Nooit eerder heb ik een post geschreven. Ik behoorde meer tot de categorie 'stille lezer' tijdens mijn zwangerschappen. Zo las ik de afgelopen maanden ook mee met verschillende forums toen ik en mijn man in blijde verwachting waren van een dochtertje, ons derde kindje die ons gezin compleet zou gaan maken. Helaas voelde ik, ondanks een positieve 20 weken echo, een aantal dagen later opeens geen leven meer. De verloskundige probeerde me nog gerust te stellen, met dat termijn hoef je je kindje immers niet elke dag te voelen, Na twee positieve zwangerschappen wist ik echter dat het echt niet goed zat. Na flink aandringen mocht ik een dag later toch op controle komen, het hartje konden ze inderdaad niet meer vinden. Met spoed naar het ziekenhuis en bij de echo bleek onze grootste nachtmerrie werkelijkheid. Onze dochter was overleden.
18 december is ze geboren, en gelukkig hebben wij haar nog een prachtig afscheid mogen geven. Na de uitvaart zijn we als ouders echter echt in een gat gevallen. Alles wat we voor haar hebben kunnen doen was opeens gedaan, en dan blijft er een leegte achter. Ons dochtertje Pip zou ons gezin compleet gaan maken, maar dat heeft ze helaas niet kunnen doen. Het roept zo ontzettend veel emoties op, en daarnaast ook een soort 'oer gevoel' bij mijn man en mij waarin we zo ontzettend verlangen naar het positieve dat het leven te bieden heeft. De kinderwens is nog sterker aanwezig als die misschien 6 geleden al was, daar voelen we ons vervolgens weer schuldig om en vragen ons af of dat samen kan en mag gaan met het rouwproces waarin we zitten.
Zijn er hier mama's met een soortgelijke ervaring? Ik ben erg benieuwd hoe dit voor andere mama's is geweest. De onzekerheid, de niet vervulde wens, het onbegrip vanuit de maatschappij en het verdriet waar geen einde aan lijkt te komen.
Ik zou graag met deze mama's in contact komen!
Liefs,
Mama van 2 prachtige jongens en 1 lief klein engelen meisje.
Met 36 weken en vijf dagen is ons zoontje overladen in mijn buik. Op 1 November 2016 is hij geboren en op 4 November 2016 is hij begraven. Doodsoorzaak: Navelstreng zat strak om zijn lijfje gewikkeld. Daarnaast zat er ook nog een knoop in. De weken daarvoor al drie keer in het ziekenhuis geweest omdat ik minder leven voelde, maar er leek toen niets aan de hand. Het is heel zwaar en ik ben weer bezig met zwanger worden, maar vooralsnog zonder succes
Ik ging 20 maart 2017 voor een controle echo naar het ziekenhuis. Ons dochtertje had een groeiachterstand en we zouden elke twee weken vanaf 24 weken een echo moeten laten maken. Als ze stopte met groeien, zou de bevalling ingeleid worden. Maar het ongelofelijke bleek waar, onze dochter was al overleden. 22 maart is de bevalling ingeleid en werd laat in de avond onze Amanda geboren, perfect, compleet, prachtig. Afgelopen maandag 27 maart hebben we haar begraven. Het was mooi en goed, maar wat deed het ontzettend veel pijn. Ik mis haar zo.
