Onze zoon van 6,5 jaar (groep 2) kan absoluut niet tegen zijn verlies. Op school hoor ik de juffen er nooit over. En daar doet hij het helemaal prima en volgt hij netjes de regels. Maar hier thuis?! Vanochtend een spelletje Bingo met hem gedaan. De eerste twee keer won hij en de derde keer won ik. Eén groot D.R.A.M.A. Hij bleef er zowat in. Wou met spullen gooien. Wou niet in mijn armen getroost worden. Ik wou hem rustig uitleggen over dat winnen en verliezen niet belangrijk is, maar dat het gaat om het plezier in het spel. Maar hij werd agressief. Dus na nog 1 waarschuwing om te kalmeren naar de gang gestuurd. Was baldadig (ondertussen hard huilend) op de gang en gooide daar de paraplu's op de grond en spullen die ik op de trap had welke naar boven moesten (waaronder een paar peperdure inktcartridges). Dus toen heb ik hem naar zijn kamer gestuurd met de mededeling dat als hij daar ook dingen overhoop gooit hij onder de koude douche komt te staan. Het heeft wel een halfuur geduurd eer hij gekalmeerd was. Maar nog was hij boos en wou hij niet met me praten. Hij mocht van me weer naar beneden komen als hij weer rustig kon zijn en niet meer ging gooien of slaan. We hebben het wel vaker extreem. (Alleen vandaag was het wel superextreem) En dat vind ik geen normaal gedrag. Op zulke momenten denk ik wel eens dat hij Asperger kon hebben (een vorm van autisme). Maar weer op andere momenten reageert hij weer volkomen normaal dat ik dat vermoeden weer naast me neerleg. Ik wil hem namelijk ook niet (zo vroeg al) in een hokje plaatsen. Maar wat kan ik doen? Hoe om te gaan op zulke momenten met een driftbui (?) en hoe dring ik tot hem door dat het leven niet om winnen draait of om de beste te zijn?
Waarschijnlijk was je zoon ook moe door bv school of een lange dag ofzo. Dan kan iets voor ons onbenullig voor een autist de druppel zijn. Bij driftbuien kan ik iig niet tot ze doordringen. Volledig flippen ze dan. Ik noem het echt van die peuter driftbuien, dat ze dweilend op de vloer van de supermarkt liggen en dat er geen land mee te bezeilen is, alleen zijn ze nu stukke ouder en kan je ze al bijna niet licjhamelijk in bedwang houden. Dochter van negen (nog niet gediagnostiseerd) kan echt een half uur in zo'n bui blijven en is zeer licht ontvlambaar . Asperger zoon is vrij snel weer uit zijn bui. Maar kan als hij moe is snel boos worden om iets onbenulligs.
Mijn zoon is 5 jaar en wij hebben wel een diagnose laten stelen omdat het om school ook niet goed gaat en nog niet zindelijk is. Hij heeft autisme en een boven gemiddeld iq. Nu krijgen we hulp op school en begeleiding voor de zindelijkheid. Het ging ons niet om de stempel maar hij heeft wel hulp nodig vooral op school en dat kunnen we nu wel beter op hem afstemmen. Ook valt alles nu op zijn plek en kan je makkelijker met dit soort situaties om gaan. B.v na zwemles moest hij eerst alle douches aan zetten voordat hij zelf kon douchen en dan kreeg hij een driftbui als ik hem onder de douche weg haalde omdat het zo lang duurde. Nu heb ik voor die tijd met hem afgesproken dat hij 1 douchje uit mag zoeken en als hij niet gewoon kan douchen hij maar thuis moet douchen. En nu was het klaar. Met spelletjes reageert hij net zo. Wij blijven oefenen en hij vind spelletjes spelen ook wel erg leuk. Als ik alleen met hem speel gaat het wel beter. Maar is zijn zus er ook bij dan is het snel mis of hij word boos of hij gaat huilen. Ik laat hem vaak even boos zijn en dan komt hij er meestal wel weer bij. Blijft hij boos of begint hij weer dan gaat hij maar wat anders doen. Vanmiddag waren we op verjaardag en gingen ze met hun neefje memorie spelen.Was elke keer huilen als iemand anders won of hem voor de gek hielden. Hij was ook erg moe. Dus hem erbij weg gehaald en bij mij op schoot gezeten met een boekje.
