gemaakt. Ik heb met hem overlegd, hij wil echter zijn naam zien, ik blijf bij mijn standpunt, hij geeft vervolgens geen erkenning en hij plaatst zichzelf nu juridisch buiten de wet. Beslissing wordt gemaakt.
Kortom: het kindje heeft op papier geen papa. En papa gaat zelf bepalen wanneer en of dan wel.
We staan ook inderdaad lijnrecht hierin tegenover elkaar. En dat dit een klein deukje in onze relatie op gaat leveren, vermoedde ik al toen ik terug begon te komen op mijn lief bedoelde 'doen wij jouw achternaam'.
Ik heb het overwogen, nagedacht erover. Ik wil hier juist niet laconiek mee omgaan. De beslissing zal ergens alleen worden genomen, omdat ik alleen woon/ben.
Doe ik er nonchalant over, vind ik ook niet goed. Maar we zijn het niet met elkaar eens. Kan gebeuren, is alleen jammer inderdaad dat we er zo niet uitkomen.
“De beslissing zal ergens alleen worden genomen, omdat ik alleen woon/ben.”
Nee. Je woont alleen, maar je hebt een relatie. Je bent dus helemaal niet alleen. Dat jullie niet samenwonen geeft jou niet het recht om te doen alsof hij geen rechten heeft.
Klopt, absoluut! Daar ben ik mij bewust van en heb ik ook naar hem gezegd. Het is hoe dan ook 50/50, kiezen. En ondanks dit gekke topic misschien, is het niet iets nieuws heb ik gelezen enzo. Niet voor niets bestaat er naamskeuze, dus inderdaad in ons geval (een) kans op discussie.
Maar nogmaals, voor mij weegt het traditionele 'geef de man de achternaam' minder zwaar als argument. En ik ben daar ook minder of niet voor te spekken. En nu misschien helemaal niet meer zo.
Het zinnetje en ik ben daar ook minder of niet voor te spekken. En nu misschien helemaal niet meer zo. Je ziet gewoon zelf niet hoe erg je misbruik maakt van je positie. Je plaats hem onder je. Je beslist en bevalt het hem niet dat drijf je toch je zin door. En erkenning regel het via de rechtbank. Jullie discussiëren maar niemand denkt aan het kind.
Ja kijk, je laatste alinea zegt dus precies waar het fout gaat.
(even aangenomen dat je vriend het te doen is om het traditionele)
Jij hecht een waardeoordeel aan het argument van je vriend. Jij vindt dat maar een onzin argument, dat een man gevoelsmatig zijn naam wil doorgeven. Maar zo moet jij het niet zien. Jouw argument om het kindje jouw naam te geven moet net zo zwaar wegen als het argument van je vriend om het kindje zijn naam te geven. Wanneer je dus al begint met, ach, jouw argument slaat nergens op, en geeft geen erkenning aan de gevoelens en bevindingen van een ander, dan snap ik helemaal dat jouw vriend is gaan steigeren en weigert te erkennen.
Jouw argument is net zo sterk, of slap, als het argument van je vriend. Jullie meningen zijn, ook in de toekomst, altijd gelijk aan elkaar. En benader dat ook zo. En alleen dan, als jullie elkaar als jullie gelijken zien, en ook elkaars mening respecteren en die net zo belangrijk acht als die mening van je zelf, dan kun je gaan praten en kun je tot een compromis komen. Anders gaat het je niet lukken en het nu al gedoemd te mislukken.
'Toen heb IK na wat onderzoek toch min of meer besloten dat...' Uhm, hoezo beslis jij dat in je eentje dan? Jij zit in een relatie, je woont dan wel alleen, maar jouw vriend heeft net zoveel te zeggen en te vinden als jij. Klinkt dus niet bepaald alsof jullie goed communiceren.
Ik krijg sterk het gevoel dat jij alles een beetje naar je toe trekt omdat jij toch alleen woont en het kindje hoogstwaarschijnlijk veel bij jou zal zijn. Maar dat geeft jou niet het recht om overal maar naar eigen inzicht een beslissing over te nemen.
Net zoals jij denkt dat het hem te doen is om de achternaam vanwege de erkenning, is het jou net zo goed te doen om de achternaam want jij houdt ook voet bij stuk, kortom, je beschuldigt hem van iets dat jijzelf dus ook doet want jij wilt ook geen strobreed toegeven. Vind dit een heel bijzonder verhaal.