Wat een hoop trieste verhalen :(.. Ik ben op 8 december 2016 mijn drie prachtige kindjes verloren na een zwangerschap van net geen 22 weken. Ze waren prachtig, helemaal af, dat had ik niet gedacht. Het was mijn eerste zwangerschap. Ik heb hormonen moeten nemen en plots waren er daar drie. Vermoedelijk heb ik de verkeerde medicatie gekregen waardoor ik wel 15 rijpe eitjes klaar had. Wij mochten gewoon proberen. Toen ik hoorde dat we drie kindjes zouden krijgen, was ik in paniek, dat ging toch niet.. De volgende dag had ik mij er helemaal mee verzoend. Drie zouden het er zijn! En dan begin je te plannen en te dromen. Alles begint rond je drie kindjes te draaien en ja ik was vaak bang, ik wist heel goed dat het een risicozwangerschap was, maar uiteindelijk denk je toch dat het goed komt. We waren er zo klaar voor en hadden al zoveel liefde gespaard voor alle drie. Ik moest het vanaf 19 weken rustiger aan doen. Buik groeide enorm snel en dat deed best pijn soms. Op een morgen voelde ik me niet zo lekker, het leek wel of dat mijn maag wat overhoop lag en ik had het gevoel dat ik naar het toilet moest gaan. Dat was dus het begin van weeën.. maar ik had geen idee. Ik kende het niet. Later die dag beschreef ik dit gevoel aan mijn mama en zei zij, o Jolien, ik geloof dat je weeën hebt. We zijn naar het ziekenhuis gedaan en daar bleek ik al drie centimeter ontsluiting te hebben. Op de weg naar het ziekenhuis werd mij ook wel duidelijk dat er een regelmaat zat in mijn buikpijn. Niet veel later zijn ze gekomen mijn kindjes, drie meisjes. Ze hebben nog ongeveer een half uurtje geleefd, bewogen op mij en geluidjes gemaakt. Zo erg. Ik huilde en zei sorry sorry. Als ze nog maar even waren gebleven.. Als ik hen nog maar even had kunnen bij me houden.. Het doet zoveel pijn, nog steeds. Ik vind helemaal geen zin meer in het leven. Ik weet echt niet wat te doen. Daar komt nu nog bij dat er resten van de placenta's in mij zijn gebleven en ik nu een curettage moet ondergaan. Ik wacht al een week op een datum, maar ik heb er nog geen gekregen. Ik vind dat er niet zo heel veel zorg wordt verleend aan mij (ik woon in België). Ik ben 1 dag in het ziekenhuis gebleven en dan gewoon naar huis gestuurd, geen medische opvolging, geen psychologische opvolging. Ik heb hier zelfs geen enkele informatie over gekregen. Ik word gelukkig omringd door een hele warme familie en ook aan mijn vriend heb ik enorm veel, maar als je dat niet hebt.. Hoe gaat dit in Nederland? Ik zou dat wat willen veranderen in België. Veel liefs aan alle mama's hier en hun sterrenkindjes. Jolien
Ik ben geen mama, maar wel een tante van 16 jaar oud. Mijn oudste broer en zijn vrouw verwachtten hun eerste kindje. 38 weken ver waren ze. Gisteren belde mijn broer mij ineens, uit het niets. Ik nam op, en hij bracht me het nieuws dat hun dochtertje dood geboren was... Ze was altijd heel actief, maar ineens was er geen beweging, geen leven meer te voelen. In het ziekenhuis vonden ze ook geen hartslagje meer. Mijn andere broer was al onderweg naar het ziekenhuis met zijn vrouw en mijn zus. Ik werd opgepikt op weg naar daar en even later stonden we in de grote hal, waar mijn broer ons zou komen ophalen en naar de kamer brengen. Hij kwam door een deur en het eerste wat ik deed toen ik hem zag was hem vastpakken, en niet meer loslaten. Voor de deur van de kamer liet ik hem pas los, om daarna bij het bed van mijn schoonzus te gaan zitten samen met mijn zus, 2 broers en andere schoonzus. Ongeveer 2,5 uur hebben we daar gezeten, huilend, troostend... Ze hadden het kindje bij zich op de kamer. Zo klein en perfect. Toen het tijd was om weer te gaan heb ik mijn broer nog een laatste knuffel gegeven en hem gezegd dat ik hem graag zie, waarna ik ook zijn vrouw nog een laatste keer vastpakte. Ik heb het nu enorm moeilijk, ik kan me niet voorstellen hoe zij zich voelen...
