Ben benieuwd naar jullie idee hierbij. Ik heb drie geweldige zoons en dat vindt mijn man meer dan genoeg. Ik blijf verlangen naar nog een kindje en de laatste tijd ook heel erg naar een dochter. Ik mis een bepaalde vrouwelijkheid in mijn huis ofzo. Kan het eigenlijk niet eens echt verklaren want ik ben helemaal niet van het tutten ofzo.
Laat ik direct zeggen dat ik mijn jongens adoreer en bij mij een vierde of vijfde jongen ook welkom zou zijn. Daar gaat het niet om.
Maar ik kan nu echt heel veel verdriet voelen als ik meisjes om me heen heb.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen. Is dit een fase waar ik doorheen moet? Of blijft dit een verdriet voor altijd? Het duurt nu al twee jaar..
Ken je gevoel heb zelf 2 jongens en het verlangen naar een derde en een meisje is enorm groot. De jongste word in maart 2 en dit gevoel blijft aanslepen.
Ik heb ook drie zonen (we willen voor een 4 de gaan) en ja, dit is het leven. Het enigste meisje zijn thuis vind ik echt niet erg hoor! Vroeger wou ik altijd 3 jongens, en dit heb ik nu😂maar een stoere meid in het gezin zou super zijn! Ik heb ook 4 metekindjes 2 boys en 2 girls. En wat zijn het een schatjes!!! Ze zijn ook wel een beetje je kids hé 😊
Ik heb twee zoons en er komt geen derde meer (ook medisch en leeftijd). Een dochter had mij fantastisch geleken destijds maar nu mijn zoons ouder zijn, vind ik het juist prima dat ik geen dochter heb. Ik ben kennelijk toch echt een jongensmama. Zonen dragen hun moeder op handen zeggen ze.
Ik heb twee geweldige zoons en er komt geen derde meer. (Medische redenen en ik ben inmiddels 41 en ik vermoed ook niet meer vruchtbaar.) Het is goed zo en ik heb er vrede mee. Wat ik gevoelsmatig voelde is dit:
Het maakte mij bij beide zwangerschappen niet uit of er een jongetje of meisje kwam, maar bij allebei had ik al snel het gevoel dat ik een meisje kreeg. Niet bewust, maar als ik er niet bij nadacht had ik het altijd over zij/ze/haar, ik viel ineens heel erg op roze en jurkjes (had ik altijd afschuwelijk gevonden), en ik droomde ‘s nachts over een meisje. Verstandelijk hield ik vol dat ik het geslacht van mijn baby niet wist, maar van binnen begon ik steeds meer te geloven dat dit mijn ‘moederinstinct’ was, dat mijn lichaam kennelijk al wist dat ik een meisje kreeg. Bij mijn oudste vond ik dat bijna jammer. Hij was mijn wondertje dat kwam na 10 jaar dokteren en hoewel ik met een meisje even blij was als met een jongen, dacht ik dat het bij 1 kindje zou blijven en ‘dus’ moest ik afscheid nemen van de jongensnaam die ik al 17 jaar met me meedroeg. Bovendien vond ik meisjes eng: de sociale druk van de maatschappij op meisjes, seksualisering op tv/social media, hoe moest ik een meisje daar weerbaar in maken en tegen beschermen? Ik kreeg het Spaans benauwd. Maar mijn moederinstinct en liefde voor het kleintje in mijn buik hielp me over mijn angsten heen en ik verzoende me met het idee dat ik moeder werd van een dochter. Ik begon me er zelfs op te verheugen. Begon te fantaseren wat voor kleren ik haar aan zou trekken, de vlechtjes en staartjes die ik in haar haartjes zou maken, de moeder-dochter momenten die we samen zouden hebben... En toen kwam met 23 weken de echo waarbij het geslacht werd bevestigd: “Kijk, hier is een balzakje en hier een piemeltje.” Wow!
Nogmaals, jongetje of meisje waren even welkom. Maar op dat moment, na het hele proces dat ik had doorgemaakt, de maanden dat ik had geloofd dat ik een dochter kreeg, me met dat idee had verzoend en me erop had verheugd, moest ik wel even schakelen. Stomverbaasd liep ik de echopraktijk uit. “Tjonge...een jongen!” werd de grap van de dag, maar was ook echt hoe ik me voelde. Twee dagen was ik verbijsterd en zoekend naar een nieuw evenwicht. Ik verontschuldigde me bij het ventje in mijn buik dat ik hem ‘lief meisje’ had genoemd en ik gaf de roze rompertjes en kleertjes aan een vriendin die al wist dat ze een meisje kreeg. Vervolgens kocht ik een lading jongenskleertjes en stortte ik me vol overgave in het jongensavontuur.
