On-wijs

Vakantie, een tijd om te ontspannen. 6 Weken afgestreept in de kalender. Plannen in voorraad die anders nooit uitgevoerd worden.

Die kalender zegt een kindje niets.
Twee kindjes ook niet.
En dus zitten we om 6 uur beneden, lekker stuiteren op het extra matras dat daar ligt voor regenachtige verveeldagen.

Vandaag regent het echter niet en ineens krijgt kleine beer het op de heupen: naar buiten moeten we! Met zijn fiets!
Ik zie de bui al hangen, zelfs al schijnt de zon: manneke begint heel enthousiast met de fiets, maar halverwege is de pret op en mag ik em dragen.
Lekker handig met een kinderwagen en een brakke rug.

Toch geef ik toe. Ik wil ook naar buiten.
Niet wijs, ik weet het, maar wel leuk.

Daar gaan we! Ilva in de wagen, Thorben op de fiets.
We zijn al bij het park als ik me ineens realiseer dat ik de reservebroeken ben vergeten.
En kleine beer zit zonder luier.
Oeps.

Ik kan nu niet meer terug zonder deze wandeling aanzienlijk minder gezellig te maken dus ik neem het risico. We gaan lekker door naar de eendjes. Een symbolische boterham mag gegooid worden, maar niet meer. Ontploffende eendjes zijn immers zo'n naar gezicht.

Blij dat ik de andere boterham achterhoud, want ik kom erachter dat ik Ilva's cracker ben vergeten voor de tussendoor-trek.
Alweer oeps.
Gelukkig wil ze wel een beetje sabbelen op de broodkorst terwijl haar broer op mollenjacht gaat.

En ja hoor: 'Mama, wil nie fietsen. Ik wil lopen!'
Oh GRR! Nu al?
Ik probeer nog uit te leggen dat we dan nu naar huis moeten, maar ook dat heeft natuurlijk geen zin, want tillen moet ik het ding toch.
Er valt gelukkig nog een constructie te bedenken waarbij ik de fiets bovenop de kinderwagen laad zonder dat Ilva er last van heeft. Moet ik niet loslaten, want dan kiepert ze.

Na alle molshopen plat te hebben gestampt, wil het manneke wel even zitten op een bankje. Mooi getimed, want het is tijd voor Ilva's fruithapje dat ik heel slim wel heb meegenomen!
Jammer dat ik de lepel ben vergeten.
Godallemachtig, waar zat ik met mijn hoofd toen we ons klaarmaakten?

Goed dan, nogmaals de noodboterham aangesproken. Wat we in de middeleeuwen konden, kunnen we nu ook en dus sabbelt het wolfje haar fruithap van de broodlepel.
Halverwege het voeren komt Thorben wijdbeens aanlopen: ja hoor, het plasje waar ik al op zat te wachten. Onderbroek nat, broek nat.
Nood breekt wetten: dan maar de rest van de wandeling in een luierbroekje. Dat is wel het teken om maar weer naar huis te gaan, want om nu ook nog een bekeuring aan mijn broek te krijgen voor onzedelijk gedrag, daar pas ik voor.

'Kijk, mama! Deze moet in je haar!'
Kleine beer komt met drie madeliefjes aanlopen.

Ik ben hem dankbaar en steek ze in mijn haar.

'Jij bent een prinses!' Zegt hij stralend

Awh.
Met alles wat ik beter had kunnen doen voor deze wandeling maakt mijn manneke de dag weer goed.
Ik mag alles fout doen.
Ik ben toch zijn prinses.