Spring in `t veld

Lente, le printemps, der Frühling, spring.
Het suist door de knoppen, het giechelt door het gras en ja, het zonnetje doet ook aardig mee dezer dagen: de lente is aan een serieuze opmars begonnen.

Op de kinderboerderij maken de geitjes bokkensprongen en worden de schapen steeds dikker. Rond de hekken dartelen kindjes met hun ouders en grootouders en de hele wereld is klaar voor een nieuwe ronde met nieuwe kansen.

Wij ook.
David is goed uit zijn operatie gekomen.
Beter zelfs dan verwacht: waren we benauwd dat de chirurgende dames en heren door het bot heen moesten, hebben ze toch kans gezien om de hele boel via het bovenste ooglid schoon te maken.
Geweldig, natuurlijk.
Ook een geweldig dik oog daarna.
Echt wel van het kaliber 'K.O.'! Eat your heart out, Rocky.

Maar goed, intussen zit hij wel fijn beneden, kan af en toe eens iets achter de computer doen tussen de dutjes door en is zeer goed aanspreekbaar.
Da's toch een heel ander beeld dan de kreunende man in de verduisterde kamer die ik voor ogen had.
Alom winst, dus.

Om zijn arme, beurse hoofd te ontzien, neem ik regelmatig de kindjes mee naar buiten want ook die stuiteren door het huis (goed dan, een stuiterbal en een rollend roze wiefje). Kleine beer springt regelmatig op zijn zusje om haar te knuffelen en te kussen. Gaat het te hardhandig, dan zet de dame een keel op die de maandagsirene doet verbleken.
Gelukkig laat Thorben zich niet op zijn kop zitten en weet hij haar meesterlijk weer aan 't lachen te krijgen door bellenblazerij, kietelpartijen of simpelweg door haar liefdevol aan te kijken en haar wang te strelen.
'Stil maar, moesje.' Fluistert hij haar toe. 'Is okay. Shhh, hebbe pijn? Kusje, lieve Ilva.'

Een stralende lach is zijn beloning.
Een klein handje dat naar zijn wang grijpt.
'Ilva lacht!' Kraait het ventje triomfantelijk en maakt zich klaar voor de volgende stuiterpartij.

Tijd om de hele boel in te laden en naar buiten te verkassen.

Met een zak vol glimlachjes en lekker brood begeven we ons naar de eendjes en ja! Ook daar is het raak: de ganzen hebben kleintjes.
Vier donzige bolletjes waggelen door het gras. Papa gans is uitermate onhartelijk en jaagt alle eendjes hardhandig weg. Jammer.
Daar gaat het broodfestijn dat we in gedachten hebben.

Er is gelukkig nog meer te ontdekken: fuutjes broedend op een nest, knopjes aan de bomen, nieuwe molshopen, bloemen in alle kleuren en geuren. De hele wereld is gek geworden, ontploft in lentekriebels.

Verrukt rent het manneke van het ene veld naar het andere, alle bloemen besnuffelend en hommels de weg wijzend. We laten ons vertellen door een vriendelijke dame dat er een zwaan zit te broeden en een aardige man wil ons wel een prachtig veld laten zien waar mollen een mysterious patroon hebben achtergelaten.

Even denk ik erover om de bus terug te nemen, want we zijn al zo ver gekomen en we moeten nog een flink eind terug, maar Thorben denkt er anders over: hij wil de hommel terugvinden en zo lopen we van bloeiende hondsdraf via narcisjes en de krokussen weer terug naar het park.

Daar vinden we een paar beledigde eendjes op het droge.
Weer weggejaagd door die rotgans.
We troosten ze met korstjes en kruimels tot ze tevreden snaterend de ganzen verderop uit durven te lachen.

Dan, na anderhalf uur wandelen, geeft onze beer het op: 'Mama tillen.'
Helaas, mama kan niet tillen, zeker niet met een kinderwagen er bij.
Hij zal moeten lopen.
Ik vertel hem dat we snel naar papa teruggaan.
Kijk, dan zet hij de pas er wel weer in, want zijn papa, daar mag niemand aankomen.
Zijn papa is van HEM.
Hij huppelt naar huis terug, onze spring in't veld.

Spring, wat een prachtig toepasselijk woord.
Spring, lente.
Het wachten is voorbij.