Ze noemt me mama!

Ik vraag me steeds af waar ik in hemelsnaam moet beginnen met bloggen, want er is zoveel te vertellen dat je op een gegeven moment niet meer weet wat je nou wel of niet geschreven hebt. 

Mijn doel met bloggen is bijna behaald en dan wil ik er iets moois mee doen, ik wil het in boekvorm laten drukken zodat Liviya het in de toekomst altijd dicht bij d'r heeft. Mijn doel was de weg naar het zwanger worden, de zwangerschap, de bevalling, de eerste maanden en de koprol naar het eerste jaar zo mooi mogelijk beschrijven en ik denk wel dat dat een beetje gelukt is, nietwaar? 

Sinds de laatste blog zijn er vier (!!) tandjes bijgekomen en ondanks dat de krampjeshel nog vers in mijn geheugen gegrift staat, is de tandjeshel misschien nog wel veel erger.. Ze heeft er heel erg veel last van en van gehad. In maart kreeg ze de eerste, begin april de tweede en toen leek het een poosje rustig.. Dat was het inderdaad, totdat alle vier haar boventanden tegelijk (!!) door kwamen.. Dat was weer een helse week, maar ze zijn door! Alle vier en ik geloof dat ik naast de twee ondertandjes ook weer twee tandjes zie doorkomen en ook nog eens een kies.. Tempo zit erin zeg maar, hihi. 

Sinds twee weken kan ze los staan en dat is zo bijzonder om te zien, ik denk nog vaak terug (ja nu al) naar het moment dat we samen zaten te huilen omdat ze op het boxkleed op de grond van haar rug naar haar buik rolde en nu.. Nu gaat ze alle kanten op, weer een cliche dat niet gelogen is.. Zodra ze dat allemaal doorhebben is je rust voorbij! Ze gaat staan, loopt rond de tafel, pakt en grijpt alles wat niet mag, gaat tegen een deur staan en slaat er dan met twee handjes op zo hard al ze kan, ze danst (zo schattig!), ze klimt uit de eetstoel, ze gaat met onze eetstoelen aan de wandel en zo kan ik nog wel even doorgaan. 

She is a handfull, of twee :) 

Dat er pit in zit wisten we al heel erg lang, maar in haar hysterische buien (heb er echt geen andere benaming voor) laat ze dat pas echt zien. Soms houdt ze dat uren vol en is ze ontroostbaar en niks is goed, gelukkig hebben manlief en ik de rust hier wel veel meer in gevonden. Afwisselen en ook dat heeft ze door, want madame is soms ineens stil als ze bij papa is en vice versa. Die pit wat er in zit zou ik ook kunnen omschrijven als ondernemend, want ze wil alles zien en leren. Ik snap dat in deze fase het ook voor haar lastig is, want ze begrijpt alles nu heel goed maar er is nog geen vorm van communicatie waar we beiden iets aan hebben. Zij jengelt, huilt, gilt en schreeuwt en dan moeten wij maar hopen te weten wat er aan de hand is.. Zoals met die vier voortandjes, ik was al dagen moe van het moe zijn en geirriteerd door haar gejengel, want niks was goed en ineens bedacht ik me.. Laat ik eens even kijken en dat zag er toen zo opgezet en gezwollen uit dat ik me dan meteen schuldig voel.. Hoezo bedenk je dat je niet eerder denk je dan? Nouja, ik ben mama geworden en geen helderziende.. Voor mij is het net als voor haar allemaal nieuw en soms doe je maar wat met de hoop dat het lukt. 

Op vaderdag had ze ook zo'n middag en na de laatste fles viel ze meteen rond 19.30 in slaap en zaten we naar de babyfoon te kijken met het idee dat het te mooi was om waar te zijn (ze is vaak nog lang wakker na de laatste fles, gister zelfs een extra fles gegeven omdat ze om 23.30 nog wakker was) en dat was het ook. Een uurtje later werd ze wakker en ik voelde de spreekwoordelijk bui alweer hangen, ik nam een diepe zucht en bedacht me hoe ik dit ging aanpakken.. 

Ik ben naar boven gelopen en ze was heel rustig en lief aan het lachen, ik heb samen met haar een boekje uitgezocht en ben met haar op bed gaan liggen. We keken in het boekje en ik las voor, ze giechelde en lachtte bij alle geluidjes en gekke kriebeltjes die ik maakte. We knuffelden wat en ik merkte dat ze in slaap viel, zomaar.. zonder gedoe en ik lag naast haar met een fantastisch gevoel. Ik heb later gehuild van geluk, dit waren de momenten waar je het allemaal voor doet en het voelde op vaderdag als moederdag. 

