Ik ben zwanger van ons vierde kindje. Alle kinderen zijn ons letterlijk in de schoot geworpen want was alle keren in 1 x zwanger. Ik ken ook de keerzijde na 5 miskramen maar dat staat er nu even buiten. Nu willen we het binnenkort kenbaar gaan maken aan omgeving, mijn buikje is nauwelijks te verbergen. Mijn zusje is inmiddels dik een jaar bezig voor een tweede en vrienden van ons nog langer. Hoe moet ik ermee omgaan? Gewoon tips in het algemeen.
Gewoon vertellen. Ik ben al dik 3 jaar bezig en het ziet ernaar uit dat het echt niet gaat lukken (medicijnen slaan niet aan). Dus toen m'n schoonzusje vorig jaar vertelde zwanger te zijn, moest ik wel stevig slikken. Maar zij en jij kunnen er niets aan doen dat jullie wel zwanger kunnen worden.
Ik raak wel soms geïrriteerd als ik (hier) Posts zie ban "ik ben al 3-6 maanden bezig en nog steeds niet zwanger, zucht steun". Maar zelfs dat heb ik naast me neer moeten kunnen leggen. Anderen hebben hun eigen belevingswereld, dat ik al 7 jaar rammelende eierstokken heb, en het nu voor 99% zelfs met de meest geavanceerde ivf/icsi- procedure niet zal lukken doordat eerder genoemde eierstokken veel te klein zijn is niet hun of jouw schuld.
Enige tact is natuurlijk wenselijk, maar het feit dat je überhaupt hierbij stilstaat zegt me dat jij zeker over emotionele inzicht beschikt.
Heej, ik heb er 3,5jr over gedaan om zwanger te worden en was best wel jaloers als een ander wel zwanger was. Jij moet gewoon enthousiast tegen mensen kunnen vertellen dat je zwanger bent. Naar je zusje en vrienden zou ik, als jullie samen zijn, aangeven dat je het lastig vindt om te vertellen, maar dat je zwanger bent. Verzacht het niet met de woorden "ik weet zeker dat het bij jou ook snel goedkomt" oid, want daar maak je het verdriet alleen maar erger mee. Succes met vertellen.. en lekker genieten van je zwangerschap!
Persoonlijk heb ik er niet zoveel moeite mee als andere mensen vertellen dat ze zwanger zijn (ben zelf volgende maand twee jaar bezig voor een eerste). Er staan al genoeg goede tips hieronder maar ik wil nog graag het volgende toevoegen: het is voor jou fantastisch nieuws dus vergeet jezelf niet door je teveel te focussen op de ontvanger van de boodschap.
Ik snap de vraag, en zelf heb ik ook hier mee gezeten, mijn vriendin had nog geen kinderen (is gelukkig nu zwanger)
Ik zal het persoonlijk vertellen aan ze en aangeven dat je ondanks dat je blij bent ook het lastig vindt voor hun! Meer kan je niet doen/zeggen. (kon net zo anders om zijn, toch?) En wat hieronder is geschreven voor in het geboortekaartje vind ik heel mooi..
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat lief van je dat je deze vraag stelt. Ik denk dat je het idd beter persoonlijk kunt zeggen. En verder gewoon genieten van je zwangerschap! Waar ik het meest moeite mee had waren mensen die veel klaagden. Tuurlijk mag je heus wel eens klagen hoor ik heb ook altijd de gedachte ik heb in iedergeval 1 kind. Succes
Las nog een goede tip wanneer je het geboortekaartje verstuurd. Schrijf er dan een persoonlijke boodschap bij. Dan weten ze dat je aan ze denkt. Verder helemaal eens met alle adviezen.
Hoe vertellen? Niet in een groep. Als je het wel in een groep wilt vertellen, dan hun een paar dagen eerder alvast inlichten. Verder zou ik het persoonlijk vertellen. En het liefste daarna niet al te lang blijven hangen en naar huis gaan zodat ze het thuis even kan laten bezinken en in alle rust eventueel een traantje weg kunnen pinken.
Het persoonlijk zeggen. Meer kan je niet doen, zorg vooral dat ze het niet hoort van iemand anders. Indien mogelijk een dag of 2 zeggen voor je het aan anderen zegt, kan ze het even laten inzinken.
