Volgzaam

Zomerhitte.
Katjes liggen loom verspreid over het huis.
Ventilatoren draaien overuren en het ijs is niet aan te slepen sinds ik erachter ben dat David heerlijke aardbeien-roomijsshakes maakt.

Terwijl ons wolfje probeert het heetst van de dag te omzeilen via dromenland speelt haar grote broer op het balkon. Dankzij het gespannen zeil is het daar goed toeven, zeker met het schelpenbadje.
Hij heeft zijn zinnen gezet op een gietertje, eigenlijk een cadeautje voor Ilva. Hij wil er echter wel voor zorgen zolang zij er zelf nog geen behoefte aan heeft.
Zo vult David diverse malen het gietertje aan de kraan en rent het manneke tevreden weer naar het balkon. Na het derde gietertje is het genoeg, zo vindt papa. Ook ventje kan zich daar best in vinden, rommelt wat in zijn speelgoedkist en stuitert weer naar buiten, zingend over alle eendjes in het water.

Aha.
Alarmbellen.

Snel schiet ik overeind om de schade te bezien. Waar zijn al die gietertjes water precies in geleegd? Hoezo 'alle eendjes zwemmen' als het badje nog niet gevuld is?
Visioenen van volgelopen schoenen en een zandbak die in een zandbank is veranderd!

Ik denk echter veel te slecht over ons ventje. Hij kijkt lief op van zijn speeltjes op het droge. Slechts de varen drijft een beetje weg. Voor de rest is alles nog zoals het zou moeten zijn. Het bewijs dat het helemaal geen kwaad kan om de kleine man lekker zijn gang te laten gaan in zijn spel.

Tevreden ga ik weer naar binnen.

Even later komt hij gezellig een banaantje snoepen bij mij op het speelmatras. De lege schil legt hij naast zich neer. Ik sta op het punt de schil weg te gooien als zich een volledige soap ontwikkelt over de familie Banaan met in de hoofdrollen mama banaan (de schil) en kindje banaan (die verdacht veel lijkt op een AH-mini). Blijkbaar vertelt mama banaan aan kindje banaan dat hij een lieverd is en dat hij moet uitkijken dat hij niet van het matras rolt.
Heerlijk om te horen hoe hij kindje banaan benoemt zoals wij hem aanspreken.
Goed voorbeeld is dus toch goed volgen.
Een plastic ei speelt ook nog een rol in het verhaal, maar het is me nog niet helemaal duidelijk hoe.

Oef.
Ontsnapt aan een potentieel drama: hoe had ik moeten uitleggen dat mama banaan ligt te rotten tussen de aardappelschillen?
Een half uurtje verder begint het toch te ruiken.
Tsja, de warmte, hè?
Thorben lijkt ook wel uitgespeeld te zijn met het bananenspel en als ik hem vraag of hij de schil even weg wil gooien, huppelt hij vrolijk naar de prullenbak.
Ik klop mezelf alvast op de schouder voor dit uitstekende voorbeeld van 'je kind volgen in zijn spel'.

Iets te vroeg.
Kleine beer komt terug, laat zich op zijn knietjes vallen voor het matras en pakt kindje banaan weer op. 'Waar is de mama?' Vraagt kindje banaan benauwd. 'Maaaamaaaa! Maaaamaaaaaa! Oh nee! Mama is weg!' Kindje banaan krijgt bijna een flauwte en ligt erbarmelijk te snikken.

Oh help.
Bananadrama.
Ik ben een monster.

Postbanane stressstoornissen!. Gesprekken met psychologen en hechtingsproblematiek!

'Stil maar kindje, stil maar. Is goed. Het komt goed. Kom maar hier.' Thorben probeert zijn mannenstem op te zetten.

Het is Superei!
Terwijl het plastic ei het banaantje troost, stop ik opgelucht de PsyQ strippenkaart weer weg.
Daar zijn we aan ontsnapt.
Van hechtingsproblematiek geen sprake.
Hoogstens van acteertalent.

Ik denk dat ik hem nog maar even blijf volgen.
Ik kan er nog een hoop van leren.