Derde IUI ook mislukt.

Teneergeslagen, dat is het enige woord dat steeds weer terug in mijn hoofd komt.. Ik voel me met de grond gelijk geslagen.

Zoveel hoop elke keer weer en elke keer wordt ik met hetzelfde gemak weer op de grond gegooid.

Deze derde IUI voelde in alles zoveel beter en zoveel anders dan de andere twee pogingen, maar nu; ook de derde IUI is officieel mislukt & dat betekent dat de kijkoperatie voor de deur staat en daar ben ik zo bang voor!

Gistermiddag voelde ik het al, het was flink aan het rommelen en bij toiletgang al wat bruinverlies.. Ik had me er dus al een beetje op voorbereid, in de avond moest ik werken en op het werk net voordat ik zou beginnen kwam ie binnen, het is weer mislukt. Bij thuiskomst was er geen twijfel meer over mogelijk en werdt het bruinverlies steeds meer en vanochtend brak dan de hel los.

Vrijdag de 13e, hoe verzin je het ook he! Wat een teleurstelling, wat weer een harde klap, weer een beetje minder hoop, onzekerheid.. Mijn vrouwenlijf, dat gemaakt is om het mooiste te doen wat de natuur bedoeld heeft, doet niet wat ze moet doen.

Balen, omdat ik iedereen weer moet vertellen dat het niet gelukt is.

Schaamte, omdat mijn lijf me in de steek laat.

Verdriet, omdat ik zo graag mama wil worden.

Pijn, omdat ik dit het liefst met mijn moeder wil delen die al bijna 14 jaar moet missen en haar juist nu zo hard nodig heb.

Leegte, omdat ik niet meer goed weet hoe ik met al deze gevoelens moet omgaan.

Boosheid, waarom moet ik dit moeilijke pad bewandelen.

Emoties, ze willen er wel uit maar ik klap steeds dicht.

Angst, omdat de operatie nu niet meer een wat als is maar een must is & ik daar zo bang voor ben.

Onzekerheid, hoe moet het nu allemaal verder.

Ik realiseer me ineens bij het opsommen van dat rijtje dat het helemaal niet gek is dat ik me zo voel, wat is het mentaal zwaar

Altijd probeer ik te relativeren en mezelf er van te overtuigen dat het allemaal een reden heeft, maar soms in deze immens moeilijke reis kan ik dat relativeringsvermogen niet inschakelen.

Ik heb een escape nodig, alsof je in een soort van spel het even niet meer weet en er even tussenuit kan.

Zojuist contact gehad met de planningsfunctionaris van de opname in het ziekenhuis en de wachttijd is 0 tot 2 maanden, dus de operatie zal in maart of april plaats gaan vinden, deze maand vond ze hoogst onwaarschijnlijk. Het moet net als de HSG en de GIS echo in de dagen na menstruatie maar voor de ovulatie plaatsvinden

Daarna gaan we het maar eventjes rustig aan doen, vriendlief opperde al een pauze na de operatie en ik denk dat ik voor nu even niets liever zou willen. Na het telefoontje net hebben we dus al verplicht pauze

:-) 

Geen idee hoelang het duurt voordat je weer een beetje bijgekomen bent daarvan, een week of twee weken.. Geen idee, maar als ik het nu een beetje in perspectief bekijk gaat dit wel minstens 3 cyclussen kosten en wordt een kindje in dit jaar haast onmogelijk.

Zometeen ga ik lekker hardlopen om even alles eruit te rennen, heb het afgelopen week weer opgepakt en ben inmiddels alweer 4 keer geweest! Ik ga mn energie daar maar even op richten, dat is ook goed voor mijn lijf. :-)