Ik weet totaal niet of ik dit op de juiste plek post, sorry alvast! Is er ook een hoekje op dit forum voor mensen die nog twijfelen over hun kinderwens?
Mijn partner weet al van jongs af aan dat hij graag kinderen wil. Bij mij is die wens wat geleidelijker gekomen: ik ben geen typisch 'babymens', maar inmiddels weet ik dat de diepe wens om een gezin te stichten er ook bij mij is. Op papier zijn mijn partner en ik er helemaal klaar voor - nog even los van of het überhaupt lukt. We zijn al eeuwen bij elkaar, hebben een prima baan en een fijn huis, ik heb rammelende eierstokken en al. Maar als ik erover nadenk krijg ik toch twijfels.
In mijn omgeving heeft iedereen het over baby's dit, baby's dat - hoe schattig het wel niet is - en dat ze 'kindjes' willen. Maar ik kan soms alleen maar denken: je zet een heel nieuw leven op de wereld, besef je dat wel? Het kind is eigenlijk maar heel kort kind, en loopt vervolgens misschien nog wel 70 jaar rond op deze wereld, zonder dat die er zelf voor gekozen heeft. En het leven is nu eenmaal niet altijd leuk en prettig en kan zelfs behoorlijk ellendig zijn. Als ik puur aan mezelf denk, zou ik het heel graag willen, maar ik heb er gewoon heel veel moeite mee om die keuze - om het te gaan proberen dan - voor iemand anders te maken.
Herkennen jullie dit? Of denk ik er nou te moeilijk over?
Ik snap je gedachten gang helemaal! Blijft ook bizar als je er zo bij stil staat idd. Maar ik maakte mezelf helemaal gek met dat door denken en denk maar zo we leven in de nu. En nu gingen we het (5j) geleden maar proberen ooksl ging het bij mij heen en weer. Het lukte na 9mnd en nog denk ik wel eens te veel na en zeg ik tegen mezelf ook ho stop laat ook dingen los
Tja, voor jouw ouders was het, nuchter gezien, niet anders... Had jij liever gehad dat dat ze geen kind hadden gekregen? Ik zou het positiever willen zien: je hoopt een kind ter wereld te brengen dat in de toekomst iets goeds aan de wereld gaat bijdragen....
Dank voor jullie reacties, lief! Het heeft er misschien ook mee te maken dat ik best wel zwaarmoedig in het leven kan staan, dus ik vraag me inderdaad af of is ons potentiële kind het wel (genoeg) naar zijn of haar zin gaat hebben op aarde. Omdat het iets is waar ik ook af en toe mee worstel. Ik word dan wel weer heel blij van mijn familie, vandaar ook mijn wens voor een gezin :-) maar ik vind het nu bijv. heel moeilijk dat een van mijn ouders ernstig ziek is. Het hoort natuurlijk bij het leven maar je hebt er wel allemaal mee te dealen.
Volgens mij is er een facebook groep voor twijfelmoeders. Ik las in ieder geval van de week zo iets. Maar dat terzijde klinkt het niet alsof je enorm twijfelt, maar de keuze eigenlijk al gemaakt hebt. Een kind krijgen is altijd egoïstisch zoals hieronder al gezegd en of ze het leuk hebben hier op aarde op volwassen leeftijd ga je geen invloed op hebben. Je kan alleen invloed hebben op hun jonge bestaan en ze helpen waar nodig. De angst voor de verantwoordelijkheid heeft iedereen denk wel. Alhoewel het besef dat je verantwoordelijk ben voor het leven van zo een kleintje bij sommige mensen misschien pas in de zwangerschap of zelfs daarna komt. Het is ook gewoon heel wat inderdaad. Sommige praten daar makkelijk over en andere denken misschien wat meer na. Wij vonden het zelf ook heel moeilijk om de keuze te maken om voor onze kinderwens te gaan, zeker omdat mijn gezondheid niet optimaal is hebben we hier echt wel wat gesprekken over gehad voor we de beslissing hebben gemaakt. Uiteindelijk hebben we toch geconcludeerd dat onze wens te groot was om te negeren en dat er voor de gezondheidsproblemen oplossingen te vinden waren. Maar om tot die conclusie te komen heeft wel ongeveer 3 jaar geduurd en we zijn er zeker niet zoals sommige anderen zomaar voor gegaan. En zelfs al sta je achter de keuze, het moment dat je dan toch begint met proberen zwanger te worden is alsnog mega spannend. Vind het niet gek dat je daar enorm over twijfelt.