Wat wel 'toevallig' is, mijn broertje kon ook niet tegen zijn verlies toen hij klein was, gooide dan het bord door de kamer bijvoorbeeld en ook nog toen hij rond de 15 was liep hij kwaad weg als hij verloor. Hij heeft nu pas, rond 25 jarige leeftijd, een diagnose autisme gekregen. En hij bleek hoogbegaafd te zijn, terwijl hij altijd gedacht heeft dat hij een ondergemiddeld iq had, ivm een test op de basisschool. Sinds hij weet dat hij juist een hoog iq heeft en autisme, is hij helemaal opgebloeid, opleiding gevolgd, baan in de computers. Wat ik maar wil zeggen, denk dat het juist fijn is, als het zo is, dat je er vroeg bij bent. Mijn broertje heeft zonder diagnose, geen makkelijk leven gehad.
Mijn broer was ook zo. Uit woede beet hij bijvoorbeeld ping pong ballen kapot. Zijn playstation had hij tegen de muur kapot gegooid. En dit toen hij een jaar of 9 was. Echt hele erge driftbuien. Wat mijn ouders deden is straffen als hij dit soort buien had: nooit meer een nieuwe playstation gekocht bijvoorbeeld. Wat ze ook deden is hem met regelmaat laten verliezen in alle spelletjes/sporten. Heeft wel een poos geduurd voordat het over was, maar hij is nu 27 en heeft geen driftbuien meer sinds een jaar of 12
Past wel in het plaatje hè? Onze zoons vinden het ook vaak moeilijk om om te gaan met teleurstelling en vooral de tweede kan dan best explosief zijn... Hier helpt het vaak wel om te benoemen: " ik begrijp dat je niet leuk vindt dat je hebt verloren. Ben je daar verdrietig over of boos?" Vaak terwijl ik hem in mijn armen houd en zo probeer ik voor hem de zaken op een rijtje te zetten. Hij verzuipt dan in zijn gevoel en die overweldigen hem zo dat hij ervan in paniek raakt... Het verduidelijken helpt hem dan om weer te kalmeren en na te denken ipv te schreeuwen en schoppen...
Haha zooooo herkenbaar!! Onze zoon ook 6,5 (oktober 2010) zit in groep 3 maar kan ook zo ontzettend slecht tegen z'n verlies. Ik weer zelf ook niet wat ik ermee moet. Maar om hem direct een stempel te geven gaat toch wel erg ver. Er zijn kinderen die er gewoon niet tegen kunnen. Ik haal hem altijd gewoon uit de situatie en zet hem een tijdje op de trap of stuur hem naar z'n kamer. Na die tijd ga ik rustig met hem aan tafel zitten en praat ik er over met hem. Ik hoop dat het een fase is die wel beter wordt
Pfff, moeilijk. Het enige dat in me opkomt is voor het spel start iets zeggen als 'we spelen dit spel om plezier te hebben, niet om te winnen, als het niet leuk kan gespeeld worden, of je gaat boos worden als je verliest, dan spelen we beter niet'. Maar ja, dan kan hij alsnog zeggen 'oke' en dat het toch eindigt in een drama..
Jammer, maar ik denk dat ik op den duur geen moed meer zou hebben om nog te spelen...
Helpt het om van te voren de mogelijkheid van verlies door te spreken? Wellicht oefenen? Als ze eenmaal flippen valt er vaak geen land mee te bezeilen. Hier werkt het het best om issues aan te pakken als het eigenlijk er (nog) niet toe doet.
Misschien kun je het boek temperamentvolle kinderen van Eva Bronsveld een keer lezen. Dit boek gaf ons veel herkenning en hoe er mee om te gaan. Ook dit extreme gedrag.
Hij krijft nu pmt (therapie vorm) om met deze emoties om te leren gaan. Hij blijkt ook intilligenter te zijn dan gemiddelde leeftijdsgenootjes. dit gaat vaak samen met emotionele/gedrags problemen.
