In blijde verwachting

De eerste bijeenkomst van mijn zwangerschapscursus begint met een onverwachte opmerking van de leidster: 'Deze cursus hebben jullie helemaal niet nodig!'

Ik knipper een paar keer met mijn ogen terwijl mijn gedachten meeliften op haar vervolg: 'Je lijf weet toch wel wat het moet doen als het zo ver is, dus maak je vooral niet druk.'

Inderdaad.
Logisch.

Ik hou van logica. Het is wat alles te doen maakt: de wetenschap dat het op de een of andere manier wel in elkaar past. Iets niet snappen of niet kunnen, betekent alleen maar dat ik het juiste puzzelstukje nog niet gevonden heb (of er simpelweg geen zin in heb, laten we eerlijk zijn).

Met deze logische blik kijk ik om mij heen: 14 duidelijk zwangere dames op matjes en handdoeken. Het meerendeel houdt de armen beschermend tegen de onderbuik. Hier en daar zie ik de bekende mysterieuze glimlach, de glans op de wangen, ogen stralend van het Zijn.

Jawel, ze zijn hier op hun plek. Ze lachen op het juiste moment, begrijpen elkaar in de grote twijfels en wisselen tips uit voor de grote diversiteit aan klachten die de revue passeert.

Lachen?
Een glimlachje dan, omdat ik eigenlijk niet verstaan heb wat de cursusleidster zei.
Twijfels?
Waarover?
Klachten?
Heb ik niet.
Ineens voel ik mij een indringer.

Al deze vrouwen delen een geheim. Voor de een is het de eerste keer, voor de ander al de vierde. De jongste is 24, de oudste -dat ben ik- 39 en we hebben alles er tussenin, van kassajuf tot hoogleraar. Ze kwebbelen luchtig over blaasontstekingen, bekkeninstabiliteit en hoge bloeddruk.

Heb ik niet.

Hoor ik hier wel thuis?

Iedereen anders is zo duidelijk zwanger. Al die dikke buiken en grote voorgevels, al die opmerkingen en regels tussen de regels. En oh, ze kunnen niet wachten want ze zijn het al zat. Hummels moeten er zo snel mogelijk uit want het lijf houdt het leven niet bij.

Heb ik niet...

Jeetje, wat doe ik hier?
Zei de dame niet dat deze cursus eigenlijk niet nodig is?
Ben ik eigenlijk wel zwanger?

Plotseling weet ik het allemaal niet meer. Heb ik het me misschien allemaal verbeeld? Wishful thinking?

Ineens begint mijn buik druk te bewegen. Onze toekomstige zoon maant me tot rust met een welgemikte schop.

Ik leg mijn handen tegen mijn buik en glimlach.

Ik heb geen klachten nodig om bevestiging te krijgen.
Ik heb geen twijfels, maar een wonderlijke zekerheid.
Van mij mag hummel rustig zijn tijd uitzitten, want inderdaad, ik ben niet zwanger: ik ben in blijde verwachting.