Wat een heftige verhalen allemaal. En helaas kan ik me hierbij aansluiten. We hadden al een prachtige zoon van toen 3 jaar toen ik vorig jaar zwanger was. Deze zwangerschap was vanaf het begin al heel onzeker omdat ik van de 5e tm de 7e week bloedverlies had als een lichte menstruatie. Elke echo was goed maar ik bleef om de paar weken wat bloed verliezen. Met ruim 18 weken moest ik opgenomen worden omdat ik een hele plas bloed had verloren maar weer zagen de echo's er goed uit. Na een paar dagen mocht ik weer naar huis maar na een aantal dagen kreeg ik veel harde buiken die vervolgens weeën werden. Weer werd ik opgenomen waarna na een paar dagen rekken met weeënremmers ik uiteindelijk met precies 20 weken ben bevallen op 22 juli 2015 van onze zoon Jaël. Mijn man en ik waren vreselijk verdrietig en vooral ikzelf heb het er ontzettend zwaar mee gehad. Ik heb een paar maanden bij een psychiater in het ziekenhuis gelopen en dat heeft mij enorm geholpen. Het verdriet en gemis zal altijd blijven maar ik heb ook een manier gevonden om het een plekje te geven en hij zal altijd bij ons horen. Na 5 maanden begon het toch weer te kriebelen, ik wilde zo graag nog een kindje erbij in ons gezin. Wij hebben alle keren ICSI moeten doen en ook voor deze nieuwe zwangerschap zijn we het traject weer ingegaan. Inmiddels ben ik 26 weken zwanger. De eerste weken voelde ik me mentaal best goed maar tegen de 18 weken vond ik het wel moeilijk worden. En helemaal toen ik met ruim 20 weken weer bloedverlies had! Wij direct naar het zh maar alles bleek in orde. Er was daarna nog onzekerheid of mijn baarmoederhals aan het verkorten was maar gelukkig na een paar echo's was die onzekerheid weggenomen. Ik was al tijdelijk werkloos maar nu zit ik in de ziektewet en kan dus thuis mijn rust pakken (totdat mijn zoontje uit school komt). Elke week is er eentje maar ik ben denk ik pas opgelucht als ik ons zoontje in mijn armen heb.
Ik wens iedereen hier heel veel sterkte met de leegte maar ik wil ook zeggen voel je vooral echt niet schuldig omdat je graag weer zwanger wil worden. Het volgende kindje zal nooit een vervanging zijn maar wel de wens vervullen om je gezin nog completer te maken. Zo zie ik het tenminste. Ik ben, hoe onzeker ook, ontzettend blij met deze zwangerschap maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Jaël denk.
Hier ook mama van twee kids al van 6 en 9 maar met mijn nieuwe vriend verwachtte wij volgend jaar onze eerste en voor mij derde kindje . Maar ook dat heeft het niet zo mogen zijn. Helaas een kleine week geleden Met 16 weken is onze mooie engeltje geboren . Wederom wat ik veel lees hier al je zit in rollercoaster aan emoties en sleurt jezelf soms helemaal naar beneden ermee want het voelt zo ondraaglijk. Net of je faalt.net of geluk je niet wordt gegund . Want nu ook met het vloeien ...ik heb gevoel dat het naar een week steeds maar erger gaat vloeien en er komen propjes bij kijken. Nu gaan wij omdat we al in zo negatieve spiraal zitten alles aan trekken en negatief denken van pff wedden dat dit nu een baarmoederonstekening is .maar morgen sowieso ga ik toch snel naar de dokter voor check up ook al heb ik geen koorts maar wel aantal klachten die daar wel op duiden. Omdat zoals hier ook vaak al gezegd en klinkt ook al raar nu al pas naar een week te zeggen maar wil graag opnieuw zwanger worden zo snel mogelijk . Ook niet om het te vervangen maar meer het streven naar toch een kindje erbij die je weer kan vertroetelen enzo. Maar nu ik op deze site en bepaalde topics lees over miskramen naar bv miskraam die mensen naar 20 weken enzo hebben gehad en dan weer proberen en dan wel stuk of 3 er daarna snel ook kregen maakt mij dat nog weer extra emotioneler. Van hopelijk wordt dat ons bespaard en kan het geluk nu eindelijk toch wel beginnen en niet steeds door een rothel gaan .
Ik begrijp je helemaal, mijn zoontje is met 25 weken geboren.. Ook. Ik had zelf al gevoeld dat hij niet meer leefde.. En dat gat na de uitvaart is nooit meer helemaal geheeld..
Afgelopen 11 oktober ben ik bevallen van onze prachtige dochter Yadi. Helaas kwamen ze bij ons met 21 weken tijdens de echo erachter dat haar linkerhartkamer onderontwikkeld was. Echo gehad van 45 minuten in het VU ziekenhuis. Uitslag, Hypoplastisch Linkerhart Syndroom wat wil zeggen dat haar linkerkamer nauwelijks aanwezig was, haar Aorta miniscuul was en haar kleppen niet aanwezig.