Haar persoonlijk vertellen.. Niet teveel doekjes om. Zij weet wat jij er van voelt en jij weet het van haar. Zorg dat ze de eerste is.. Zo is er tijd om te 'verwerken' beste vriendin en zus hebben dit bij ons zo gedaan en wij vonden dit 'super'
Het allerergste vond en vind ik de mededelingen via Facebook. Buiten het feit dat ik de meeste aankondigingen behoorlijk afgezaagd en smakeloos vind, was ik er al die jaren dat wij bezig waren erg verdrietig van. Realiseer je dat, hoe je het ook aanpakt, degene waarbij het niet lukt toch verdrietig zal zijn. Ik was naar de buitenwereld altijd de redelijkheid zelve en reageerde altijd enthousiast en belangstellend om thuis huilend op de bank te zitten. Geef iemand de ruimte om het te verwerken. Het verdriet kan jij niet wegnemen. Je kunt de situatie hoogstens zo dragelijk mogelijk maken.
En het blijft persoonlijk hoor, ik was niet telkens verdrietig als ik een zwangerschapsaankondiging zag, ik was vooral blij dat mijn beste vrienden de pijn die wij hadden, niet kenden!
inderdaad.. hoe pijnlijk het ook zal zijn, toch is het beste eerlijk en vooral persoonlijk te zijn! het voorzichtig aanpakken! Ik ben 7 jaar bezig in de ferti wereld, 4 miskramen gehad en ons zoontje die dood is geboren aan 38 weken, heb via facebook van mijn "beste' vriendin moeten vernemen dat ze zwanger is van haar tweede (haar eerste is 3 weken ouder dan mijn overleden zoontje) met een foto van haar eerste met een shirt aan HOERA IK WORD BROER!
kan je wel vertellen dat dit ZEER hard aankomt!
Begin ook zeker niet over jaloezie, want hoe je het draait of keert, ja jaloers zijn we! wat ook logisch is dat mensen die al jaren bezig zijn voor hun kinderwens jaloers zijn op vrienden of familie die kinders krijgen bij de vloot..
Ik zou het hen als eerste persoonlijk zonder anderen erbij (dan partners) vertellen. Dan kunnen zij het nieuws alvast verwerken. Daarna pas de rest vertellen. Dan komt het bij hen minder rauw op hun dak.
Wij zijn 2,5 jaar bezig geweest met zwanger worden. Het fijnste vond ik als mensen het persoonlijk vertelde tijdens een theetje of iets anders kortdurends. Dan kon ik daarna altijd lekker naar huis, even uithuilen en het een plekje geven. Neemt niet weg dat ik altijd enorm blij ben (geweest) voor de mensen bij het gewoon wel lukte!
onze zoon is na 3.5 jaar gekomen via iui. nu is hij alweer 4.5 jaar en hij heeft nog steeds geen broertje of zusje.
ik zou in ieder geval het nooit in een grote groep kenbaar maken met hun erbij. doe het liever persoonlijk, maak een afspraak om langs te gaan. met het zinnetje 'want we moeten jullie iets vertellen' wist ik al genoeg.
met het gesprek zelf, wees eerlijk, je gunt het hun ook, zeg dat ook . wellicht (als ze daar behoefte aan hebben) veel over hun traject spreken en weinig over jullie zwangerschap. vraag of ze juist op de hoogte gehouden willen worden of juist liever even afstand nemen van jullie.
Bij twee vriendinnen heb ik het bewust gemaild en erbij gezegd dat ik wilde dat ze het wisten en dat ze niet meteen hoefden te reageren.... Ik merkte dat ze het fijn vonden om het niet facetoface te horen, zodat ze niet meteen gefeliciteerd hoefden te roepen, met tranen in de ogen.... Misschien klinkt mail wat onpersoonlijk, maar ik vond het belangrijk om ze de ruimte te geven om het te verwerken....
Ik heb er vier jaar over gedaan om zwanger te worden van de tweede. Niks is zo irritant als andere vrouwen die wel snel zwanger werden het vervelend voor je vinden. Jij kan er niks aan doen dat je wel zwanger wordt. Ik vond het fijner als het gewoon blij verteld werd en vooral niet meelijwekkend naar mij werd gedaan.
Wij hebben er 2,5 jaar over gedaan en uiteindelijk met iui zwanger geworden. Wij vonden t soms moeilijk als iemand zwanger was maar tegelijk ook blij voor die gene... wat ik vervelend vond aan mensen die wel zwanger raakte is dat ze een bepaalde opmerking maakte of domweg iets zeiden wat sloeg op "het komt bij jullie ook nog wel een keer of wees blij met de rust die je nu nog hebt" verder niet zwaar de nadruk op leggen "ik vind t zielig voor je" geniet van je zwangerschap en wees er blij mee, het is t mooiste wonder wat er bestaat!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (26) Verversen