Voor aap

Als onschuldige, kleine kindjes kregen we thuis allemaal een aap. Ik kan me niet meer herinneren van wie, maar de aapjes hoorden bij elkaar.
Net zoals wij.
Martijn kreeg een groene aap, ik een blauwe en Merlijn kreeg de grote rode. Dat die rode papa-aap vrijwel direct verhuisde naar Martijns kamer, was niet wereldschokkend, eigenlijk niet eens verbazingwekkend. Hij was immers de oudste. Natuurlijk had hij recht op papa-aap. Dat hij de groene ook hield...tsja, ook daar werd niet meer over gerept (net zo min als over de Grote Beer die na vele omzwervingen, af- en omkopingen in mijn bezit bleef, maar da's weer een ander verhaal).

Merlijn heeft er nooit echt last van gehouden: hij had Apie, een koekoeksjong dat op geen enkele manier op de rest van de apenfamilie leek maar toch de enige echte voor hem bleef. Het diertje werd zelfs voorzien van een paspoort toen we voor het eerst bewust de grens over trokken voor een vakantie.

Tijdens de apensoap bleef biebie-aap veilig bij mij. Poppenkleertjes werden om hem heen gedrapeerd (het was een 'hem', daarvan was ik zeker ondanks het feit dat ik hem jurkjes aantrok) en hij sliep bij me in bed waar ik bij gebrek aan speentje de oren eraf sabbelde en knabbelde.

Jaren later hebben mijn broers en ik een groepsfoto laten maken voor onze ouders, verzot als vooral ons moeki was op foto's van haar kinders tezamen. Die foto hebben we nog wat later gerepliceerd met alle voor ons zo belangrijke apies.

Het is juist die foto die uiteindelijk een ereplek heeft bemachtigd bij de trap, stil bewijs van ons aller knuffelliefde.

Grote beer en biebie-aap hebben hier de box en de wieg ingewijd in de hoop die familieliefde door te geven en vooralsnog lijkt de boodschap aangekomen te zijn: Thorben is verzot op zijn zusje en Ilva kan niet zonder haar broer. Ze stuurt hem rond als een volleerd dirigente en beloont hem met een kir en een stralende lach. Grote beer voert haar met plezier zijn lekkerste hapjes en gunt haar zelfs speelmomenten met zijn liefste speeltjes.
Op een paar na.

Zoals het wiefke totaal verzot is op alles wat 'konijn' heet, zo heeft Thorben zijn beren. Die zijn exclusief, op een enkele gedeelde ravot na.

De overige knuffels worden gedeeld, waaronder een klein aapje met magneetjes in de handjes en voetjes. Het diertje heeft een koddige uitdrukking dankzij twee pikzwarte knoopoogjes.
Die oogjes trekken aan.
Al een aantal keer hebben we Ilva betrapt met het apenkoppie in haar kwek. Verschillende malen hebben we het dier gered van zekere onthoofding maar gisteren waren we er te laat bij: ineens liep ons wiefke rond met iets in haar mond.

Nu hebben we de mazzel dat ze onbekende hapjes zeker een kwartier in de mond houdt voordat ze ze doorslikt en we dus zat tijd hebben om te kijken wat ze nu weer te pakken heeft.
Een oogje.
Jawel.
Een oogje van de onfortuinlijke aap!
De arme éénoog op de grond.
Een piratenaap
Piraap.

We hebben een ooglapje voor hem genaaid en ik denk stiekem terug aan biebie-aap.
Zonder oren.
Geen oorlapje.
Wel een jurkje.
Dat jurkje draagt hij nog steeds, wachtend op interesse van onze beer of ons wolfje.

En tot die tijd vormen ze hun eigen familie van konijnen en beren.
Met heel misschien ruimte voor een koekoeksaapje.
Kan niet wachten op de foto's.