Een man van zijn woord

'Groep 8? Sowweeeeeej! Dat je dat zelf wil! Dat zijn toch brutale pubers? Nee hoor, doe mij maar die kleintjes.'

Het zal niet de eerste kennis zijn die deze opmerking maakt, noch de laatste. Zodra je in de wereld gooit dat je graag kleuters onder je hoede neemt, dan ben je een oerjuf en wordt je vertederd aangesproken.
Zeer terecht.
Die ukkies zijn ook knuffelig.
En kleuterjuffen...oef, ik doe het ze niet na. Wat een geduld, wat een inzet voor alle taalachterstanden, verdwenen schoentjes, vastzittende knopen en groot klein verdriet.

Zodra ik noem dat ik graag voor groep 8 sta, word ik meewarig aangekeken.

Tuurlijk, ze zijn eigenwijs en hebben hun woordje klaar. Ze luisteren niet meer zomaar want ze hebben een eigen mening en wensen gehoord te worden.
Alweer terecht.
Ze mogen gehoord worden.
Zolang ze niet schreeuwen.

Ja, ik geniet van dat stel mafkikkers. Op deze leeftijd kan je met ze in discussie gaan waarbij ze hun intellectuele en gedragsmatige grenzen (en daarmee de mijne) zoeken.
Aan ons de taak om die grenzen te helpen stellen zodat ze de wereld met gepast zelfvertrouwen tegemoet kunnen treden.
Aan ons de taak om ze te helpen zoeken naar hun stem,; hun eigen stem, niet persé ingegeven door maatjes of familie.

En ja, dan krijg je wel eens een discussie.
Of moet ik wel eens boos worden.

Geen man overboord. Enkele minuten later kunnen we weer gewoon tegen elkaar lachen. Het zijn niet de kinderen waar ik op dat moment moeite mee heb, maar met hun gedrag en daar valt mee te werken.

Ik word er ook wel eens moe van als ik weer dezelfde grens moet neerleggen, maar het zijn de onverwachte momenten waarop ik weer eens bewezen krijg hoe groot hun hart is, hoe eerlijk hun gemoed.

Zo kreeg ik een aantal maanden geleden een aanbod van een van de heren uit de klas. Een lange vent die op de middelbare school niet zou misstaan met een grote mond en een nog grotere grijns.
Humor zat.
Hersenen ook.
Hij zou me wel even overhalen tot een leuke activiteit in de klas en ja, hij kwam absoluut met goede argumenten. Nu laat ik mij ook graag overhalen mits het overtuigend gebracht wordt, maar deze jongen voegde er nog aan toe dat als ik toe zou geven, ik van hem een chickenburger zou krijgen!

Het pleit was snel gewonnen en in de maanden daarna hielp ik hem nog regelmatig gekscherend herinneren aan zijn belofte, hoewel ik eerlijk gezegd niet verwachtte die burger ooit te zien. Het was immers gewoon een leuke discussie geweest en dan hoef ik niet zo nodig cadeautjes te krijgen.

Toen ineens een paar weken terug kwam de goede man me waarschuwen dat hij 's middags ietsje later zou komen.
Ik vroeg hem waarom zodat ik dit kon noteren op de absentielijst.

'Nee juf, dat kan ik nu niet vertellen.'

'Oh?' Verbaasd trok ik een wenkbrauw op. 'Dan wordt het lastig. Ik moet toch echt een reden noteren, want ik kan je niet zomaar toestemming geven om later te komen. Dan komt morgen iedereen ineens laat!'

De schouders werden opgehaald, het gezicht afgewend. 'Nee juf, echt, u zult het wel snappen als ik er ben. Ik ben gewoon ietsje later.'

Ik kon volhouden wat ik wilde, hij verklapte niets! Heel eerlijk moest ik met hem zijn en uitleggen dat ik dan 'nee' moest zeggen, maar hij kwam met de genadeklap: 'Juf, vertrouw me gewoon.'

En ja.
Ik vertrouw hem. Dat hij me vertelde dat hij zijn script thuis moest ophalen en dat hij een beetje ver weg woonde, dat nam ik op de koop toe ook al wist ik dat hier iets niet klopte.
Vertrouwen gaat soms verder dan woorden.

Die middag kwam hij wonder boven wonder gewoon op tijd.
Met een grijns van oor tot oor.
'Astublieft juf!'

Ik rook het al: in die tas zat iets lekkers. Iets kipperigs.
En het was nog beter dan dat: in plaats van de beloofde burger kreeg ik een volledig kipmenu inclusief de cola en de sla!

Zijn beste maatje kwam er nog even bij staan grinniken: 'Ja juf, ook dankzij mij, hè? Ik heb ook betaald!'

Die middag heb ik knabbelend en smullend doorgebracht en die grijns was ook niet meer van mijn gezicht te krijgen.

Wat een mannen.
Supereigenwijs, altijd hun woordje klaar.
Evenals hun hart.