Een kind krijgen doe je altijd omdat je het zelf wilt… en de vraag of je een kind op deze wereld wilt zetten blijft denk ik altijd. Zouden ze dat tijdens de 2e Wereldoorlog ook niet gedacht hebben? En spannend is het ook. En als je dan eenmaal kids hebt komt bij mij de volgende spannende gedachte: ‘Maak’ ik wel leuke kids van ze? We doen ons best, en volgens mij lukt het tot nu toe wel aardig;).
Oh het is ook spannend! Ik had het voorafgaand, tijdens m'n zwangerschap maar ook nu met m'n babietje dat ik af en toe denk: "uhhh dit is nu voor altijd." Wanneer ik bijv een week vol onrustige nachten heb of wanneer ik iets wil doen waar de baby niet makkelijk mee naar toe kan (kapper bijv neen ik 'm liever niet mee naartoe)
Ik doe alles met liefde hoor en houd zielsveel van 'm maar ik vind het soms nog wel wennen (zoontje is 3 maanden) Je hele leven is anders., maar je vindt ook ineens zoooveel liefde waarvan je niet wist dat 't in je hart past
Je ouders hebben ook voor (een) kind(eren) gekozen en dat neem je ze vast niet kwalijk. Het leven komt zoals het komt. Ik zou hierom niet een kinderwens laten varen. Je eigen geluk is toch ook belangrijk.
Ik ben zelf trouwens ook geen babymens. Naar mate ze ouder worden, wordt het - vind ik - eigenlijk steeds leuker.
Bespreek je gevoelens met je partner, damen komen jullie er vast wel uit.
Ik vind het doodeng als ik eerlijk ben!! Ook hartstikke leuk, maar ook bij vlagen dat ik me afvraag wil ik dit wel echt? Er gaat een hele hoop veranderen… pfff
Ben nu 9 weken zwanger, kwam als cadeautje voor ons. Ik was al hele tijd wel bezig elke cyclus, als we het rond eisprong hadden gedaan, of ik zwanger was ja of de nee. Dus ik betrapte mezelf erop dat ik steeds meer ermee bezig was. Mijn man en ik hadden begin dit jaar een serieus gesprek en “afgesproken” eind dit jaar nog eens te checken en beslissen of we er dan voor zouden gaan. Ik had tijdens dit gesprek ook aan dat ik soms echt twijfel of ik het wil ja of nee. (Mijn man heeft al 2 kids vanuit een eerder huwelijk.)
Maar nu dus verrassing. Het is super leuk en welkom en tegelijkertijd doodeng nog steeds! Maar zoals mijn man zegt, (ik gaf aan dat ik later denk ik spijt heb als ik geen eigen kindje heb), van een kindje krijgen heb je nooit spijt!! En dat geloof ik wel.
En een kind in deze wereld zetten, dat komt wel goed. Gelukkig een hele hoop mensen die gezond verstand hebben en zo slecht is de wereld niet (vind ik). En ik geloof zelf wel erin dat je een kindje krijgt wat bij jullie hoort, dus dan kiest een kindje er toch ook een beetje voor.
Wij zijn bijna 3 jaar bezig om zwanger te worden en wij zitten in een iui traject... En meid echt, ik vind het nog steeds heel spannend!! Een baby krijgen is ook echt niet zomaar iets. Het is iets groots en het veranderd je hele leven (in positieve zin, waarschijnlijk/hopelijk maar dan alsnog!). Zo iets ís toch ook gewoon spannend?! Niks geks aan, hoor!
Maar ondanks dat ik het spannend vind, heb ik er nooit echt over getwijfeld. Twijfel is normaal, maar wel tot zo ver. Als je echt hele erge twijfels hebt, dan zou ik zeggen.. Wacht er nog even mee. Want als het eenmaal zo ver is, dat je zwanger bent, kan je niet meer terug 😊
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (10) Verversen