Communicatie is écht de sleutel tot succes van elke relatie, of je nu wel of niet getrouwd bent en of je nu wel o niet samenwoont. Ik voorzie een hoop gedoe in de toekomst als het hier al fout gaat...
Ja, daarom wou ik dat ook allemaal in overleg regelen. Ook omdat de verloskundigen het hadden over dat de geboorte aangifte dan makkelijker zou gaan omdat ik dan niet mee zou hoeven om toestemming te geven ofzo.
Ik zie nu de kans zelf al in dat ik die misschien ook zelf moet gaan doen.
Juist. Mijn / ons kindje heeft juridisch nu geen papa. Een papa die niet wilt erkennen, omdat hij het niet leuk vindt dat het kindje hoogstwaarschijnlijk, ik moet toegeven dat door zijn besluit/actie ik er zelf nou niet toegevender van ben gaan worden, mijn achternaan zal krijgen.
Terwijl we niet getrouwd zijn en niet eens samenwonen. En ja, voor mij persoonlijk zijn dit al vrij goede argumenten.
Je kiest er zelf voor om niet samen te wonen/te trouwen. En ook om samen een kind te krijgen. Hier zijn jullie beide mee akkoord gegaan. Dus waarom dan ook niet in overleg een achternaam kiezen? Ik vind het helemaal geen goed argument dat de baby jouw naam moet krijgen, omdat je niet samenwoont of getrouwd bent. Ik mis in al deze reacties jouw reden/wat je bent tegen gekomen op internet waardoor je van gedachten veranderd bent en zo graag wilt dat het kind jouw achternaam krijgt???
Ik vind het ook wel apart hoor. Het is misschien traditioneel om de achternaam van de vader te dragen maar tegenwoordig kan alles, dus waarom zou een kind niet achternaam van de moeder mogen dragen?
Ik denk dat het verstandig is om met je vriend om de tafel te gaan en samen te bespreken welke achternaam jullie kind zal gaan dragen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel bijzonder vind dat jouw vriend jullie kind alleen wil erkennen als het zijn achternaam draagt (tenminste zo begrijp ik het). In mijn ogen gaat daar al iets mis.
Mijn kinderen dragen mijn achternaam, dit is gelukkig in goed overleg gegaan met mijn vriend en hij snapte waarom ik graag wilde dat de kinderen mijn achternaam hebben.
Dus mijn advies is: overleg goed met elkaar, laat weten waarom je juist jouw achternaam wil voor het kindje maar hoor ook zijn verhaal aan.
En voor de andere moeders die heel lelijk reageren: zoals het hierboven beschreven is lijkt het erop alsof alleen zijn verantwoording als vader wil nemen als het kind zijn achternaam draagt, zo werkt het natuurlijk ook niet! Ja, een kind heeft recht op beide ouders maar dan moet een ouder zich ook gedragen als ouder.
Ik zou gaan praten samen.. Wat feiten en senarios op een rij.
1 kind kan met erkenning ook jou achternaam krijgen. 2 erkenning en gezag zijn 2 losse dingen 3 als je vriend / misschien in de toekomst ex via de rechtbank juridisch ouderschap opeist wordt dit hem toegekend. Dna zal bewijzen dat hij biologisch vader is. 4 als erkenning via rechtbank is vastgelegd kan ook het gezag en omgangsregeling..
Gaat veel gedoe geven. Zou gaan praten en dingen regelen.
In geval van overlijden van jou. Is je kind zonder erkenning wees terwijl zijn vader leeft.
He Jolanda, jemig wat krijg je een heftige en veroordelende reacties over je heen. Ik snap best dat je jouw achternaam wil geven, dat traditionele gedoe dat alles via vaders lijn gaat heb ik niet echt iets mee. Ook vind ik het kinderachtig dat jouw vriend de erkenning als een soort chantage middel gebruikt om zijn zin door te drukken. Ik hoop heel erg dat jullie hier toch samen uit komen en dat je die haat hieronder een beetje naast je neer kan leggen.
Hij is weggelopen bij de erkenning, zou dat niet zijn omdat hij pissed is omdat jij eenzijdig jullie afspraak over die naam verandert? Ik zou dat ook niet zo maar pikken. Niet vanwege de naamkwestie maar vanwege de manier waarop...
@Assiral. Waarschijnlijk ga ik ook nooit trouwen :-).
@B756. Alleenstaand noemde ik het omdat ik alleen woon, maar inderdaad kan je dan wel geloof ik een relatie hebben of niet. Je kan van alles hebben tegenwoordig :-).
