Bijna negen maanden!

De tijd vliegt, alle cliches zijn echt waar! 

Waar ik in het begin nog een beetje tegen de cliches aan wou schoppen, ben ik daar wel van terug gekomen. De cliches vliegen om je oren en als je denkt nah dat valt wel mee, dan komt het een tijdje erna ineens weer terug in de zin van zie je nou wel.. De meestvoorkomende is dus dat de tijd vliegt! 

Waar ik in het begin enorm heb getwijfeld aan mezelf als moeder en als persoon zelf, ben ik nu wel op een punt waarop ik kan zeggen dat ik een goede mama voor Liviya ben en dat ik, hoe langzaam dan ook, beetje bij beetje mezelf weer terug vind. Ik gun me steeds meer tijd, alhoewel ik die nog niet echt krijg. Naja, ik neem het nog niet maar in mijn hoofd weet ik dat ik dat gewoon mag nemen als ik dat wil. 

De laatste blog was met nieuwjaar en jeetje, ik heb het gevoel dat er alweer een jaar opzit :) Figuurlijk natuurlijk, maar jeeminee wat is de babyfase omgevlogen! Ik zeg omgevlogen, want liviya is echt geen baby meer maar al echt een bijna dreumes. Wat zij de afgelopen maanden allemaal geleerd heeft is bizar en voor ons heel normaal maar ik heb trots geklapt en gegild bij elke mijlpaal.. Hoe groot of klein die ook was. 

Ik kan van alles gaan opsommen, maar dan vergeet ik vast dingen.. Laat ik het erop houden dat mijn schoonmoeder gelijk heeft gekregen in; 'Nou cin, met 8 maanden liep v ook door de box, dus dat zal liviya ook wel gaan doen.' Dit heeft ze vanaf het begin geroepen en wij hebben allebei gedacht, het zal wel. Maar madame was net een dag of wat 8 maanden en stond rechtop in de box en in bed (meteen omlaag, die box hadden we al eerder omlaag) en aan de tafel en en sinds ze het opstaan heeft ontdekt stapt ze alleen maar. Liggen met verschonen? Wat is dat, ik ga gewoon ninja fratsen uithalen en doe liggende pirouettes.. Wanneer ze heel heel moe is gaat ze heus niet slapen, nee dan gaat ze een hele jiu jutsu uit voering doen om te laten merken hoe sterk ze is dat als ze iets niet wilt dat ook echt niet gaat doen. Als een van ons de kamer uitloopt gilt ze net zo hard totdat we weer terug in het zicht zijn en lacht ze ons uit. De 'babaatjes en hahahaatjes' vliegen om onze oren en wanneer ik dan eens rustig van een afstandje naar dr kijk, zoals nu, loop ik over van geluk. 

Dat kleine minimeisje, dat kleine ikje, dat kleine manliefje, dat kleine dondersteentje, dat mooie meisje, dat lieve meisje, dat grappige meisje is van ons!

Dat slimme meisje leert van alles en voert het meteen uit wanneer ze het ziet. Ik ben zo trots op haar! 

Ik merk en zie dat ze motorisch supersnel is, daarentegen vind ze het eten nog niet superinteressant. Ze wil wel mee doen en eet wel wat ik dr aanbied, maar haar flessen zijn echt nog heilig. Met bijna 9 maanden (op moederdag <3) zit ze nog op vier flessen en het cb zal daar wel wat van vinden, maar ik weet dat ze nog niet zonder kan. Ik probeer weleens de fles van 16u weg te laten, maar dan wordt ze savonds om 23/00 wakker voor een fles. Sowieso is ze een avondmeisje, want ook al heeft ze de laatste fles tussen 18.45/19.30 slapen doet ze pas rond 21.. Soms zijn er dagen dat ze wel meteen slaapt en dan hebben we een vrije avond haha. Die zijn nog steeds schaars! 

Ze heeft twee ondertandjes en man man man wat een last heeft ze daarvan gehad, zelfs zo erg dat er een avond was dat ze niet stopte met huilen, uiteindelijk uirgeput in slaap viel om midden in de nacht krijsend wakker te worden en nog meer te gaan huilen en wij in paniek de huisartsenpost gebeld hebben. Eenmaal daar was mevrouw ineens heel erg geintrigeerd door die onbekende meneer en vond ze alles prima.. De volgende ochtend was eindelijk dr tandje door. 

Ik hoop echt met alles in mijn hart dat ze met de rest niet zoveel last gaat krijgen, want pff dat is heftig! 

In mijn omgeving merk ik dat de 'nieuwigheid' weg is en er steeds minder gevraagd wordt naar hoe het gaat en aan de ene kant snap ik dat, maar aan de andere kant doet het toch wat met je. Waar ik zelf in het begin iedereen fotos stuurde, doe ik dat zelf ook niet meer snel en als ik dat doet krijg ik meestal een oh leuk of aah wat mooi terug. Het zal er wel bij horen. 

Dan het ontzwangeren.. (officieel moet ik er met moederdag af zijn, 9 maanden)

What the actual fuck, sorry hoor maar echt ik dacht na de zwangerschap dat ik alles wel gehad had.. Volgens mij en manlief was ik qua hormonen vrij relaxed, maar dan na die tijd. Ik heb geschreeuwd, gevloekt, gejankt, niks gevoeld, van alles teveel gevoeld, nergens zin in hebben, kort lontje (ook naar haar als ze te vroeg wakker werd voor mijn gevoel, terwijl ze supergoed doorslaapt al vanaf het begin), haaruitval, buikpijn, mijn psoriasis heeft een opvlamming gekregen terwijl dit al 10 jaar weg was en zo kan ik nog best een poosje doorgaan. Ik ben zo mezelf niet geweest en ik ben me er van bewust dat ik nooit meer word wie ik was, ik zal vanaf nu altijd mama zijn maar ik wil ook heel graag weer een beetje cindy zijn. 

Die buikpijn is trouwens heftiger dan ooit, sta steeds op het punt om daar weer voor te bellen maar dan een dag later valt het weer mee en stel ik het weer uit.. Totdat ik weer met die pijn gebogen sta en echt niet veel meer kan, wil ik weer bellen en dan komt het er niet van. Maar ik moet wel echt echt gaan bellen daarvoor.. In de tussentijd heb ik ook mijn uitstrijkje gehad vanuit het bevolkingsonderzoek en die was gelukkig goed! :):):):) Dus eigenlijk moet ik me dan niet zo aanstellen zegt mijn hoofd dan, terwijl de pijn er wel degelijk is. 

Zo blijven we lekker doorkabbelen en zo gaan we al bijna beginnen aan het plannen van liviya haar eerste verjaardag.. Haar eerste verjaardag.. Hoe dan?! Happy 9 months baby <3 

*Lieve liviya, mijn woorden zullen nooit genoeg zijn om hetgeen wat ik voel voor jou te vertellen.. Ze zullen nooit genoeg zijn om je te laten weten wat je met me doet, jij bent alles. Het draait nu om jou en jij draait met ons mee. Wat ben jij een mooie aanvulling op ons leven, je hebt ons iets gegeven waar we al jaren naar zochten. Je geeft ons liefde, plezier, vreugde en soms ook verdriet. Je kan daar niks aan doen, maar papa en mama houden zoveel van jou dat als jij pijn hebt wij daar heel verdrietig van worden. Je bent zo'n pittig meisje, jij komt er wel! Met jouw hand in de mijne laat ik je pas los als jij zegt dat je het alleen kan en zelfs dan zal ik altijd een oogje in het zeil houden. Blijf wie je bent, je bent zo leuk <3 X*