Ik word ingeleid.

We hadden het misschien kunnen verwachten, dat het niet zou gaan volgens het boekje, maar nu het dan zover is zit de schrik er dan wel eventjes in.

Ik mag straks om 7 uur bellen voor een plekje op de verloskamers om ingeleid te worden!

Nu ik dit net typte, moest ik met een noodgang naar het toilet om de zenuwen eruit te spugen.. Ach hebben we dat ook gehad en het  zal vast niet de laatste keer vandaag zijn hihi.. Deze zwangerschap zal spugend beginnen en eindigen…

Voordat ik het straks allemaal ‘vergeet’ of dat dingen vervagen schrijf ik nu nog maar even deze blog, want de afgelopen dagen waren behoorlijk pittig.

Vrijdag 12 augustus ;

Na een hele nacht goed doorgeslapen te hebben, zonder echt al te vaak naar het toilet te moeten wordt ik echt uitgerust wakker en maak ik koffie voor manlief voordat ie naar zijn werk gaat. Ongeveer een uurtje later overvalt de vermoeidheid (?!) me en besluit ik nog eventjes te gaan liggen. Mijn dutje duurt ineens ruim 4 uur en ik baal een beetje als ik rond 13.30 pas wakker wordt. Ik zie dat ik al een paar gemiste oproepen heb van manlief en een paar appjes hehe. Hij is bezorgd, gelukkig is er nog niets aan de hand en bel/app hem om hem gerust te stellen. Ik voel dat ik me goed voel en begin een beetje aan het huishouden waarvan ik denk dat nog echt gedaan moet worden. Ik stofzuig even heel goed en neem zelfs het hele trappenhuis mee, het toilet kan nog wel eventjes en ook de afwas is zo weggewerkt. De wasmand is inmiddels al een paar weken leeg en de wasjes gaan er zo snel doorheen dat ik de wasmachine bij wijze van voor een paar dingetjes kan aanzetten haha. Nesteldrang dingetjes? Een echte huisvrouw ben ik nooit geweest en zal ik ook nooit worden, maar ik ben  trots op ons hoe we het nu allemaal voor elkaar hebben, alles is netjes en schoon voor de grote komst van onze meid.

Tussen alle klusjes door neem ik natuurlijk af en toe even pauze en in de middag merk ik een wat nattige boxershort op, maar denk dat dat te maken heeft met transpiratie en/of urine. Rond een uur of 17 ga ik naar het toilet en zie ik dat inmiddels mijn hele boxershort doorweekt is.. Huh!? Ik blijf rustig en bedenk me dan dat het misschien vruchtwater kan zijn… Ik ruik aan mijn boxershort en deze ruikt zoet.. Na het plassen komt er nog een plonsje uit en na het afvegen ruik ik dit en ineens besef ik me waarom vruchtwater vruchtwater heet.. Wat ruikt dat superzoet en lekker haha! Eventjes zit de schrik er goed in en weet ik niet zo goed wat ik moet doen, uiteindelijk besluit ik dan toch de verloskundige te bellen en deze adviseert wat op te vangen en een uur later terug te bellen.  De rest van de avond blijft het eruit druppelen, geen noemenswaardige plonsen o.i.d.

Manlief (en de hele familie hihi) is inmiddels ook gealarmeerd en ik wacht rustig tot ie thuis komt. In de avond komt de verloskundige langs en na een korte observatie (ik had wel wat kramp en af en toe een wee, maar totaal zonder regelmaat) plus inwendig onderzoek stelt ze vast dat mijn baarmoedermond volledig verstreken is en ik bijna 3 cm ontsluiting heb. Ze adviseert om lekker te gaan doen wat ik normaal doe en in de ochtend zal ze opnieuw langskomen om te kijken hoe het gaat.  De nacht gaat behoorlijk rommelig en al met al weet ik toch wel een paar uurtjes slaap te pakken.

Zaterdag 13 augustus;

Na een rommelige nacht wordt ik toch maar wakker en ga ik uit bed, ik weet niet zo goed wat ik moet verwachten van de dag.. De verloskundige heeft een soort van genoemd dat we het deze middag wel kunnen verwachten.. Ze heeft er niet bijgezegd dat we er niet vanuit moesten gaan, dus manlief had zich daar een beetje op vastgepind.  De ochtend begint uiteindelijk met het verliezen van een stuk slijmprop rond 08.30 en dat stemt me gerust, dit zal weleens een goed teken kunnen zijn. De verloskundige zou er rond 09.30 weer zijn, inmiddels heb ik weeën maar zit er absoluut geen regelmaat in en ze zijn prima te doen. Af en toe moet ik me er even heel goed op concentreren, maar ze zijn goed te doen. Rond een uurtje 09.30 (verloskundige was er nog steeds niet, uiteindelijk kwam ze pas na 10 uur!) begon er regelmaat te komen in de weeën en ze overvielen me een beetje in heftigheid. Van een wee af en toe wegpuffen was er ineens een piek in pijn en moest ik er van huilen. Huilend na de wee vroeg ik aan manlief wat ik nou moest doen als ik de hele tijd moest huilen en gelukkig zei hij heel normaal dat dan maar het geval was.  En de weeën bleven ineens om de 5 minuten komen, wat spannend! Ik heb toen de verloskundige nogmaals gebeld, omdat ze er nog steeds niet was en ze zei dat ze bijna onderweg was, uiteindelijk was ze hier rond 10.45 uur en zat ik nog steeds in de regelmaat van de weeën.

