Groeipijn

Sentimentele dwazen.
Dat zijn we altijd geweest in onze familie.

Ik herinner me een giechelende vriendin naast me toen we samen -net uit huis als verse studenten- de eerste kattenblikjes hadden gekocht en opgestapeld voor het mormel dat we uit het asiel gingen halen. Ik had haar net verteld dat ik het zo geweldig vond staan in de keuken, die stapel kattenblikjes.
Om wat het impliceerde.
Ze vond het wel aandoenlijk.

Gelukkig heb ik er ook zo eentje gevonden om mee oud te worden, dus hij begrijpt me en ik begrijp hem. We giechelen samen bij elk detail dat ons te binnen schiet over de afgelopen dag en genieten met een stille glimlach alvast van alle mooie dagen die nog gaan volgen.

Speelgoedaap in de wieg om te kijken 'hoe het staat' ?
Tuurlijk, zelfs een extra beest voor aangeschaft.
Toch maar een roze dekentje omdat er nu een meiske is?
Ach, hij snapt het.
Stuiterend rond een wasrek vol met poppekleine kleertjes?
Krijg ik een knuffel voor terug.

Het mooie is dat we het nu al terugzien in kleine beer. Maken we een foto? Hij wil em direct zien, houdt zijn koppie schuin en ja: hij smelt als het een Ilva foto is. 'Ahhhhh, die is lief.'

Dan zie ik hoe groot hij al wordt, onze kleine man. Hij heeft zijn eigen camera, maakt verrassend leuke foto's en van tijd tot tijd springt hij weer enorm in zijn ontwikkeling. Apfma is nu echt appelsap geworden en Manijn heet eindelijk Merlijn. Traplopen moet nu zonder handje en kleren worden al bijna zelf aangetrokken. En dan ineens een onderbroek in plaats van een luier.

Gek genoeg zijn het heel andere zaken waar mijn hart ineens van overslaat. Ik hang de was op en er passen twee berenshirts naast elkaar.
Twee, niet drie.
Help. Zijn kleren worden zo groot en hij past daarin!

De inhoud van map 'hummel' verhuizen naar twee mappen met elk een eigen naam.
In de berenmap een apart tabblad met daarachter slechts één formuliertje.

'Hierbij delen we u mee dat uw zoon is ingeschreven op onze basisschool.'

Dan staat David ook even stil.
We kijken nog eens naar het formulier.
Het staat er echt.
Het is echt.
Ons manneke gaat over een half jaar al naar de basisschool.

Even slaat de angst voor toekomst me om het hart.
Zoveel mogelijke paden waar ik geen grip op heb.

Het duurt maar even.
Dan fluit ik mezelf terug naar het hier en nu.

Hij mag na de vakantie terug naar de peuters.

Ik geniet van elke knuffel, elk zoentje, elke nieuwe ontdekking die hij doet in mijn bijzijn. Van verf over zijn smoel en stofzuigers van lego. Ik sla elk plaatje op, ook zonder camera. Elke grijns komt in het lachpaleis in mijn hart en met zijn armpjes om mijn nek kan ik de wereld aan.

En nog zes maanden lang blijft het gewoon lekker bij één formuliertje.