Ja, dat is ook mooi en snap ik! Maar jullie zijn dan ook getrouwd inderdaad. Juist omdat ik dat niet ben, wil ik ook niet zomaar over 1 nacht ijs gaan. Had ik eerst wel gedaan om lief naar hem toe te zijn.
Misschien komt het ook omdat ik dat mannending nou juist niet zo relevant in deze vind. Ik snap het traditionele, maar dat ben ik, zijn wij al niet zo (meer) omdat we apart wonen. Lat-relatie dus hebben.
Daarbij vind ik zelf dat dat niks hoeft te zeggen hoe ouders naar elkaar toe zijn. Net als dat een kindje met vaders achternaam niet percee hoeft te staan voor (goede) contact met de vader.
We weten inmiddels ook allemaal toch wel dat een relatie of trouwring ook niet garant hoeft te staan voor geluk. Of liefde zelfs. Weet bijv. dat er veel wordt vreemdgaan in juist samenlevende vormen.
Het klinkt soms allemaal heel mooi en soms is het dat ook. Maar vaak ook helemaal niet.
Bedankt in ieder geval allemaal voor jullie reacties en het 'mee' denken in deze!
Ik snap het niet. Het dragen van de achternaam zegt toch niets over erkenning en gezag. Ook met erkenning en gezag kan je kindje jouw achternaam dragen als jullie hiervoor kiezen. Hebben jullie eigenlijk hier wel goed over gepraat? Ik mis dat volledig hier. Als jullie samen voor een kind kiezen, vind ik dat hij sowieso zowel erkenning als gezag toekomt. Waarom vindt jij dat jij alleenrecht op je kind hebt? Vaag verhaal dit.
Even samenvattend, jullie kozen samen voor een kindje. Jij raakte zwanger, wil (nog) niet samenwonen, jij doet wat research op het internet, gaan samen naar het stadhuis voor erkenning en al daar komen jullie tot de conclusie dat jullie het niet eens zijn over de achternaam. Hopelijk lees je zelf waar het mis gaat. Communicatie is de sleutel.
Losstaande welke achternaam ik vind dat er gegeven moet worden. Ik vind daar zelf namelijk helemaal niks van. De ene hecht meer waarde aan de traditie, de andere aan het doorgeven van een familienaam, en zoals het bij ons ging, ik heb zelf een grote hekel aan mijn achternaam, ik vind hem niet mooi. Ik vind de achternaam van mijn man beter staan bij de voornaam van het kind. Maar hierin is communicatie wel belangrijk. Als ik mijn achternaam juist prachtig had gevonden en ik mij niet zou schamen voor mijn familie, had ik zeker overlegd om mijn achternaam te gebruiken. Dat heeft niks met erkenning te maken, wel met persoonlijke gevoelens.
Je bent alleenstaand maar hebt een vriend? Die snap ik ff niet🤔 Jullie hebben samen "geklust" waardoor je zwanger bent, dan neem je de beslissingen ook samen lijkt me. Wij wonen wel samen maar geen samenlevingscontract. Wij wisten allebei gelijk dat we wilden dat onze meisjes de achternaam van mijn vriend kregen en hij heeft ze ook erkend.
Nee Florien, dat zeg ik niet, dat zegt de wet. Lees jij wel goed? Ik moet bijv. ook toestemming geven als het zijn naam krijgt. Kan ik niks aan doen, is zo als ik het goed heb begrepen.
Jij trekt nu zelf conclusies alleen omdat het kindje waarschijnlijk mijn achternaam gaat krijgen.
Ik ken kindjes met vaders achternaam en die zien hun kinderen NOOIT door moeders.
Dat is niet wat de wet zegt. De wet zegt dat een kind recht heeft op contact met beide ouders. Daarmaast zegt de wet dat een kind niet klem moet komen te zitten tussen de ouders. De wet zegt niks over welke achternaam het kind moet hebben, dat dienen de ouders onderling af te stemmen. De wet bepaald ook dat de rechter vervangende toestemming kan geven voor zowel erkenning als gezag.
Daarnaar zit er een verschil tussen erkenning en gezag. Erkenning is hij de juridische ouder en bij het gezag dan moeten oudere onder andere samen beslissingen nemen.
Vind het allemaal een beetje vreemd. Je woont niet samen maar kiest wel voor een kind? Hoe ga je dat straks samen allemaal doen? Als jullie er niet eens uit kunnen komen wiens achternaam JULLIE kindje krijgt, wens ik je veel sterkte met verdere beslissingen waar jullie nog voor komen te staan betreffende het kind.
