Eitje

Nunspeet.
Thuis van de beste marsepein en supercomfortabele relaxfauteuils.
Een buitenplek waar overduidelijk meerdere grote firma's hun waren stallen om elders in het land geen verkooppunten te hoeven hebben.
Een dorpje met stadse allures.
De plek waar ik de beste tijd van mijn jeugd heb doorgebracht.

Nunspeet.
Numpspeet.
Vanaf mijn geboorte de plek voor vakantie en avontuur.
Waar drie veel te kleine kindjes stiekem het bed uitslopen om in de schemerspeeltuin te dollen.
Waar paarden werden aangevallen door een superkat.
Waar ufo's landden bij het mantelhuis.
Waar we sleetje reden tot over de bevroren Zandenplas.
Waar de Milennium Falcon in zand tot leven kwam
Waar zandbakken vol schatten zijn achtergelaten
En waar de bosgeest van tussen de bomen goedkeurend toekeek.

De beste plek voor de mooiste momenten.
Ook de beste plek om eieren te verstoppen met Pasen.

Op het moment dat mijn ouders besloten dat we nu toch wel doorhadden dat er geen Paashaas was, namen wij het eieren-versieren met plezier over.
Ieder jaar een eigen thema en met steeds uitbundigere creativiteit (een lege inktvulling als drankfles voor een dronken ei...)
Het thema dat ik me het beste herinner: griezeleierig.
Frankenstei, Draculei, Weerei en vele andere engerds die best te vreten waren.
Het allerbeste ei kwam echter toen we geen inspiratie meer hadden: Martijn kwam op de proppen met het 'HIER BEN IK' ei: een ei met een vlaggetje.
Met 'hier ben ik'.
Zo simpel en zeker goed voor een flinke slappe lach.

Grote winnaar ieder jaar: het grote chocoladefiguur dat wij elk kregen. Martijn in 't wit, Merlijn en ik in melkuitvoering.
En dan gaan onderhandelen over cassettebandjes en extra hapjes chocolade.

Twee jaar geleden kwamen we erachter dat je helemaal niet zo oud hoeft te zijn om een chocolade-ei te kunnen uitpakken.
Twee jaar, ongeveer.
Dezelfde leeftijd die nodig is om een stroeve rits te openen.
De leeftijd waarop we Thorben in een hoekje ontdekten terwijl hij met enorm plezier mijn gekregen chocolade-ei uit mijn tas haalde, van 't folie ontdeed en deze zachtjes mompelend soldaat maakte.

Sindsdien verstoppen we met Pasen ook voor hem een paar chocolaatjes. Dit jaar zullen daar wat meer eitjes bijkomen, want Ilva is een chocoholic als haar moeder. Zodra de voorraadkast opengaat, laat ze alles uit haar klauwen vallen en scheurt naar de begeerde opening om zo snel mogelijk haar vingertjes om een reep te sluiten en deze naar buiten te sleuren.

Ze is best gevaarlijk, dat wolfje.

Ontdoe je haar van haar prooi, dan gooit ze zich melodramatisch op de vloer, slaat nog net niet met de vuistjes op de grond en laat wat traantjes alvorens maar weer met Thorben te gaan giechelen.
Heerlijk, die flexibele leeftijd.

Haar nieuwste woord is toepasselijk voor het jaargetijde: 'eitje'.

Een priemend vingertje naar de prachtig versierde Paastakken op tafel: 'Eitje!'

Dan wil ze graag zo'n mooi kleurig ei in haar knuistjes, zo eentje die ze net niet in haar mond kan stoppen zodat het ding tenminste nog heel blijft.
Liever nog een minder fel gekleurd, chocolade-eitje uit de kast, maar dit is acceptabel als vervanging.

Nu Thorben naar school gaat, heeft ze ons grote delen van de dag voor zich alleen en dat merken we: niet alleen de grote beer komt met een verrassend snel groeiende woordenschare thuis, ook de kleine dame gaat met van alles met sprongen vooruit.
Ze bedient diverse apparatuur - niet altijd goed getimed ('NEE LAAT DIE COMPUTER AA....godsamme, niet weer!)- probeert koppeltje te duikelen, proeft haar woordjes en ontdekt hoe diverse containers open kunnen.
Vooral als er iets lekkers in zit.

In 't ouderlijk huis op het Sweelinckplein hadden we twee ingebouwde kasten. Eén daarvan was bestempeld tot voorraadkast en zodra we de leeftijd hadden dat we op slinkse wijze allerlei zoetigheid lieten verdwijnen, haalde moeki de sleutel uit dat slot.
Jammer dat ze niet doorhad dat de andere sleutel ook paste.
We werden zodanig steeds beter in het behouden van de 'snoepconfiguratie' in de kast zodat het minder opviel als er eens iets verdween.
Ik weet niet of ze ooit heeft begrepen dat de sleutels identiek waren.

Wij hebben ook zo'n tweetal kasten, maar gelukkig past de ene sleutel niet op de andere kast! We zijn inmiddels al wel zo ver dat we de sleutel eruit halen, want Thorben opent met gemak de kast en Ilva is een veel te gewillige partner in crime.

'Ik heb honger in chocola!' verklaart het ventje dan en *klik*
Kast open.
Ilva kijkt vol interesse toe. Dit wil zij ook kunnen!
Begerige oogjes volgen iedere beweging.

Als we protesteren, verandert hij zijn lied: 'ILVA heeft honger in chocola.' stelt hij vol zelfvertrouwen.
We zullen de kleine wolf immers niet durven weigeren, toch?
Jammer.
Toch wel.

Onze trollen krijgen regelmatig te snoepen. Kan ook niet anders met zulke snoepkousen als ouders, maar genoeg is genoeg.
De deur gaat dicht, sleutel eruit en op een hoge kast.

We voelen twee paar ogen volgen.
Als ik omkijk, zie ik ze nog net een blik uitwisselen.
Thorben berekent snel hoe lang het nog duurt voordat hij groot genoeg is om bij de sleutel te komen.
Ilva bedenkt hoe ze daar gebruik van gaat maken.
Een kort knikje naar elkaar.
Eitje.

Oh, ik weet uit wat voor gehaaid snoepnest ze komen.
Ik weet dat het ze binnen de kortste tijd gaat lukken.
Misschien moet ik me maar alvast gaan beramen op een 'hier ben ik' ei.
Zodat ze de rest met rust laten.