De verloskundige besluit om me opnieuw te toucheren, om te kijken wat de nacht en de ochtend met de ontsluiting gedaan heeft en dit keer doet ze me behoorlijk pijn. Later hoor ik dat ze tegen manlief gezegd heeft dat ze het een beetje ‘gemanipuleerd’ heeft en me dus gestript heeft zonder dat ik het wist.

Ze gaat weg en zegt dat ze rond een uur of 15 weer komt om te kijken hoe het er dan voorstaat.

Ik denk dat op dat moment mijn lijf geblokkeerd is.. De weeën namen af, het kwam niet meer regelmatig maar het bleef wat zeurderig.  Ik heb zelfs nog 2 uurtjes kunnen slapen en daarna gingen we weer wachten op de verloskundige, die niet om 15 uur hier was maar pas na 16 uur.. Of ze had het druk, of ze nam het niet zo nauw met de tijd..  Inmiddels was manlief super gefrustreerd en snapte er niks van dat het gestopt was, na de hele ochtend tijdens de weeën hebben gehuild zei hij dat ie me weer zag opbloeien en dat dat nergens op sloeg.. Het wachten op iets waarvan je niet weet wanneer het echt gaat komen is super slopend, dus de zenuwen doen wat met je.

De verloskundige besluit me tijdens het bezoek over te dragen naar het ziekenhuis, omdat ik al bijna 24 uur gebroken vliezen heb en er dus meer kans is op infectiegevaar. Ik doe stiekem een dansje in mijn hoofd, want nu weet ik zeker dat we en op tijd en in het ziekenhuis gaan bevallen. Wat ik dan nog niet weet is wat er allemaal komen gaat.

Nadat de verloskundige is vertrokken komt er een soort woede over manlief heen en baalt hij als een stekker, hij reageert het op mij af en zegt dat ie niet begrijpt waarom het ineens gestopt is en dat een ctg en echo in het ziekenhuis geen verschil zullen maken. Hij is ervan overtuigd dat het nu gewoon nog een paar dagen gaat duren. De tranen gaan heen en weer en uiteindelijk staan we huilend in elkaars armen omdat het allemaal zo bizar loopt.

We moeten ons dus melden in het ziekenhuis voor een ctg en een echo om te kijken hoe het ervoor staat. Een klinisch verloskundige staat ons te woord en achteraf geeft ze halve informatie en daar is manlief niet blij mee en gaat ook de aanval met haar aan en baalt nog erger dan die middag.

De verloskundige zegt dat ze deze avond niets gaan doen i.v.m. de nacht en dat ik de volgende ochtend ingeleid zal worden. Ik mag zelf kiezen voor een slaappil (naar huis), een prik (in het ziekenhuis blijven) of gewoon naar huis om de volgende ochtend te melden voor een plekje. Ook zal er nog een soort van uitstrijkje gemaakt moeten worden om te kijken of er een misschien een infectie zit doordat de vliezen nu langdurig gebroken zijn.. Ze vertelde het op zo’n manier dat het voor een eventuele volgende zwangerschap goed in de gaten gehouden kon worden en dat was voor manlief weer de druppel. We wilden helemaal geen tweede, of waren en zijn daar helemaal niet nu mee bezig! Hij had gezien dat het ongevraagde strippen van de verloskundige thuis me zoveel pijn had gedaan, dat ie niet meer wou dat er daar beneden iets ging gebeuren.  Uiteindelijk vertelde de gyn dat het was voor het nu, dus voor dit kindje en deze zwangerschap.

Uiteindelijk in alle rust zei hij tegen mij dat hij zich zorgen om mij maakte en dat hij dacht dat er iets mis met die meid was omdat ze zo druk was en omdat de weeën gestopt waren.. Dat moest iets betekenen en hij wil gewoon dat alles goed zou komen. Papa is nu al een tijger die opkomt voor mama en kind! Aan de ene kant was ik super emotioneel, maar ik snapte zijn standpunt(en) ook heel erg goed.

Na de verloskundige kwam er een gynaecoloog de echo maken en het uitstrijkje (wattenstaafje, heb er niks van gevoeld haha) maken en tijdens de echo heeft ze met beeld en woorden manlief helemaal gerustgesteld.

Onze dame heeft nog genoeg vruchtwater, waarschijnlijk heb ik een hoge vliesscheur.. Hierdoor is het er niet uit geplonst en verlies ik dus steeds kleine beetjes.  Haar buikomtrek was niet meer in weken op te meten, die ging ruim over de 40 weken heen haha. Ze heeft het heel goed gehad en mij helemaal opgegeten hihi. Ze weegt om en de nabij de 3/3,5 kilo en we konden zien dat ze een flinke bos met haren op d’r hoofd heeft! De gyn liet manlief zien dat de navelstreng helemaal goed lag en niet gek om haar hoofdje heen enzo en ik zag hem gewoon een beetje opfleuren en de spanning uit hem wegtrekken. Wat een geruststelling!

En toen.. Ja toen mochten we naar huis! Onze laatste avond met zijn 2en en over een uur mogen we ons melden in het ziekenhuis..!

We gaan onze meid halen, ik krijg een infuus met wee opwekkers omdat ik al 3 cm ontsluiting heb en we gaan ervanuit dat het goed gaat komen vandaag.

Ik ben heel zenuwachtig, maar tegelijkertijd ook heel rustig.. Een heel gek gevoel!

Ik kan dit, wij kunnen dit, wij gaan dit gewoon doen!

*Liefje, tot sowieso vanavond! <3*