Als ik het zo moet inschatten dan is onze zoon ook bovengemiddeld intelligent. Maar op sommige andere momenten is hij ontzettend dom. Elke avond moeten de kleren uit en de pyjama aan. Niet zo moeilijk toch? Maar elke avond weer weet hij even niet meer wat hij moet doen. Ik denk soms wel eens dat zijn hoofd zo vol is met allerlei andere dingen dat hij voor de simpele dingen geen opslag meer over heeft ofzo. Weet niet goed hoe ik dat moet omschrijven.
Klinkt voor mij heel logisch hoor 😉 Hier ook van die dingen waarvan je weet dat een 7 jarige ze zou moeten weten maar lijkt totaal niet binnen te komen.
Ehm doe je dat echt van die koude douche? Dat is kindermishandeling...
Ik denk dat elke keer dat je je zoon meer strafte hij bozer en bozer werd. Uitleggen helpt niet als hij zo boos is. Erkennen vaak wel. Of een time-in, even mogen uitrazen waar jij bij bent.
Ik heb hem nog nooit onder een koude douche neergezet. En dit is ook de eerste keer dat ik hier mee dreigde. Maar ik was er wel toe in staat om hem UIT die bui te krijgen. Voor mijn gevoel was het dan OF de douche OF een tik geven. Beide acties die geen schoonheidsprijs zouden verdienen, maar ik wist het ook even niet meer. Uitrazen waar ik bij ben, prima. Maar dingen kapot maken, gooien, schoppen en slaan kunnen gewoon niet. En ik heb hier in huis geen isolatiecel of iets dergelijks waar niks is wat kapot kan.
Dat snap ik, lijkt me een logische grens 'we doen niemand pijn. We maken niets kapot.' Je bent volgens mij erg geschrokken hoe erg hij door het lint ging.
Kun je er nu hij rustig is met hem over praten? Vragen wat hem zou helpen rustig te worden op zo'n moment?
En hier met een dochter die regelmatig een enorme driftbui krijgt helpt het om te erkennen. 'Je bent heel boos. Je wilde zo graag winnen. Ho we maken niets kapot. Ik snap het, je baalt ervan.' En dan komt ze langzaam uit die bui, kan ik haar troosten en staat ze open om nog even te bespreken dat het goed is om te oefenen met 'tegen je verlies kunnen'.
Mijn emotie erbij is vaak ergernis 'kom op, maak je niet druk iver zoiets kleins', alleen ik weet dat dat het alleen maar erger maakt. Ik probeer dus zo kalm mogelijk te blijven, erken haar gevoel maar geef wel duidelijke grenzen aan. Dat gaat niet perfect, maar wel steeds beter bij ons allebei
Ik was nogal een driftig kind en mijn moeder zette mij regelmatig onder de koude douche. Ik vond dat heel naar, maar geen 'kindermishandeling'. Wel kan ik vooral zeggen dat t totaaal niet helpt. Ik werd alleen maar bozer en eigenlijk begint alles daardoor weer van voor af aan. Inderdaad, lekker naar z'n kamer sturen en raas daar maar uit. Duurde bij mij soms echt een tijd, maar ik denk dat niks anders helpt...
Overigens ben ik een heel normaal mens verder Gewoon een lekker pittig kind met sterke wil
Op zo'n moment moet je hem eerst afzonderen zodat hij kan kalmeren. En pas als hij gekalmeerd is, het hem rustig uit te leggen. Hier zeggen we ook: 'je kan niet altijd winnen, iedereen wil eens winnen'. Hij is nog maar 4 en dan proberen we uit te leggen dat zijn zusje van 2.5 ook wel eens wil winnen. In het begin wilde hij dan niet meer spelen en dan speelde ik enkel met zijn zus verder. Nu is dat al veel beter. Hij reageert niet meer zo driftig als in het begin en kan er zich makkelijker over zetten en kan nu meestal al verder spelen als hij eens verloor.