Maandag 10 oktober opgenomen in het ziekenhuis en na een 15-uur durende bevalling kwam onze prachtige dochter ter wereld, puntgaaf met alles erop en eraan een echte prinses van bijna 22 weken. Lange benen, grote voeten, vingertjes met mini nageltjes, papa's neus en mama haar mond, 29cm en 393 gram...trots maar o zo verdrietig. Eerste zwangerschap, roze wolk, net begonnen aan de babykamer...maar alle rust dat we haar ellende, ziekte en pijn hebben bespaard.
Nu eerst tijd voor onszelf, weer stapje voor stapje dagelijkse bezigheden oppakken, saampjes met onze dochter in ons hart <3
Op vrijdag 17 juni met 18 weken zwangerschap voelde ik krampen rondom mijn buik wat ook uitstraalde naar mijn onderrug. Verloskundige gebeld, ze zei dat het waarschijnlijk kwam door een blaasonsteking. Aangegeven dat ik in het verleden vaker blaasontsteking heb gehad en dat ik het verschil wel kende (had geen pijn bij het plassen, branderig gevoel etc.) maar ik was zwanger en tijdens het zwangerschap ervaar je alles anders werd mij nog verteld.. Even langs de huisarts om urinine te laten testen. Met pijn en al toch nog gaan werken, er vanuit gaande dat ik een paar uur later het uitslag van de test zou krijgen, anti biotica oid en met een paar dagen van de pijn af. Nou, nee dus.
Rond 2 uur in de middag mijn verloskundige gebeld dat het steeds heviger werd... Neem maar 2 paracetamolletjes, en als het om 4uur niet over is bel maar terug. Netjes ingenomen met de hoop dat het over zou gaan.
15:30 uur kon ik niet meer houden en ik moest voor controle langs de praktijk. Tussentijd huisarts gebeld voor de uitslag van de urinetest, geen blaasonsteking. Wat is er dan aan de hand?????
Geluisterd naar het hartje van de baby, klopte prima. Dan was er waarschijnlijk wat aan de hand met mijn nieren. Doorverwezen naar het ziekenhuis voor een echo. Pijn kon ik niet meer verdragen ondertussen. Eenmaal in het ziekenhuis moest ik opnieuw urine inleveren, protocolletje. Naar het toilet gegaan om te plassen, alles zat onder het bloed. Dan gaan alle alarmbellen in je hoofd af, helderrood en veel bloed betekent niet veel goeds. Ik barstte uit en kon nog net mijn broek ophijsen op de gang. Gelijk een controle uitgevoerd, ik had een volledige onstsluiting.........
3 Dagen plat op bed geleden met de hoop dat de placenta weer de baarmoeder in zou gaan zakken. Na die 3 dagen zagen we tijdens de echo dat de placenta in tweeën was gedeeld, ene helft met de baby in de baarmoeder zonder vruchtwater en andere helft met al het vruchtwater voorbij de baarmoedermond. 12:00 in de middag Ingeleid, en nu wachten op de bevalling. Dat waren de zwaarste uren uit mijn leven, je baby gaat het immers niet halen, ze was met inmiddels 19 weken niet levensvatbaar. ' s Avonds 21 juli om 22:07 geboren, 23cm 240gram. Wat was ze mooi. Ze was prachtig. Zo volmaakt uit de buitenkant. Maar haar organenen functioneerden nog niet op dat termijn. De arts vroeg of ik haar wilde zien, ik was eerst bang voor wat ik zou gaan zien, of ik er wel tegenkon. Maar op dat moment geen seconde getwijveld want deze kans heb je maar 1 keer. Haar hartje bleef nog 2uurtjes kloppen. Op 22 juli 00:20 uur was het hartje gestopt met kloppen.. Voor onze ogen.....
We hebben haar begraven in Turkije in het dorp van mijn man, met grafsteen en al. Een hele mooie plekje gegeven in de schaduw van een grote boom.
Van onze eerste ben ik na 22 weken bevallen. Vanaf de 12 weken echo wisten we dat het niet goed ging en na onderzoeken bleek hij het Edward-syndroom te hebben. We hebben hem heel snel een naam gegeven en echt genoten van de tijd dat hij bij mij/ons was, toen hij nog in de buik zat. Ondanks dat het vijf jaar geleden is dat hij werd geboren, gaat er nog steeds geen week voorbij dat ik niet aan hem denk. Het gemis zal er blijven, maar zoals eerder iemand zei: het wordt wel draaglijker. Van het huilen elke dag, gaat het over naar wekelijks huilen, naar maandelijks.... Het is lastig dat het zo moeilijk te delen is met je omgeving, want het begraven van je eigen kind is heftig en echt moeilijk voor te stellen als je het niet meegemaakt hebt. Daarom blijft het vaak een stil verlies. En doet het pijn als zijn geboortedag is geweest en er zo weinig mensen aan hebben gedacht, dat het voor jou een bijzondere mooie en verdrietige dag was. Dat is in ieder geval zoals ik het ervaren heb.
