Beeldbuiskindertjes

Met zijn drietjes op twee stoeltjes en een stoofje, handjes op de knietjes in spanning, de ogen op het kleine kastje gericht waar meneer De Uil zijn beeldbuiskindertjes van het laatste nieuws voorziet.
Geen dag willen we missen. Het is te spannend. Zou Bor de Wolf nog iets uithalen? En waar is het gereedschap van de gebroeders Bever toch verstopt?

Alles wordt er voor opzij gezet. Zelfs bij gruwelijke oorpijn weet mijn vader raad: ik krijg druppeltjes en watjes in mijn oren en de volumeknop gaat gewoon een keertje vol open.
De broers daardoor last van hun oren? Dan iedereen maar watjes erin!

En oh, de plannen die we daarna smeden. Natuurlijk wil ik zelf ook een uil gaan maken. We hebben altijd stapels heel bijzonder papier in huis dankzij Johannes, onze grote huisvriend, die bij een drukkerij werkt (of althans een plek met heul veul papier!) en daar ga ik mee aan de slag.
Dat ik nog niet eens halverwege kom omdat ik ineens heel andere ideeën krijg door dat koperkleurige papier mag de pret niet drukken.

Het lijken uren, hele levens, die afleveringen van de Fabeltjeskrant. Beeld je mijn verbazing in als ik via de computer een aflevering opzoek voor kleine beer en er achter kom dat de episodes zo'n 5 minuten beslaan.
5 Minuten.

Ondanks het feit dat stoofjes vervangen zijn door een comfortabele bank, blijkt er voor de rest niet zoveel veranderd te zijn: nog steeds beslaan die minuten een heel leven.
Thorben is in 't begin in stapjes van 6 minuten door seizoenen vol Pingu en Shaun gegaan -die van 'the sheep', niet 'of the dead'. Dat komt over een paar jaar nog wel.

Inmiddels is hij gepromoveerd tot afleveringen Curious George van zo'n 10 minuten per stuk. Geweldige serie over een aapje dat allerlei ontdekkingen doet.
En ook kleine beer wil onmiddellijk daarna aan de slag met wat hij net gezien heeft op de computer. Zo maakt hij inmiddels foto's met een 'eigen' cameraatje, hanteert zaklantaarns en vindt allerlei spannende dingen uit met lego.
Prachtig, die series die inspireren.

Ook ik maak nog steeds dankbaar gebruik van series op televisie. Tijdens de Grote Avondslok van onze kleine Ilva zit ik boven op bed.Deze slok kan nogal eens duren, dus dan gaat de televisie aan.
Zonder geluid. Ik wil haar niet afleiden van haar belangrijke taak.
Gezien het tijdstip van dit drinkgelag kom ik uit op de meest simpele programma's die in de vooravond geprogrammeerd staan omdat dit blijkbaar vermoeide mama's aanspreekt: 'Bakery Boss', 'Next Great Baker', 'I found the Gown', 'Say Yes to the Dress', 'Bridesmaides'.

Ja, ja, hoog niveau.

De diverse bakprogramma's geven overigens toch weer net die stimulans om de oven aan het werk te zetten, met trouwjurken ben ik echter wel klaar.
Best vermakelijk voor een paar keer, maar ik ben blij dat binnenkort het seizoen en dus het uitzendschema verandert. Eens kijken of ik nu vermaakt kan worden door goudzoekers of tornadojagers, hoewel ik niet denk dat ik me daar nog door laat inspireren.

Vanavond is het weer hetzelfde heerlijke riedeltje: ik ga met Ilva naar boven. Thorben volgt een kwartiertje later met zijn papa. Hij komt nog even kusjes stelen en zich verstoppen onder de deken. Dan, na ongenadig gekieteld te zijn door David, verdwijnt hij naar zijn eigen bedje en maken Ilva en ik de avond af.
Na drie kwartier heerlijk zuipen, laat ze tevreden los en draait zich naar de televisie waar net een blonde dame haar twintigste trouwjurk heeft gepast. Ze is nog steeds niet tevreden.

Ilva kijkt vol interesse naar het scherm, ongestoord door de frustraties van de aanstaande bruid terwijl ik haar in haar bed plop in toestop.
Ik snap het wel: klein wolfje houdt van licht. Ze gaat graag wakker naar bed, anders raakt ze in de war. Daarom laat ik nog wel eens een lampje 5 minuutjes extra aan.

Zo ook nu: ik doe de televisie uit en de lamp aan.
Verbijstering.
Gegil.
Ik knipper met mijn ogen.
Wat krijgen we nou? De lamp is toch aan?
En toch is het NIET GOEHOEHOEHOED!

Ik zet voor de grap de televisie weer aan.
Ilva valt stil en kijkt met grote ogen naar de baljurk die langsparadeert.
'I am saying yes to this dress!' Klinkt het verheugd van het scherm.
Ilva lacht.
Ik snap em.
Ze bereidt zich alvast voor.
Ze heeft haar inspirerende minuten gevonden.