Een nieuw jaar

Voor iedereen uiteraard de beste wensen en hopelijk wordt het nieuwe jaar een jaar met nieuwe kansen en of uitkomsten.
De afgelopen jaren hebben we elk jaar geproost en gewenst om een kindje van ons samen en toen vannacht de klok 00.00 uur sloeg,
stonden we met z'n tweeën in de woonkamer met de babyfoon in onze handen met daarop onze slapende prinses.

Wat een rijkdom.. Wat een geluk en wat zijn we diep dankbaar voor haar.
Vandaag twee jaar geleden was ik onderweg naar het VU na weer een mislukte iui,
vorig jaar waren we heel pril in verwachting en vandaag de dag hebben we een pittige, vrolijke dame in huis.

Liviya heeft het gillen van plezier ontdekt en die geluiden vullen je hart onmiddellijk. Ik huil soms nog steeds spontaan van geluk en dankbaarheid.
Als ik alles zo terug kijk, had ik de hoop echt opgegeven. We deden de behandelingen tegen beter weten in en zelfs nu nog soms kan ik het amper bevatten.
2016 was het mooiste en zwaarste jaar, precies zoals mijn zwangerschap.

We hadden er nooit bewust bij stilgestaan hoe het zou zijn wanneer ze er eenmaal zou zijn en dat was heftig.
Heel heftig, zo heftig zelfs dat ik nu wel hardop durf te zeggen dat ze een huilbaby was.
Die krampjes waren de hel op aarde..! Zoveel huilen, zoveel onmacht, zoveel pijn en zoveel verdriet.

We zijn er doorheen en wat doet ze het geweldig, zo blij en tevreden. Zo mooi en zo prachtig. Zij is alles wat we nog misten <3

En toen kwam in november mijn eerste menstruatie weer op gang, wat een pijn! Ik weet het aan de bevalling en dat m'n lijf nog steeds aan het opruimen was.
Rond 20 december kwam mijn tweede menstruatie en ik bedacht me toen dat m'n lijf vrij snel weer in de regelmatige cyclus zat. De volgende dag werd ik wakker met veel pijn en ik was volgens mij meer bloed verloren dan in m'n hele kraamweek..
Naarmate de ochtend vorderde kreeg ik meer pijn en toen ik huilend, gebogen bij het aanrechtblad stond om de pijn weg te puffen heb ik de huisarts gebeld.
Hij wilde me met mijn voorgeschiedenis niet eens zien en heeft me meteen doorverwezen naar de gynaecoloog in het ziekenhuis. Voor de pijn mocht ik gewoon extra paracetamol nemen en het verder rustig aan doen.

Vorige week bij de gynaecoloog bleek onze angst toch gegrond te zijn.. De endometriose is terug en er is waarschijnlijk een eierstok verkleeft aan m'n baarmoeder :(
Het schijnt dat na de bevalling de endometriose helemaal kan opvlammen en je er dus meer last van krijgt.. Het enige waarmee je het kunt verhelpen is door anticonceptie te gebruiken of zwanger te worden...
Nou, dat zwanger worden laten we nog maar eventjes voor wat het is, maar ik moet dus weer aan de pil. Ik heb de minipil gekregen, deze moet je nemen zonder te stoppen.

Ik ben heel benieuwd of het zal helpen.

In maart wordt ik ook 30 en zal ik voor die tijd ook wel een oproep krijgen voor een uitstrijkje, de gynaecoloog wou het wel meteen doen maar ik vond het wel even goed zo.

Een best wel spannend begin van het jaar dus, ik hoop dat m'n lijf eindelijk eens gewoon gaat doen wat het moet doen.

Ben dat gedoe met m'n buik wel echt heel erg zat namelijk.. Met die waarschijnlijke verkleving is het ienieminie hoopje dat we hadden op ooit misschien wel een natuurlijke zwangerschap wel echt nihil geworden..
We moeten maar even goed gaan bedenken of en dan eventueel wanneer we voor een tweede willen gaan. Voor nu dubbel genieten van onze mooie dame.

*Lief klein meisje, wat ga je snel. Doe maar rustig aan, alles komt nog wel. We zijn benieuwd hoe je het de komende maanden gaat doen. We hebben afscheid genomen van je geboortejaar en in de zomer mag je hopelijk je eerste verjaardag vieren.
Mama kijkt er nu al naar uit! Blijf zoals je bent, je bent geweldig. Dikke kus*