Besef van de realiteit

Wanneer we er van de week achter kwamen dat vriendlief vandaag gewoon moest werken, terwijl zijn productie vandaag ingeleverd moest worden werd ik een beetje boos. Hoe kon het nou dat ie dat niet geregeld had?! Na een belangrijk assessment die hij uiteindelijk niet gehaald heeft was hij het gewoon vergeten. Dus ik besloot het dan maar zelf te gaan brengen, volgende week dinsdag hebben we een afspraak staan met de fertiliteitsarts dus het moest echt ingeleverd worden vandaag. 

Gisteren besloot ik nog even te bellen om te informeren of dat uberhaupt mogelijk was, maar het ivf centrum is maar zeer beperkt bereikbaar. Besloten om vandaag vroeg op te staan, gewoon de productie in een potje op te vangen en om 08.40 de trein te nemen om zo binnen een uur het in te leveren. Ondertussen had ik al contact gehad en het was geen probleem, als ik alle pasjes maar mee had van hem en identiteitskaarten. Ook dat had ik allemaal al geregeld, dus ik zat daar in de trein met een potje in mijn binnenzak onderweg naar het ivf centrum. In gedachten bedacht ik me dat het maar goed is dat je niet alles weet van je medereizigers, dat zou soms wel erg ongemakkelijk zijn besloot ik. Ik vond het heel ongemakkelijk, vooral ik vond het ongemakkelijk. Enfin, ik kwam aan op het station en met een gepaste flinke looppas op zoek naar het ivf centrum. Dat was zo gemakkelijk nog niet, onderweg besloot ik een medewerkster die buiten zat te roken te vragen waar ik naartoe moest. Ze beaamde dat het wel een beetje verstopt zat, maar zei dat ik in de buurt was. Straat uit, hoek om en dan daar ergens in de buurt zei ze. Zo gezegd zo gedaan, maar toen ik om me heen keek dacht ik ja en nu? Oversteken, links, rechts, aaargh! Ik moest snel dat potje inleveren, dus ik besloot maar ergens binnen te stappen in een ingang van het zelfde centrum. Ook hier werd mij verteld dat ik in de buurt was en vertelde hoe ik noog een klein stukje verder moest lopen. Hoekje om, hoekje om, dan naar achteren en dan was ik er. Toen ik het gebouwtje zag staan vond ik zelf ook dat het wel verstopt zat en niet zo gemakkelijk te vinden. Met een, naar mijn idee, rood hoofd loop ik snel naar binnen en meld ik me bij de receptie.

De mevrouw aan de balie vroeg meteen om de verzekeringspas, de indentiteitskaarten en keek me een beetje vreemd aan. Ik denk dat het kwam door de foto op mijn identiteitskaart. Ik sta daar voor haar aan de balie, 30 kilo minder dan op de genomen foto van het identiteitsbewijs, dus ik schonk er niet zoveel aandacht aan. Ze vroeg om het formulier, shit het formulier! Die kon ik thuis niet meer vinden & er ging al in mijn hoofd om dat ik voor niks gekomen was. Ik besloot te zeggen dat het om pakket B ging naar mijn idee en gaf ook aan dat vriendlief hier enkele weken geleden ook al was geweest om productie aan te leveren. Ze zei dat ze het toch even ging controleren en kwam terug met de mededeling dat het pakket C/D ging. Oef, gelukkig had ze het nog gecontroleerd en was het oke. Ze vroeg nog naar het aantal dagen onthouding en voor de zekerheid checkte ze nog het huisadres. Daarna vroeg ze of vriendlief in de afgelopen 3 maanden medicijnen gebruikte, ik vertelde haar dat ie paracetamol gebruikte voor zijn kiespijn de afgelopen dagen (arme schat, gelukkig kan hij donderdag terecht bij de tandarts) & dat hij pregnyl gebruikt 3 keer per week. En toen kwam mijn what the fuck momentje, ze zei; 'Ja, maar ik ga er vanuit dat jij dat gebruikt en niet je partner.' Ik keek haar aan en vertelde haar dat hij 3 maal per week pregnyl gebruikt en dat het bij ons een beetje de omgekeerde wereld is. Ze lachte wat ongemakkelijk en zei dat ik het formulier samen met het potje in een kluisje mocht zetten en wanneer hij op rood sprong het allemaal in orde was. Ik vroeg haar nogmaals hoe dat werkte en dat het allemaal nieuw was en ik geen idee had van hoe en wat. 'Ja, maar da's allemaal voor het goede doel he.' zei ze. Ik kon mn vinger er niet precies opleggen maar ik besloot dat ik deze mevrouw niet zo 'leuk' vond en was blij dat het gelukt was en ik het ivf centrum kon verlaten.

Eenmaal buiten besefte ik me ineens dat dit de realiteit was en het emotioneerde me heel erg & ik was daar alleen. Vriendlief aan de andere kant van de lijn; ‘Wat fijn schat, mijn batterij is niet goed opgeladen dus hij is leeg.’ Uhh, oke nou dan hoor ik je later nog wel. Ik hing op en liep terug richting de trein. Ik liep langs het ziekenhuis en besloot dat een sanitaire stop en een kop koffie geen overbodige luxe was, dus ik stapte binnen  en na 5 minuten liep ik met een bekertje koffie het ziekenhuis weer uit. Inmiddels had ik ook opgezocht wat pakket C/D nou inhield en dat is een complete screening voor IVF/ICSI met beoordeling door een specialist. Hierdoor raakte ik nog meer geemotioneerd, dit is HET onderzoek. We gaan volgende week horen of zijn productie goed genoeg is, als het tot en met juli niet gaat lukken, voor IVF/ICSI.

Ik giet mijn laatste slokje koffie naar binnen en vervolg mijn weg terug naar het station, toen ik zat te wachten op het station belde een vriendin en had allerlei info over een vervolgopleiding en middenin dat verhaal stopte ze en zei ze shit, je had die afspraak. Ze vroeg hoe het was gegaan en vertelde haar dat het me oprecht raakte en dat deze realiteit niet de realiteit was die ik me voorstelde bij het romantische babyverhaal. Ze zei dat ik thuis lekker moest gaan rusten en het lekker moest laten zinken. In de trein onderweg naar huis besloot ik meteen maar even wat boodschapjes te halen en door te gaan naar huis. Vanavond moet ik werken, dus had geen zin om daarna nog eens heen en weer te moeten gaan.

Om 11.30 stap ik weer in huis en ik ben kapot, mentaal gesloopt. Tijdens het schrijven van deze blog kan ik het hele verhaal wel relativeren en is dit nou eenmaal onze route, onze realiteit.

Vandaag 17 (pijnlijke) ballonnen op babybytes en vrijdag zal ik zelf 27 denkbeeldige kaarsjes gaan uitblazen! :-)

‘Dit is voor het goede doel’ die mevrouw achter de balie heeft toch wel gelijk, dit is allemaal voor het goede doel. Ik hoop volgende week een mooi verlengd verjaardagscadeau van de fertiliteitsarts te mogen ontvangen.

Tijdens het schrijven van deze blog krijg ik ook nog een melding van een app; 'De periode komt in 1 dag.' Ook dat nog, aargh. We hebben allebei geen goed gevoel bij deze ronde, dus verwachten ook niets en we zien het morgen dus wel.

Ik heb geen verwachtingen meer alleen een heleboel hoop, de hoop die wij samen hebben is meer dan genoeg om recht vooruit te gaan & samen zijn wij sterk genoeg om dit aan te kunnen.

Wij zijn er zo klaar voor :-)