Onsterfelijk

Mijn vader is onsterfelijk.

Da's een vreemde opmerking als je bedenkt dat de goede man 5 maanden geleden werd gediagnostiseerd met darmkanker (waarop hij en passant ook maar direct werd opgegeven door de heren doktoren).

En toch.

Mijn vader is onsterfelijk.
Wij hebben een rijke verhalentraditie in de familie en zo ver als ik terug kan gaan in mijn geheugen, zo veel verhalen kan ik ophalen over hem, zijn jeugd, zijn leven zonder en met ons.

Hij vertelt namelijk in anecdotes.
Een verhaal is niets zonder clou. Een knallend einde, een mooie zinsnede of onverwachte observatie maken het plaatje compleet. Het zuinige glimlachje en de sprankelende ogen maken het af terwijl hij wacht op de reactie van zijn publiek. Laat je niet in de luren leggen: dat publiek heeft hij nodig. Hij bespeelt mensen waar ze bij staan en weet in uiterste noodzaak een belediging dusdanig te poneren dat mensen er niet eens kwaad om kunnen worden.

Hij is onsterfelijk, want ik kan geen maatpak zien zonder te denken aan de keer dat een vrind van hem eens om de prijs vroeg die zo gruwelijk hoog lag, dat hij de winkelbediende vriendelijk vroeg het pak voorzichtig terug te hangen voordat er een scherfje af zou springen.

Onsterfelijk, want hoe kan ik gruyerekaasjes eten zonder te denken aan het huis van zijn oma en de familiediners aldaar? Ik maak rijsttafels naar zijn recept en gevulde eieren zoals zijn oma die bedacht. Ik kan geen krentenbol zien zonder dat ik hem er kaas op zie leggen (evenals bananen, trouwens), ik deel zijn afschuw van bietjes, lift mee op zijn liefde voor Egypte (waar we dan ook samen zijn geweest) en kan Abu Simbel nooit meer genoemd zien worden zonder dat ik glimlach in de wetenschap dat hij direct betrokken was bij de verhuizing van de tempel ten tijde van de aanleg van de Aswandam.

Hij kent iedereen en als hij ze niet persoonlijk kent, dan kent hij wel iemand die ze wel kent. Hij haalt terloops aan hoe hij Churchill heeft ontmoet, Hemingway is tegengekomen, in een band gespeeld heeft met Pia Beck, Hans Dulfer, thee heeft gedronken met sir John Gielgud.

Ieder geliefd object, iedere gebeurtenis en iedere ontmoeting heeft bij hem een plekje in zijn mentale boekenkast gekregen en ik ben zo trots en zo blij dat deze nu ook bij mij in de kast staat: op verzoek van mijn broertje heeft hij zijn memoires geschreven, nog afgerond voordat de medische bijl viel. Precies zoals hij is: associatief puntig. Hij wijdt uit over de kleinste details en weet van een mug een wel heel geestige olifant te maken.

Olifanten zijn dan ook ultiem favoriet (zo erg dat we voor zijn 75ste verjaardag daadwerkelijk 75 olifantjes hebben gekleid met kaarsjes in de snuit...).

En nu hebben ze onverwachts besloten toch te opereren.
De goede man is 85 met de conditie van een slappe vaatdoek.
De kanker is een metastase en de oorzaak onbekend.
Er was weinig hoop.

De operatie is nu achter de rug en reeds 5 dagen na het verwijderen van zijn halve darmstelsel is hij naar huis gestuurd met de opmerking dat ze nooit verwacht hadden dat het ZO goed zou gaan.
Geen stoma.
Geen uitzaaiing.
Geen chemo.

Nadat hij eerst jaren geleden tegen alle verwachtingen in een halve long heeft geregenereerd die hij kwijt was geraakt door een nare bacterie, heeft hij het weer voor elkaar: 'Meneer, waar die kanker ook vandaan komt: de kans dat u daar aan overlijdt, is vele malen kleiner dan wat voor ouderdomskwaal dan ook!'

Van opgegeven naar wederopgestaan.
Hij durft intussen te genieten van zijn eerste en enige kleinkind waar hij na een maand al afscheid van dacht te moeten nemen. Hij neemt hem nu in zijn armen en bedelt om een lachje.

Want dat lachje.
Oh, dat zuinige lachje met die sprankelende ogen...

En dus is mijn vader onsterfelijk.
Wat er ook gebeurt, hoeveel jaren hij ook nog heeft, voor mij zal hij eeuwig voortleven.
In iedere olifant die ik tegenkom;
In ieder gevuld ei dat ik maak.
En in de glimlach van zijn kleinzoon.