Ogenblik

Hoe zalig het ook is om mijn twee pruttels met elkaar te zien genieten, het is ook heerlijk om weer aan de slag te zijn op school. Zo heb ik thuis mijn hummeltjes en op school mijn pubers om me mee bezig te houden.
Afwisseling moet er immers wezen.

Het is best een tijd geleden dat ik een klas onder mijn hoede heb gehad. Vele nare gebeurtenissen en een paar prachtwonderen hebben mij zo'n anderhalf jaar weggehouden van de hobby die ik 'werk' noem. Om dan nu met mijn neus in de boter te vallen met groep 8, is een onverwachte bonus voor de paar maanden die dit schooljaar nog telt.

Ik heb er lol in.
We hebben niet veel tijd meer dit jaar. Ik heb weinig tijd om ze te laten wennen aan mijn regels en onderwijsstijl. We springen samen direct in het diepe.
Ik neem de schavuiten dus regelmatig beet, verander de lessen waar de behoefte roept en deel met een grote glimlach straffen uit terwijl ik ze even help herinneren dat ik een heel vervelende en strenge juf ben.

Toch vinden ze me nog lief.

Ze genieten van de duidelijkheid, nemen gelaten de straf op zich en veren evensnel weer terug om gemotiveerd mee te doen met de les.

Natuurlijk bereik ik ze niet allemaal even snel.
Natuurlijk frons ik de wenkbrauwen wel eens.
En ongetwijfeld dat mijn stem wel eens te horen is aan de andere kant van de gang als het stel op hol geslagen hormoonvaatjes het even te bont maakt.

Maar oh, wat is dit genieten.
Gewoon, te zien wat er nog uit de pubers te halen is.
Wat kunnen ze nog aan dit jaar, hoeveel verder kan ik ze nog krijgen?
Er is zo weinig tijd!
Er is zoveel wat ik ze wil vertellen en wat ik met ze wil proberen!

Er zijn er bij die ongetwijfeld de rest van het jaar mijn grenzen blijven uitproberen.
Ze gaan hun gang maar.
Komen ze vanzelf de muur wel tegen.

Terwijl ik bezig ben met een groep dames die de klas wil versieren, zie ik vanuit mijn ooghoeken een van de belhamels een papiertje onder de tafel schoppen. Hij kijkt naar me, schat zijn kansen in.
Ik doe net alsof ik niets gezien heb en maak mijn verhaal bij de meiden af voordat ik langs zijn tafel loop.
Een hand op zijn schouder en het verzoek of hij even dat papiertje dat hij onder de tafel schopte, wil weggooien in de papierbak.

Hij schrikt, maar herstelt zich snel: 'Het is echt waar, hè, juf? U heeft echt ogen achter!' Met een brede lach doet hij wat ik van hem vraag.

Even later komt de directeur even buurten. Ik kan het me voorstellen: hij kent me helemaal niet als juf, moet maar vertrouwen op de opmerkingen van collega's die niet al te negatief over me zijn geweest.
Mijn blik is op de klas gericht, maar ik zie hem wel zitten. Of de kinderen het ook echt merken, weet ik eigenlijk niet. We zijn net enthousiast plannen aan het maken voor de schoolfeestdag van over een paar weken en de kinders zijn echt overal voor in.

Van enthousiast gaan we naar heel stil als er een dictee volgt.
Ergens vraag ik me af of dit is wat de directeur wilde zien. Niet zo intrigerend, natuurlijk, een dictee. Er volgt immers geen instructie, geen spannende differentiatie.
Gewoon, twaalf woordjes.

Maar dan willen de kinderen hun schrift inleveren.
Mooi niet.
De antwoorden komen op het bord! Ze mogen het zelf gaan nakijken en verbeteren. Ik zeg er wel eerlijk bij dat alle fouten die ze nu verbeteren slechts eenmaal hoeven worden opgeschreven. Laten ze fouten zitten en ontdek ik ze, dan wordt dat dus tien keer!

Ik zie de directeur grinniken en stevig knikken.
Gelukkig, toch nog iets kunnen laten zien van hoe ik een klas graag bestier.
En handig, die 'ogen achter', zodat ik tenminste ook mijn feedback direct in mijn zak heb.

Eenmaal thuis geniet ik nog na. Beertje is intussen lekker aan het kleuren. Alle stempels die hij heeft gezet op papier worden ineens zorgvuldig bekleurd.

Ik ga onze jongste even in bed leggen en kom een ogenblik later weer beneden.
Beer blijkt te oefenen voor zijn eigen Sixtijnse kapel en is alvast aan de vloer begonnen...

Diep van binnen moet ik zo hard lachen, maar dat lijkt me nu niet de gepaste reactie, dus ik reageer geschrokken, leg uit dat papier voorlopig zijn kunst zal moeten bevatten en ik ga samen met hem de vloer schoonmaken.

Eigenlijk had ik een foto willen maken.

Dan komt er uiteindelijk toch een grinnik bovenborrelen als ik terugdenk aan mijn dag op school.
Blijkbaar toch niet altijd ogen van achteren.
Goed dat de klas dat niet weet.