Nog steeds geen operatie

Vorige week voelde ik me de hele week al wat vreemd, last van mijn borsten en vreemde vage buikpijn. Ik zat net een kleine twee weken na mijn periode dus snapte er niks van, misschien ovulatiepijn.. Kon het anders ook niet verklaren.

Op zaterdag had ik een trouwfeest van de moeder van mijn liefste vriendinnetje, die familie is ook een beetje mijn familie en de meesten had ik al jaren niet gezien. Wat een feest! Heerlijk herinneringen opgehaald en heb het bier rijkelijk laten vloeien, lachen tot ik erbij neerviel. Wat een liefde en wat had ik al die mooie mensen gemist, moet dat contact dus maar heel goed gaan oppakken en niet meer loslaten. Heb er echt van genoten en gaf me ook weer een beetje positieve energie.

Nadat de derde IUI poging mislukt was ben ik toch in het welbekende en vooraf gewaarschuwde zwarte gat gevallen. Ik voelde me verslagen, met de grond gelijk geslagen en zelfs gevoelloos. Ik wilde heel graag praten en huilen, maar het kwam er niet uit en wanneer het eruit kwam was ik alleen en na een poosje ging het dan weer even ‘goed’.

Dagen heb ik gehuild in mijn eentje, want vriendlief wist ook niet meer wat ie er mee aanmoest en hij keurde zelfs mijn gedrag af.. Hij kon er niet mee omgaan, wat best lastig was. Na een klein akkefietje heb ik duidelijk gemaakt dat ik er niets aan kon doen en ik me wel anders wilde gedragen, maar dat dat bijna onmogelijk was. Alle frustraties van de afgelopen maanden (jaren) kwamen er na de derde teleurstelling gewoon uit. Van de slappe lach, naar in de aanval en van in de aanval in een huilbui. Ik snapte er zelf ook helemaal niets meer van. Na heel veel lieve woorden van lieve mensen en goede gesprekken met vriendlief was het ook weer klaar, we gingen gewoon genieten van het hier en nu.

Dat trouwfeestje gaf me weer die innerlijke kracht om mijn schouders er weer onder te zetten, ‘klaar cin, nu weer vooruit kijken’.

Dat gevoel duurde precies 1 dag.

Op maandag was daar ineens mijn menstruatie.. HUHHH???!!! Ongesteld? Na 18 dagen? Hoe dan? Helemaal verbouwereerd heb ik de opname gebeld en heb ik het doorgegeven. ‘Nou mevrouw, als u binnen 10 dagen niets hoort wordt het sowieso de volgende cyclus, fijne dag en u hoort van ons’.

Daar ging die weer hoor, de bekende achtbaan.. Pff.. Allerlei vragen spookten door mijn hoofd, hoe kan dit? De laatste keer dat mij dit overkwam was het een doorbraakbloeding en bleek ik na veel onderzoeken dat foute pap3b uitstrijkje te hebben.. Alle gevoelens gingen weer door het dak heen, man man man wat een gedoe allemaal.

Gelukkig merkte ik al snel dat dit geen doorbraakbloeding was en echt mijn menstruatie, de pijn in mijn borsten was meteen verdwenen en het zette flink door. Buikkrampen, veel bloed en heel vaak naar de wc. Toen was ik gerustgesteld en dacht ik bij mezelf dat het dan wel prima was. Moeder natuur heeft al mijn zenuwen gehoord en me gewoon 8 dagen 'cadeau' gegeven door te vroeg ongesteld te worden.

En dan hoor je die woorden weer door je hoofd; ‘Als je binnen 10 dagen niets hoort…..´

Hoezo binnen 10 dagen niets hoort? Wanneer je die operatie moet, moet je binnen 10 dagen geopereerd zijn toch? En dan laten ze je het op het allerlaatste moment weten wanneer de opname is? Hoe kan dat dan? Ik wil een datum, ik wil me voorbereiden.. Ik wil het allemaal zo graag achter de rug hebben en stappen vooruit zetten in plaats van op de wachtbank zitten.

Hoe dan ook, mijn geduld wordt weer flink op de proef gesteld en het wordt elke cyclus wel een beetje moeilijker hoor. :( 

Gisteren was ik het wachten zat en heb ik gewoon het ziekenhuis gebeld, want ik kan tot en met woensdag blijven zitten wachten in spanning of gewoon antwoord krijgen en weten, toch?

‘Ja, mevrouw goed dat u belt. Ik heb nog wat vraagjes, wat een korte cyclus. Komt dat vaker voor? Weet u zeker dat het een menstruatie is? Nee, u staat weer niet op de planning. Omdat dit de tweede keer is dat u niet ingepland staat, wordt het sowieso de volgende cyclus. Gewoon nog een paar weekjes geduld. Fijne dag mevrouw.’

Tsja, ik had eigenlijk ook niets anders verwacht, op het moment dat ik op de beruchte vrijdag de dertiende belde en zij zei dat het 0 tot 2 maanden kon duren wist ik al dat het die twee maanden ging worden en ik had dus weer gelijk.

Als ik nu mijn cyclus bekijk, zal de operatie in de eerste week van april plaatsvinden.. Ik zei al, dat wordt vast een dikke 1 april grap!

Ik ben blij dat ik gisteren gebeld heb en nu dus een soort van ‘relaxed’ het weekend in kan gaan, zonder al die onzekerheid.

Over twee weken ben ik jarig en daar kijk ik dan nu maar lekker naar uit !! Dan ben ik (helaas) niet herstellende van de operatie, maar kan ik nog even genieten voordat het allemaal zover is.

Ik merk ook dat ik steeds meer de drang krijg om bepaalde dingen aan te gaan schaffen, ik zag vandaag het meest mooie wiegje dat ik ooit had gezien.. Ik roep al heel lang dat je 'de goden niet moet verzoeken', maar dat wiegje is het het wiegje dat ik me in mijn hoofd voorstel als ik het woord wiegje hoor. Heb het vriendlief laten zien en die vond hem ook prachtig.. En ach, we hebben genoeg ruimte op zolder.. Uiteindelijk weten we allebei dat we het toch niet gaan doen, maar ooh wat zie ik de laatste tijd allemaal mooie dingen voorbij komen, zijn dat de echte kriebels kriebels? Een meisjesnaam hebben we al een hele poos en nu wil ik dingen gaan aanschaffen? Pfff, wat ingewikkeld allemaal.. We moeten eerst maar eens op zoek naar een jongensnaam, misschien ook wel handig ;-) We blijven even lekker verder dromen want deze dromen zijn toch wel de allermooiste dromen, we kunnen echt niet meer wachten.. 

We blijven lekker verder dagdromen. <3

Voor nu ben ik er helemaal klaar voor.. Laat die kijkoperatie maar komen!