Mentaliteit

Momenteel circuleert er een tweetal vragenlijsten over je mentale leeftijd. Ik heb ze allebei gezien, gedaan en begrinnikt. Bij de ene kom ik op 27, bij de andere op 32 jaar.
Daar zit ik dan met mijn prachtige 42.

Waar baseren ze dit op?
Onder andere op je voorkeur voor vrijetijdsbesteding en je slaapgedrag. Deze zijn echter bij mij niet echt veranderd door de jaren heen, althans niet als ik mag kiezen.
Dat ik momenteel niet veel te kiezen heb, doet weinig aan het initiële idee af. Tuurlijk, mijn indeling is veranderd.
Mijn aanpak echter niet.
Ook mijn dromen niet.

Hoewel mijn lijf me duidelijk vertelt dat ik nou toch wel wat extra jaartjes draag, is er qua klachten niet zoveel veranderd ten opzichte van vorige decades. Ik val immers altijd al een beetje uit elkaar.
Daarnaast heb ik niets te klagen over mijn mentale insteek.
Je bent zo oud als je je voelt, niet waar?
Dat we nu twee giechelbekkies in huis hebben, maakt het alleen maar leuker. Hoewel het excuus niet echt nodig is in dit huishouden om te spelen en te dollen, leveren onze kleintjes zeker weer extra redenen om de boel de boel te laten en gewoon te genieten van het moment.

En toch
Af en toe
Ineens een confrontatie.

Ik lees wat berichtjes op Facebook en kom een foto tegen.
Het is mijn eerste en enige vriendin die ik opdeed tijdens de introductieperiode voor Leidse studenten.
In mijn hoofd is ze nog steeds de heerlijk volhardende jongedame die koste wat kost vroedvrouw wil worden. Lees haar berichten er maar op na: ze vindt het het gevecht nog steeds waard, zelfs al lijkt iedereen haar daar tegen te werken.
Da's toch klasse?
Da's toch de studente die ik leerde kennen?

Op de foto staat een dame.
Tevreden.
Ik zie de liefde voor haar drie prachtige dochters in haar uitstraling.
De levenservaring.
Ik zie iemand die bij ons in de familie binnengehaald zou zijn als adoptieftante, gewoon, omdat ze is wie ze is.
Een vrouw met kracht, een vrouw van de wereld. Iemand die weet wat er te koop is en niet meer met zich laat sollen.
Een Vrouw.

Ineens zie ik op de foto de jaren om de studente heen gedrapeerd.
Ja, ze is gegroeid. Haar lach is veranderd, verdiept.
Ze is geen jonkie meer.
Ik dus ook niet.
Ik ben mama.
Heb ineens twee kleintjes.
En toch voel ik me nog steeds die studente, eeuwig lerend en zoekend naar een manier om anderen met optimisme te besmetten.

Toen ik 13 was, dachten mensen dat ik 18 was.
De 18 bracht ze op het idee dat ik 23 was.
Eenmaal 23, kwam die 18 ineens weer op!
Op school zien de kinders de grijze haren. Toch schrikken ze als ik mijn leeftijd noem en willen ze het niet geloven.
42?
En nu pas kindjes?
Ik kan daar wel om lachen. Ja, we zijn op diverse essentiële punten van het leven laat geweest: laat met afstuderen, laat met trouwen (we waren al 9 jaar verloofd), laat met kinderen krijgen.

Weet je, zullen we dan ook maar laat zijn met oud worden?