Moeder natuur op haar best.

Ojee, ik denk dat mijn wens voor een tweede nu echt werkelijkheid aan het worden is en ik word er onrustig van, bang om er echt aan toe te geven en bang wat er ons allemaal dan te wachten staat wat betreft het ziekenhuisgebeuren. Moeder natuur is wel grappig, ik denk ook wel dat dit gevoel deels biologisch bepaald is.

De laatste tijd voel ik me af en aan niet zo best en ik dacht dat het depressieve gevoelens waren, maar ik begin daar nu aan te twijfelen na de afgelopen twee weken een paar keer bij de huisarts te zijn geweest. Ze erkende mijn klachten en was vastberaden om er iets mee te doen. 

Ik heb het, al sinds de start van de hormonen voor de IVF, ontzettend warm! Opvliegers, zweten, hartkloppingen en echt gewoon heet voelen. Zo heet dat het soms in slootjes van mijn rug afdrijft. Tijdje terug op het werk opperde een collega dat ik me eens op mijn schildklier moest laten prikken en dat was voor mij het moment om inderdaad de huisarts te bellen. Nooit aan gedacht dat dat het misschien zou kunnen zijn. Heb sinds de starts van de medische molen wel meerdere vage niet noemenswaardige klachten en gooide het eerst op de hormonen, toen op de zwangerschap, het ontzwangeren en het stoppen met de borstvoeding. Mevrouw is inmiddels bijna 15 maanden en de klachten zijn nog steeds aanwezig, dus dat was voor mij de doorslag. 

Er is bloed geprikt en urine onderzocht en daar kwam niet echt iets geks uit. Ik had een prima schildklierwaarde, dus dat kon meteen uitgesloten worden. Ze wilde me nog wel op het spreekuur zien en ik had wel wat verhoging en iets verhoogde ontstekingswaarden wat op een virusje kon duiden waar ik gewoon doorheen liep. Ik ben nooit echt ziek ziek haha, gaan gewoon door. Nu wist ze zelf niet zo goed of ze me door moest verwijzen naar een internist of naar een gyneacoloog en ik vroeg waarom ze twijfelde.. Ze vertelde dat de gynaecoloog natuurlijk naar je baarmoeder, eierstokken e.d. gaat kijken, maar niet verder naar bijvoorbeeld andere organen. Na wat heen en weer geklets vertelde ze dat ze dacht aan een vervroegde overgang en dat ze de internist toch een beter idee vond met betrekking hormoonwaarden e.d. 

Een vervroegde overgang, klinkt helemaal niet gek. Klinkt eigenlijk best logisch, ook na de maar 1 bevruchting tijdens onze ivf, dus ben heel benieuwd hoe verder. Deze week kan ik een telefoontje verwachten wanneer ik op consult kan, ik moet wel naar een andere stad want hier was de wachttijd 4 (!!) maanden. 

Manlief vroeg aan mij of ik me zorgen maakte en ik barstte in tranen uit... Het zal eens een keer gewoon even meezitten snikte ik en ik vertelde dat ik het een eng en naar idee vond dat er op deze manier zomaar een keuze word gemaakt door mijn stomme eitjes (als ze er nog zijn haha) in plaats door ons zelf. 

Onze meid is een geweldig peutertje aan het worden en wat zal ze een fantastische grote zus zijn zei ik. Hij antwoordde daarop dat mocht het daadwerkelijk het geval zijn en ik nog een keertje voor een kindje zou willen gaan hij daar helemaal mee oke mee is en dat hij nu ook hartstikke tevreden is hoe het nu is. Dat ben ik ook, maar het begint zomaar ineens toch elke dag een beetje meer te knagen. 

Waarop ik vooral niet durf toe te geven, bang voor weer zon lange weg en bang voor veel teleurstelling en pijn, maar aan de andere kant kan het ook zomaar wel heel snel gaan en zitten we straks met twee van die boefjes in de luiers. Ik vind dit eng, superspannend en bizar om te schrijven maar het lucht op. Ik moet mijn hoofd even legen en dit even hier kwijt .

Dus wie weet heeft de internist antwoorden op de vragen die we ons nu aan het afvragen zijn. 

Onze dame kan inmiddels prachtig lopen en is supertrots als ze weer iets nieuws geleerd heeft. Ze is ook heel slim, wil alles weten en slaapt overdag nog steeds amper hihi. De nachten zijn nog steeds hemels en mevrouw slaapt rustig elke ochtend uit tot een uur of  9/10. Wat dat betreft hebben we het echt getroffen! Gelukkig heeft ze weinig tot geen last gehad van de 14 maanden prikken, ik was daar wel zenuwachtig voor. Op wat verhoging en hangerigheid na heeft ze het top gedaan.

Ze komt sinds een week of twee continue naar ons toe uit dr zelf om kusjes te geven.. kusjes! Hele vieze, natte, plakkerige, met slijm en snotterige kusjes. En ik kan me geen lievere kusjes wensen dan die van haar. 

*Lief meisje, ik vind je zo grappig en je bent jezelf er ook heel bewust van. Je schatert het soms uit van een geluid of een kriebel die ik je weer geef. Elke dag dansen we minstens 1 keer, ik wil je minstens 1 keer per dag horen en zien schateren van het lachen. Het doet mama goed om te zien dat je zo gelukkig en vrolijk bent. Jouw lach is mijn brandstof, door jou ga ik vooruit en sta ik soms stil dat jij er toe doet. Je bent een bijzonder meisje, wij houden van jou! <3*