2,5 jaar later was ik opnieuw zwanger. Dit keer zou ik er niet instinken, nu wist ik echt zeker dat ik het geslacht niet wist. Maar weer drong zich het gevoel op dat ik zwanger was van een meisje. Ik had ook al een naam (Jip, ik vind Jip zooo leuk voor een meisje). De zwangerschap verliep met complicaties en ik wist dat dit om medische redenen mijn laatste zwangerschap was. In gedachten nam ik afscheid van mijn tweede jongensnaam (geen Jip) en keek uit naar het nieuwe avontuur met dit meisje. Maar bij de echo werd ik opnieuw verrast: Het was een jongen!
Opnieuw was ik een dag met stomheid geslagen. Maar nu gebeurde er ook iets anders. Het duurde even voor ik het doorhad: Rouw. Ik was dolblij met nog een zoontje, maar ik moest ook de dromen loslaten die ik bij een meisje had gehad. Dag Jip, dag moeder-dochter momentjes, dag staartjes en vlechtjes, dag alle denkbeelden die ik had gehad bij een dochter. Betekende dit dat ik minder van mijn zoon hield? Dat ik niet blij was met een jongen? Dat ik teleurgesteld was? Of dat ik, heaven forbid, liever een meisje had gehad? Welnee! Maar ik moest wel afscheid nemen van al die meisjesdromen die in mijn hart waren komen wonen en zich daar hadden verbonden met de diepe liefde die ik voelde voor dit kindje in mijn buik. En dat voelde als een soort rouw. Afscheid nemen van het meisje dat er nooit zou komen. Het voelde heel dubbel: blij zijn om mijn zoon en verdrietig om het meisje dat ik zou moeten missen. Toch was dat wat ik voelde en ik heb het maar gewoon zo gelaten. Ik besloot om me er niet schuldig om te voelen en om het proces gewoon zijn beloop te laten.
Na een paar weken werd het al minder en was ik vooral bezig met het zoontje dat kwam. Na zijn geboorte verdween het helemaal. Inmiddels is hij bijna 5. Hij is geweldig, net als zijn broer en ik ben dolgelukkig met mijn mannen. Er komt geen ander kindje meer, maar heel soms komt de gedachte nog wel eens voorbij. Dan vraag ik me af hoe het zou zijn geweest met nog een derde, als dat meisje er toch zou zijn gekomen. Slechts 1 keer, een jaar geleden, heb ik het irrationele verlangen gehad om alle medische en sociale adviezen in de wind te slaan en voor een derde te gaan, in de hoop dat dat meisje misschien dan nu...? Nee, natuurlijk ging ik dat niet doen. Onverstandig en onverantwoord. Maar jammer vond ik het wel. Ik was er een middagje verdrietig en chagrijnig van. Daarna kon ik het weer loslaten.
Bedankt voor je uitgebreide reactie. Goed om te lezen dat het af en toe de kop opsteekt en je het dan snel weer los kunt laten. Zelf ben ik heel blij dat ik het tijdens geen enkele zwangerschap of bevalling heb gehad. Kan me voorstellen dat je je dan schuldig voelt. Het kwam bij mij pas nadat de jongste een paar maanden was en het besef doordrong dat dit echt de laatste was. Inderdaad afscheid nemen van een dochter die nooit komt.
Ik heb ook 3 jongens en was daar tevreden mee. Had geen verlangens voor een 4e of een dochter, Tot ik onverwachts zwanger werd en een miskraam kreeg. Dit heeft het verlangen voor een 4e aangewakkerd. Ik werd weer zwanger, verwachtte dat het weer een jongen zou zijn. Maar het is een meisje, en wat ben ik blij met haar. Ze is nu 1.5 jaar. Me jongste zoon is 6 jaar. Wat je zegt, die vrouwelijkheid in huis klopt. Door haar is er een andere dynamiek in huis, iedereen is gek op haar. Als je echt nog voor een 4e wil gaan , het is de moeite waard. Al was een 4e jongen net zo welkom geweest bij ons.
Oh wat een mooi verhaal! Als het aan mij zou liggen dan kwam die vierde er ook, maar manlief wil echt niet meer en ik kan hem niet dwingen. Dat wil ik ook niet maar zo'n verhaal als dit zorgt wel voor kriebels ;)
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (10) Verversen