De laatste keer bij het consultatiebureau was ze 70.5 cm, woog ze 8,5 kilo en haar hoofdomtrek was 43,5 cm. Ze draagt maat 74 en is over het geheel en fijn meisje met lange benen! Dat was tijdens de zwangerschap al duidelijk, nog steeds geen idee van wie ze dat heeft. Ik denk gewoon van haarzelf, ze gebruikt ze inmiddels heel goed en ze loopt aan twee handjes stevig mee. De eerste stapjes achter wat dan ook zijn al gezet. Ik ben trots, trots dat ik haar mama mag zijn.

Verder heeft ze gelukkig geen last van gekke dingen wat me heel lastig lijkt als je baby dat heeft, ik heb veel gelezen over koemelkallergie, eczeem, berg en nog wel meer dingen. We mogen in onze handen klappen dat ze nergens last van heeft en een vrolijk blij meisje is. Ze heeft wel nog steeds een flinke aarbeidblek op haar bil, maar die begint inmiddels te vervagen en bij het consultatiebureau wordt ie elke afspraak opgemeten om in de gaten te houden. 

En toen was gisteren het moment daar.. Ze zei mama! En niet 1 keer, maar de hele tijd toen ze eenmaal doorhad hoe het moest. Ze brabbelt al een hele poos wat af en oefent echt met de pf, ts en andere klanken.. Papa hadden we al eventjes geleden gehad, hoewel manlief het niet goedkeurde omdat het niet echt gericht was haha. Maar de mama van gister ging recht mijn hart in, wat was en ben ik trots! 

Het woordje mama staat al 16 jaar bij mij in de vriezer, omdat ik mijn moeder al zolang moet missen en nu is daar een klein mini meisje dat mij mama noemt.. Ik ben gewoon mama, haar mama. 

Gister had ik het niet zo moeilijk, maar nu ik dit zo omschrijf schieten de tranen in mijn ogen. Jarenlang hebben we geprobeerd, jarenlang hebben we teleurstelling op teleurstelling gehad en ineens (nou ja niet ineens) zegt zo'n klein meisje mama tegen je. En wat heeft ze een schattig stemmetje! Ik kan niet wachten op de momenten dat ze vocaal nog veel meer ontwikkeld is en we kunnen kletsen en zingen. 

Over zingen gesproken, ze is gek van muziek! Zodra ze iets hoort wat ze mooi vind, gaat ze dansen :) Mama's kleine danseres <3 

En nu.. Nu gaan we 'birthday preppen'.. want het is al bijna 14 augustus! Een jaar voorbij, een jaar vol met mijlpalen, een jaar vol van pijn, verdriet, liefde en geluk. Een jaar vol met vermoeidheid en een jaar vol met ons allermooiste bezit, een jaar met ons meisje. Onze dochter <3 

Ik geloof trouwens dat ik inmiddels wel ontzwangerd ben.. Ik denk dat te weten omdat het idee van een tweede begint te komen.. Alsof ik alles ben 'vergeten' en het misschien nog wel een keer aandurf.. De behandelingen, de zwangerschap, de bevalling, de krampjes, de borstvoeding, de korte nachten.. Het idee is nu veel minder eng dan toen we er middenin zaten.. Het gevoel van nee nooit meer is verandert naar wie weet, misschien. Manlief opperde laatst om weer voor zichzelf naar de arts te gaan, omdat ie merkt dat het toch wel weer nodig is. Dus wie weet, binnenkort, ooit, misschien wel of toch niet. Het boek is nog niet gesloten zolang we twijfelen. 

*Lieve lieve Liviya, wat ben je geweldig. Ik hoop dat je het net zo fijn met ons vind als wij dat met jou vinden. We liggen soms helemaal in een deuk door je grappige activiteiten, je ondeugende koppie als je weer eens iets doet waarvan je weet dat het niet mag. We worden soms een beetje boos, omdat je heel goed doorhebt dat wat je doet niet leuk is en soms moet leren om geduld te hebben. Dat wordt nog lastig, want lieve meid het leven bestaat uit geduld en wachten.. Je bent nu nog zo klein, dat lang voor jou een eeuwigheid duurt. Bedenk als je dit later ooit leest dat we al het geduld van de wereld met je hebben gehad, want als jij iets wilt wil je het nu en meteen. Nu kan dat nog, maar straks als je groter bent niet meer. Ik ben trots dat ik jou mama mag zijn, je bent alles en nog zoveel meer dan ik me ooit had kunnen wensen. Blijf altijd jezelf, je bent prachtig! X*