Baardje naar zijn vaartje

In gedachten zit ik weer bij de notaris, zo'n 11 jaar geleden, om onze huwelijkse voorwaarden vast te laten leggen.

'De baard.' Ik knik.

De notaris knippert met zijn ogen en kijkt me vragend aan.

Ik grijns. 'De baard mag er niet af! Dat moet toch zeker in de voorwaarden.'

David begint te lachen. De notaris lijkt te twijfelen. Hoe serieus zijn we hierover?

Ik help hem snel uit zijn lijden en leg uit dat dit al jaren een vaste grap is: ik heb immers iets met mannen met baarden.

Opgelucht handelt hij het document verder af.

Maar toch.

Een paar jaar later vind ik ineens een haarloze vent beneden. Blijkt hij iets teveel geschoren te hebben en heeft toen alles er maar af gehaald.
Geen succes.
Althans niet voor mij.
Mijn BAARDmans! Ik wil kroelen! Ik wil geprikt worden!

Gelukkig groeit hij snel weer aan.

En dan nu...voor de operatie aan zijn oog dient zijn baard verwijderd te worden.

Iets met makkelijker intuberen of zo.
Tsja.
Als het risico's vermindert, dan moet het maar, maar oh, wat ziet hij er vreemd uit! Het is dat zijn stem nog steeds hetzelfde klinkt, want zonder baard istie inderdaad ineens een heel andere man.

Thorben bekijkt het geheel met argwaan. Dan grijpt hij zijn papa's gezicht en schudt zijn hoofd. 'Uh-uh, papa! Waar istie?' Hij wijst met een vinger onder zijn neus.

'Bedoel je zijn snor, ventje?'

Kleine beer knikt driftig. 'En baar! Waar istie? Vinne nie leuk, papa. Ga pakken! Doe terug! Plakke!'

Oh jee.
Er staat wel een verkleedkist boven, maar baarden en snorren zitten daar niet in!

Tot overmaat van ramp laat het kleine manneke zich nu niet uitgebreid knuffelen door zijn baardloze paps. Dat maakt het afscheid nemen voor de reis naar het ziekenhuis wat lastiger.
Ik neem hem op de arm en zo knuffelen we nog even lekker met David voordat hij de deur uitgaat.

Gelukig.
Geknuffeld.
Gezoend.
Goeie dingen om mee te nemen in zijn weekendtas.

We zwaaien nog even door het raam terwijl David naar de bushalte loopt.
'Daaag papa!' Roept de kleine man door het raam. 'Papa naar de dokter. Pijn aan zijn oog. Nie twee. Eén oog. Thorthor nie pijn.'

Mooi, hij begrijpt dat zijn papa even weg gaat om iets te laten repareren.
En dan ineens klinkt het heel trots:

'Mijn papa.'

Gelukkig.
Baard of niet.
Zijn hartje herkent hem nog steeds.