Ik lees het en denk dat je het heel goed aanpakt! Kwestie van volhouden.... je hoeft naar mijn idee niet van aanpak te veranderen..... ik zou juist op zijn tijd gewoon een spelletje met hem doen en dan extra van tevoren een rustig gesprek; we gaan dit spel doen en het kan dat je verliest.... is dat ok? Dan zegt hij ja ( of nee, dan speel je niet ) en als het dan na het verliezen weer zo gaat, doe je precies wat je altijd doet... aanpakken dus! Naar de trap/boven, wat jullie aanpak is..... maar houd het bespreekbaar, ga dingen niet uit de weg..... juist goed voor hem om dit te leren. Opvoeden is meestal een goede aanpak heel lang volhouden, niet opgeven. Jij bent de ouder en van jou gaat hij het een keer leren... en sommige kinderen zijn heel heftig en eigenwijs en koppig...... dat vraagt soms een hele lange adem... maar dat geeft niet, hoort erbij. Maar jullie doen het prima! Zet 'm op!
Oei lastig! Hier ook een dochter van 6.5 (groep 2) die echt NIET tegen verliezen kan. Dan wordt ze ook boos en wil niet meer verder spelen. Ook hier een kind die flink boos kan worden. Op school is dit ook zo geweest maar dat gaat gelukkig nu goed. Ze heeft daar extra uitdaging gekregen in de vorm van 'levelwerk'. Staat natuurlijk los van het leren omgaan met verliezen, maar wel een belangrijk puntje denk ik. Ze zijn natuurlijk wel al 6.5 en ook bij jouw zoon zou er vast een goede reden zijn geweest hem niet door te laten naar groep 2/3 (hier langer groep 1 gedaan) maar nu merk ik aan mijn dochter en de andere kinderen van haar leeftijd in haar klas, dat ze wel zo'n beetje kleuter-af zijn en meer willen dan alleen spelen. Verveling is geen goed iets.
Weet niet of je er wat mee kunt, maar wilde het toch even delen haha!
Hier inderdaad ook langer groep 1 gedaan. Een groep 2/3 is hier niet. Hier is er een groep 1 (instroomklas), een groep 1/2 en een groep 2. Daarna 1 grote groep 3 als het een beetje kan. En als de groep wel echt te groot is, wordt daar een groep 3/4 van gemaakt. Hij heeft groep 1 nogmaals gedaan, omdat hij sociaal niet sterk was en de citoscores aan de lage kant waren. Ook kleiner dan gemiddeld fysiek, waardoor hij nu wel 'normaal' in de groep past. Tel daarbij op dat hij nog niet zindelijk was (Nu overigens nog steeds niet, maar niet meer zo erg als voorheen), en dat hij slecht verstaanbaar was... en tadaa... groep 1 nog maar een keer doen. Maar hij is vorig jaar en afgelopen jaar enorm gegroeid. En hij is echt toe aan leren leren. Hij is daar ook veel mee bezig en leest nu ook al kleine woordjes. Hij zou extra uitgedaagd worden op school, omdat hij toch één van de slimmere kinderen in de klas is. Zeker qua rekenvaardigheid. Echter ik merk wel dat dit er wat bij blijft. Hij vindt school niet zo heel erg leuk meer merk ik wel. En op school gaat het prima, maar hij moet het thuis afreageren ofzo lijkt het wel. Waar is die hele lieve meegaande peuter gebleven? Ik heb nu een rebelse (bij tijden brutale) kleuter in huis die ik niet meer herken van voordat hij naar school ging.
Dan zou ik zeker bij school aan de bel trekken! Hier ging het puur om sociaal emotioneel gebied dat ze nog niet zo sterkt was. Snel overstuur en dergelijke. Ze staat nu een stuk steviger in haar schoenen (iets te stevig soms, maar dat terzijde haha). Cito's groep 1 had ze de hoogst haalbare score. In groep 2 nog steeds hoog. Als ze met tegenzin naar school gaan omdat ze niet uitgedaagd worden (wat ik uit je verhaal opmaak klopt dat) gaan ze vaak ook onderpresteren.
Ik zou het dus zoals ik al zei, zeker aankaarten en bespreken met de leerkracht!
Hier overigens ook groep 1/2 (nu een groep 2 sinds de voorjaarsvakantie) of groep 3. Met groep 2/3 bedoelde ik groep 2 OF groep 3 ;)
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (30) Verversen