Ik ken ook een stel wat niet samenwoont (bewuste keuze) maar wel samen een kind hebben. Ze zeggen allebei dat t pittig is, maar dat de voordelen opwegen tegen de nadelen. T kan dus wel, maar in goed overleg.
Juist de erkenning is toch dat hij dan aangeeft of aan kan geven, ook of 'juist' naar het kindje toe, dat HIJ en hij alleen de vader is. Zo heet het toch ook: erkenning van..
Misschien zie ik dat verkeerd hoor. Ja, het is voor vaders, mannen kennelijk erg belangrijk die naam.
Maar is erkenning dat dan ook niet, juridisch gezien?
Met erkenning 'geeft hij toe' dat het zijn kind (zijn zaad 😉) is. That's it. Mochten jullie ooit uit elkaar gaan en er is geen gezamenlijk ouderlijk gezag geregeld, dan is het zijn plicht om alimentatie te betalen en qua gezag heeft hij dan niks te zeggen (omdat dat niet juridisch is vastgelegd).
Ook al zal het kind zijn achternaam krijgen; zolang hij niets erkent, heeft hij ook nergens recht op. (Maar hoeft hij ook geen alimentatie te betalen mochten jullie uit elkaar gaan).
Los van dit alles vind ik het een vreemd verhaal. Je bent alleenstaand, maar bent zwanger van je vriend. Dat zijn 2 tegenpolen. Je bent of alleenstaand, of je hebt een vriend. Dat jullie apart wonen, is iets anders.
Succes ermee iig! Als t nu al zo stroef gaat, hoop ik op een veel betere toekomst voor jullie!
Ja, en ik kan denken als jij je edele deel in mij kan stoppen, mag je datgene wat eruit gaat komen ook wel erkennen in plaats van zoveel waarde te hechten aan je familienaam.
Ja Florien, je moet toch kiezen. Dus besluiten. Als er niks wordt besloten, krijgt het kindje sowieso mijn naam. Sorry, maar de moeder die niet samenwoont etc. schijnt de beslissing te mogen maken. En dus overleg ik.
Steigeren. Ik had het dus beargumenteerd naar hem toe. Maar hij is het er niet mee eens. Hij wil gewoon zijn achternaam, maar ik na overweging ook :-).
Eerst wou ik het ook wel, heb ik toen ook gezegd. Krijg ik nu dubbel en dwars te horen. Maar toen had ik er nog niet goed over nagedacht. Mijn nieuwe keuze lijkt hij ook niet meer te willen horen.
Je eerste stukje daar krijg ik al kippenvel van. Je zegt dat je hebt besloten dat jouw kindje jouw naam krijgt.
Hoezo beslis jij alleen, jullje zijn beide de ouders, waarom zou jij meer recht hebben om dingen te beslissen dan je vriend? Ik snap echt wel dat je vriend is gaan steigeren. Je beslist dingen ook over zijn kind. Juridisch maakt het geen ene moer uit welke naam het kindje draagt. Hij is de vader en daar verandert een naam niks aan.
Ja, Myrtheflower en moedereend dat praten hierover is nu dus een beetje spaak gelopen. Hij wilt dit, ik wil dat. Vandaar ook het topic, mijn gemengde gevoelens hierover.
Voor de rest sluit ik hem ook helemaal niet buiten etc. Maar feit blijft dat er geen erkenning van zijn kant is gekomen en denk ik gaat komen als ik voor mijn achternaam kies voor het kindje.
Tja, en dat kan dan van alles en nog wat zijn, ik weet het niet.
grappig is dat je vind dat hij te star is, maar zelf ben je net zo star he. Jij zegt a, hij zegt b, jij blijft bij a, hij bij b,, zo kom je nergens. Ga met elkaar praten, probeer dichter bij elkaar te komen. Jullie zijn samen verantwoordelijk, en zullen hier samen uit moeten komen maar ook samen achter moeten staan. Evt is er ook een optie c.. Het is zowieso goed om ook zijn beweegreden te weten, maar soms heeft het enkel met een gevoel te maken en dat kun je een ander niet uitleggen.
@ Myrtheflower: woon alleen en heb een vriend. En zijn in verwachting :-).