Ons eerste kindje is na 36;5 weken zwangerschap overleden. Hij was zo mooi en perfect. We wilden heel graag nog een kindje maar wisten aan de andere kant ook dat een ander kindje onze Finn niet zou kunnen vervangen. Nu 4 jaar later heb ik nog 3 zoontjes gekregen. De jongste 2 zijn een tweeling. Echt een geschenk. Maar ondanks de rijkdom van deze 3 geweldige kinderen mis ik ons kleine mannetje nog elke dag. Het verdriet wordt gelukkig wel steeds draaglijker. Heel veel sterkte met alle verdriet en emoties. Volg je gevoe!
Ik ben op 9 januari 2015 ook mijn zoontje verloren bij 22 weken zwangerschap. Dit moeten besluiten na een slechte 20 weken echo. De kinderwens bleef echter sterk en ik was in november 2015 weer zwanger. Helaas is deze zwangerschap een miskraam geworden op 19 december maar ik ben meteen weer zwanger geraakt en ben nu rond de 9 weken zwanger. Het blijft dubbel en voel me ook schuldig dat ik alsnog een kindje wil en het het is zwaar. Ik zoek ook steun bij andere moeders die in zo'n situatie zitten. Mocht je willen praten, ben er voor je .
Wij hebben ook een heel heftig jaar achter de rug. In maart vorig jaar ben ik mijn eerste zoontje verloren na net geen 24 weken zwangerschap. Mijn vliezen waren gebroken en er was niets meer aan te doen. Zijn longetjes waren niet rijp dus had hij geen enkele kans. in juni heb ik een miskraam gehad bij 7 weken. Vrij snel erna was ik weer zwanger. Helaas is dit ook slecht afgelopen. Omdat ik bij 25+2 weken te veel vruchtwater bleek te hebben was ik doorgestuurd voor een uitgebreide echo de week erna. Toen we naar die echo gingen had ik veel dingen verwacht, behalve het verschrikkelijke nieuws dat het hartje niet meer klopte. Bleek dat er een wrong in de navelstreng zat omdat het kindje steeds in dezelfde richting was gaan draaien. Hierdoor is hij zonder zuurstof komen te zitten. 2 weken geleden ben ik op 26+4 bevallen van mijn tweede engeltje. Nu staan we weer terug bij af. Ik heb een enorm grote kinderwens, maar de moed zakt me in de schoenen...
spijtig genoeg is het ons ook overkomen... eind september 2015 bevallen van 2 prachtige meisjes op 20 weken zwangerschap. Reden was cervixinsufficiëntie (slappe baarmoederhals). Ik vond de voorbije maanden erg lastig om door te komen, niemand weet wat je doormaakt, en iedereen die denkt dat ' we het al wel weer vergeten zijn' . Niets is minder waar ... Normaal had onze tweeling volgende week geboren geworden. Dit is een zware en heftige periode :(
Wij (vooral ik) zitten met ook nog een grote kinderwens (we hebben al 1 dochter van ondertussen 5), maar hebben het advies gekregen van de dokter om een jaar (!) te wachten...
Ik hoop dat jullie samen toch nog kunnen genieten van al het moois dat het leven toch te bieden heeft, al is het zo oneerlijk!
Als je hierover wil praten, graag. Ik ondervind nl zelf best weinig steun en begrip van mensen die het zelf nooit meemaakten...
Hoi Liesbeth,
Helaas is mij dit ook overkomen. Ik ben bevallen met 22+2 weken. Tijdens de 20 weken echo bleek mijn cervix te kort (er was een Y ontstaan). Ze konden het met medicatie nog wel een tijdje rekken, maar de kans was 50% dat ik de 32 weken zou halen. Helaas heeft deze hoop maar 3 dagen geduurd, want ik kreeg weeën. Het ging zo snel dat toen ik in het ziekenhuis kwam ik al te veel ontsluiting had en ze konden het niet meer remmen.