@ snoep: ja bedankt! Dat gevoel heb ik (nu) ook. Zovan, jij geeft mij die achternaam niet, dan ook geen erkenning (?!). Gaat toch niet om mij of die achternaam alleen, maar gewoon dat hij het kindje 'erkend'. Nu heb ik dus zoiets van dat alleen als ik zijn achternaam geef, dat het kindje dan erkend gaat worden.
Zelf heb ik een beetje het idee (gekregen) dat hij nu wil en gaat bepalen wanneer hij het kindje gaat erkennen. Omdat ik dus niet voor zijn naam heb gekozen.
Dus zijn naam, dan erkenning inderdaad. We waren er dus echt voor de naam en niet voor de erkenning.
In die zin snap ik het misschien ook niet zo goed hoor.
Daarbij, ben ik inderdaad misschien niet zo traditioneel. Maar hee, wij wonen niet samen, zijn niet getrouwd. Ik mag kiezen daarvoor, dus ben ik dan echt zo egoistisch als ik dat na overweging wil? En waarom maakt mij dat respectloos als je ervoor mag kiezen. Omdat het zo hoort? Misschien ietwat feministisch en niet traditioneel. Maar we hebben beide toch gelijke rechten hierin of niet?
Als jij je kind jouw achternaam wilt geven is dat jouw goed recht, zeker als jullie niet samen zijn. Praat er samen over en vertel hem wat jouw beargumentatie is om jouw eigen naam te geven.
Ik vraag mij af waarom jij niet wilt dat het zijn achternaam draagt? Je hebt hem blijkbaar ermee geraakt en daarom dat hij waarschijnlijk denkt ik ga hem dan ook niet erkennen. Het is jullie kind praat er samen erover en maak duidelijke afspraken.
Een achternaam zegt niets over wel of niet de papa zijn .
Hier hebben we er even over na gedacht om mijn achternaam te geven. Maar dat verviel al snel ik ondervind namelijk veel vooroordelen /problemen met mijn achternaam .
Je kind hoeft naar mijn mening niet automatisch de naam van de vader te krijgen, dat is iets wat de ouders samen moeten overleggen en beslissen. Bij ons zijn er ook heel wat gesprekken aan vooraf gegaan voor we een keuze maakten. Automatisch de vader is ouderwets, het is net zo goed het kind van de moeder. Om erkenning als pressie middel te gebruiken om zijn achternaam af te dwingen vind ik niet netjes. Ook niet naar jullie kind toe, want straks heeft hij/zij op papier geen vader.
Ik zou het samen rustig bespreken en beslissen wat je doet voor jullie weer naar de gemeente gaan. Anders krijg je daar weer discussies en daar heeft niemand wat aan.
ik ben hier heel ouderwets in. boeiend dat het kind nu ook de achternaam van moeder kan dragen nou of me kind er gelukkiger van wordt dus nou neen de kinderen dragen gewoon de naam van de papa of hij nu wilt of niet. zo is het altijd geweest dus nu ook . en zo Mommyoftwoboys zegt verder is het aan jullie wij kunnen onze mening geven maar het is aan jullie.
ik snap de situatie niet helemaal. Allereerst beschrijf je jezelf als een alleenstaande vrouw met een vriend, dat is tegenstrijdig. Ten tweede wilde hij het kind blijkbaar niet erkennen omdat jij het kind niet zijn achternaam wilde geven.. Heeft dit te maken met het erkennen dat hij de vader is,, of met het feit dat hij niet achter je keuze staat?
Ik vind het belangrijk dat een kind de naam van de vader mee krijgt, zeker als het kind bij moeder woont. Een stukje erkenning naar die kant van het DNA. Erkenning via gemeente vind ik persoonlijk ook belangerijk,, het is tenslotte zeker weten de vader, waarom dat dan niet gewoon vast leggen, en daar moeilijk over doen.. Ik denk dat het geven van zijn achternaam ook een beetje met respect naar hem toe te maken heeft, je respecteert dat hij de vader van je kind is. Ingewikkeld, jullie situatie, jullie moeten het er echt samen over gaan hebben en niet standvastig blijven maar naar elkaar luisteren..
Ik ben benieuwd wat jij zou doen als je in de schoenen van je vriend stond: stel je krijgt een kind en de andere ouder beslist dat het zijn naam krijgt, zonder goed overleg. Wat zou jij daarvan vinden? Wat zou je vinden van een relatie waarin één persoon beslist over de rol van de ander? Ik vind dat je je vriend behoorlijk aan de kant geschoven hebt door deze actie. In hoeverre mag hij van jou straks vader voor zijn eigen kind zijn??
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (128) Verversen