Helaas ben ik nog niet zo ver om een vervolg te geven aan deze ervaring, aangezien dit best recent is gebeurd. Maar ik leef enorm mee.
Ohhhh jouw verhaal is mijn verhaal. Lees mijn blogs er maar op naar. Int kort: met 18wkn geen leven meer gevoeld in m'n buik. Bij extra controle bij vk was het kindje inderdaad overleden. Afgelopen 7 januari ben ik ingeleid en twee dagen later hebben we ons mooie mannetje Pascal begraven. Hij zou ons gezin compleet maken na twee prachtige meiden. We zitten nu in de rollercoaster van emoties en proberen er het beste van te maken. Net als jij hebben we ook een soort oerdrang om heel positief door te gaan en nog meer te genieten van wat we al wel hebben. Alleen twijfelt m'n man nu of we nog wel voor een 3e kindje moeten gaan en ik wil juist zsm weer zwanger zijn. We praten hier dus voortdurend over. Heel pijnlijk maar wel waardevol om zo dichter bij elkaar te komen.
Ook ik heb het meegemaakt. Ons meisje bleek na 26 weken niet meer te leven.....zo herkenbaar wat je schrijft over jullie kinderwens.....voel je niet schuldig, je wilde zo graag een kindje in je armen......en niet alleen maar in je hart en gedachten.
Lieve mama van 2 prachtige jongens en 1 lief engelen meisje,
wat heeft je dochter een mooie naam gekregen en wat zal het verdriet nog altijd groot zijn. T is nog maar zo kort geleden voor jullie. Helaas herken ik heel veel van mijn verhaal in jou verhaal. Iets wat je niemand gunt. Wij verwachtte in 2014 een zoon die ons gezin compleet zou maken, (na jaren lang wikken en wegen, of we ons perfecte leventje wel op een weegschaal moesten leggen) maar tijdens de 20 weken echo, was hij ineens overleden. Je weet als geen ander dat je wereld dan instort. Ook wij hebben behoorlijke worstelingen gehad over mijn oer gevoel voor weer een beetje geluk (lees: zwangerschap) en de grote angst van mijn man, maar ook de wens om het leven weer 'gewoon' te kunnen laten zijn. Je mag mij uiteraard een pb sturen als je wilt kletsen en je verhaal kwijt wilt. Liefs!
Wat ontzettend verdrietig om te horen.. :( Een lief mooi engelen prinsesje, ze heeft een hele mooie naam gekregen.♡
Ik herken veel in je verhaal. Wij hebben ons dochtertje afgelopen november verloren met 22.4 wk.. De onzekerheid en de niet vervulde wens.. De wens voor een broertje of zusje die nog groter is geworden, maar ondertussen ook een dubbel gevoel geeft.. Wij hebben besloten er wel weer voor te gaan maar zullen Esmee hier nooit mee gaan vervangen. Zij zal altijd ons eerste kindje zijn, zij heeft ons papa en mama gemaakt.
Onze engelen kindjes zullen voor altijd voortleven in onze woorden en in ons hart!♡
Heel veel sterkte en je mag altijd een pb sturen. X
Wij zoon in september 2014 onze zoon verloren. Na een voldragen zwangerschap werd hij geboren en bleek hij een afwijking te hebben waardoor hij niet zelfstandig kon adem halen. De volgende dag is hij overleden...
Ik herken je grote kinderwens en de dubbele gevoelens er bij erg goed. Ondertussen hebben wij een gezonde dochter, morgen wordt ze 3 maandjes oud. Het was een lange weg, van rouw, hoop, verdriet en geluk. Maar het gaat steeds beter. (Wij hadden overigens ook al een zoontje, van nu 3,5 jaar)
Je mag me ook altijd een berichtje sturen. Ik wens je heel veel sterkte toe in deze tijd.
Je mag mij ook een berichtje sturen als je behoefde heb om te praten. Ik heb in 2008 mijn zoon met 17 wekenzwangerschap verloren. En in 2014 is mijn jongste zoon een dag na zijn geboorte overleden.
Hoi! Ook ik was tot nu toe een stille lezer, maar heb het gevoel dat ik nu moet reageren. Afgelopen 10 december kregen wij tijdens de 20 weken echo te horen dat ons zoontje niet meer leefde. Hij is op 15 dec. geboren en op 18 dec. begraven, dus ook heel recent..
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Verlies
reacties (24) Verversen